Dotychczas nie zostały podjęte badania mające na celu przygotowania syntezy dziejów polskiej etnografii. A brak takiej syntezy dawał się odczuć dotkliwie zarówno etnografom, jak i środowiskom nie związanym z tą dyscypliną, dla których jeszcze niejednokrotnie etnografia- to zespół "Mazowsze" i wyroby CPLiA. Zadaniem niniejszej publikacji jest właśnie wypełnienie tej luki.
Wybitni specjaliści- etnografowie z różnych ośrodków naukowych Polski- przedstawiają tu różne aspekty rozwoju polskiej etnografii, starając się ukazać Czytelnikom możliwie pełny jej obraz, dobrze osadzony w realiach historyczno-kulturowych epoki. Widzimy,jak stopniowo etnografia w ciągu wieku XIX i pierwszych dziesiątków lat wieku XX wyodrębnia się jako samodzielna nauka. Powoli zarysowuje się odrębna problematyka, odrębne zadania i cele, kształtują się swoiste metody badań, powstają odrębne wydawnictwa i instytucje, wreszcie tworzą się osobne katedry uniwersyteckie, różniące się miedzy sobą odmiennymi kierunkami badań. Czytamy o tym, jak wyglądały związki polskiej etnografii z nauką światową, zarówno w dziedzinie czysto teoretycznych rozważań metodologicznych, jak i na gruncie konkretnych badań nad życiem różnych ludów zamieszkałych w rozmaitych rejonach świata. Dowiadujemy się, do czego się sprowadzają odrębności metodologii i problematyki etnograficznej współczesnej w porównaniu z latami przedwojennymi, jak wygląda obecna pozycja etnografii w nauce światowej, na czym polega naukowa i społeczna rola tej dyscypliny w dzisiejszej Polsce.