Książka ta to pierwsze w polskiej literaturze dydaktycznej opracowanie, które łączy zagadnienia pedagogiki kultury, genetyki i neurobiologii. Posiada też duże znaczenie praktyczne. Zawiera przykłady zastosowania w dydaktyce wiedzy na temat pracy mózgu i formułuje wskazówki dla nauczycieli/wychowawców, wynikające ze znajomości takich zagadnień jak typy pamięci, rola hipokampa czy zasady działania neuronów lustrzanych.

Autor burzy, wydawałoby się, stabilną i wypracowaną przez lata wizję szkoły. Postrzega ją jako społeczność, wnika w mechanizmy jej regulacji i wypracowywania ciągle nowych kompromisów. Dotyka istoty wyzwań stojących przed współczesną edukacją, m. in. w związku z nadprodukcją informacji i powszechnym do niej dostępem. Autor uświadamia Czytelnikowi, że doświadczenie zawodowe nauczycieli nie jest zbiorem reguł gotowych do stosowania w każdej sytuacji, a kompetencją ich tworzenia.

Książka stanowi dobry punkt wyjścia do analizy uwarunkowań osiągnięć szkolnych uczniów oraz refleksyjnego podejścia do edukacji jako jednego ze źródeł memów i środowiska kształtowania memotypu człowieka. Jest istotnym krokiem w kierunku zmiany myślenia o szkole i jej roli w społeczeństwie opartym na wiedzy.