Ostatnia królowa

Smutna historia, a jak wiele dziewcząt w dzieciństwie chciało być księżniczkami. Oby nie z takim losem.

Smutna historia, a jak wiele dziewcząt w dzieciństwie chciało być księżniczkami. Oby nie z takim losem.

"Ostatnia królowa" to napisana z wielkim rozmachem zbeletryzowana powieść historyczna.Główną bohaterką powieści Christophera Gortnera jest Joanna Kastylijska,córka hiszpańskiej pary królewskiej.Jej droga do władzy jest bardzo burzliwa i pełna niebezpieczeństw,a wszyscy ci których kochała i którym ufała stają się jej zaciekłymi wrogami.
Powieść bardzo wciąga,jest lekko napisana,a pierwszoosobowa narracja sprawia,że kibicujemy Joannie do ostatniej strony.

"Ostatnia królowa" to napisana z wielkim rozmachem zbeletryzowana powieść historyczna.Główną bohaterką powieści Christophera Gortnera jest Joanna Kastylijska,córka hiszpańskiej pary królewskiej.Jej droga do władzy jest bardzo burzliwa i pełna niebezpieczeństw,a wszyscy ci których kochała i którym ufała stają się jej zaciekłymi wrogami.
Powieść bardzo wciąga,jest lekko...

Historia nie jest moją domeną, ale przeczytałam książkę z dużym zainteresowaniem.
Ile tu jest fikcji a ile prawdy trudno mi ocenić, bo nigdy nie interesowałam się historią Hiszpanii, ale sam klimat powieści zdaje się wiernie odtwarzać realia tamtej epoki i walki o władzę.
Jeśli choć część tego co jest zawarte w powieści pokrywa się z rzeczywistością, to można tylko Joannie współczuć. Szczęścia raczej nie zaznała wiele, z każdej strony wrogowie, w każdym momencie walka o przetrwanie.
Chyba tylko w bajkach życie królowych było piękne, długie i szczęśliwe, rzeczywistość to raczej ta druga strona medalu - samotna i nieszczęśliwa.

Historia nie jest moją domeną, ale przeczytałam książkę z dużym zainteresowaniem.
Ile tu jest fikcji a ile prawdy trudno mi ocenić, bo nigdy nie interesowałam się historią Hiszpanii, ale sam klimat powieści zdaje się wiernie odtwarzać realia tamtej epoki i walki o władzę.
Jeśli choć część tego co jest zawarte w powieści pokrywa się z rzeczywistością, to można tylko Joannie...

"Dzisiejszej nocy przedstawię świadectwo przeszłości. /.../ me wspomnienia są wyraziste, wcale nie ulotne, budzą się i wabią. Nie przerażają. Kiedy zamykam oczy czuję zapach dymu i jaśminu, ognia i róż, widzę cynobrowe ściany mego ukochanego pałacu odbijającego się w oku dziecka. Tak to wszystko się zaczęło, od upadku Granady." To wstęp do spisanych w osamotnieniu i zamknięciu wspomnień Joanny I Kastylijskiej, ostatniej hiszpańskiej królowej.

Wciągająca i fascynująca powieść historyczna, której akcja prowadzi nas do średniowiecznej Hiszpanii za panowania Izabeli I Katolickiej i jej męża Ferdynanda Aragońskiego, kiedy po wieloletnich walkach udaje się zjednoczyć i umocnić ich królestwa. Poznajemy wówczas 13-letnią Joannę, trzecie z kolei dziecko królewskiej pary, która za trzy lata zostanie wydana za mąż za Filipa I Habsburga, zwanego Filipem Pięknym, arcyksięcia Burgundii i Flandrii. Szczęśliwe początkowo małżeństwo, staje się z biegiem lat pasmem nieszczęść, intryg, kłamstw, upokorzeń i zawiedzionych nadziei. Filip, dążąc do zaspokojenia swoich ambicji, odsuwa się powoli od żony, podejmuje własne decyzje, brata się z potencjalnymi wrogami Hiszpanii.

Śmierć Izabeli Katolickiej otwiera przed Joanną drogę do hiszpańskiego tronu, ale Filip nie chce być małżonkiem królowej, chce być królem; rozpoczyna więc serię knowań, przekupuje i składa obietnice hiszpańskim grandom, układa się z Francją, Anglią, a nawet Neapolem. Przestają się liczyć małżeństwo, miłość, lojalność, uczciwość - do władzy droga wiedzie przez śmierć, zastraszenie, groźby, więzienie, czy najpodlejszy szantaż. Jednak to nie tylko Filip zawiódł zaufanie i nadzieje Joanny; zdradził i wykorzystał ją również jej ojciec Ferdynand, który jakby zmagając się z duchem swej zmarłej małżonki za wszelką cenę chciał udowodnić, że może i potrafi być samodzielnym władcą, którego męski potomek zasiądzie na tronie Hiszpanii. Jednak to formalnie Joanna I Kastylijska zwana też Szaloną będzie prawowitą królową Kastylii i Leonu, a potem też Aragonii.

Nakreślone przez autora postacie są bardzo wyraziste, barwne, zapadające w pamięć, ich charaktery zostały dobrze nakreślone, przez co nabrały realności i czuło się ich bliskość. Z zainteresowaniem i zmiennymi emocjami obserwowałam zmagania Joanny z losem i wszelkimi intrygami; czasami jej współczułam i było mi jej ewidentnie żal, by za chwilę podziwiać ją za odwagę i determinację, wewnętrzny spokój i rozsądek. Fakt, że była infantką Hiszpanii, arcyksiężną i przyszłą królową wcale nie oznaczał, że liczyła się w grze o władzę, o tron. Widziała intrygi wokół siebie i zdawała sobie sprawę z przegranej, jednak nie poddawała się, próbowała walczyć, poświęcając swoje szczęście, macierzyństwo, uczucia. A czy zasłużenie nazywano ją Szalona? To musi ocenić każdy z czytelników sam, ale uważam, że niejeden z nas mógłby oszaleć, gdyby doznał takich przeżyć, tylu upokorzeń, zdrady i zakazu widywania dzieci.

"Dzisiejszej nocy przedstawię świadectwo przeszłości. /.../ me wspomnienia są wyraziste, wcale nie ulotne, budzą się i wabią. Nie przerażają. Kiedy zamykam oczy czuję zapach dymu i jaśminu, ognia i róż, widzę cynobrowe ściany mego ukochanego pałacu odbijającego się w oku dziecka. Tak to wszystko się zaczęło, od upadku Granady." To wstęp do spisanych w osamotnieniu i...

Oby wiecej takich ksiażek.

Oby wiecej takich ksiażek.

Jakiś czas temu pisałam Wam o ,,Przysiędze królowej” C.W. Gortnera, która jest jedną z moich ulubionych powieści historycznych. ,,Ostatnia królowa” stanowi pewnego rodzaju kontynuację tamtej historii i opowiada o losach Joanny, drugiej córki i trzeciego dziecka Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego.

Urodzona w czasie jednej z wypraw wojennych swoich rodziców Joanna dorasta, przyglądając się wojnom religijnym, działaniom Świętej Inkwizycji i kolejnym staraniom Izabeli i Ferdynanda by ugruntować swoją pozycję jako światowych mocarzy. Kiedy dorasta, zostaje zaręczona z arcyksięciem Filipem Pięknym Habsburgiem. Początkowo dziewczyna nie chce opuszczać Hiszpanii i przenosić się do Francji, jednak wkrótce jej zaaranżowane małżeństwo zmienia się w namiętną i intensywną miłość. Kiedy jedyny brat i starsza siostra Joanny umierają, młoda infantka staje się główną spadkobierczynią królestwa Kastylii. Wkrótce okazuje się, że Filip nie jest wobec niej lojalny ani jako mąż, ani partner polityczny. Joanna postanawia podjąć walkę o samodzielną władzę i utrzymanie królestwa swojej matki.

Gortner w posłowiu przyznał, że w przeciwieństwie do powieści o Izabeli Kastylijskiej, w przypadku ,,Ostatniej królowej” w większym stopniu pozwolił sobie na własne interpretacje i wyobrażenia o Joannie. Główną tezę jaką nam przedstawił jest stwierdzenie, że Joanna, nazwana później Szaloną, wcale nie musiała od początku cierpieć na chorobę psychiczną, ale została przedstawiona jako wariatka, by uzasadnić przejęcie władzy nad Kastylią przez jej męża czy ojca. Rozmaite decyzje czy zachowania Joanny, takie jak pielgrzymka ze zwłokami Filipa, nie są tu tłumaczone zaburzeniami psychicznymi, ale swojego rodzaju kalkulacją. Moim zdaniem teza Gortnera jest dosyć ryzykowna, chociaż oczywiście zdaję sobie sprawę, że przez wiele lat kobietom były wmawiane choroby psychiczne i niezdolność do samodzielności, by np. móc przejąć ich majątek. Być może identycznie sytuacja miała się z Joanną, chociaż różne jej zachowania historycznie mogą potwierdzać jej zaburzenia, podobnie jak fakt, że jej babka ze strony matki także cierpiała na chorobę psychiczną. W każdym razie miałam wrażenie, że ,,ozdrowienie” Joanny pozbawiło niektórych elementów tej powieści głębi, czyniąc z bohaterki jedyną sprawiedliwą(przykładowo Ferdynand Aragoński pozbawia córkę tronu ze zwykłej zazdrości, a nie dlatego, że uważał ją za niezdolną do samodzielnego rządzenia).

Przedstawiona przez Gortnera Joanna jest postacią wobec której mam mieszane uczucia. Z jednej strony wydaje się mądra, silna i zdeterminowana, by utrzymać królestwo zbudowane przez matkę, a jednocześnie wiele jej zachowań wydaje się naprawdę irracjonalnych i świadczących o braku zrównoważenia. Dodatkowo przynajmniej na początku odbierałam Joannę jako nieco zbyt nowocześnie myślącą jak na swoje czasy i wychowanie(nie sądzę, by jakaś księżniczka w XVI na pytanie, dlaczego nie wyjdzie za mąż, odpowiada ,,bo go nie kocham”). Na pewno jednak Joanna budzi współczucie swoim tragicznym losem, utratą pozycji królowej, rozstaniem z dziećmi i nieszczęśliwym małżeństwem. Spodobało mi się, że Gortner nie skupił się na Joannie jedynie jako królowej, ukazał ją też jako córkę, która próbuje dorosnąć do oczekiwań rodziców, kochającą siostrę czy matkę, która w pewnym momencie traci wpływ na swoje dzieci. Najmocniejszym punktem jest moim zdaniem relacja Joanny i Izabeli w której jest dużo miłości, ale też pretensji Joanny do matki za to, że na pierwszym miejscu stawiała królestwo, nie rodzinę. Izabela jest bohaterką, którą Gortner od początku kreuje bardzo spójnie, jako kobietę dobrą i kochającą rodzinę, ale też świadomą swojej roli i epoki. Nie każde działanie Izabeli jest poprawne i etyczne ze współczesnego punktu widzenia, ale każde jest mocno umotywowane epoką i jej sytuacją, w każde z nich królowa szczerze wierzy i dlatego jest moim zdaniem najlepiej opisaną postacią w obu książkach. Ciekawie też zostały opisane Małgorzata, szwagierka Joanny, na początku niewinna, słodka księżniczka, która zostaje zahartowana przez kolejne tragedie, czy Katarzyna Aragońska, której historię Gortner przedstawił w nieco inny sposób niż Philippa Gregory, ale widać tutaj jej siłę i przeświadczenie o konieczności wykonania misji powierzonej jej przez matkę. Historycznie losy Katarzyny i Joanny ułożyły się w dość podobny sposób – obie zawarły małżeństwa dynastyczne w których znalazło się miejsce na miłość, obie były ambitne i próbowały udowodnić, że nadają się do rządzenia, ale ostatecznie obie zostały zdradzone i odrzucone przez mężów, a na końcu odseparowane od świata i swoich dzieci. Niestety, Gortner jak dla mnie najgorzej obszedł się z Ferdynandem Aragońskim i o ile na początku wydawał się on całkiem skomplikowanym, ciekawym charakterem, tak ostatecznie został sprowadzony do roli wręcz komiksowego złoczyńcy.

,,Ostatniej królowej” jak dla mnie brakuje tej barwności w przedstawieniu historii, spójności w kreacji bohaterów i dostosowania ich do epoki ,,Przysięgi królowej”, ale ta powieść również jest bardzo dobra i warta uwagi.

,, (…) dobro zwykle przegrywa z ambicją.”

Jakiś czas temu pisałam Wam o ,,Przysiędze królowej” C.W. Gortnera, która jest jedną z moich ulubionych powieści historycznych. ,,Ostatnia królowa” stanowi pewnego rodzaju kontynuację tamtej historii i opowiada o losach Joanny, drugiej córki i trzeciego dziecka Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego.

Urodzona w czasie jednej z wypraw wojennych swoich rodziców...

Niezwykle rzadko mam przy książce ochotę ją porzucić i udawać, że sprawa nie miała miejsca. Ta powieść jest doskonałym tego przykładem.

Przyznam nieczęsto sięgam po powieści historyczne, ale lubię od czasu do czasu zgłębić jakieś wydarzenia, które na lekcjach historii były ledwo wspomniane.

Tu jednak bardzo się zawiodłam. Historia Joanny I Kastylijskiej jest niezwykle tragiczna i burzliwa. Książka ze smutkiem tego nie oddaje. Stworzona przez autora postać jest najpierw naiwna, następnie na zmianę uległa i buntownicza, na samym końcu już tylko patos i duma jej pozostały. Joanna jest irytująca w swoich wewnętrznych monologach i ciągłych przemianach. Autor chyba chciał ją oczyścić z przydomku "szalona". Jednak po lekturze jestem w stanie stwierdzić, że na niego w pełni zasłużyła.

Książce brakuje również analizy historycznej. Powieść ma jedynie zarysy i bieg wydarzeń. Brakuje mi tu źródeł, skutków, celów i pogłębienia układów.

Tragiczne małżeństwo pomiędzy Joanną i Filipem jest najsłabszym wątkiem. Wielka miłość przetrwała do pierwszej kłótni...

Na plus daje opisy hiszpańskiej przyrody oraz pobocznych postaci, które posiadają rzeczywistą władzę.

Niezwykle rzadko mam przy książce ochotę ją porzucić i udawać, że sprawa nie miała miejsca. Ta powieść jest doskonałym tego przykładem.

Przyznam nieczęsto sięgam po powieści historyczne, ale lubię od czasu do czasu zgłębić jakieś wydarzenia, które na lekcjach historii były ledwo wspomniane.

Tu jednak bardzo się zawiodłam. Historia Joanny I Kastylijskiej jest niezwykle...

Joanna I Kastylijska. Trzecie dziecko hiszpańskiej pary królewskiej Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego. Żona Filipa I Pięknego. Matka Karola V Habsburga. Czy słusznie otrzymała przydomek „szalona”, czy też padła ofiarą wybujałych ambicji politycznych i żądzy władzy najważniejszych mężczyzn jej życia? C.W. Gortner nie daje jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Skupia się bardziej na samej Joannie oddając jej głos narratora. W ten sposób pozwala, by to ona sama opowiedziała o swoim barwnym i niestety dramatycznym życiu. Ta książka to fascynująca historia kobiety namiętnej, pełnej odwagi i silnego hiszpańskiego charakteru. Kobiety, która nigdy nie miała zostać królową, a jednak okazała się niezwykłą postacią epoki XVI wieku. Epoki Renesansu, Tudorów i ogarniętej walkami Hiszpanii. Jestem pod wrażeniem, że autor spędził aż sześć(!) lat studiując historię Joanny, by przybrała kształt tej książki. Bo mimo, że pozostało przecież mnóstwo dokumentów i listów naocznych świadków, to jednak niezwykle trudno jest badać legendy. Oczywiście nie jest to historia mocno trzymająca się faktów, jak sam autor przyznaje w posłowiu: "pozwoliłem sobie na kilka przeinaczeń dotyczących czasu i miejsca", jednak przymknęłam na to oko i pozwoliłam sobie zatracić się w tym świecie pełnym dworskich intryg, aranżowanych małżeństw i walk o tron. Osobiście nie wierzę, w to by Joanna faktycznie była obłąkana. Jestem bardziej skłonna uwierzyć w to, że całą swoją energię i uwagę poświęciła niewierności Filipa, co rykoszetem uderzyło w nią samą. Niestety jej zazdrość, napady złości i często autodestrukcyjna miłość obrosły czarną legendą, którą podejrzewam w znacznym stopniu kreowali mężczyźni jej życia – ojciec i mąż. W tamtych czasach tylko mężczyźni mogli się cieszyć tak zwaną „swobodą obyczajową”, niestety ówczesne kobiety postrzegane były w zupełnie innych kategoriach i bardzo łatwo, za nawet najmniejsze przewinienie, czy nie wyrażenie zgody nazywane były szalonymi, a wtedy o wiele łatwiej było je zamknąć w klasztorze, czy wtrącić do niewoli. Znakomita powieść zdradzonej, opuszczonej i niepogodzonej z losem Joanny, która robi rachunek sumienia. Czyta się jednym tchem!

Joanna I Kastylijska. Trzecie dziecko hiszpańskiej pary królewskiej Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego. Żona Filipa I Pięknego. Matka Karola V Habsburga. Czy słusznie otrzymała przydomek „szalona”, czy też padła ofiarą wybujałych ambicji politycznych i żądzy władzy najważniejszych mężczyzn jej życia? C.W. Gortner nie daje jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie....

Od kiedy w 2015 roku przeczytałam ją po raz pierwszy, polubiłam i to bardzo. Pamiętam jak cztery lata temu wciągnęła mnie do tego stopnia, że nie mogłam oderwać się od jej treści ( i to dosłownie). Całość przeczytałam w niecałe 2 dni. Tak też było i tym razem. Mimo iż znałam i pamiętałam fabułę, książkę czytałam z taką samą fascynacją i zainteresowaniem co za pierwszym razem.

Historia Joanny I Kastylijskiej, zwanej Joanną Szaloną po raz kolejny wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Napisana lekkim językiem przybliża nam losy kobiety a pierwszoosobowa narracja sprawia, że Joanna staje się czytelnikowi bliższa. To świetna lektura. Jedna z najlepszych powieści historycznych, które przeczytałam

Od kiedy w 2015 roku przeczytałam ją po raz pierwszy, polubiłam i to bardzo. Pamiętam jak cztery lata temu wciągnęła mnie do tego stopnia, że nie mogłam oderwać się od jej treści ( i to dosłownie). Całość przeczytałam w niecałe 2 dni. Tak też było i tym razem. Mimo iż znałam i pamiętałam fabułę, książkę czytałam z taką samą fascynacją i zainteresowaniem co za pierwszym...

Juana, trzecie z kolei dziecko Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego, znana w Polsce jako Joanna Kastylijska. We wszystkich językach znana też pod przydomkiem - Szalona.
Kiedy czyta się którąś z jej licznych biografii zamieszczonych w internecie, natrafia się na suche stwierdzenia - Joanna była psychicznie niezrównoważona i przez to odsunięta od władzy przez męża, ojca, a następnie syna.
Autor przedstawia młodą królową w zupełnie innym świetle - to nie jej szaleństwo jest winne niemożności sprawowania przez nią władzy. To intrygi najbliższych jej sercu mężczyzn odsuwają ją od przynależnego tronu i możliwie, że doprowadzają do szaleństwa.
Książka bardzo dobrze napisana, wzruszająca i dająca wiele do myślenia.

Juana, trzecie z kolei dziecko Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego, znana w Polsce jako Joanna Kastylijska. We wszystkich językach znana też pod przydomkiem - Szalona.
Kiedy czyta się którąś z jej licznych biografii zamieszczonych w internecie, natrafia się na suche stwierdzenia - Joanna była psychicznie niezrównoważona i przez to odsunięta od władzy przez...