Ciekawy wstęp przed lekturą Prousta, a konkretnie cyklu "W poszukiwaniu straconego czasu". Dzięki niemu mam kolejne powody, żeby zagłębić się we wspomnianą powieść. Między innymi, żeby zobaczyć jak uważnie można obserwować zjawiska i przestrzeń wokół siebie, jak formować myśli i opisywać wrażenia, jak rozumieć czy wręcz tworzyć sztukę, jak można kochać... Lektura "W poszukiwaniu..." jawi mi się teraz jako lekcja pisarstwa ale też studium ludzkich charakterów i zachowań, wartości jakie może nieść sztuka i docenianie wszystkiego, co nas otacza, bez wyjątków.
Allain de Botton odczarował dla mnie postać "najwybitniejszego pisarza XX wieku", pozwolił zrozumieć, że na książkę nie należy patrzeć przez pryzmat autora, i mimo monumentalnych rozmiarów cyklu, może być to dzieło przystępne i ciekawe. Przestrzegając przed bałwochwalstwem, Allain de Button radzi "(...) prawdziwy hołd oddalibyśmy Proustowi, gdybyśmy na nasz świat spojrzeli jego oczyma, nie zaś gapiąc się naszymi oczami na jego świat". Wspaniała perspektywa!
Żeby wszyscy poloniści w ten sposób potrafili mówić o literaturze...

Ciekawy wstęp przed lekturą Prousta, a konkretnie cyklu "W poszukiwaniu straconego czasu". Dzięki niemu mam kolejne powody, żeby zagłębić się we wspomnianą powieść. Między innymi, żeby zobaczyć jak uważnie można obserwować zjawiska i przestrzeń wokół siebie, jak formować myśli i opisywać wrażenia, jak rozumieć czy wręcz tworzyć sztukę, jak można kochać... Lektura "W...

Alain de Botton to człowiek instytucja; swoje życie twórcze poświęcił przybliżaniu czytelnikom zagadnień i pojęć, które mogą budzić przestrach. Stara się czynić podejmowane w swoich książkach tematy bardziej przystępnymi i niezależnie od tego, czy opisuje zawiłości filozofii Montaigne’a, czy współczesną architekturę, robi to z wymieszaną w idealnych proporcjach erudycją i lekkością.
W swojej książce „Jak Proust może zmienić twoje życie”, autor bierze na warsztat cykl powieściowy Marcela Prousta „W poszukiwaniu straconego czasu” oraz postać samego pisarza. Postaram się teraz streścić recenzowaną książkę w mniej niż piętnaście sekund, raz w kostiumie kąpielowym i drugi raz w kreacji wieczorowej…
W jednym z rozdziałów Alain de Botton przytacza między innymi bardzo ciekawe przykłady recepcji twórczości Prousta. Szef domu wydawniczego Ollendorf, któremu jeden ze współpracujących z nim autorów na początku 1913 roku zarekomendował publikację powieści, odpowiedział bez ogródek: „Przyjacielu mój, być może jestem tępakiem, ale nie rozumiem, dlaczego ten facet potrzebuje trzydziestu stron na opisanie tego, jak się przewraca z boku na bok w łóżku, zanim zaśnie”. Długość frazy Proustowskiej jest legendarna, jedno zdanie potrafi zajmować czterdzieści cztery linijki tekstu. Wynika to bezpośrednio ze sposobu w jaki Proust patrzył na rzeczywistość i z jaką wnikliwością przyglądał się wszystkiemu co go otacza. Często przerywał swoim rozmówcom prosząc o precyzyjne odtworzenie każdego detalu opisywanych przez nich wydarzeń, nalegał również aby pod żadnym pozorem nie spieszyli się. Jak słusznie zauważa autor, Proust wywoływał zakłopotanie u czytelników, nie tyle samą długością swoich powieści, co liczbą słów użytych do wyrażenia doświadczeń o których się opowiada. „Proust w sposób niewybaczalny przekroczył limit słów przysługujący danemu przedmiotowi z racji jego znaczenia”.
Książka de Bottona to niezwykle oryginalne studium biograficzne. Każdy aspekt życia Prousta rozpatrywany jest pod kątem tego, jaki wpływ mógł mieć na treść jego powieści oraz w jaki sposób może okazać się pomocny dla współczesnych czytelników. Lekcje, które wynosimy z przeczytania książki de Bottona różnią się znacznie od typowych poradnikowych zaleceń, są o wiele bardziej subtelne i skrojone na miarę zwykłych niedoskonałych ludzi.

Alain de Botton to człowiek instytucja; swoje życie twórcze poświęcił przybliżaniu czytelnikom zagadnień i pojęć, które mogą budzić przestrach. Stara się czynić podejmowane w swoich książkach tematy bardziej przystępnymi i niezależnie od tego, czy opisuje zawiłości filozofii Montaigne’a, czy współczesną architekturę, robi to z wymieszaną w idealnych proporcjach erudycją i...

English version.

English version.

Uwielbiam!

Uwielbiam!

Szkic, który mnie nie zaciekawił, choć autor stawia na oryginalność ujęcia twórczości Prousta. Entuzjazm z jakim kreśli temat dowodzi jego fascynacji autorem. Pozycji nie można odmówić kilku smaczków, takich jak ten wyrażony przez Virginię Woolf : "Sprawa z nim polega na połączeniu najwyższej wrażliwości z najwyższym opanowaniem. Łowi on owe nieuchwytne cienie aż do ostatniego."

Szkic, który mnie nie zaciekawił, choć autor stawia na oryginalność ujęcia twórczości Prousta. Entuzjazm z jakim kreśli temat dowodzi jego fascynacji autorem. Pozycji nie można odmówić kilku smaczków, takich jak ten wyrażony przez Virginię Woolf : "Sprawa z nim polega na połączeniu najwyższej wrażliwości z najwyższym opanowaniem. Łowi on owe nieuchwytne cienie aż do...

Spłaszczenie i zbanalnienie powieści Prousta przez wyciągnięcie z niej wniosków, które można było równie dobrze wyciągnąć z paru (wielu) innych powieści. No, nie wiem, nawet mnie to nie zirytowało, bo nigdzie nie było tam nieprawdy, tylko same truizmy i klisze. Lepiej porozmawiać o Prouście z kimś bystrym.

Spłaszczenie i zbanalnienie powieści Prousta przez wyciągnięcie z niej wniosków, które można było równie dobrze wyciągnąć z paru (wielu) innych powieści. No, nie wiem, nawet mnie to nie zirytowało, bo nigdzie nie było tam nieprawdy, tylko same truizmy i klisze. Lepiej porozmawiać o Prouście z kimś bystrym.

Dziwna to książka . Nie jest to ani biografia, chociaż pełno w niej szczegółów z życia Marcela Prousta. Nie jest to też poradnik psychologiczny, ale można tam znaleźć sporo opisów działania mechanizmów psychologicznych. Nie jest to wreszcie krytyczno-literacki rozbiór „W poszukiwaniu straconego czasu”, ale niewątpliwie jest pewnego rodzaju propozycja interpretacyjna . Po trochu wszystko w jednym . Sięgnąłem po nią zaciekawiony osobą autora . Wiele na jego temat w ostatnim czyli piątym magazynie „Książki” . Chwalca życia powolnego a jednocześnie syn self-made mana . Uczy nas jak kosztować codzienność małymi łyżeczkami, ale też potrafi na tym doskonale zarobić, co mu się też w pełni należy . Przeszedł piekło edukacji angielskich szkół prywatnych . Piekło dla tych, którzy nie są dobrze urodzeni a jedynie bardzo bogaci, a dodatkowo nie lubią uprawiać sportu . Nie lubił biegać, ale czytał i pisał. Na tym zbudował swoją tożsamość – jak wspomina Katarzyna Surmiak , autorka wspomnianego wyżej artykułu .
Rozszerzając tytuł książki Bottona można by dodać – W jaki sposób dzieło Prousta może pomóc Ci przetrwać w oszalałym i rozpędzonym świecie dzikiego korporacjonizmu. Gdyby wycisnąć jak gąbkę nauki, które autor niewielkiej książeczki z dzieła Francuza wyciąga, to zostanie nam w naczyniu mocno wodnista substancja. Żyj powoli, patrz na świat uważnie, nie ulegaj schematom, ceń przyjaciół i nie staraj się ich zranić . Nic odkrywczego . Ale podane w formie atrakcyjnej . W dodatku z poczuciem obcowania z wielką literaturą . No i krótko . I jeszcze jeden pozytyw . Dla tych, którzy jeszcze nie mieli odwagi rzucić się na Prousta – znakomita zaprawa . Chociaż to tak, jakbym powiedział że po obiegnięciu jednego stadionu jesteś gotowy do startu w maratonie

Dziwna to książka . Nie jest to ani biografia, chociaż pełno w niej szczegółów z życia Marcela Prousta. Nie jest to też poradnik psychologiczny, ale można tam znaleźć sporo opisów działania mechanizmów psychologicznych. Nie jest to wreszcie krytyczno-literacki rozbiór „W poszukiwaniu straconego czasu”, ale niewątpliwie jest pewnego rodzaju propozycja interpretacyjna . Po...