Dużo słabsza niż poprzednie części serii. Widać że książka była pisana na siłę. Fabuła jest praktycznie o niczym. Autor stara się w tajemniczy i zaskakujący sposób odkryć przed czytelnikiem czym jest Świat Rzeki i na czym polega plan Etyków. Niestety, w moim odczuciu było to nieudolne mieszanie w głowie czytelnikowi i co chwilę wyciąganie nowego królika z kapelusza, co w końcu zaczęło być nudne.

Dużo słabsza niż poprzednie części serii. Widać że książka była pisana na siłę. Fabuła jest praktycznie o niczym. Autor stara się w tajemniczy i zaskakujący sposób odkryć przed czytelnikiem czym jest Świat Rzeki i na czym polega plan Etyków. Niestety, w moim odczuciu było to nieudolne mieszanie w głowie czytelnikowi i co chwilę wyciąganie nowego królika z kapelusza, co w...

Banalne.
Po tym jak zakończył się wyścig do wieży, zwycięzcy urządzają się w środku tak, by żyć możliwie najwygodniej i zgodnie z przyzwyczajeniami nabytymi na Ziemi, choć od ziemskich czasów minęła kopa lat i po drugiej stronie, czyli po zmartwychwstaniu dobrych, a nawet lepszych nawyków mogliby tymczasem nabrać.
Ale czym skorupka za młodu...
Nim jednak zaczną się urządzać w sposób dla siebie idealny, muszą rozprawić się z przeciwnikami. Mimo że znaleźli się w wieży, skąd mogą władać jak bogowie, to jednak bogami nie są. Nie posiadają żadnych własnych mocy, to sztuczki jak Czarnoksiężnika z krainy Oz, choć to sztuczki tak technologiczne, że prawie cudowne. Mogą zażyczyć sobie wszystkiego i technologia to wszystko im da. Oni wewnętrznej mocy nie zdobyli. Specjalną lotnością także nie grzeszą.
Zatem rozprawiają się z wrogiem, co chce im uniemożliwić władanie potęgą wieży. Nawet gdy rozprawią się z powodzeniem, to też wszystkich możliwości nie wykorzystają, bo:
- może wróg był tak przebiegle przewidujący, że nałożył ograniczenia, a oni się o nich nie dowiedzą, bo przewidział to i kazał udzielać fałszywych informacji?
Ponadto wszystko podglądane.
Więc może jakiś inny przetrwał?
Wszystko możliwe.
Zatem wpadają na pomysł iście genialny, zamalują ściany, wzniosą barierę z cegieł.
Później to już mogą korzystać z rozkoszy panowania.
W trakcie to której zostają nam przybliżone ich ziemskie dokonania. Czyli co robili, kiedy egzystowali na naszej poczciwej planecie z czasów przed ożywieniem w świecie Rzeki. Dostajemy także dokładny opis ich wielkich mądrości, a mianowicie taki, że nie należy ożywiać polityków, wyższych urzędników oraz przywódców religijnych.
To ja takiego Piłsudskiego żałuję, Anny Walentynowicz też, oraz Karola Wojtyły, nie zapominając o Jakubie Śwince albo Kazimierzu Wielkim, bo on królem będąc zapewne zalicza się do grona polityków. Lecz podążając tokiem rozumowania Autora, wywodzącego, że politycy to kanalie, to należy uznać, że Waszyngton też, tudzież Lincoln, nawet Martin Luther King, a nawet Gandhi.
Tak sobie myślę, że w tych trywialnych uproszczeniach Autor po prostu posunął się za daleko.
Jak i w nudzeniu.
Bohaterowie dyskutują o BARDZO WAŻKICH kwestiach związanych z wolnością. Te przydługie wywody charakteryzują się tym, że są poprawne politycznie i nie prowadzą właściwie do żadnych konkluzji. Pytluje się o tym o owym, przerzucając się mądrościami typowymi dla alkoholowych bywalców GS-ów. A tu podobno mamy samą śmietankę ludzkości, jej kwiat, creme de la creme.
Niebywałe!
Nasi smakosze tanich win równie dobrze mogliby wykładać przeróżne swoje teoryjki, do niczego nie dochodząc.
A okazaliby się zabawniejsi.

Książka jest nudna, akcja wolna, coraz stykamy się z fabularnymi mieliznami, widać jak Autor się męczy, by tę wątłą akcję jakoś pchnąć naprzód.
Całość opiera się na idei ukrytego wroga, który specjalnie inteligentnym nie będąc, wodzi za nos naszych wybitnych bohaterów. Niestety, wciąż mamy do czynienia z tymi ograniczeniami, jakie ten wróg tak sprytnie ponakładał komputerowi. W zasadzie w tym świecie po śmierci przekonujemy się, że wszystko jest jak na naszej poczciwej Ziemi, ludzie jako osoby nie przechodzą na wyższy poziom rozwoju, wciąż idzie o to, kto pierwszy dorwie się do lepszej technologii. Ten górą.
Po co więc ten świat po śmierci?
Bo moralnego postępu jakoś, mimo ogromnych starań, dostrzec nie potrafię. Uczynki głównych bohaterów, którym ma się przydzielić władzę nad cudami wieży, ich rozwój, nie przekonuje mnie do wysnucia wniosku, że oni jakoś nadzwyczajnie pogłębili w sobie postawy społeczne. Śmiem powiedzieć, że większość społeczeństwa już na początku ma takie, pod warunkiem, że ich jakoś z premedytacją się nie zepsuje. Tu jako coś nadzwyczajnego mamy podaną taką oto konkluzję, że ludzie tylko po strasznych przejściach ze sobą współpracują.
Co za bzdura!
Ludzie współpracują ze sobą przez swą naturę, bo osobno są słabi i jako tacy podatni na samowładzę tyranów. Tylko łącząc swe wysiłki mogą ukrócić zapędy wszelkiej maści samodzierżawców. Tylko wtedy.
Słowem Autor wypisuje bzdury, na dodatek podawane nam jako niezwykłe odkrycia.
Fabuła kończy się typowym, banalnym przemówieniem najbardziej głównego z głównych bohaterów.
O tym, że historia potoczy się dalej.
Naprawdę porażające odkrycie!

Książka niespecjalnie ciekawa, bohaterowie niezajmujący, przemyślenia banalne. Dłużyzny, puste dywagacje. Pytlowanie godne kumoszek na targu.
W dawnych czasach czytałem tego pierwszą część, wtedy wydawało mi się to zajmujące.
Może tamto było, ta część piąta, nie.
Strata czasu.
Trzy gwiazdki.

Banalne.
Po tym jak zakończył się wyścig do wieży, zwycięzcy urządzają się w środku tak, by żyć możliwie najwygodniej i zgodnie z przyzwyczajeniami nabytymi na Ziemi, choć od ziemskich czasów minęła kopa lat i po drugiej stronie, czyli po zmartwychwstaniu dobrych, a nawet lepszych nawyków mogliby tymczasem nabrać.
Ale czym skorupka za młodu...
Nim jednak zaczną się urządzać...

"Świat Rzeki" z tomu na tom obniżał poziom, ale "Bogowie Świata Rzeki" są gwoździem do trumny; a najgorsze jest to, że ta powieść wcale nie musiała powstać, bo wszystko zostało wyjaśnione wcześniej. Ale autorowi wymarzyło się alternatywne zakończenie...

Więcej w recenzji: http://shadowmage.nast.pl/2014/10/philip-jose-farmer-bogowie-swiata-rzeki-recenzja/

"Świat Rzeki" z tomu na tom obniżał poziom, ale "Bogowie Świata Rzeki" są gwoździem do trumny; a najgorsze jest to, że ta powieść wcale nie musiała powstać, bo wszystko zostało wyjaśnione wcześniej. Ale autorowi wymarzyło się alternatywne zakończenie...

Więcej w recenzji: http://shadowmage.nast.pl/2014/10/philip-jose-farmer-bogowie-swiata-rzeki-recenzja/

Najciekawsza na początku i na koniec. Przez resztę stron wieje nudą.

Najciekawsza na początku i na koniec. Przez resztę stron wieje nudą.

[...]

(...)warto sięgnąć po „Bogów…”,. a najlepiej po całość cyklu. Mistrzem słowa Farmer nie jest; ani z niego ekwilibrysta, ani dekorator. Brak zarówno inteligentnych gier narracyjnych, jak i wykwintnej ornamentyki, zdania są dość kanciaste i chropawe. Mankamenty w treści, opisane wyżej – nie najmniejsze. Stopniowo odkrywany „Świat Rzeki” może jednak urzec, zaś celnie odnotowane spostrzeżenia Farmera na temat natury człowieka i kształtowania się cywilizacji, nie stracą ważności przez długi czas. Przeprawa przez Rzekę łatwa nie będzie, ale warto popłynąć nią w podróż.

Docierając jak najdalej się da.

Całość recenzji na portalu Qfant:

http://www.qfant.pl/review/philip-jose-farmer-bogowie-swiata-rzeki/

[...]

(...)warto sięgnąć po „Bogów…”,. a najlepiej po całość cyklu. Mistrzem słowa Farmer nie jest; ani z niego ekwilibrysta, ani dekorator. Brak zarówno inteligentnych gier narracyjnych, jak i wykwintnej ornamentyki, zdania są dość kanciaste i chropawe. Mankamenty w treści, opisane wyżej – nie najmniejsze. Stopniowo odkrywany „Świat Rzeki” może jednak urzec, zaś celnie...