Chyba nie można byłoby piękniej nazwać książki o tożsamości żydowsko-cheścijańskiej, niż "Dwa Oddechy". Nie jest to bynajmniej studium pod żadnym względem obiektywne, bo przecież jak można byłoby mówić o czyjejkolwiek tożsamości, o religijnej i duchowej p r z y n a l e ż n o ś c i, w sposób jakkolwiek obiektywny? W szeregu tekstów opowiada Matywiecki o świecie żydowskim i chrześcijańskim, nie zestawiając ich jednak ze sobą, a odnajdując je w sobie: w Żydzie-Polaku, Polaku-Chrześcijaninie. Do każdego przynależy tak samo prawdziwie i tak samo szczerze - opowiadając o żydowskiej poezji, Korczaku, Chrystusie czy Aniołach. A opowiada głosem tak przenikliwym i czułym, jaki przysługuje tylko poecie. Głosem cierpliwym i wiernym, mającym w sobie dar zbliżania, zacierania granic - tych granic, które zdają się trzymać świat żydowski i chrześcijański na przeciwległych biegunach - a które w jego sercu, w jego słowie i doświadczeniu stają się łagodne, zatarte, niejasne.
Jak dwa Oddechy, dla których jedyną granicą jest pusta przestrzeń ciszy.

Chyba nie można byłoby piękniej nazwać książki o tożsamości żydowsko-cheścijańskiej, niż "Dwa Oddechy". Nie jest to bynajmniej studium pod żadnym względem obiektywne, bo przecież jak można byłoby mówić o czyjejkolwiek tożsamości, o religijnej i duchowej p r z y n a l e ż n o ś c i, w sposób jakkolwiek obiektywny? W szeregu tekstów opowiada Matywiecki o świecie żydowskim i...