Nie wiem czemu,ale książki duetu pisarskiego Iny Lorentz czytam z dużą przyjemnością.Tak samo było z Córą płomieni.Owszem wrażenie psuło nieco zbyt banalne zakończenie,ale rekompensuje to całokształt. Ciekawa,żywa i pasjonująca historia,która wciąga czytelnika i zaprasza do świata parę wieków wstecz.Bardzo mi się podoba,że autorzy kobiety czynią głównymi bohaterkami. Są one pokazane jako waleczne i niezłomne.

Nie wiem czemu,ale książki duetu pisarskiego Iny Lorentz czytam z dużą przyjemnością.Tak samo było z Córą płomieni.Owszem wrażenie psuło nieco zbyt banalne zakończenie,ale rekompensuje to całokształt. Ciekawa,żywa i pasjonująca historia,która wciąga czytelnika i zaprasza do świata parę wieków wstecz.Bardzo mi się podoba,że autorzy kobiety czynią głównymi bohaterkami. Są one...

"Każdy człowiek poddany jest swojemu losowi, czy tego chce czy nie." (str 171)
Tym razem niemiecki duet pisarski umieścił akcję swojej powieści w XVI-to wiecznej Irlandii.Kraj walczy o wyzwolenie się spod wieloletniej dominacji angielskiej.Klany święta rzecz dla każdego Irlandczyka muszą dokonywać wyboru, albo sympatyzują z najeźdźcą i wspierają go, albo bronią swoich rodzimych korzeni.Ci drudzy wracają do rodzinnych miejsc po latach wygnania z jednym pragnieniem by żyć w wolnym kraju według ich obyczajów i w ich wierze.Wielkie nadzieje Irlandczyków na odzyskanie niepodległości,z jednej strony łączących się w myśl idei, z drugiej trony zdradzających w oczekiwaniu na wymierne korzyści. Gościmy też na dworze angielskiej królowej Elżbiety, gdzie podejmowane są kolejne decyzje o ujarzmieniu Irlandii.Pojawiają się też niemieccy szlachcice ,których zadaniem jest włączenie się do walki o niepodległość.Ciekawi bohaterowie pozytywni i negatywni, ich codzienne życie, zmagania z okrutną rzeczywistością,zwyczaje, dążenia i pragnienia.Lojalność klanowa, fanatyzm połączony z nienawiścią do wroga, zaślepienie chciwością i posiadaniem bogactwa poświęcając przyjaźń i oddanie, zdrady. Akcja toczy się szybko obfitując w wiele emocji i wrażeń. Kolejna udana powieść historyczna.

"Każdy człowiek poddany jest swojemu losowi, czy tego chce czy nie." (str 171)
Tym razem niemiecki duet pisarski umieścił akcję swojej powieści w XVI-to wiecznej Irlandii.Kraj walczy o wyzwolenie się spod wieloletniej dominacji angielskiej.Klany święta rzecz dla każdego Irlandczyka muszą dokonywać wyboru, albo sympatyzują z najeźdźcą i wspierają go, albo bronią swoich...

To już moje drugie spotkanie z parą autorów piszących pod pseudonimem. Pierwsza ich książka, którą przeczytałam – Róża Asturii – bardzo przypadła mi do gustu, więc pomyślałam, że i teraz tak będzie. Niestety jeszcze nie udało mi się przeczytać Nierządnicy, dzięki której zyskali popularność, ale wszystko przede mną.


Akcja powieści dzieje się w XVI- wiecznej Irlandii, gdzie od lat trwają walki, żeby się uwolnić od angielskiego jarzma. Gdy pada ostatnia broniąca się warownia z życiem uchodzi zaledwie garstka obrońców, w tym przywódca powstania O' Corra wraz z synem i kilkumiesięczną córeczką Ciarą. Dopiero po siedemnastu latach udaje im się powrócić na ojczyste ziemie, ale rodzice Ciary nie doczekali tego. Sytuacja jest jednak dalej napięta, pokój nie jest trwały. Anglicy nadal dopuszczają się gwałtów i rozbojów na Irlandczykach. Na pomoc ruszają dwaj niemieccy żołnierze Simon von Kirchberg i jego kuzyn Ferdinand. Gdy docierają na miejsce orientują się, że mogą stracić życie, ale mimo to postanawiają zostać. Powodem jest piękna Ciara, którą obaj są zainteresowani.


Od początku powieść podobała mi się. Umiejętne połączenie fikcji literackiej i faktów historycznych. Nawet pojawiają się postacie historyczne jak Królowa Elżbieta, władająca wtedy Anglią i osoby z jej świty.


Bardzo dobrze zarysowani główni bohaterowie, jak Ciara i jej kuzynka Saraid, które wykazywały się odwagą i sprytem w obronie swojego ludu. Nawet przywódca klanu Oisin - brat Ciary się z nimi liczył i korzystał z ich rad. Pozycja kobiet była bardzo ważna, zajmowały się gospodarowaniem i bez nich mężczyźni nie poradziliby sobie. O ile poczułam sympatię do Ferdinanda od początku powieści, o tyle jego kuzyn Simon wzbudzał we mnie zgoła inne uczucia. Okazał się tchórzem dbającym tylko o własne interesy. Dał się poznać z jak najgorszej strony już kiedy zostawił drugi statek, kiedy płynąc do Irlandii natknęli się na Anglików, którzy ich zaatakowali. Zostawił swoich kompanów na pastwę losu, a sam, który znajdował się na drugim statku postanowił uciekać. Simon okazał się człowiekiem chciwym i nie budzącym zaufania. Nie zawahał się zdradzić Oisina, który traktował go jak przyjaciela. Gdy wiedział, że przeważają siły Anglików i Irlandczycy raczej sobie nie poradzą, postanowił dla własnych korzyści przejść na stronę wroga. Innym człowiekiem okazał się być Ferdinand, prawym i odważnym, który trwał wiernie przy Irlandczykach. Nawet Ciara poznała się na nim i mimo początkowego zadurzenia jego kuzynem Simonem to jemu oddała swoje serce. Tych dwójkę czekało wiele przeszkód do pokonania, przede wszystkim widmo wojny. Na uwagę zasługuje także postawa Irlandczyków, którzy mimo iż wiedzieli, że siły wroga przeważają dumnie walczyli o swoją ojczyznę. Cechowała ich wielka odwaga.


Książkę czytało się szybko i mimo licznych scen batalistycznych, których niektórych mogą nudzić była ciekawa. Ale nie zawsze tak było. Początkowo akcja się trochę wlokła, dopiero potem nabrała tempa. Zakończenie troszkę przewidywalne i bajkowe. Chociaż lubię happy endy, chciałam jakiegoś zaskoczenia. Ogólnie książka dobra, świetnie zarysowane tło historyczne, dobrze przedstawiona „zielona wyspa” jak była nazywana Irlandia, dzięki czemu możemy sobie wyobrazić tamte czasy. Z pewnością mogę polecić fanom powieści historycznych, bo jak wspomniałam wcześniej, tło historyczne jest bardzo dobrze dopracowane.

To już moje drugie spotkanie z parą autorów piszących pod pseudonimem. Pierwsza ich książka, którą przeczytałam – Róża Asturii – bardzo przypadła mi do gustu, więc pomyślałam, że i teraz tak będzie. Niestety jeszcze nie udało mi się przeczytać Nierządnicy, dzięki której zyskali popularność, ale wszystko przede mną.


Akcja powieści dzieje się w XVI- wiecznej Irlandii, gdzie...

Książka nie zaskakuje, i nie zaniża lotów. Tym razem znajdujemy się w Irlandii. Duet autorów odrobił lekcje, wprowadzając dużo szczegółów typowych dla tego kraju.
Główną bohaterką jest Ciara, która po 17 latach wraca do swojego domu w Ulsterze. Tam widzi się z bratem, który jest szefem klanu. Na pomoc przypływają mu kuzyni, Szymon i Ferdynand von Kirchner. Ciara jest zakochana w tym pierwszym, jednak z czasem zaczyna się to zmieniać...
Dużo przygód, ucieczki, zdrady, walka o przetrwanie. Fajnie się czyta.

Książka nie zaskakuje, i nie zaniża lotów. Tym razem znajdujemy się w Irlandii. Duet autorów odrobił lekcje, wprowadzając dużo szczegółów typowych dla tego kraju.
Główną bohaterką jest Ciara, która po 17 latach wraca do swojego domu w Ulsterze. Tam widzi się z bratem, który jest szefem klanu. Na pomoc przypływają mu kuzyni, Szymon i Ferdynand von Kirchner. Ciara jest...

Kolejne rozczarowanie i nuuuda. Przeczytałam 2/3 książki i na tym zakończyłam. Akcja wlecze się niemiłosiernie, właściwie nic sie nie dzieje. Postacie jak zwykle u tych autorów skrajne, czarne lub białe i mocno irytujące. Nie polecam.

Kolejne rozczarowanie i nuuuda. Przeczytałam 2/3 książki i na tym zakończyłam. Akcja wlecze się niemiłosiernie, właściwie nic sie nie dzieje. Postacie jak zwykle u tych autorów skrajne, czarne lub białe i mocno irytujące. Nie polecam.

Umiejętne połączenie faktów historii z fikcją. Bardzo ciekawa powieść. Polecam :)

Umiejętne połączenie faktów historii z fikcją. Bardzo ciekawa powieść. Polecam :)

Nie zauroczyła mnie niestety ta historia.

Nie zauroczyła mnie niestety ta historia.

Powieść jest nudnawa, nie wciąga, chociaż tło historyczne dobrze dopracowane.

Powieść jest nudnawa, nie wciąga, chociaż tło historyczne dobrze dopracowane.

historia Irlandii chyba w najważniejszym dla niej momencie, napisana w stylu trylogii Sienkiewicza, czyta się wspaniale

historia Irlandii chyba w najważniejszym dla niej momencie, napisana w stylu trylogii Sienkiewicza, czyta się wspaniale

Przebrnęłam jakoś, myślałam że nie podołam. Wątła akcja, główni bohaterowie są w większości przysłowiowym ,,lelum polelum''. Czy jestem zaskoczona? no oczywiście. Jak można napisać taki gniot, kiedy wcześniejsze pozycje są naprawdę godne polecenia.

Przebrnęłam jakoś, myślałam że nie podołam. Wątła akcja, główni bohaterowie są w większości przysłowiowym ,,lelum polelum''. Czy jestem zaskoczona? no oczywiście. Jak można napisać taki gniot, kiedy wcześniejsze pozycje są naprawdę godne polecenia.