Ważna książka dla projektantów przemysłowych, myślę że dobrze zaznacza różnice między designem a sztuką, a też zawiera ciekawe przemyślenia dotyczące tych dziedzin. Część skupiająca się na spójności szczególnie do mnie przemówiła. Cytaty "Co jest ta­kie­go w spój­no­ści, że zda­je się przy­da­wać au­to­ry­te­tu lo­gi­ki, ry­go­ru i pre­cy­zji?" plus "Cho­dzi tu nie tyle o spój­ność w sen­sie sto­so­wa­nia wciąż tych sa­mych ele­men­tów, kształ­tów i ko­lo­rów. To, co się na­praw­dę li­czy, to spo­sób my­śle­nia oraz uży­te me­to­dy." skutecznie obrazują tę myśl.

Autor chyba bardziej się skupia na kąsaniu i narzekaniu na innych projektantów, niż na pisaniu książki. Dobrze się to czyta, ale czuję, że mógłbym dowiedzieć się więcej.

Ważna książka dla projektantów przemysłowych, myślę że dobrze zaznacza różnice między designem a sztuką, a też zawiera ciekawe przemyślenia dotyczące tych dziedzin. Część skupiająca się na spójności szczególnie do mnie przemówiła. Cytaty "Co jest ta­kie­go w spój­no­ści, że zda­je się przy­da­wać au­to­ry­te­tu lo­gi­ki, ry­go­ru i pre­cy­zji?" plus "Cho­dzi tu...

Uważam, że książka jest rozwleczona i napisana bardzo chaotycznie. Nie byłam w stanie przebrnąć przez całość. Niestety, autor z jednej strony pisze o oczywistości, jak design Apple (więc możemy domyślać się, że odbiorcami książki mają być osoby początkujące w designie),a z drugiej strony opisuje projekty przedmiotów/budynków bez odnośników wizualnych (tj zdjęć),przez co bez google ciężko zrozumieć, co autor mial na myśli. Jestem na nie.

Uważam, że książka jest rozwleczona i napisana bardzo chaotycznie. Nie byłam w stanie przebrnąć przez całość. Niestety, autor z jednej strony pisze o oczywistości, jak design Apple (więc możemy domyślać się, że odbiorcami książki mają być osoby początkujące w designie),a z drugiej strony opisuje projekty przedmiotów/budynków bez odnośników wizualnych (tj zdjęć),przez co...

Powiedziałabym, że to zbiór esejów na temat dizajnu, jego historii i przemian, jakie w tej dziedzinie zachodziły. Z drugiej strony to dla mnie też trochę książka o szalenie konsumpcjonistycznym świecie, w jakim obecnie żyjemy. Nie jest jednak zbytnio krytyczna w tym względzie.

W dużej mierze mowa tam była o przedmiotach codziennego użytku, jak chociażby meble i sprzęt domowy, elektronika, pieniądze, samochody, rowery, wieczne pióra, czy ubrania.

Wszystkie przedmioty, z którymi mamy codziennie styczność zostały przez kogoś wymyślone i zaprojektowane. Jaki był lub mógł być tok rozumowania projektanta? Ktoś przecież dokładnie przemyślał ich wygląd z najdrobniejszymi detalami, także sposób, w jaki będziemy z nich korzystać i jak mają one działać. Podczas procesu projektowania bez wątpienia określony był również odbiorca projektu.

Co z kolei sprawia, że dana rzecz zyskuje miano luksusowej i ekskluzywnej? Czy tylko cena? Jak się właściwie projektuje przedmioty luksusowe? I jak łatwo można oczarować (żeby nie powiedzieć oszukać) klienta kilkoma prostymi sztuczkami?

Autor podzielił książkę na 5 rozdziałów. Kolejno: język, dizajn i jego archetypy, luksus, moda i sztuka.

Choć według mnie omawiana treść nierzadko odbiega od tematu, to wciąż była dla mnie wartościowa i naprawdę ciekawa.

Na moją listę książek do przeczytania wskoczyła „Teoria klasy próżniaczej” Thorsteina Veblena.

Powiedziałabym, że to zbiór esejów na temat dizajnu, jego historii i przemian, jakie w tej dziedzinie zachodziły. Z drugiej strony to dla mnie też trochę książka o szalenie konsumpcjonistycznym świecie, w jakim obecnie żyjemy. Nie jest jednak zbytnio krytyczna w tym względzie.

W dużej mierze mowa tam była o przedmiotach codziennego użytku, jak chociażby meble i sprzęt...

Książka pożyteczna, bo pomagająca nabrać trochę większej świadomości na temat designu i jego antropologicznych cech: jak design do nas przemawia, jakimi językami mówi, z jakich narzędzi korzysta, aby osiągnąć cel swoich komunikatów. Autor dzieli się nie tylko wiedzą i ekspertyzą w temacie, ale również swoimi przemyśleniami, wynikającymi z wieloletniej pracy w dziedzinie wzornictwa. Nie zamierzam jakoś zgłębiać tego zagadnienia i poszukiwać dalszych lektur, z przyjemnością wracam do literatury pięknej, ale nie żałuję, że przeczytałem tę książkę.

Książka pożyteczna, bo pomagająca nabrać trochę większej świadomości na temat designu i jego antropologicznych cech: jak design do nas przemawia, jakimi językami mówi, z jakich narzędzi korzysta, aby osiągnąć cel swoich komunikatów. Autor dzieli się nie tylko wiedzą i ekspertyzą w temacie, ale również swoimi przemyśleniami, wynikającymi z wieloletniej pracy w dziedzinie...

Lubię tego autora chociaż ta książkę nie wniosła wiele nowego. Sudjic wyraźnie lubi jednych designerow innych mniej co może być czasem irytujące - jakby je patrzeć Stark stworzył najbardziej bezużyteczna wyciskarkę do cytryn ever więc - Hmm - może to faktycznie płaskie… w każdym razie daje radę.

Lubię tego autora chociaż ta książkę nie wniosła wiele nowego. Sudjic wyraźnie lubi jednych designerow innych mniej co może być czasem irytujące - jakby je patrzeć Stark stworzył najbardziej bezużyteczna wyciskarkę do cytryn ever więc - Hmm - może to faktycznie płaskie… w każdym razie daje radę.

Problem z tą książką jest następujący - brakuje u nas literatury fachowej o designie, to się powoli zmienia, między innymi za sprawą wydawnictwa Karakter, ale zasadniczo jest dość skromne. A oczekiwania (apetyty) czytelników są ogromne. Ja w każdym razie zawsze z wielka przyjemnością sięgam po wszystko, co w jakiś syntetyczny sposób stara się opowiedzieć o designie. "Język rzeczy" to zbiór luźnych esejów, osobistych uwag Autora. Nie należy tego w żadnym wypadku traktować jako "przewodnika" czy "monografii tematu". Przy takim zastrzeżeniu, lektura tej książki staje się niejako rozmową z Autorem o jego postrzeganiu wzornictwa we współczesnym świecie. Warto więc czytać bez pospiechu i z namysłem, aby nic nam nie umknęło. Warto się dokładnie wsłuchać w barwną opowieść Autora.

Problem z tą książką jest następujący - brakuje u nas literatury fachowej o designie, to się powoli zmienia, między innymi za sprawą wydawnictwa Karakter, ale zasadniczo jest dość skromne. A oczekiwania (apetyty) czytelników są ogromne. Ja w każdym razie zawsze z wielka przyjemnością sięgam po wszystko, co w jakiś syntetyczny sposób stara się opowiedzieć o designie....

Rewelacyjna książka!

Rewelacyjna książka!

Już wiem ze po następną książkę Sudjica nie sięgnę – o ile sposób prowadzenia narracji w Języku Miast był chaotyczny, ale znośny to w tej książce jest zupełnie nieuporządkowany (np. w rozdziale o sztuce poświecą kilka stron na historie designu krzeseł) Miałem ochotę odstawić ja zupełnie w momencie w którym stwierdził ze „kontekst nie jest potrzebny do zrozumienia sztuki” albo „Warhol stal się najbardziej wpływowym artysta na świecie”. Pierwsza polowa w ciekawy sposób wprowadza do myślenia na temat designu i przedmiot które nas na co dzień otaczają, ale z czasem historia co raz mniej się klei.

„Dla dizajnu z kolei kontekst ma zasadnicze znaczenie. Weźmy taką maszynę do pisania Aby w pełni zrozumieć ją jako obiekt, musimy wiedzieć, jak długo była w produkcji i ile kosztowało jej wykonanie. By pojąć jej znaczenie, musimy zobaczyć rysunki patentowe, reklamę, która jej towarzyszyła, narzędzia, jakich użyto do jej produkcji, i opakowanie, w jakim ją sprzedawano. Znajomość techniki drippingu stosowanej przez Jacksona Pollocka jest z pewnością ważna. Nie jest jednak niezbędna, by jego sztuka nas poruszyła.”

Już wiem ze po następną książkę Sudjica nie sięgnę – o ile sposób prowadzenia narracji w Języku Miast był chaotyczny, ale znośny to w tej książce jest zupełnie nieuporządkowany (np. w rozdziale o sztuce poświecą kilka stron na historie designu krzeseł) Miałem ochotę odstawić ja zupełnie w momencie w którym stwierdził ze „kontekst nie jest potrzebny do zrozumienia sztuki”...

Ładne wydanie, choć szkoda że zdjęcia w środku nie są w kolorze. Bardziej przypomina długi esej niż dobrze przemyślana książkę. Niemniej jednak dużo ciekawostek w środku. Ciekawe są też prowonania sztuki do designu

Ładne wydanie, choć szkoda że zdjęcia w środku nie są w kolorze. Bardziej przypomina długi esej niż dobrze przemyślana książkę. Niemniej jednak dużo ciekawostek w środku. Ciekawe są też prowonania sztuki do designu

Książka nie jest zła, ale niesamowicie rozwleczona i pełna informacji, których nijak się nie zapamięta, a też nie wnoszą dużo do treści. Temat zdecydowanie bardziej na esej, a nie książkę.

Książka nie jest zła, ale niesamowicie rozwleczona i pełna informacji, których nijak się nie zapamięta, a też nie wnoszą dużo do treści. Temat zdecydowanie bardziej na esej, a nie książkę.