Po lekturze tej pozycji mam mieszane uczucia. Tematy pytań są interesujące, podobnie jak niektóre odpowiedzi na nie. Razi mnie jednak fakt, że odpowiedzi są zbyt krótkie, zbyt ogólne, zbyt zwięzłe. To trochę tak, jakbym przed ucztą najadł się samym zapachem.

Po lekturze tej pozycji mam mieszane uczucia. Tematy pytań są interesujące, podobnie jak niektóre odpowiedzi na nie. Razi mnie jednak fakt, że odpowiedzi są zbyt krótkie, zbyt ogólne, zbyt zwięzłe. To trochę tak, jakbym przed ucztą najadł się samym zapachem.

Bełkot gorszy niż po szóstym piwie w knajpie. Frossard postawił się na piedestale mentora ludzi młodych i postanowił rzucać perły przed wieprze. Ów "perły" są życiowymi mądrościami, w rzeczywistości wyssanymi z palca, nielogicznymi, ubranymi w przeróżne słowa, ale pozbawionymi treści, w dodatku - w moim mniemaniu - obraźliwymi, zahaczającymi o seksizm, propagującymi dyrdymały i podsycającymi nienawiść. I fanatyczne na dodatek.

Książka została napisana do tego stopnia źle i bezsensownie, że zgłębia się ją wyłącznie z ciekawości odnośnie kolejnych serwowanych absurdów. Rozdziały są wewnętrznie sprzeczne, tzn. nie trzymają się kupy, jeden wniosek nie wynika z drugiego, autor neguje swoje własne tezy w taki sposób, że wszystko sprawia pozór poprawnego wynikania. Pojawiają się zdania kompletnie niezrozumiałe, niby brzmiące mądrze, ale w rzeczywistości puste, np. "Sama miłość fizyczna ma także swoją moralność, zwłaszcza gdy jest jej pozbawiona". O co chodzi - tego już nie wyjaśniono.

Frossard pisze niezwykle stronniczo i zawsze konkluduje w ten sposób, iż wychodzi ze swoich radykalnych twierdzeń obronną ręką. Pisze o niższości kobiety nad mężczyzną, nie przytaczając praktycznie żadnych naukowych faktów: "Kobiety są wprawdzie uzdolnione do twórczości artystycznej niższego rzędu, jak dekoracja, gra na instrumencie, ale nie potrafią tworzyć wielkich dzieł wyobraźni twórczej. (...) Jeśli dla uczciwości będziemy unikać słowa "słabość", to przecież trzeba stwierdzić, że we wspominanej przed chwilą dziedzinie [malarstwo i muzyka] kobiety wykazują zdecydowaną niższość w stosunku do mężczyzn".

Przeintelektualizowany, rażący niespójny twór, będący owocem kompleksów autora. Książka jest teoretycznie przeznaczona dla maturzystów jako wprowadzenie do ważnych rozważań na gruncie filozoficzno-teologicznym, ale pisząc poszczególne rozdziały, autor wyszedł z założenia, że "człowiek młody" i "idiota" to synonimy. Powołał do życia potwora, który, mam nadzieję, za sprawą magii przedostał się przez korektę i wypłynął na rynek. Jak osoby myślące mogły wydać taki chłam?

Bełkot gorszy niż po szóstym piwie w knajpie. Frossard postawił się na piedestale mentora ludzi młodych i postanowił rzucać perły przed wieprze. Ów "perły" są życiowymi mądrościami, w rzeczywistości wyssanymi z palca, nielogicznymi, ubranymi w przeróżne słowa, ale pozbawionymi treści, w dodatku - w moim mniemaniu - obraźliwymi, zahaczającymi o seksizm, propagującymi...