Wpłynęłam na suchego przestwór oceanu. Zgubiłam się w miejscu, czasie i przestrzeni.
Płynę od Jordanii, Chiwy, Iranu, Buchary przez kraj Szasz, Mekkę i Medynę aż do środkowej Rosji. Wędruję między rokiem 1000 a 1920 na obszarze o powierzchni 4 milionów kilometrów kwadratowych. Płynę bo w każdym opowiadaniu zmienia się czas i miejsce wydarzeń, choć ciągle jesteśmy w Azji. Płynę, niby wiadomo – Mekka, ale gdzie to naprawdę jest, spoglądam na mapę już niby wiem tyko dalej nic. Żadnych skojarzeń, wspomnień. Zupełnie obca kultura, inni bogowie, inna muzyka i obyczaje. Inny świat. Piękny, porywający, zachwycający i poruszający.
Przypowieść o Wis i Raminie, wspaniała historia miłosna, pouczająca i odkrawająca tajniki kultury wschodu, Iranu. Przypowieść tak ważna jak Tristan i Izolda ale o wiele, wiele starsza i pełniejsza. Pełna humoru i może przez ten humor tak żywa; żadna skamielina w rodzaju modlitw do Izydy. Dostarczająca wielu znaków zapytania ale i odpowiedzi, choć nie zawsze łatwych do przyjęcia. Gdzieś pobrzmiewa Pieśń o perle.
Czarne Piaski to vendetta z odrobiną rosyjskiego akcentu jeśli chodzi o postacie i historię. Pokazuje brutalność życia na stepach i pustyniach, okrucieństwo i podłość ale i to, co szlachetne, choć tak trudne.
Simaszko, który mieszkał w Ałma-Acie jest przedstawicielem terenów nieznanych, zagubionych , zapomnianych a może pięknych pięknych.
Jemszan to trawa dające życie.
Odpowiadając na pytanie czemu warto przeczytać ta książkę, piszę: bo jest powieścią o zupełnie nie znanym nam świecie, który jest pełen kolorów, rytuałów, mitycznych zdarzeń a także prawdziwego ludzkiego życia, choć odmiennego od naszego. Bo wymaga uwagi i pracy aby sprawdzić gdzie aktualnie dzieje się akcja, jaka jest hierarchia w wojsku rosyjskim podczas rewolucji.
Jest inspiracją, aby sięgnąć do tego, o czym nam się nie opowiada a jest tak wzbogacające. Pomaga dołożyć kolejny puzzel do całości obrazu świata, w którym żyjemy. To podstawy, też stąd się wywodzimy i też stąd jesteśmy. Czyli, bo warto zajrzeć w głąb swojej historii, aby wiedzieć coś więcej poza naiwną bajką o Mieszku, „od którego się wszystko zaczęło”.

Wpłynęłam na suchego przestwór oceanu. Zgubiłam się w miejscu, czasie i przestrzeni.
Płynę od Jordanii, Chiwy, Iranu, Buchary przez kraj Szasz, Mekkę i Medynę aż do środkowej Rosji. Wędruję między rokiem 1000 a 1920 na obszarze o powierzchni 4 milionów kilometrów kwadratowych. Płynę bo w każdym opowiadaniu zmienia się czas i miejsce wydarzeń, choć ciągle jesteśmy w Azji....