To wznowienie klasycznej, bo napisanej w początkach XX w. monografii poświęconej córce Władysława Łokietka, siostrze Kazimierza Wielkiego, matce Ludwika Węgierskiego i babce królowej Jadwigi. Odegrała ona istotną rolę w dziejach Polski (oraz Węgier) nie tylko dlatego, że za jej sprawą panowanie w naszym kraju przeszło na węgierskich Andegawenów ale również jako królowa Węgier oraz regentka (w imieniu syna Ludwika) w Polsce. Praca J. Dąbrowskiego, w chwili publikacji nowatorska, jest już obecnie nieco przestarzała, ale władczyni nie doczekała się nowszych opracowań biograficznych (zbiór artykułów na jej temat opublikował S. Sroka),a ustalenia Autora nadal zachowują w wielu punktach wartość naukową. W pewnych kwestiach J. Dąbrowski zastosował swego rodzaju uniki, np. zbywając w kilku zaledwie zdaniach nieprzyjemną i kompromitującą dla królowej sprawę uwiedzenia czy też zgwałcenia (nazywając rzecz po imieniu) przez bawiącego z wizytą na Węgrzech królewicza Kazimierza jednej z dwórek królowej – Klary Zach (w czym Elżbieta w istotny sposób bratu dopomogła),a co doprowadziło w efekcie do zamachu na życie węgierskiej pary królewskiej dokonanego przez ojca dziewczyny – Felicjana Zacha (królowa straciła wówczas kilka palców u dłoni),a następnie brutalnej rozprawy z całym rodem Zachów. Tak opisał tę aferę (w sto lat później) Jan Długosz, chociaż współczesne źródła nie łączą zamachu z ekscesami młodego Kazimierza. J. Dąbrowski nie wdaje się jednak tutaj w żadne analizy i w kilku zdaniach, nie naświetlając kwestii, po prostu uwalnia Elżbietę od jakiejkolwiek winy. Unikając szerszych rozważań na ten temat, Autor pragnął zapewne wybielić swoją bohaterkę, którą przedstawia ogólnie jako władczynię łaskawą i miłosierną. Szeroko zanalizował natomiast inną sensacyjną aferę, z którą miała styczność Elżbieta (już jako regentka w Polsce) – próbę kradzieży insygniów królewskich Kazimierza Wielkiego z grobowca zmarłego monarchy, podjętą przez podkanclerzego i przyszłego kronikarza Janka z Czarnkowa. J. Dąbrowski poczynił tu sporo nowatorskich ustaleń.
Monografia J. Dąbrowskiego nie jest biografią w ścisłym tego słowa znaczeniu, tok wykładu nie trzyma się chronologii lecz podzielony został pod względem rzeczowym, język pracy jawi się jako raczej suchy, odrobinę zawiły i wymagający skupienia podczas lektury (co może częściowo wynikać ze stuletniego oddalenia w czasie od współczesnego czytelnika). Dla osób bardziej zainteresowanych historią.

To wznowienie klasycznej, bo napisanej w początkach XX w. monografii poświęconej córce Władysława Łokietka, siostrze Kazimierza Wielkiego, matce Ludwika Węgierskiego i babce królowej Jadwigi. Odegrała ona istotną rolę w dziejach Polski (oraz Węgier) nie tylko dlatego, że za jej sprawą panowanie w naszym kraju przeszło na węgierskich Andegawenów ale również jako królowa...