Pierwsze dwie - trzy historie przyjaciółek, zamieszkujących Wdowie Wzgórze, rozśmieszyły mnie opisami dolegliwości wieku starczego, bo i ja już niekiedy je odczuwam. Ale później pojawiają się wspomnienia z dzieciństwa i z młodych lat bohaterek. Nadal urzeka mnie malowniczy styl autorki, przez co opisy przyrody nie nudzą,ale bardzo wciągają (choć ja opisów z zasady nie lubię). Wszystkie historie i losy bohaterek splatają się ze sobą.
Dobra literatura, polecam.

Pierwsze dwie - trzy historie przyjaciółek, zamieszkujących Wdowie Wzgórze, rozśmieszyły mnie opisami dolegliwości wieku starczego, bo i ja już niekiedy je odczuwam. Ale później pojawiają się wspomnienia z dzieciństwa i z młodych lat bohaterek. Nadal urzeka mnie malowniczy styl autorki, przez co opisy przyrody nie nudzą,ale bardzo wciągają (choć ja opisów z zasady nie...

Bardzo mi się podobała ta książka. Kilka osób, których historie jakby zaczepiają się o siebie, przeplatają i oczywiście na przestrzeni lat mają na siebie duży wpływ. Wszystkie te historie są ważnie, niebanalne, mądrze przedstawione i dotyczą spraw istotnych. Cały obraz tych losów wyłania się dopiero z upływem czytania, na początku nie widać tego, kiedy się jednak te losy zaczynają łączyć, książka nabiera prawdziwej wartości.
Trafia do mnie, gdy ktoś tak pisze, o sprawach, które i mnie dotykają albo mogą dotknąć.

Bardzo mi się podobała ta książka. Kilka osób, których historie jakby zaczepiają się o siebie, przeplatają i oczywiście na przestrzeni lat mają na siebie duży wpływ. Wszystkie te historie są ważnie, niebanalne, mądrze przedstawione i dotyczą spraw istotnych. Cały obraz tych losów wyłania się dopiero z upływem czytania, na początku nie widać tego, kiedy się jednak te losy...

Piękna. Fotel, odcięcie się od świata, a po każdym przeczytanym zdaniu wszechogarniający spokój.

Piękna. Fotel, odcięcie się od świata, a po każdym przeczytanym zdaniu wszechogarniający spokój.

To książka z dużym ładunkiem emocjonalnym. To opowieści o zwyczajnych ludziach i zwyczajnym życiu Poznajemy losy że zatracam się w treści jej książek całkowicie i z ogromną przyjemnością. Poznajemy losy Franciszki, Henryki, Weroniki, Salomei, Władki, w każdej bohaterce można odnaleźć cząstkę siebie i swojego życia. To też słodko-gorzka historia o wiecznie żywej pamięci, marzeniach i o młodości. To zdecydowanie ciepła i przyjemna lektura.

To książka z dużym ładunkiem emocjonalnym. To opowieści o zwyczajnych ludziach i zwyczajnym życiu Poznajemy losy że zatracam się w treści jej książek całkowicie i z ogromną przyjemnością. Poznajemy losy Franciszki, Henryki, Weroniki, Salomei, Władki, w każdej bohaterce można odnaleźć cząstkę siebie i swojego życia. To też słodko-gorzka historia o wiecznie żywej pamięci,...

Kolejna pozycja Katarzyny Ryrych i kolejna z dużym ładunkiem emocjonalnym. Nigdy nie przestanę się zachwycać prozą autorki. Pani Katarzyna tak ładnie pisze o zwyczajnych ludziach i zwyczajnym życiu, że zatracam się w treści jej książek całkowicie i z ogromną przyjemnością.

„Wdowie Wzgórze” przybliża nam postaci kilku kobiet w wieku dosyć już dojrzałym, wszystkie są wdowami i dopiero teraz, kiedy uwolniły się z małżeńskich kajdan, zaczynają prawdziwie żyć. Historia każdej z nich mogłaby być historią każdej z nas. Niezwykle realne, chociaż z pewną domieszką tajemniczości i magii, dają do myślenia, odkrywają zaułki duszy, o których zapomnieliśmy, albo które pogrzebaliśmy głęboko, aby pokryte grubą warstwą kurzu stały się dla nas niewidoczne. Te jednak potrafią wygrzebać się na światło dzienne, często wtedy, kiedy jest to najbardziej bolesne.

Franciszka, Henryka, Weronika, Salomea, Władka, to może być jedna z nas. Jestem przekonana, że każda czytelniczka odnajdzie w bohaterkach cząstkę siebie i swojego życia. W opisie wydawcy przeczytamy: Autorka otwarcie dedykuje ją swojej trudnej miłości z nadzieją, że dla Czytelnika również stanie się ona źródłem pokrzepienia w dzisiejszym świecie, gdzie miłość, pamięć, odwaga i wierność powoli stają się pojęciami należącymi do zamierzchłej przeszłości. Do mnie książka przemówiła i za to chcę autorce bardzo podziękować.

„Wdowie Wzgórze” to bardzo mądra książka, ale do tego już mnie Katarzyna Ryrych przyzwyczaiła. Kiedy biorę do ręki książkę jej autorstwa wiem, że otoczy mnie specyficzny klimat, pełen miłości i szacunku do człowieka, natury, świata. Żeby tak pisać, trzeba być osobą pełną empatii, trzeba po prostu być dobrym człowiekiem, widzieć więcej, czuć więcej, słyszeć więcej. Mam głęboką wiarę, że autorka jest taką właśnie osobą. Chciałabym kiedyś mieć okazję ogrzać się w jej cieple.

Kolejna pozycja Katarzyny Ryrych i kolejna z dużym ładunkiem emocjonalnym. Nigdy nie przestanę się zachwycać prozą autorki. Pani Katarzyna tak ładnie pisze o zwyczajnych ludziach i zwyczajnym życiu, że zatracam się w treści jej książek całkowicie i z ogromną przyjemnością.

„Wdowie Wzgórze” przybliża nam postaci kilku kobiet w wieku dosyć już dojrzałym, wszystkie są...

Lubię czarowanie. Nie takie z kapelusza, bez białych ptaszków. Subtelne czarowanie postacią i emocją. Gdy nieoczywiste losy bohaterów odrywają się od szarego tu i teraz, ale wciąż należą do kategorii zdarzeń, które i mnie mogłyby spotkać.
Bodajże w trzecim rozdziale pogubiłem się kto jest kim, ale było to już bez znaczenia. Rodzinne i sąsiedzkie sploty stały się tylko tłem dla owych czarów. W każdej wieczornej godzinie, kiedy przed snem otwierałem książkę, zaskakiwały i wzruszały mnie kolejne sytuacje, nowe osoby, nietuzinkowe, nieco bajkowe, ale bliskie mojej wrażliwości. Budowały mnie te wieczory. Zaraziły mnie poszukiwaniem obok siebie, na mojej zabłoconej ulicy, podobnych czarów. Chcę więcej.

Lubię czarowanie. Nie takie z kapelusza, bez białych ptaszków. Subtelne czarowanie postacią i emocją. Gdy nieoczywiste losy bohaterów odrywają się od szarego tu i teraz, ale wciąż należą do kategorii zdarzeń, które i mnie mogłyby spotkać.
Bodajże w trzecim rozdziale pogubiłem się kto jest kim, ale było to już bez znaczenia. Rodzinne i sąsiedzkie sploty stały się tylko tłem...

Przepięknie napisana. Choć nie należę do osób łatwo wzruszających się - złapałam się na tym, że - niemal każda z opowieści powodowała u mnie ciepło w sercu, a niekiedy i łezkę w oku. Zakochałam się w tych opowieściach, w sposobie opisywania świata, przyrody, w miłości i życzliwości autorki do ludzi. Bo wydaje mi się, że - by tak pisać o codzienności, zwyczajności, by umieć w tym dostrzec magię - trzeba kochać i ludzi, i przyrodę, i świat. Gorąco polecam.

Przepięknie napisana. Choć nie należę do osób łatwo wzruszających się - złapałam się na tym, że - niemal każda z opowieści powodowała u mnie ciepło w sercu, a niekiedy i łezkę w oku. Zakochałam się w tych opowieściach, w sposobie opisywania świata, przyrody, w miłości i życzliwości autorki do ludzi. Bo wydaje mi się, że - by tak pisać o codzienności, zwyczajności, by umieć...

Bardzo podobał mi się klimat książki. Mamy miasteczko gdzie życie płynie własnym rytmem. Są przydomowe ogródki ze starymi sadami, gdzieś w oddali płynie rzeczka. I tyle byłoby z sielskości. Poznajemy losy ludzi, którzy są lub byli mieszkańcami tytułowego Wdowiego Wzgórza. Historie bohaterów łączą się ze sobą tworząc obrazy życia codziennego.
Ciepła, przyjemna i nie pozbawiona magicznych momentów opowieść.

Bardzo podobał mi się klimat książki. Mamy miasteczko gdzie życie płynie własnym rytmem. Są przydomowe ogródki ze starymi sadami, gdzieś w oddali płynie rzeczka. I tyle byłoby z sielskości. Poznajemy losy ludzi, którzy są lub byli mieszkańcami tytułowego Wdowiego Wzgórza. Historie bohaterów łączą się ze sobą tworząc obrazy życia codziennego.
Ciepła, przyjemna i nie...

Powieść o czterech kobietach, wdowach, które u schyłku życia wreszcie cieszą się nim. Na Wdowim Wzgórzu, w pięknym otoczeniu przyrody wspominają niektóre momenty ze swojego życia tak jak je zapamiętały, smutne, gorzkie, radosne lub pełne tęsknoty.
Poznajemy ich rodziny, przewijają się sąsiedzi i różni ludzie i tu właściwie mam problem, gdyż nie połapałam się w tych konotacjach kto jest kto i straciłam początkowe zainteresowanie powieścią. Przeskoki czasowe też są bez ładu i składu. Muszę przyznać, że skończyłam ale bez przyjemności z czytania.

Powieść o czterech kobietach, wdowach, które u schyłku życia wreszcie cieszą się nim. Na Wdowim Wzgórzu, w pięknym otoczeniu przyrody wspominają niektóre momenty ze swojego życia tak jak je zapamiętały, smutne, gorzkie, radosne lub pełne tęsknoty.
Poznajemy ich rodziny, przewijają się sąsiedzi i różni ludzie i tu właściwie mam problem, gdyż nie połapałam się w tych...

Pięknie. Czarownie. Opowieści osnute magią codzienności, kawał mądrości zaczerpniętych z historii życia. Urzekająca powieść.

Pięknie. Czarownie. Opowieści osnute magią codzienności, kawał mądrości zaczerpniętych z historii życia. Urzekająca powieść.