Opowieść o dumie, bezsensównej samotności wynikającej z braku słów, a raczej braku umiejętności ich wypowiadania. Bardzo intensywna proza, monolog. Bardziej dialog z sobą i życiem. Historia twardych ludzi, których świat minął. Ich cienie znajdziemy w naszych dziadkach, rodzicach, a może w nas samych. Polecam

Opowieść o dumie, bezsensównej samotności wynikającej z braku słów, a raczej braku umiejętności ich wypowiadania. Bardzo intensywna proza, monolog. Bardziej dialog z sobą i życiem. Historia twardych ludzi, których świat minął. Ich cienie znajdziemy w naszych dziadkach, rodzicach, a może w nas samych. Polecam

Kamienny anioł to bardzo ciekawa, a zarazem niezwykle smutna opowieść o życiu. Główna bohaterka prowadzi swego rodzaju monolog/ spowiedź i chcę powiedzieć, że jest to bardzo interesująca forma – nie ma tutaj niepotrzebnych faktów, dialogów, różnego rodzaju zaprzątających niepotrzebnie myśli historii, całego tego szeregu niepotrzebnych nikomu słów. Tutaj wszystko jest ważne, potrzebne i jest tego w sam raz.
Hagar Shipley opowiada nam swoje życie od czasów dzieciństwa poprzez dorastanie aż jak to w życiu prawdziwym bywa przychodzi starość i ostatnie dni które niechybnie zmierzają ku końcowi. Niezwykła podróż sentymentalna, ale nie tylko mamy tutaj także część historii – wschodnia Kanada koniec XIX , początek XX gdzie mamy ogromną suszę, a także Wielki Kryzys lat trzydziestych , po czasy bardziej współczesne. Mimo ciężkiego życia Hagar przeżyła dziewięćdziesiąt lat. Życie dawało mocno jej w kość, sam jego koniec też nie jest łatwy, może jest jednym z tych momentów najtrudniejszych w życiu każdego człowieka. Trudne i zawiłe losy- śmierć męża z którym nie zaznała tak naprawdę szczęścia, były i takie chwile, ale …. Bieda, tragiczna śmierć jednego z synów , ojciec wyrzekł się jej na zawsze , potem starość i dramatyczna walka o to aby za nic na świecie nie znaleźć się w tak przerażającym miejscu jakim jest dom opieki/ dom starców. Następnie lekarska diagnoza i pobyt w szpitalu gdzie Hagar spędza ostatnie dni swojego życia.
Książka poraża realizmem i przeraża mnie jednocześnie wizja starości. Nie tak dawno miałem sześć lat i poszedłem pierwszy raz do szkoły, potem dorastanie, pierwszy wąs się sypnął pod nosem, a już zaraz za moment, starość czeka za drzwiami. Ja wiem i zdaję sobie z tego sprawę, że taki jest los każdego człowieka i nikogo nie czeka inna kolejka zdarzeń. Wszystko odbędzie się chronologicznie. I to właśnie mnie osobiście przeraża , Kamienny anioł jest tak żywy, tak prawdziwie realny, że właśnie mnie to momentami wstrząsnęło, a sam koniec jest mocno przytłaczający, ale jednocześnie zmusza czytelnika nad zrobieniem rachunku sumienia i zastanowienia się nad sobą, nad innymi i swoim postępowaniem wobec ludzi który nas otaczają bądź byli w naszej przeszłości, tudzież będą w niedalekiej przyszłości…..
Prawdziwa, realna, przerażająca nastrajająca do refleksji, zadumy zmuszająca do przystania, zatrzymania się na moment, na dłuższą chwilę i zastanowienia się nad życiem……

Kamienny anioł to bardzo ciekawa, a zarazem niezwykle smutna opowieść o życiu. Główna bohaterka prowadzi swego rodzaju monolog/ spowiedź i chcę powiedzieć, że jest to bardzo interesująca forma – nie ma tutaj niepotrzebnych faktów, dialogów, różnego rodzaju zaprzątających niepotrzebnie myśli historii, całego tego szeregu niepotrzebnych nikomu słów. Tutaj wszystko jest...

Bardzo dobra książka. Szkoda, że taka nieznana.
Z początku ciężko było mi się do niej przekonać. Rozpoczęta leżakowała na półce kilka tygodni zanim do niej powróciłam, ale gdy już to zrobiłam wiedziałam, że było warto ją skończyć.
Losy i przemyślenia Hagar skłaniały mnie do refleksji na temat mojego własnego życia i tego co tak naprawdę jest dla mnie ważne, szkoda, że do niej to zrozumienie istoty życia przyszło o wiele za późno.
Dodatkowo książka pokazuje tą smutniejszą stronę starości, o której jednak mało się mówi.

Bardzo dobra książka. Szkoda, że taka nieznana.
Z początku ciężko było mi się do niej przekonać. Rozpoczęta leżakowała na półce kilka tygodni zanim do niej powróciłam, ale gdy już to zrobiłam wiedziałam, że było warto ją skończyć.
Losy i przemyślenia Hagar skłaniały mnie do refleksji na temat mojego własnego życia i tego co tak naprawdę jest dla mnie ważne, szkoda, że do...

Główną bohaterkę powieści jest Hagar. Poznajemy ją jako schorowaną, będącą pod opieką syna i jego żony dziewięćdziesięcioletnią kobietę. Urodziła się i wychowała na dzikiej prerii, w małym miasteczku Manawaka w zachodniej Kanadzie. To właśnie preria w dużym stopniu ukształtowała jej silny charakter oraz wolę przetrwania. Była ambitna, bezpośrednia i nieustępliwa, zawsze stawiała na swoim.
U schyłku swojego życia i z wizją dokonania żywota w domu starców, zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością. Snuje wspomnienia, analizuje wydarzenia, uczucia, waży każdą myśl i każde wypowiedziane przez siebie słowo. Na nowo czuje ból straty oraz smak małych zwycięstw.

Kamienny Anioł to historia, której początek przypada na schyłek XIX wieku. Stopniowo, wraz z życiem Hagar, przeżywamy dwie wojny światowe, Wielki Kryzys z lat 30-tych, trafiając do epoki mediów i telewizji. Swoją opowieść przeplata z wydarzeniami z przeszłości, zanurza się w nich, niejednokrotnie tęskniąc do tych minionych chwil. Są dla nią odskocznią od codzienności, która nie jest łatwa. Śmiało można by rzec, że Hagar Shipley nie jest miłą starszą panią. Jest zrzędliwa i nie gryzie się w język. Coraz częściej też traci kontrolę nad swoją pamięcią. Jej z pozoru uporządkowany świat lega w gruzach, gdy dowiaduje się o planach umieszczenia jej w domu starców. Walcząc o uniknięcie takiego losu - niespodziewanie dla samej siebie - godzi się z tym, co ma ją spotkać.

Przyznam, że zżyłam się z Hagar. Mimo jej paskudnego charakteru, ujęła mnie swoją hardością i walecznością. Była pionierką, kobietą z prerii, której życie naznaczone było bolesnymi stratami swoich najbliższych. Potrafiła podnieść się z każdej z nich i brnąć dalej, choć bagaż zdławionych łez i żalu był ciężki do udźwignięcia.

Język, plastyczny, poetycki, ale przystępny, idealnie kreuje obraz ówczesnego życia na dzikiej i surowej prerii. Styl pisarki należy do moich ulubionych i ukochanych - właściwie po przeczytaniu pierwszych zdań książki wiedziałam, że już ją kocham. I tak rzeczywiście było. Przez powieść po prostu się płynie. Lekko i niby banalnie, ale w żadnym momencie nie poczuje się nudy. Po odłożeniu jej, nieustannie odczuwałam głód czytania i zagłębienia się w historię Hagar, poznania wszystkich tajemnic jej życia.
To było naprawdę motywujące uczucie, bo od kilku tygodni trwałam w kolejnym czytelniczym kryzysie. Ta powieść okazała się świetną pozycją do walki z nim - i na całe szczęście wyszłam z tej walki zwycięsko.

Kamienny Anioł nie jest lekturą dla każdego. Wymaga odpowiedniego podejścia, rozumowania i czasu, by ją odpowiednio odebrać. To jedna z tych pozycji, nad którymi trzeba się mocniej pochylić. A kiedy w pełni zrozumie się jej istotę i przekaz, okaże się tą książką, która pozostanie z nami na zawsze.

Zuzanna Bębnowicz
czytelniaprzykwiatowej13.blogspot.com

Główną bohaterkę powieści jest Hagar. Poznajemy ją jako schorowaną, będącą pod opieką syna i jego żony dziewięćdziesięcioletnią kobietę. Urodziła się i wychowała na dzikiej prerii, w małym miasteczku Manawaka w zachodniej Kanadzie. To właśnie preria w dużym stopniu ukształtowała jej silny charakter oraz wolę przetrwania. Była ambitna, bezpośrednia i nieustępliwa, zawsze...

Zacznijmy może od tego, że ta książka nie jest dla każdego. A może jest, tylko trzeba się nad nią pochylić. Poświęcić chwilę czasu i zdobyć się na chwilę refleksji.
Książki nie czyta się łatwo. Nie jest to jedna z tych historii o radosnych, zadowolonych z życia, zabawnych staruszkach. Książka porusza tematykę życia i śmierci. Jakże się może wydawać to banalne lecz niech Was to nie zmyli. Czytając książkę poznajemy główną bohaterkę Hagar. Jest kobietą w starszym wieku, która ma 90 lat i jak sama twierdzi cieszy się znakomitym zdrowiem, a synowa wraz z synem przesadzają. Wcale tak jednak nie jest. Hagar jest bardzo zgryźliwą starszą Panią. Nie boi się wypowiadać swoich myśli na głos niezależnie od tego gdzie się znajduje i czy jej słowa mogą kogoś zranić. Opisy dnia codziennego przeplatają się z fragmentami z przeszłości od jej dzieciństwa aż po dzień Hagar współczesny. Opisy stanu zdrowia i odczuć osoby starszej dotyczące na przykład poruszania się, są bardzo sugestywne. Czytając je mamy wrażenie jakbyśmy sami mieli z tym trudności. Najbardziej uderzający jest fakt, iż Hagar nigdy w życiu nie czuła, że jest kochana. Podczas jednej z rozmów sama pyta czym tak naprawdę jest miłość. Śledzimy losy Hagar aż do niespodziewanego (czy aby na pewno?) końca. Bardzo cieszy mnie fakt, że jestem w posiadaniu tej książki. Jest to coś zupełnie nowego i rzadko spotykanego na rynku. Zazwyczaj osoby starsze są przedstawiane jako zwariowani staruszkowie bez poważnych zmartwień, za to z dużą dawką humoru. Książka ta pozwala nam znaleźć się z drugiej strony zwierciadła i uświadamia nam z czym wiąże się starość.

Zacznijmy może od tego, że ta książka nie jest dla każdego. A może jest, tylko trzeba się nad nią pochylić. Poświęcić chwilę czasu i zdobyć się na chwilę refleksji.
Książki nie czyta się łatwo. Nie jest to jedna z tych historii o radosnych, zadowolonych z życia, zabawnych staruszkach. Książka porusza tematykę życia i śmierci. Jakże się może wydawać to banalne lecz niech...

Bardzo, ale to bardzo dobra książka. To znakomicie opowiedziana historia Hagar, kobiety która kochała nie wiedząc, że kocha, przeżywała dobre chwile nie wiedząc, że to perełki, którymi trzeba się cieszyć, wychowała dwóch synów i żadnemu z nich tak naprawdę nie zdołała okazać prawdziwej miłości. To w końcu historia staruszki, staruchy - zrzędliwej, schorowanej, dręczącej otoczenie, świadomej fatalnych zachowań i przykrych słów i zarazem kompletnie zdezorientowanej w otaczającej rzeczywistości. To opowieść o przemijaniu, utracie i odchodzeniu, rozliczeniach i godzeniu się na siebie, na starość także, trudną przecież z wielu względów. Niezwykle mądra i przejmująca, a sposób narracji zachwycający. Czytając łapałam się na tym, że Hagar przemawia do mnie głosem Teresy Budzisz - Krzyżanowskiej.
Gorąco polecam

Bardzo, ale to bardzo dobra książka. To znakomicie opowiedziana historia Hagar, kobiety która kochała nie wiedząc, że kocha, przeżywała dobre chwile nie wiedząc, że to perełki, którymi trzeba się cieszyć, wychowała dwóch synów i żadnemu z nich tak naprawdę nie zdołała okazać prawdziwej miłości. To w końcu historia staruszki, staruchy - zrzędliwej, schorowanej, dręczącej...

Hagar, dziewięćdziesięcioletnia kobieta, która w toku obecnych, otaczających ją wydarzeń przeplata swoje wspomnienia. Opowiada o swoim życiu bez utyskiwania, bezpośrednio wyraża swoje uczucia. Z racji swojego wieku ma problemy z kontrolowaniem swoich myśli, które czasem wyrywają się z jej ust, co wprawia ją w kłopoty. Nie może się pogodzić z opcją spędzenia reszty życia w domu seniora. Dotąd była samodzielna i zaradna, dalej tkwi uparcie w tym przekonaniu. I to przekonanie pogarsza tylko jej sytuację.

Książka to nie tylko walka ze starzejącym się ciałem i umysłem, to też opis życia kilku pokoleń.

Hagar, dziewięćdziesięcioletnia kobieta, która w toku obecnych, otaczających ją wydarzeń przeplata swoje wspomnienia. Opowiada o swoim życiu bez utyskiwania, bezpośrednio wyraża swoje uczucia. Z racji swojego wieku ma problemy z kontrolowaniem swoich myśli, które czasem wyrywają się z jej ust, co wprawia ją w kłopoty. Nie może się pogodzić z opcją spędzenia reszty życia w...

Bardzo plastyczny język. Świetne przedstawienie świata z perspektywy osoby, która ma problemy z pamięcią i nie umie się już do końca kontrolować.

Bardzo plastyczny język. Świetne przedstawienie świata z perspektywy osoby, która ma problemy z pamięcią i nie umie się już do końca kontrolować.

Kamienny Anioł przyciąga plastycznością i pięknem języka, jakim jest napisany. Czaruje nas swoistą klasą. Dobre maniery w kontrze z rzeczywistością dodatkowo nadają smaku tej powieści. Książka to taka słodko-gorzka ironia (ze zdecydowaną przewagą goryczy).
Sposób opowiadania o świecie dziewięćdziesięcioletniej kobiety zadziwia, odzwierciedlając narastające rozgoryczenie oraz niemożność pogodzenia się ze starością, schyłkiem życia… ze śmiercią. Główna bohaterka Hagar nie chce rozmyślać o tym co było i jakie miała życia, ona po prostu tkwi w dramacie samotności dosłownej i tej w przenośni. Mimo tego wszystkiego i na przekór temu buntuje się do samego końca. Nie jest gotowa na odejście, (a kto jest tak naprawdę),choć przeżyła tak wiele.
Książka niepokoi samym przekazem dotyczącym tej ostatniej z ludzkich pór roku – jesieni życia, jesieni, która nie zawsze pogodna, zawsze jednak walcząca o każdy kolejny rok, miesiąc, dzień, a nawet oddech…
To również książka, o odchodzeniu i pogodzeniu się zarówno z sobą jak i z tym co nieuniknione. Odpuszczenie sobie zwłaszcza tych spraw, na które nie ma się już wpływu. Jak zwykle kolejna z ważnych dla mnie kanadyjskich pisarek na czele z Margaret Atwood, Bonnie Burhard, czy Alice Munro.

Kamienny Anioł przyciąga plastycznością i pięknem języka, jakim jest napisany. Czaruje nas swoistą klasą. Dobre maniery w kontrze z rzeczywistością dodatkowo nadają smaku tej powieści. Książka to taka słodko-gorzka ironia (ze zdecydowaną przewagą goryczy).
Sposób opowiadania o świecie dziewięćdziesięcioletniej kobiety zadziwia, odzwierciedlając narastające rozgoryczenie...