Historia Polski od 11 listopada 1918 do 17 września 1939

Znakomite świadectwo okresu międzywojennego, pisane krótko po rozpoczęciu wojny, w 1940 roku, przez znakomitego publicystę tamtego okresu i częściowo uczestnika opisywanych wydarzeń.
Lektura książki pomaga lepiej poznać tło polityczne głównych wydarzeń dwudziestolecia międzywojennego i zorientować się w zawiłościach politycznych, wśród organizacji politycznych i różnych "grup nacisku" (partii, związków itp.), a także w ważnych postaciach tamtego okresu. W końcowej części książki autor skupia się na mocnej krytyce działań (lub zaniechań) Rydza i Becka, które jego zdaniem wprost doprowadziły do dwustronnego, niemiecko-radzieckiego ataku na Polskę w 1939 roku.
Warto poznać to stanowisko.

Znakomite świadectwo okresu międzywojennego, pisane krótko po rozpoczęciu wojny, w 1940 roku, przez znakomitego publicystę tamtego okresu i częściowo uczestnika opisywanych wydarzeń.
Lektura książki pomaga lepiej poznać tło polityczne głównych wydarzeń dwudziestolecia międzywojennego i zorientować się w zawiłościach politycznych, wśród organizacji politycznych i różnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tym wydaniu połączono dwie „Historie” Cata-Mackiewicza – tą napisaną w 1941 r. i obejmującą okres do 17 września 1939 r., jak i jej dalszą część z 1945 r., pierwotnie wydaną w Londynie własnym nakładem autora pod tytułem „Lata nadziei. 17 września 1939 – 5 lipca 1945.”
Stanisław Cat-Mackiewicz nie był zawodowym historykiem, lecz zaangażowanym dziennikarzem i publicystą. Jak napisał we wstępie prof. Andrzej Paczkowski – należał do ludzi słowa – z lubością się nim posługujących (a także wileńskiego „Słowa” – gazety, której był redaktorem naczelnym)i stanowiącym jego oręż. W „Historii…” pisał o czasach i wydarzeniach, których był czynnym uczestnikiem – zarówno wojny polsko-bolszewickiej, jak i polityki II Rzeczpospolitej, w której brał aktywny udział, szczególnie po zamachu majowym Piłsudskiego. O tych dwóch okolicznościach należy pamiętać, czytając jego prace.
Przede wszystkim „Historia Polski …” Cata jest po pierwsze pracą publicystyczną. Do tego jeszcze jest to wyłącznie historia polityczna, czy nawet historia sfer politycznych, pisana w XIX-wiecznym stylu. Autor, silnie zaangażowany polemista, nie ukrywa, że nie jest obiektywny w swoich ocenach postaci historycznych, ich decyzji oraz związanych z nimi wydarzeń. Uczciwie je przytacza, ale przedstawia w taki sposób, by przekonać czytelnika do swoich racji. O tym należy pamiętać czytając. Potomek kresowej szlachty, miłośnik arystokracji (szczególnie domu Radziwiłłów) oraz ziemiańskiego stylu życia na Kresach, wielki zwolennik swojego krajana – Józefa Piłsudskiego. To on po przewrocie majowym usilnie dbał o zbliżenie socjalistów z dawnej PPS-Frakcji Rewolucyjnej z kresową arystokracją (która wydawała jego gazetę). To są tematy lukrowane przez Cata.
Mimo publicystycznego charakteru pracę czyta się świetnie, jak zresztą wszystko, co wyszło spod pióra starszego z braci Mackiewiczów. Stanisław – w odróżnieniu od Józefa – posiadał bowiem lekkość pióra oraz umiejętność przedstawiania faktów i ich interpretacji w formie przelewanej na papier wciągającej gawędy, ubarwionej ciekawostkami. Łatwo zatem będzie zapamiętać mnóstwo dat, wydarzeń i postaci, podanych nam w sposób bardzo interesujący i atrakcyjny.
Autor pisał „historie” w Londynie, najpierw po klęsce wrześniowej, a potem po przejęciu władzy w Polsce przez PKWN. Ta negatywna perspektywa, też zaciążyła na jego wizji i ocenach. Warto o tym pamiętać czytając tą bardzo ciekawą pozycję.

W tym wydaniu połączono dwie „Historie” Cata-Mackiewicza – tą napisaną w 1941 r. i obejmującą okres do 17 września 1939 r., jak i jej dalszą część z 1945 r., pierwotnie wydaną w Londynie własnym nakładem autora pod tytułem „Lata nadziei. 17 września 1939 – 5 lipca 1945.”
Stanisław Cat-Mackiewicz nie był zawodowym historykiem, lecz zaangażowanym dziennikarzem i publicystą....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem w zasadzie od czego zacząć. Niech będą pozytywy. Ogromnie cenię dorobek Stanisława Mackiewicza, jego spojrzenie na większość zagadnień pokraczności polityki wewnętrznej II RP, szczególnie wszelako na politykę zagraniczną, kolejny raz ukazującą spostrzeżenie, że polityka polska nie może być skuteczna w oderwaniu od stosunku niemiecko-rosyjskich, jak sam często powtarzam, nie stać Polski na "stanie w rozkroku". Doceniam także, co uznaję za istotne, za piękną, barwną, obrazową polszczyznę, anegdoty czy inteligentne docinki, wskutek czego czytanie książki jest niesamowitą wręcz przyjemnością.

Jednakże wiele zagadnień dotyczących szczególnie J. Piłsudskiego, jego wręcz ubóstwianie, może nie budzi mojego sprzeciwu, ale wprawia w niesmak, cofając się decyzje komendanta z przeszłości. Cat wskazuje, że naczelnik cechował się niesamowitą intuicją. A zatem wprost ze słownika, czym jest ta intuicja? Z łaciny oznacza to przeczucie, to "rozumowanie bez uświadamiania procesu dochodzenia do rozwiązania problemu". Prześledziwszy historię decyzji Piłsudskiego, jego dążenie do wywołania powstania podczas wojny japońsko-rosyjskiej, które mogłoby ponownie doprowadzić do pogrzebania sprawy polskiej na kolejne co najmniej kilkadziesiąt lat, pamiętając kulisy powstania styczniowego, przyczyniające się w zasadzie do rozprężenia między Niemcami a Rosją. Jak się to zatem ma do spostrzeżeń, że doprowadzenie do zgody rosyjsko-niemieckiej to zguba dla Polski? Po drugie, krótko, gdzie ta intuicja Piłsudskiego, stanąwszy po stronie przegranych państw centralnych? Gdzież to rozumowanie stanięcia po stronie państw wygranych? Czy to przypadek, że państwa Ententy później uznawały jako rząd polski KNP z siedzibą w Paryżu, a nie rząd warszawski? Po trzecie, gdzież ta intuicja w mianowaniu ludzi, którzy piastowali po śmierci Piłsudskiego intratne posady, godności, urzędy, a których decyzje ostatecznie Stanisław Mackiewicz tak ogromnie przecież krytykuje? Kłócą mi się poczynania z rzekomą wielkością Piłsudskiego, nie zamierzam jednakże negować, iż była to ważna osobistość dla Polski tamtych czasów.

Nie wiem w zasadzie od czego zacząć. Niech będą pozytywy. Ogromnie cenię dorobek Stanisława Mackiewicza, jego spojrzenie na większość zagadnień pokraczności polityki wewnętrznej II RP, szczególnie wszelako na politykę zagraniczną, kolejny raz ukazującą spostrzeżenie, że polityka polska nie może być skuteczna w oderwaniu od stosunku niemiecko-rosyjskich, jak sam często...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna, można przeczytać w jeden dzień. Narracja przyjemna, ale stronnicza.

Bardzo przyjemna, można przeczytać w jeden dzień. Narracja przyjemna, ale stronnicza.

Pokaż mimo to

Ważna książka, dla każdego interesującego się historią Polski. Autor w sposób wyważony pomiędzy faktograficznym ujęciem a osobistym spojrzeniem tłumaczy nam jak kształtowała się historia polityczna Polski w okresie międzywojennym. Oczyma osoby, która doświadczała tamtej historii opowiada o naszych relacjach z Zachodem i kruchością składanych wówczas Polsce obietnic. Opowiada o Polsce wschodniej, którą jest teraz Białoruś, Zachodnia Ukraina i Wileńszczyzna, w sposób, który uświadamia jak skomplikowane stosunki tam panowały. Wreszcie, to co na mnie najsilniej wpłynęło, opowiada o waśniach politycznych, które uniemożliwiły podejmowania decyzji ważnych i potrzebnych dla przyszłości Polski. Czuliśmy się pępkiem Europy. Oby historia nie wróciła kołem...

Ważna książka, dla każdego interesującego się historią Polski. Autor w sposób wyważony pomiędzy faktograficznym ujęciem a osobistym spojrzeniem tłumaczy nam jak kształtowała się historia polityczna Polski w okresie międzywojennym. Oczyma osoby, która doświadczała tamtej historii opowiada o naszych relacjach z Zachodem i kruchością składanych wówczas Polsce obietnic....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Geniusz i tyle zabieram się za następną książkę tego Autora.

Geniusz i tyle zabieram się za następną książkę tego Autora.

Pokaż mimo to

Świetna książka Cata! :)

Świetna książka Cata! :)

Pokaż mimo to

Marność naszej dzisiejszej klasy politycznej pobudza tęsknotę za czasami II RP. Cóż, książka Cata udowadnia jedynie, że o ile polską politykę tworzyli wówczas (w części) faktycznie ludzie wielcy, niewiele mniej do powiedzenia mieli także politycy skromniejszego formatu, za których błędy zapłaciliśmy bardzo słoną cenę.

"Historia..." to nietypowa książka historyczna, w której opisy faktów mieszają się z ostrą nierzadko krytyką postaci i ich poczynań. Jednak, w odróżnieniu od większości dzisiejszych publicystów, wyraziste poglądy autora nie uniemożliwiają mu przyznania racji oponentowi politycznemu.

Książka, choć wymaga przynajmniej podstawowej wiedzy o realiach politycznych XX-lecia międzywojennego, jest tak naprawdę brykiem, streszczeniem. Tym większy szacunek do autora, który pisał ją w dużej części z głowy.

Jedyną słabą stroną tej pozycji jest...dopisane pod koniec XX wieku posłowie. Jego autor dziwi się np., że Mackiewicz krytykując jakieś posunięcia rządu nie proponuje "pozytywnego" programu. Cóż, z faktu, że siła rażenia jego publicystyki przetrwała ponad pół wieku, Mackiewicz z pewnością byłby zadowolony.

Marność naszej dzisiejszej klasy politycznej pobudza tęsknotę za czasami II RP. Cóż, książka Cata udowadnia jedynie, że o ile polską politykę tworzyli wówczas (w części) faktycznie ludzie wielcy, niewiele mniej do powiedzenia mieli także politycy skromniejszego formatu, za których błędy zapłaciliśmy bardzo słoną cenę.

"Historia..." to nietypowa książka historyczna, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonałe pióro, poważna i obiektywna synteza historii II RP. Dzieło Cata jest cały czas aktualne i powinno być czytane nie tylko przez naszych decydentów.

Doskonałe pióro, poważna i obiektywna synteza historii II RP. Dzieło Cata jest cały czas aktualne i powinno być czytane nie tylko przez naszych decydentów.

Pokaż mimo to

fragment

fragment

Pokaż mimo to