Kompendium wiedzy o Wielkiej Wojnie

Kompendium wiedzy o Wielkiej Wojnie

To rzadkość by ktoś opisywał historię w sposób tak syntetyczny bez zasypywania czytelnika nic nie znaczącymi szczególikami.

To rzadkość by ktoś opisywał historię w sposób tak syntetyczny bez zasypywania czytelnika nic nie znaczącymi szczególikami.

Chyba mam słabość do książek historycznych, toteż moja ocena nie mogła być tutaj niska.
Książka Andrzeja Chwalby z powodzeniem wprowadziła mnie w jeden z największych i najbardziej przerażających konfliktów wojennych na skalę światową. Autor z drobiazgową pieczołowitością opisuje nastroje przedwojennej Europy, jej sytuację polityczną oraz główne punkty zapalne, które doprowadziły do wybuchu tej strasznej wojny. Jak strasznej ? No właśnie, jej ogrom bólu, cierpienia, heroizmu, niezłomności i poświęcenia żołnierzy na froncie podsumowuje ta znakomicie skonstruowana pozycja historyczna. Opisy wojennych batalii popartych statystycznymi liczbami wywołują uczucie grozy w równym stopniu co bohaterskość i odwaga żołnierzy poświęcających swoje życia często dla zyskania raptem kilku kilometrów ziemi. Obrazy codzienności w okopach, gdzie świstają kule, wybuchają bomby, czyhają choroby, towarzyszy głód i zaraza a nocami na pola walki wkraczają szczury, wprost przyprawiają o zawał i stanowią jakiś totalny surrealizm, który ciężko sobie wyobrazić w takich czasach, jakie do niedawna jeszcze nam towarzyszyły.
Oprócz frontowych poczynań najważniejszych bitew, książka materializuje także proces kształtowania się nowych państw oraz ładu światowego wynikłego między innymi z traktatowych postanowień powojennych. Jest tu sporo szczegółów, faktów, liczb, statystyk i fotografii. Obszerna relacja piekielnych lat 1914-1918, którą dobrze i zawzięcie się czyta.

Chyba mam słabość do książek historycznych, toteż moja ocena nie mogła być tutaj niska.
Książka Andrzeja Chwalby z powodzeniem wprowadziła mnie w jeden z największych i najbardziej przerażających konfliktów wojennych na skalę światową. Autor z drobiazgową pieczołowitością opisuje nastroje przedwojennej Europy, jej sytuację polityczną oraz główne punkty zapalne, które...

Przeczytana już jakiś czas temu, ale zapadło mi w pamięć, że było kilka gaf. O ile dobrze pamiętam Pan Chwalba napisał, że w Luxemburgu panował książe, a była to księżna Maria Adelajda. Nie sposób mi teraz wszystkiego przytaczać, ale o I wojnie są napewno lepsze ksiażki. Tragedii znowu też nie ma.

Przeczytana już jakiś czas temu, ale zapadło mi w pamięć, że było kilka gaf. O ile dobrze pamiętam Pan Chwalba napisał, że w Luxemburgu panował książe, a była to księżna Maria Adelajda. Nie sposób mi teraz wszystkiego przytaczać, ale o I wojnie są napewno lepsze ksiażki. Tragedii znowu też nie ma.

Bardzo dobra pozycja. W temacie pierwszej wojny światowej napisano lepsze rzeczy - moim subiektywnym zdaniem taką pozycją jest np. 1914 Hama, choć zapewne nie każdy się z tym zgodzi - jednak dzieło Chwalby jest więcej niż dobre. To bardzo dobry kompromis pomiędzy monografią celującą w określone obszary wiedzy a historią powszechną. Chwalba przekrojowo opisuje pierwszą wojnę światową nieźle radząc sobie z opisem samego konfliktu, umiejętnie unikając przynudzania w opisie działań zbrojnych (nie jest to łatwa sztuka, gdyż pierwsza wojna światowa miała problemy z dynamiką...) ale i poświęca wiele uwagi licznym quasi-monograficznym wątkom: przybliża uzbrojenie walczących stron, liczne kwestie społeczne (w tym np. kwestię kobiet) itd. Dodatkowo należy podkreślić, że autor nie wikła się w publicystyczną narrację, unika strzelania "ciekawostkami dla Kowalskiego", w zamian za to buduje obraz solidnej wiedzy i dobrego zrozumienia tematu.

W kwestii oceny: 7 czy 8, dyskusyjna sprawa, ale pozycja jest warta przeczytania. Zwłaszcza, że ten temat nie należy do mocno eksploatowanych w polskiej historiografii.

Bardzo dobra pozycja. W temacie pierwszej wojny światowej napisano lepsze rzeczy - moim subiektywnym zdaniem taką pozycją jest np. 1914 Hama, choć zapewne nie każdy się z tym zgodzi - jednak dzieło Chwalby jest więcej niż dobre. To bardzo dobry kompromis pomiędzy monografią celującą w określone obszary wiedzy a historią powszechną. Chwalba przekrojowo opisuje pierwszą wojnę...

W sierpniu 1914 Europa postradała zmysły. Książka prof. Andrzeja Chwalby ukazuje to wyraziście i przekonująco. Pomimo ogromu informacji i drastyczności tematu, czyta się świetnie, a po lekturze pozostaję w pamięci ogólny zarys całego koszmaru. Na lądzie, w powietrzu, na wodzie, zabijani od kul, gazów, ognia - latami, zmagający się wszyscy ze wszystkimi, jak pogrążeni w lunatycznym śnie, uwięzieni w koszmarze. I niczego nas to nie nauczyło. Nic się nie skończyło. Są tylko krótsze czy dłuższe chwile na oddech i udoskonalenie narzędzi do zabijania.

W sierpniu 1914 Europa postradała zmysły. Książka prof. Andrzeja Chwalby ukazuje to wyraziście i przekonująco. Pomimo ogromu informacji i drastyczności tematu, czyta się świetnie, a po lekturze pozostaję w pamięci ogólny zarys całego koszmaru. Na lądzie, w powietrzu, na wodzie, zabijani od kul, gazów, ognia - latami, zmagający się wszyscy ze wszystkimi, jak pogrążeni w...

Piękne podsumowanie Wielkiej Wojny, przyczyn i skutków i jak świat zmienił się po tym wydarzeniu. Wszystko rozbite na czynniki pierwsze, żeby zrozumieć jak to się wszystko rozpętało. Póki co jest to najlepsza książka o tej tematyce jaką przeczytałem.

Piękne podsumowanie Wielkiej Wojny, przyczyn i skutków i jak świat zmienił się po tym wydarzeniu. Wszystko rozbite na czynniki pierwsze, żeby zrozumieć jak to się wszystko rozpętało. Póki co jest to najlepsza książka o tej tematyce jaką przeczytałem.

I Wojna Światowa w pigułce

Pierwsza wojna światowa raczej słabo zapisała się w polskiej świadomości narodowej, a jeśli już to zrobiła, to raczej w sposób pozytywny – w końcu jednym z jej efektów było pojawienie się na trupach pokonanych Hohenzollernów, Romanowów i Habsburgów, nowych państw narodowych w tym Polski. To co dla nas było prezentem od losu, wykorzystaną szansą na nowe rozdanie, dla większości Europejczyków do dziś dzień kładzie się cieniem, pokutuje jako oblany test na człowieczeństwo - Samobójstwo Europy.

Bardzo długo szukałem przystępnego opracowania, które pomogłoby mi zdobyć chociaż powierzchowną wiedzę na temat tamtych wydarzeń, wyłapać wszystkie konteksty, zrozumieć co kierowało naszymi przodkami, gdy postanowili się wzajemnie powyrzynać ku chwale jakichś zupełnie obcych im ludzi mieszkających w pałacach, którzy tak strasznie pokłócili się ze swoimi kuzynami, że utopili swoje królestwa we krwi poddanych. Poszukiwania okazały się trudniejsze, niż ogarnięcie założeń podatkowych Polskiego Ładu, ale w końcu mi się udało. Znalazłem swojego Świętego Graala.

Po pierwsze i najważniejsze: Samobójstwo Europy nie jest opracowaniem naukowym, ale książką napisaną z myślą o laikach, historyk z pewnością nie znajdzie na jej kartach nic czego wcześniej by nie wiedział. Profesor Chwalba nie stroni od odniesień do kultury popularnej, jak choćby przygód Szwejka, czy Na zachodzie bez zmian, zagląda do wojennych wspomnień (Junger) i dzienników spisywanych na froncie przez dowódców i prostych żołnierzy, i poza nim (politycy, pielęgniarki, cywile). Nadaje to książce lekkości, sprawia, że czytelnikowi łatwiej odnaleźć się w gąszczu wydarzeń, dat i nazwisk, poznać ludzki aspekt wojny, dzięki czemu lektura nie przytłacza i nie nudzi.

Również dobry, prosty i klarowny styl profesora Chwalby i przemyślana struktura książki uprzyjemnia lekturę. Blisko 630 stron tekstu (licząc bez przypisów, bibliografii itd.) podzielono na dziewięć rozdziałów, i na dwie, niemal równe części. Roboczo nazwijmy je częściami: „wojenną” i „około-wojenną”. „Część wojenna” to historia działań militarnych - bitwy, ruchy wojsk, fronty – cała ta nieludzka maszynka do mielenia ludzkiego mięsa, opisana w sposób chronologiczny. „Część około-wojenna” jak nietrudno się domyślić, to wszystko poza tym – przyczyny i skutki, los żołnierza, los cywili i tak dalej. Wspomniane wyżej 630 stron (w tekście są zdjęcia i tabelki i mapki) to naprawdę niewiele miejsca, na pomieszczenie, choćby w formie jednozdaniowej notatki, tak wielkiej ilości faktów i tematów - chwała profesorowi Chwalbie (i wydawnictwu),że nad tym zapanowali i nie dali się przygnieść tematowi. Cieszę się również, że w książce praktycznie pominięto wątek polskiej drogi do niepodległości, opisując losy innych nacji, które po zakończeniu Wielkiej Wojny, doczekały się państw narodowych.

Samobójstwo Europy to książka, jakiej bardzo brakowało na naszym rynku wydawniczym. Książka jednocześnie merytoryczna i napisana z lekkością. Książka, która mimo (względnie) pokaźniej objętości nie nuży czytelnika. Oczywiście – opracowanie to, nawet w ułamku procenta, nie wyczerpuje żadnego z poruszonych przez autora tematów – ale nie taki był cel. W tej książce Andrzej Chwalba daje zwykłemu czytelnikowi klucze do drzwi z tabliczką „Historia Pierwszej Wojny Światowej”, niosąc „krużganek oświaty” głodnym wiedzy laikom. Idealna książka popularyzatorska – potrzebujemy takich więcej.

I Wojna Światowa w pigułce

Pierwsza wojna światowa raczej słabo zapisała się w polskiej świadomości narodowej, a jeśli już to zrobiła, to raczej w sposób pozytywny – w końcu jednym z jej efektów było pojawienie się na trupach pokonanych Hohenzollernów, Romanowów i Habsburgów, nowych państw narodowych w tym Polski. To co dla nas było prezentem od losu, wykorzystaną szansą...

7/10

7/10

Jedna z najdłużej czytanych książek w życiu, bynajmniej nie ze względu na objętość. Po prostu po dobrym początku, w którym Chwalba płynnie i z lekkością opisuje meandry przedwojennej polityki europejskiej, niechybnie prowadzącej Stary Kontynent do katastrofy, jaką jest wybuch wojny światowej, sam opis działań zbrojnych to sucha faktografia zdominowana przez statystki. Co prawda krakowski historyk często wplata w swoją narrację fragmenty źródeł oraz mapy i zdjęcia, co należy do mocnych punktów książki, ale całościowo ze strony na stronę czytanie staje się coraz bardziej męczące, niczym okopowe życie bohaterów opowieści. Za dużo w niej informacji liczbowych, o potencjale militarnym państw, rannych i ofiarach wojny. Mam wrażenie, że styl Chwalby jest trochę "podręcznikowy", wszak przed stworzeniem "Samobójstwa Europy" badacz miał już na koncie napisane podręczniki akademickie do historii XIX wieku.
Praca ma charakter popularnonaukowy, gdyż bibliografia jest skromna, a przypisów źródłowych brak. Jednak mam wątpliwości, czy w tak surowy sposób pisane książki faktycznie popularyzują wiedzę historyczną, szczególnie o Wielkiej Wojnie, od zawsze będącej w cieniu swojej następczyni, II wojny światowej.

Jedna z najdłużej czytanych książek w życiu, bynajmniej nie ze względu na objętość. Po prostu po dobrym początku, w którym Chwalba płynnie i z lekkością opisuje meandry przedwojennej polityki europejskiej, niechybnie prowadzącej Stary Kontynent do katastrofy, jaką jest wybuch wojny światowej, sam opis działań zbrojnych to sucha faktografia zdominowana przez statystki. Co...