Książka dobra i warta przeczytania w końcu jest to zbiór wywiadów z człowiekiem kótry o filmie i teatrze wie prawie wszystko. Osobiście skróciłbym ją o kilka tematów w których siłą rzeczy powtarzają się te same wątki...Jerzy Sthur to jednak człowiek instytucja. Za swój dorobek powinien być w tym kraju noszony na rękach. Dla mnie Amator to arcydzieło światowego kina. Pozwole sobie na jeszcze jedną osobistą uwagę. Może kiedyś przyadkiem i Pan Jerzy ją przeczyta...Miałem zaszczyt spotkać Pana Jerzego na premierze "Szewców" w Teatrze Nowym w Łodzi. Świetny spektakl i świetny reżyser. Kilka miesięcy wcześniej zmarł mój tato więc nie byłem w najlepszej formie, ale kiedy Pan Jerzy wyszedł na scenę poczułem się objęty tym jego łagodny ojcowskim spojrzeniem. Mam nadzieję ze Pan Maciek nie obrazi się że przez te kilka sekund czułem jakby Pan Jerzy był także moim ojcem...Pamiętam też jak pięknie Pan Jerzy mówił o swoim pokoju w Hotelu Grand i o tym że zaczyna się tam remont który potrwa 5 lat i Pan Jerzy nie wiedział czy dane mu będzie doczekać jego zakończenia...Jeden z ostatnich wielkich skarbów polskiej kultury. Przepraszam Wielki Mistrzu za to określenie :)

Książka dobra i warta przeczytania w końcu jest to zbiór wywiadów z człowiekiem kótry o filmie i teatrze wie prawie wszystko. Osobiście skróciłbym ją o kilka tematów w których siłą rzeczy powtarzają się te same wątki...Jerzy Sthur to jednak człowiek instytucja. Za swój dorobek powinien być w tym kraju noszony na rękach. Dla mnie Amator to arcydzieło światowego kina. Pozwole...

Wyrastał pod przemożnym wpływem znakomitych reżyserów i twórców, którzy swą oryginalnością i wyjątkowością wywarli znaczące piętno na jego wizji aktorstwa i realizacji swego zawodowego powołania. Co jest bardzo rzadkie w tym środowisku, a co wyróżnia Stuhra na tym tle, to fakt, że nie ma on w sobie postawy krytykanta i oceniacza swoich kolegów i koleżanek po fachu, jak również osób, z którymi przyszło mu pracować, bo wyrastając z mocno w nim zakorzenionych, jak sam podkreśla wartości opartych na wiedeńsko-krakowskim pochodzeniu, obca mu jest wszelka zazdrość czy zawiść, a wręcz odwrotnie, nosi on w sobie ogromną radość z sukcesów i osiągnięć swoich konkurentów. To cecha zasługująca na szczególne uznanie, tym bardziej, że, co rusz ukazujące się na rynku różnego typu formy autobiografii, wspomnień czy pamiętników przede wszystkim bazują na sztucznie podgrzewanej atmosferze skandalu, gdzie marketingowo podsyca się sprzedaż hasłami w stylu, że rozmówca ujawnia skrywane tajemnice, odsłania kulisy spraw niedostępnych profanom, pokazuje plotkarski świat od wewnątrz, nie szczędząc oczywiście pikantnych szczegółów, które najpewniej najbardziej czytelnika interesują. A tu pełne zaskoczenie, rozmowa toczy się w stonowany i bardzo ciepły i przyjazny sposób. To, co zdobywa naszą sympatię i szacunek, to przede wszystkim ciekawy opis drogi do tworzenia intrygujących postaci, ujawnienie kryteriów, którymi kierował sie Autor podejmując decyzje o wyborze tych a nie innych ról, i o wszystkich konsekwencjach płynących z tych decyzji. I choć dla większości widzów jest dziś Stuhr kojarzony z niezapomnianą rolą w Seksmisji, a dla dzieci z Osiołkiem ze Shreka, któremu to bohaterowi udzielił swego głosu ale jednocześnie nadał mu tak niesamowite oblicze, że jego postać stała się ulubieńcem młodszej widowni. Ale nie tylko te role zapadły w pamięć, droga aktorska Stuhra wiodła przez bohaterów, którzy wywarli o wiele większy wpływ na społeczny przekaz niż tylko te przywołane role. Kreacje, które stworzył zdobyły najwyższe uznanie a jego postacie stały się na lata wyznacznikami bohaterów odbieranych w jednoznaczny sposób, albo pozytywny albo negatywny. Tacy są Wodzirej, Amator, Blizna, ale i komisarz Ryba z Kilera. Szczególne miejsce, które mocno uwypukla Autor, jest związane z jego pracą jako reżysera. Jest jak akuszerka, które wyciąga przez wiele lat noszone w sobie różnego rodzaju pomysły, scenki, dialogi, i przychodzi taki moment, że postanawia je przelać na papier w formie scenariusza i nadać im swoje specyficzne cechy, starając się wyraźnie i jednoznacznie rozprawić z jakimiś mitami czy stereotypami, które przez wiele lat narosły w kinie ale mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości, I on chce z tym sie zmagać, odkrywać swój świat a jednocześnie pokazać własne spojrzenie na problemy. O miłości mówi w swych Historiach miłosnych, o tolerancji w Dużym zwierzu, o rodzinie w Pogodzie na jutro, o przywarach i hipokryzji w Spisie cudzołożnic. Wie, że często naraża się publiczności i krytykom, ale to również jego katharsis, musi to z siebie wyrzucić, by móc inaczej popatrzeć na to, co go otacza. Prowadzi nas po kulisach jakie towarzyszą poszukiwaniom środków na film a potem jak wygląda jego promocja, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Ile wkłada wysiłku, by jego film był obecny na różnego typu festiwalach i przeglądach, by mógł z innymi dzielić się swymi emocjami. Fakt, że miał okazje przez długi czas przebywać za granicą, we Włoszech, spowodował, że posiada potrzebny mu dystans do odbierania wielu spraw z całkiem innej perspektywy i nadawania im innego spojrzenia. Jest bowiem Stuhr ceniony i honorowany nie tylko w Polsce, ale wszędzie tam, gdzie zauważa się jego reżyserką wizje i jego wypracowany niepowtarzalny styl. To powoduje, że mówiący pięknym polskim językiem aktor, reżyser choć w części pozwala nam wniknąć do swego wewnętrznego świata i odsłonić swoją wrażliwość i poprowadzić nas po tych przestrzeniach, które na co dzień może nie wzbudziły by naszego zainteresowania a przecież pełnią istotną funkcje w postrzeganiu otaczającego nas świata przez wybitnego człowieka. Warto do tego świata zajrzeć.

Wyrastał pod przemożnym wpływem znakomitych reżyserów i twórców, którzy swą oryginalnością i wyjątkowością wywarli znaczące piętno na jego wizji aktorstwa i realizacji swego zawodowego powołania. Co jest bardzo rzadkie w tym środowisku, a co wyróżnia Stuhra na tym tle, to fakt, że nie ma on w sobie postawy krytykanta i oceniacza swoich kolegów i koleżanek po fachu, jak...