Kupiłem tę książkę jakiś czas temu z mglistym zamiarem, pt. "dobrze mieć a może i kiedyś przeczytam". Moment ten wreszcie nastał, wziąłem się za nią trochę z przypadku z myślą "chociaż jedną księgę!" ;) Szybko jednak zostałem wynagrodzony za swoją decyzję, bo Herodota czyta się świetnie! Konstrukcja jego opowiadania, historie które przytacza, detale obyczajów sprzed 2,5 tysiąca lat są fascynujące nawet w momentach, w których wymienia 30 przodków danego bohatera w linii męskiej albo przelicza stadia na łokcie ;) Hellada, Egipt, Persja, Scytia jako wielkie imperia; wielkie wojny, lokalne animozje, masowe migracje ludów, męstwo i strach, polityka i religia - wszystko to przewija się przez karty 'Dziejów' bez końca, bywa że w nieco innym, archaicznym znaczeniu, co nie zmienia faktu że lektura ta jest niezmiernie istotna dla zrozumienia tego co i dzisiaj dzieje się w wielkim świecie. Bardzo polecam!

Kupiłem tę książkę jakiś czas temu z mglistym zamiarem, pt. "dobrze mieć a może i kiedyś przeczytam". Moment ten wreszcie nastał, wziąłem się za nią trochę z przypadku z myślą "chociaż jedną księgę!" ;) Szybko jednak zostałem wynagrodzony za swoją decyzję, bo Herodota czyta się świetnie! Konstrukcja jego opowiadania, historie które przytacza, detale obyczajów sprzed 2,5...

Na tę książkę "polowałam" kilka lat(!) Nie było ani wznowień, ani w dostępnych mi antykwariatach. Mam jeszcze kilka książek na liście poszukiwań. Daje to ponury obraz polskiego rynku wydawniczego.
Tłumaczenie napisane jest dość topornie; może zbyt dosłownie trzyma się oryginału, przez co ciężko się to czyta. Polecam zacząć od Kapuścińskiego "Podróże z H.", co przełamie niechęć do odnośnika:)

Na tę książkę "polowałam" kilka lat(!) Nie było ani wznowień, ani w dostępnych mi antykwariatach. Mam jeszcze kilka książek na liście poszukiwań. Daje to ponury obraz polskiego rynku wydawniczego.
Tłumaczenie napisane jest dość topornie; może zbyt dosłownie trzyma się oryginału, przez co ciężko się to czyta. Polecam zacząć od Kapuścińskiego "Podróże z H.", co przełamie...

Ważne źródło historyczne o starożytnym świecie. Dla mnie jednak ciężkie w czytaniu.

Ważne źródło historyczne o starożytnym świecie. Dla mnie jednak ciężkie w czytaniu.

Generalnie to spoko, trochę nuda, ale to w końcu historia co nie. A tak to polecam serdecznie, trochę też mitów tam ziomek halikarnaski dodał, trochę o konflikcie azja vs europa. Atoli tak usłyszałam.

Generalnie to spoko, trochę nuda, ale to w końcu historia co nie. A tak to polecam serdecznie, trochę też mitów tam ziomek halikarnaski dodał, trochę o konflikcie azja vs europa. Atoli tak usłyszałam.

Nie był z pewnością pierwszym, być może nie był również najlepszym ze starożytnych historyków. Będąc dzieckiem swych czasów mieszał w równych proporcjach religię, przesądy i pogłoski z rzetelną pracą badawczą. A mimo to dzieło jego życia to prawdziwa skarbnica wiadomości o praktycznie całym regionie wschodniego Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu. Wypada jedynie pochylić czoła przed dorobkiem człowieka, o którym mówi się słusznie, że jest (przynajmniej w naszym kręgu kulturowym) ojcem historii i etnografii.

Herodot zdumiewa. I to obojętnie o czym nam opowiada. Czy chodzi o relacje z trzech wypraw dookoła Afryki (z których dwie zakończyły się sukcesem!),czy o spartańskich „turystów” zwiedzających świeże jeszcze pole bitwy pod Maratonem i wychwalających po takiej wizji lokalnej przewagi wojenne Ateńczyków. Bardzo często historie Greka działają dzisiaj na zasadzie maksymalnego kontrastu: i tak czytamy o synu, który pragnie dowiedzieć się w końcu od matki, czy naprawdę jest synem króla – i każe rodzicielce przysięgać na dymiące jeszcze wnętrzności ofiarnego wołu (wyobraźcie sobie taką scenę dzisiaj!). Z tej samej historii dowiadujemy się jednak równocześnie, że współcześni Herodotowi mieszkańcy Sparty znali przypadki narodzin zdrowych wcześniaków w siódmym miesiącu ciąży. Dzisiaj niby oczywistość, ale to właśnie „pater historiae” jako pierwszy poświęcił temu zagadnieniu parę zdań. Nauka i magia, logos i mythos leżą tuż obok siebie, przenikają się wzajemnie i tworzą niesamowity melanż opowieści prawdziwych, możliwych i absolutnie fantastycznych.

Polecam wszystkim, którzy uwielbiają opowieści z pogranicza wiedzy i „urban myths”!

Nie był z pewnością pierwszym, być może nie był również najlepszym ze starożytnych historyków. Będąc dzieckiem swych czasów mieszał w równych proporcjach religię, przesądy i pogłoski z rzetelną pracą badawczą. A mimo to dzieło jego życia to prawdziwa skarbnica wiadomości o praktycznie całym regionie wschodniego Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu. Wypada jedynie pochylić...

Dzieje Herodota składają się z 9 ksiąg napisanych w dialekcie jońskim. Dzieło to wyróżnia bogactwo informacji etnograficznych i geograficznych zebranych podczas licznych podróży. Herodot, miał ambicje przedstawienia faktów historycznych, a nie baśniowych, jednak pomimo tego założenia nie zdołał uniknąć interwencji bóstw w sprawy ludzkie, wieszczych znaków i słów wyroczni, bez których w czasach Herodota nie wyobrażano sobie rzeczywistości. Dla miłośników Starożytności prawdziwy rarytas - perfekcyjne opracowanie Wydawcy w połączeniu w wysiłkiem twórczym Autora dzieła czynią dzieło dopełnionym i spełnionym. Warte polecenia wszystkim interesującym się Starożytnością, a w szczególności dziejami Hellady, Persji, ale również Egiptu, Fenicji i Scytii... Zdecydowanie polecam !

Dzieje Herodota składają się z 9 ksiąg napisanych w dialekcie jońskim. Dzieło to wyróżnia bogactwo informacji etnograficznych i geograficznych zebranych podczas licznych podróży. Herodot, miał ambicje przedstawienia faktów historycznych, a nie baśniowych, jednak pomimo tego założenia nie zdołał uniknąć interwencji bóstw w sprawy ludzkie, wieszczych znaków i słów wyroczni,...

Do dziś nie przeczytana do końca, a jednak co jakiś czas powracam do niej otwierając na dowolnej stronie. Ryszard Kapuściński zabrał ją w swoją pierwszą reporterską podróż do Chin, jego „Podróże z Herodotem” to temat odrębny, ale właśnie dzięki tej książce sięgnąłem po „Dzieje” Herodota.

Wydanie Biblioteki Narodowej zaskakuje starannością, składem, ale nie to w tym wszystkim jest najważniejsze. Same „Dzieje” to jedyna w swoim rodzaju podróż po starożytnym świecie. Podróż, której nie było ani wcześniej, ani później. Herodot podjął się tytanicznego dzieła i przyznać trzeba, że sprostał mu w stopniu doskonałym, wybitnym, celującym.

To, co napisał i jak to opracował budzi szczery podziw, jest też wyjątkowym kompendium wiedzy o świecie starożytnym. O tym, jak się żyło, co jadało, co było ważne i istotne dla określonych ludów, plemion, narodów. Co, gdzie i kiedy się wydarzyło. Przekazy słowne w dużej mierze zebrane w jedną, spójną całość.

Pierwszy, krótki fragment, który akurat wpadł mi w oku po sięgnięciu po książkę:

„72. Rodzą się w rzece także wydry, które Egipcjanie uważają za święte. Z ryb zaś za święte uważają tak zwaną rybę łuskowatą i węgorza. Te, jak mówią, poświęcone są Nilowi, a z ptaków - gęsi lisie.”

Takie są właśnie „Dzieje”, niesamowite od pierwszej, aż do ostatniej strony.

Do dziś nie przeczytana do końca, a jednak co jakiś czas powracam do niej otwierając na dowolnej stronie. Ryszard Kapuściński zabrał ją w swoją pierwszą reporterską podróż do Chin, jego „Podróże z Herodotem” to temat odrębny, ale właśnie dzięki tej książce sięgnąłem po „Dzieje” Herodota.

Wydanie Biblioteki Narodowej zaskakuje starannością, składem, ale nie to w tym...

Antyczna Europa i Scytia w "Dziejach" Herodota

Jeśli Scytowie mieliby być naszymi mniej lub bardziej odległymi przodkami, jak utrzymują niektórzy, to warto przy czytaniu "Dziejów" Herodota zwrócić uwagę również na fragmenty, które właśnie do nich się odnoszą.

W księdze tej znaleźć można informacje na temat najdalszych krańców Europy. Jednak widać, że wyobrażenia Greków i samego Autora o tych terenach były raczej "mgliste", żeby nie powiedzieć wręcz baśniowe. Oto co pisze na ten temat (Ks. III 115-116):

"O krańcach zaś Europy na zachód nie umiem nic pewnego powiedzieć. Ani bowiem osobiście nie przypuszczam, żeby barbarzyńcy nazywali Eridanem jakąś rzekę, uchodzącą do morza północnego, skąd, jak niesie wieść, bursztyn pochodzi, ani też nie wiem o istnieniu wysp Kassytered, skąd do nas cyna przybywa. Naprzód bowiem sama już nazwa Eridanos dowodzi, że jest nie barbarzyńska, lecz helleńska, stworzona przez jakiegoś poetę; po wtóre choć usilnie się o to starałem, nie mogę dowiedzieć się od żadnego naocznego świadka, czy poza Europą na północ istnieje morze. W każdym razie z krańca ziemi przybywa do nas cyna i bursztyn.

Jest znaną rzeczą, że w północnej części Europy znajduje się bezspornie najwięcej złota. Ale jak się je uzyskuje, tego także nie potrafię dokładnie podać; opowiadają, że jednoocy ludzie, Arimaspowie, podkradają je gryfom. Nie mogę nawet w to uwierzyć, że istnieją ludzie o jednym oku, którzy poza tym mają podobny do innych wygląd. A zatem krańce świata, które resztę ziemi otaczają i w sobie zamykają, widocznie same tylko są w posiadaniu tych rzeczy, które my uważamy za najpiękniejsze i najrzadsze".*

Warto tutaj też wyjaśnić znaczenie i pochodzenie słowa "barbarzyńca", które jak się zdaje Grecy, jak wiele innych nazw, przejęli od Egipcjan. Herodot mówi o tym tak (Ks. II, 158):

"Barbarzyńcami zaś nazywają Egipcjanie tych wszystkich, którzy nie mówią tym samym co oni językiem".*

Wynika z tego, że określenie to, przynajmniej na początku, nie nosiło żadnej negatywnej konotacji.

Interesująca jest też genealogia Scytów, jaką podaje Herodot (Ks. IV, 5):

" Jak powiadają Scytowie, lud ich jest najmłodszy ze wszystkich ludów i tak miał powstać. Pierwszy człowiek w tym kraju, wówczas pustynnym, nazywał się Targitaos. Rodzicami tego Targitaosa byli, jak opowiadają - w co ja wprawdzie nie wierzę, ale tak mówią - Zeus i córka rzeki Borystenes. Takie więc było pochodzenie Targitaosa. A miał on trzech synów: Lipoksaisa, Apoksaisa i najmłodszego Kalaksaisa. Za ich panowania spadły z nieba złote sprzęty do kraju Scytów: pług, jarzmo, topór i czara".*

Dalej Herodot opowiada, który z nich i dlaczego objął we władanie całe królestwo. Wyjaśnia też, że tak naprawdę nazwy "Scytowie" i "Skoloci" to wymiennie używane nazwy na to samo plemię (Ks. IV, 6):

"Otóż od Lipoksaisa mają pochodzić ci Scytowie, którzy zwą się plemieniem Auchatów, od średniego brata, Arpoksaisa, ci, którzy są Katiarami i Traspiami, a od najmłodszego z nich - ród królewski, zwany Paralatami. Wszyscy zaś noszą wspólną nazwę Skolotów od imienia króla; Scytami nazwali ich Hellenowie. Takie pochodzenie przypisują sobie Scytowie".*

W Księdze IV (7-10) zamieszczona jest również opowieść o związkach genealogicznych Scytów z Heraklesem (od Skytesa, syna Heraklesa mieli pochodzić wszyscy późniejsi (po przybyciu Heraklesa) królowie Scytów).

Zachęcam do tej fascynującej lektury.

Moja recenzja pozostałej treści "Dziejów" Herodota - przy innym wydaniu tej książki.

* Źródła cytatów: Herodot - "Dzieje", Biblioteka Narodowa, Wrocław 2005

Antyczna Europa i Scytia w "Dziejach" Herodota

Jeśli Scytowie mieliby być naszymi mniej lub bardziej odległymi przodkami, jak utrzymują niektórzy, to warto przy czytaniu "Dziejów" Herodota zwrócić uwagę również na fragmenty, które właśnie do nich się odnoszą.

W księdze tej znaleźć można informacje na temat najdalszych krańców Europy. Jednak widać, że wyobrażenia Greków i...

Przyjemnie się czyta dzieje antycznego świata przeplatane z mitami i legendami. Polecam gorąco oraz proponuje nabyć bądź wypożyczyć atlas ponieważ znajduje się tam ogrom krain których nazwy niewiele mi mówiły, bardzo dziwiły a lokalizacja na mapie była mi praktycznie nie znana.

Przyjemnie się czyta dzieje antycznego świata przeplatane z mitami i legendami. Polecam gorąco oraz proponuje nabyć bądź wypożyczyć atlas ponieważ znajduje się tam ogrom krain których nazwy niewiele mi mówiły, bardzo dziwiły a lokalizacja na mapie była mi praktycznie nie znana.

Herodot – Dzieje (ok. 430 p.n.e.) (9.2)

Herodot – Dzieje (ok. 430 p.n.e.) (9.2)