Niezbędnik obserwatorów gwiazd

Czytałam kilka lat temu, ale pamiętam, że wiele razy miałam łzy w oczach przy czytaniu, co aż tak często mi się nie zdarza.
Dobra lektura na wakacje.

Czytałam kilka lat temu, ale pamiętam, że wiele razy miałam łzy w oczach przy czytaniu, co aż tak często mi się nie zdarza.
Dobra lektura na wakacje.

Finley McManus to małomówny chłopak, mieszkający z dziadkiem w Bellmont. Ogromną pasją nastolatka jest koszykówka, której poświęca każdą wolną chwilę i która jest dla niego odskocznią od trudów codziennego życia. Drugą miłością jest Erin, dziewczyna, z którą jest bardzo szczęśliwy. To właśnie z nią uwielbia przesiadywać na dachu, rozmawiać i marzyć, obserwując rozgwieżdżone niebo.
Pewnego dnia w życiu Finley'a dzieje się rzecz niespotykana. Trener prosi chłopaka, aby pomógł nowemu koledze odnaleźć się w nowym miejscu. Russell, to chłopak z trudną przeszłością, który po pewnych tragicznych wydarzeniach nie umie na nowo zaadaptować się do rzeczywistości.
Finley'a i Russell'a różni praktycznie wszystko - od pochodzenia, postrzegania otaczającego świata, po oczekiwania od życia. Łączy miłość do koszykówki i rodzinne tragedie.
Od momentu spotkania życie obu nastolatków ulega całkowitej zmianie...
Czy Finley i Russell odnajdą własne miejsce i szczęście? Czy odnajdą wewnętrzny spokój i uciszą demony przeszłości, stojąc na progu dorosłości?


Dlaczego warto to przeczytać

"Niezbędnik obserwatorów gwiazd" to książka o wkraczaniu w dorosłość, zauroczeniu pierwszą miłością, przyjaźni. To również świetna opowieść o pasji, która pozwala zapomnieć o złym, a także o próbie odnalezienia własnego miejsca na świecie, który nie zawsze jest dla człowieka miejscem przyjaznym. Ale przede wszystkim to historia o trudach z radzeniem sobie z traumami z przeszłości. Ze smutkiem po stracie kogoś bliskiego.
Książka, napisana prostym językiem, sprawia, że powieść czyta się szybko i z przyjemnością.
Mimo kilku wad (np. zbyt dużo informacji o koszykówce, za mało o relacjach między bliskimi i emocjach młodych ludzi) jest to naprawdę dobra książka dla młodych czytelników.


Ostatnie słowo o książce

"Niezbędnik obserwatorów gwiazd" to pełna optymizmu historia o młodych ludziach, którzy każdego dnia zmuszeni są zmagać się z trudnościami dorastania i wspomnieniami, których nie sposób wymazać z pamięci. To powieść, która niesie ze sobą nadzieję, że mimo złych chwil, zawsze nadchodzą lepsze czasy. I że nie można poddawać się w dążeniu do marzeń i wyznaczanych celów.
Serdecznie polecam!

Finley McManus to małomówny chłopak, mieszkający z dziadkiem w Bellmont. Ogromną pasją nastolatka jest koszykówka, której poświęca każdą wolną chwilę i która jest dla niego odskocznią od trudów codziennego życia. Drugą miłością jest Erin, dziewczyna, z którą jest bardzo szczęśliwy. To właśnie z nią uwielbia przesiadywać na dachu, rozmawiać i marzyć, obserwując rozgwieżdżone...

To była walka. Walka z każdym rozdziałem. Do samego końca powtarzałam sobie, że dam radę. I dałam, ale czuję się zmęczona treścią. Chyba tylko tak mogę podsumować tę książkę. Miało być magicznie. Okazało się, że magiczna jest tylko okładka. Książka zupełnie mnie nie porwała, chyba oczekiwałam czegoś innego. Może nie spodobała mi się dlatego, że jest to książka bardziej skierowana do młodzieży? Autor znany jest z "poradnika pozytywnego myślenia", na podstawie którego powstał też film.

Na okładce "Niezbędnika obserwatorów gwiazd" możemy przeczytać, że jest to książka o pięknej miłości, kosmicznej przyjaźni i o tym, co w życiu ma znaczenie. Niestety, jeśli tak wygląda miłość, przyjaźń i wartości to chyba ta książka jest z innego świata. Główny bohater Finley gra w szkolnej druzymie koszykówki podobnie jak jego dziewczyna Erin. Pojawienie się nowego kolegi- Russa i ich przyjaźń ma pomóc obojgu w pogodzeniu się z przeszłością. Akcja właściwie sprowadza się  do trzech działów, a koszykówka gra tutaj główne skrzypce. Mam wrażenie, że historia w tej książce jest pleciona trochę na siłę, jest wręcz płaska, bo mało co się dzieje. Dialogi są bardzo proste, co sprawia, że książka ciąży jak niestrawiony obiad. Nawet końcówka kiedy akcja nieco przyspieszyła nie uratowała sytuacji. Dawno nie czytałam nic tak słabego. Dla pełnego porównania chyba muszę zasięgnąć zdania młodszego pokolenia!

To była walka. Walka z każdym rozdziałem. Do samego końca powtarzałam sobie, że dam radę. I dałam, ale czuję się zmęczona treścią. Chyba tylko tak mogę podsumować tę książkę. Miało być magicznie. Okazało się, że magiczna jest tylko okładka. Książka zupełnie mnie nie porwała, chyba oczekiwałam czegoś innego. Może nie spodobała mi się dlatego, że jest to książka bardziej...

Wspaniałą, emocjonalna książka. Wzruszała mnie jak żadna inna, nie tylko na zakończeniu, mimo że ostatnią godzinę audiobooka nie przestawałam płakać.

Wspaniałą, emocjonalna książka. Wzruszała mnie jak żadna inna, nie tylko na zakończeniu, mimo że ostatnią godzinę audiobooka nie przestawałam płakać.

To moja druga styczność z twórczością autora. Pierwszą przeczytaną książką był "Poradnik pozytywnego myślenia", który mnie nie zachwycił i po ponad 3 latach od jej przeczytania nie pamiętam z fabuły praktycznie niczego. Uważam, że prawdopodobnie "Niezbędnik obserwatorów gwiazd" podzieli losy poprzedniej książki.

Czy Niezbędnik obserwatorów gwiazd jest zły? Nie, ale nie powiedziałabym też, że jest dobry. Jest nijaki. Fabuła zapowiada się obiecująco, ale również przytłaczająco - tutaj wątki związane z mafią, tam przemęczony pracą ojciec, pijący dziadek bez nóg, problemy z rówieśnikami, traumy, morderstwa... Mam wrażenie, że autor tak bardzo skupił się na pastwieniu nad wykreowanymi bohaterami, iż zapomniał o ich osobowości. Postacie są płaskie jak naleśniki, a narracja nie pomaga w utożsamianiu się z nimi.

Dla mnie największym zastrzeżeniem jest styl pisania autora. Jest do bólu prosty, tak samo jak tworzone przez niego zdania, które są dodatkowo bardzo krótkie. Zero wglądu w jakąkolwiek postać, emocje zostały nam poskąpione i przez to nawet wtedy, gdy dzieje się coś strasznego którejś z postaci, nie wywołuje to żadnej reakcji. Książkę przeczytałam w zaledwie jeden wieczór, ale zawdzięczam to przede wszystkim dużej czcionce oraz krótkim rozdziałom. Momentami miałam wrażenie, jakby autor musiał bardzo szybko skończyć tę książkę, bo wydaje się mocno niedopracowana, zupełnie jakby rozpisał w pośpiechu podpunkty do odhaczenia w danym rozdziale i vaila. Opis przeżyć postaci jest powierzchowny, a ich relacje ze sobą... no tutaj dochodzimy do kolejnej części, która bardzo nie przypadła mi do gustu.

Romans. Rozumiem, że to historia o nastolatkach i jest kierowana do młodzieży, ale sposób przedstawienia relacji miłosnej jest godny pożałowania. Oczywiście u Finleya buzują hormony, więc mamy opisy o tym, jakie to całowanie i przytulanie jest fajne, a śmielsze fantazje woli wyrzucać z głowy, bo zaraz by cały stwardniał. Oprócz łączej ich chemii dochodzi jeszcze koszykówka i wspólne patrzenie w gwiazdy. Wszystko fajnie, ale podczas czytania jest to naiwne. Z jednej strony jest gadka, jaka to Erin jest ważna, żeby potem zrobić sobie przerwę w relacji i nawet nie można polegać na nim jak na przyjacielu, o chłopaku nie wspominając (no bo przecież koszykówka jest na tyle ważna, że nie może go rozpraszać jedna z ważniejszych osób. Do tego stopnia, że ją ignoruje i nawet nie reaguje na zwykłe "hej"). Według mnie nie tak zdrowa relacja powinna wyglądać.

Końcówka próbowała coś uratować, ale wydaje mi się, że wszystko pogorszyła. Dużo dramatów, płaczu i poczucia niesprawiedliwości w przyśpieszonym tempie. Nie wywołała ona we mnie dużych emocji i nie było mi żal rozstawać się z bohaterami. Pewnie za miesiąc nie będę pamiętała o tej książce.

To moja druga styczność z twórczością autora. Pierwszą przeczytaną książką był "Poradnik pozytywnego myślenia", który mnie nie zachwycił i po ponad 3 latach od jej przeczytania nie pamiętam z fabuły praktycznie niczego. Uważam, że prawdopodobnie "Niezbędnik obserwatorów gwiazd" podzieli losy poprzedniej książki.

Czy Niezbędnik obserwatorów gwiazd jest zły? Nie, ale nie...

Ładna i dziwna. Nie może być inaczej, kiedy główny bohater jest miłym dziwakiem.

Ładna i dziwna. Nie może być inaczej, kiedy główny bohater jest miłym dziwakiem.

Chyba lepsza i autentyczniejsza od "Szukając Alaski"

Chyba lepsza i autentyczniejsza od "Szukając Alaski"

Nie wiem, bo mogę się mylić, czy nadanie tej powieści polskiej wersji tytułu, bardzo odbiegającej od oryginału – Boy 21 – było dobrym pomysłem. Podejrzewam, że intencją było nawiązanie poprzez skojarzenie do bardzo dobrze przyjętej przez czytających pierwszej powieści autora – "Poradnik pozytywnego myślenia". Faktycznie, z jednej strony może posłużyć pogubionemu lub skrzywdzonemu nastolatkowi i za swoisty poradnik, i przewodnik, a już na pewno, jako bardzo dobry materiał biblioterapeutyczny. Z drugiej jednak strony ten lekki ton w tytule zupełnie nie oddaje tego, co powieść ma w sobie najcenniejszego – ciężaru mądrości wątków fabuły. Gubiąc dwuznaczność tytułu oryginalnego, jego intrygującą lakoniczność, która przyciągałaby uwagę młodego czytelnika pragnącego czegoś więcej niż tylko rozrywki (a takich jest bardzo wielu!), jednocześnie gubi tegoż czytelnika, z myślą, o którym została napisana. To właśnie z tego powodu nie sięgnęłam po pierwszą powieść, machając zniechęcona na „poradnik” w tytule. I to samo miałam zrobić z „niezbędnikiem”, gdyby nie tytuł po angielsku i kilka blurbów na okładce podkreślających emocjonalny charakter powieści. Bo kim był boy 21? I dlaczego właśnie 21?
I tu niespodzianka!
Było ich dwóch – Finley i Russell. Bardzo różnych. O różnym kolorze skóry (typ Eminema i typ Kobego Bryanta), pochodzeniu (Irlandczyk i Afroamerykanin), statusie materialnym (biedny i bogaty), marzeniach (planujący i spełniony) oraz pozycji wśród rówieśników (niska i bardzo wysoka). Jednak były dwie rzeczy, które łączyły tych chłopców z dwóch, odmiennych światów – miłość do koszykówki i numer 21 na koszulce oraz tragedia rodzinna wykluczająca mentalnie Russella ze świata ludzi, a Finleya z grupy rówieśniczej.
Obu na własne życzenie, ze świadomie włączonym „trybem domyślnym”, czyli milczeniem. "Najlepszą obroną przed resztą świata" – jak uważał Finley.
Dwaj tak różni, a jednocześnie tak podobni do siebie outsiderzy , poznali się na prośbę trenera drużyny koszykarskiej w szkole, do której obaj uczęszczali. W amerykańskim miasteczku, o którym Finley mówił – "Belmont jest zbyt skomplikowane, żebym mógł je opisać w jednym zdaniu. Narkotyki, przemoc, konflikty rasowe, irlandzka mafia – jak wytłumaczyć, kto rządzi miastem, jeśli za samo wypowiedzenie słów „irlandzka mafia” można zginąć?" I właśnie na takim tle, bardzo typowym dla amerykańskiej rzeczywistości, z fascynacją obserwowałam powolne rodzenie się niezwykłej przyjaźni między chłopcami o uzdrawiającej mocy psychicznej ich poranionych dusz, choć na różny sposób. I nie tylko koszykówka była czynnikiem wspomagającym proces powrotu do świata ludzi. Ogromną rolę odgrywał w niej Kosmos. Stąd polska wersja tytułu.
I miłość.
Bardzo dojrzałej albo bardzo oślepionej miłością (dlaczego, napiszę później) dziewczyny Finleya – Erin, której rola terapeutyczna polegała na byciu i trwaniu przy chłopaku. Często w milczeniu, a jeszcze częściej podczas wspólnych treningów i chwil dla siebie. To trochę poradnik dla dziewcząt, które chciałyby zrozumieć naturę chłopców, tych z rodzaju lubiących bardziej milczeć niż rozmawiać. Autor wykreował ideał dziewczyny, jaką chciałby posiadać chłopak, który przed rzeczywistością ucieka w pasję, komunikując się z ludźmi w niej funkcjonującymi tylko wtedy, kiedy musi. A i to za pomocą krótkich zdań ujmujących maksimum treści w minimum słów. Takim też stylem narracji pierwszoosobowej była opowiedziana ta historia trójki bohaterów, których losy splatała przyjaźń poddana ostatecznie próbie wytrzymałości. Miałam wrażenie towarzyszenia chłopcu, który rzadko się odzywa, a jednocześnie telepatycznego poznawania jego myśli i rozumienia jego postępowania.
To bardzo mądrze skonstruowana opowieść oparta na wiedzy o psychice nastolatków, której ciężar emocji bohaterów dźwigałam przez cały czas jej trwania, by na końcu, ze wzruszeniem ściskającym boleśnie gardło, zrozumieć, po co zostałam nimi obciążona. Autor świadomie wpuścił mnie do świata smutku obu nastolatków, bym mogła poczuć jego kruchość, delikatność i wrażliwość, samodzielne sposoby radzenia sobie z traumą, a jednocześnie potęgę siły młodości i wzajemnego wsparcia rówieśniczego.
Było jednak coś, co bardzo mnie niepokoiło.
Postać Erin. Chodzący ideał przyjaciółki. Wzór chłopięcych pragnień, o którym pisałam wcześniej. To ona inicjuje związek na warunkach Finleya. Broni psychicznie i fizycznie przed silniejszymi chłopcami. Znosi cierpliwie nastroje i silną konkurencję o jego względy i czas – koszykówkę. Dzieli z nim jego pasję. Poświęca własne plany i marzenia. Godzi się na okresowe rozstania w czasie sezonu rozgrywek. Wspiera, rozumie, wybacza, milczy i kocha bezkrytycznie oraz bezinteresownie. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, więc napiszę krótko, ale obrazowo – dziewczyna, jak parapet – zawsze można się na niej oprzeć. Najbardziej przerażające jest w tym zdaniu słowo – ZAWSZE.
Kojarzy się z – zawsze do usług.
Jak własność. Właśnie – uprzedmiotowienie dziewczyny. Sprowadzenie jej roli do kolejnego czynnika terapeutycznego. I o ile na ten czas wychodzenia chłopca z traumy, konieczny, pożądany i wskazany, o tyle w dalszej przyszłości już niepokojący. Jak powiedziałyby feministki – to potencjalna ofiara przemocy domowej.
Jednak to nie zarzut!
Wręcz przeciwnie. To kolejny temat do dyskusji, do rozmowy, do przemyślenia, do przeanalizowania za i przeciw ważnego problemu. Jednego z wielu, jakie podsuwa ta bardzo mądra i poruszająca powieść. A ja z kolei będę ja podsuwała mojej zaprzyjaźnionej młodzieży.
Jest warta jej uwagi i cennego czasu.
naostrzuksiazki.pl

Nie wiem, bo mogę się mylić, czy nadanie tej powieści polskiej wersji tytułu, bardzo odbiegającej od oryginału – Boy 21 – było dobrym pomysłem. Podejrzewam, że intencją było nawiązanie poprzez skojarzenie do bardzo dobrze przyjętej przez czytających pierwszej powieści autora – "Poradnik pozytywnego myślenia". Faktycznie, z jednej strony może posłużyć pogubionemu lub...

Całkiem niezła młodzieżówka.

Całkiem niezła młodzieżówka.

„Niezbędnik obserwatorów gwiazd” to książka co do której miałam duże oczekiwania, ale niestety trochę się rozczarowałam. Choć książkę czyta się szybko, to wcale nie jest łatwa. Porusza trudne tematy, ale jak dla mnie w dość dziwny sposób, trochę jakbyśmy patrzyli na wszystko z boku. Finley jest mało mównym chłopakiem (odzywa się tylko, kiedy naprawdę musi), mieszka z ojcem oraz z zrzędliwym dziadkiem kaleką w mieście, w którym rządzą gangi oraz irlandzka mafia, o której nie wolno mówić. Spotyka się z cudowną dziewczyną – Erin, w której jest bardzo zakochany. Pasją Finley’a jest koszykówka, w którą gra od dziecka, podobnie, jak Erin. Choć Finley nie jest najlepszym zawodnikiem, to wierzy, że ciężką pracą i treningami nadrobi brak talentu, dlatego też zawsze na czas sezonu koszykarskiego zrywa z Erin (co jest dla mnie dość dziwnym motywem). Na początku roku szkolnego trener prosi Finley’a, żeby zaopiekował się Russem, który przeprowadził się właśnie do miasta, do swoich dziadków, ponieważ jego rodzice zostali zamordowani. Russ radzi sobie z tą tragedią, twierdząc, że przybywa z kosmosu, nazywa siebie Numerem 21 i zapewniając, że jego rodzice wrócą po niego statkiem kosmicznym. Russ oczywiście jest też świetnym z koszykarzem, wg niego, gdy gra to ujawniają się jego super moce, dlatego też Finley czuje się zagrożony obecnością nowego.
I właściwie to tyle, trzy czwarte książki krąży tu wokół Finley’a i Russa oraz koszykówki. Miejscami książka dłużyła mi się, aż przeskakiwałam całe akapity. Ileż można czytać o koszykówce? Natomiast autor nie za wiele poświęca relacji Finley’a i Erin. Wbrew temu co jest na okładce książki (okładka, którą znajdziecie na lc chyba drugiego wydania, lepiej oddaje fabułę książki), to oni wcale nie obserwują razem gwiazd na dachu, co najwyżej się tam całują. To z Russem Finley obserwuje gwiazdy i to jemu zwierza się z największej tajemnicy. Jednak niestety o tym dlaczego Finley mało mówi, dlaczego jego dziadek nie ma nóg oraz co się stało z jego mamą dowiadujemy się dopiero pod koniec książki i autor poświęca temu raptem kilka stron. Owszem ostatnia część książki jest najciekawsza, ze względu na to, co spotkało Erin, oraz dlatego, że Finley wreszcie przekonuje się, że to nie koszykówka jest najważniejsza, ale rodzina, przyjaźń i miłość. Czy nie robi tego za późno? – musicie przekonać się sami.
Kolejnym dla mnie zgrzytem było to, że wszystko w tej książce rozwiązuje się samo. Finley niby jest wyśmiewany w szkole (jako jedyny biały w drużynie), ale tak trochę, nie za bardzo, bo przecież rozgrywający drużyny go lubi. Co chwilę też trafiamy na zbirów i ludzi, których trzeba się bać, ale na szczęście wszyscy dobrze się odnoszą do Finley’a. Nawet sytuacja między nim a Erin rozwiązuje się sama, bo pomagają im ludzie, o których nie wolno im mówić – i już.
Nie zostało też do końca wyjaśnione zachowanie trenera oraz psychologa szkolnego. Szczerze powiedziawszy, to momentami miałam wrażenie, że za chwile okaże się, że Russ jest jakimś alter ego Finley’a albo wymyślonym przyjacielem, przy pomocy którego ukrywa traumę z dzieciństwa – ale niestety nie.
Z twórczością Matthew Quicka spotykam się pierwszy raz, choć oglądałam film, będący ekranizacją innej jego książki. Choć lubię, gdy autor posługuje się prostym stylem, tu dla mnie było już zbyt prosto, trochę łopatologicznie. Często pojawiały się stwierdzenia „Erin zrobiło to i tamto”, „Russ zachowuje się tak i tak”. Zabrakło mi w tej książce oraz w stylu autora większych emocji.

„Niezbędnik obserwatorów gwiazd” to książka co do której miałam duże oczekiwania, ale niestety trochę się rozczarowałam. Choć książkę czyta się szybko, to wcale nie jest łatwa. Porusza trudne tematy, ale jak dla mnie w dość dziwny sposób, trochę jakbyśmy patrzyli na wszystko z boku. Finley jest mało mównym chłopakiem (odzywa się tylko, kiedy naprawdę musi), mieszka z ojcem...