Przyjaciółka z młodości

Uwielbiam Alice Munro. Z wielkim pietyzmem podeszłam do tej książki. Ta książka, to kolejny sprawdzony sposób na snucie opowieści. Każdy rozdział, to osobne opowiadanie. Styl pisarki jak zawsze jest wspaniały i na wysokim poziomie. Nie da się do czegoś przyczepić. Ale przeczepić się mogę do samych opowieści. Mam wrażenie, że są mało uniwersalne, bardzo zaś odnoszą się do miejsca, czyli do Kanady. I do czasów, czyli di 1 połowy XX wieku. To sprawia, że nie są tak porywające i ponadczasowe, jak poprzednie opowiadania. Nie mogłam się w nie odpowiednio wczuć, nie porwały mnie. Doceniam talent Munro, ale zabrakło mi tutaj przystępności.

Uwielbiam Alice Munro. Z wielkim pietyzmem podeszłam do tej książki. Ta książka, to kolejny sprawdzony sposób na snucie opowieści. Każdy rozdział, to osobne opowiadanie. Styl pisarki jak zawsze jest wspaniały i na wysokim poziomie. Nie da się do czegoś przyczepić. Ale przeczepić się mogę do samych opowieści. Mam wrażenie, że są mało uniwersalne, bardzo zaś odnoszą się do...

Każde z opowiadań "Przyjaciółki z młodości" rzeczywiście wraca do młodości bohaterek, jednak z perspektywy czasu i tego co się później wydarzyło. Nie jest to jednak tylko retrospekcja i zgrabnie opowiedziana historia kanadyjskich kobiet. W jakiś tajemniczy dla mnie sposób narrator/ka, opisując dość beznamiętnie sytuację trochę od środka czy od jakiegoś detalu, dochodzi dziwnym tropem do sedna sprawy. Ale tak naprawdę nie o finał opowiadania chodzi, ale o to co się dzieje z nami, czytelnikami. Dociera bowiem gdzieś głęboko do przeszłości: nie tylko bohaterek, ale naszych dawnych uczuć, myśli, pragnień, zawiedzionych bądź zwyczajnie porzuconych nadziei. I choć opowiadania są od siebie tematycznie odległe, to wciąż drążą relacje międzyludzkie, a tak naprawdę relacje między przyjaciółkami i mężczyzną. Ciekawe, ciekawe i wnikliwe spostrzeżenia...

Każde z opowiadań "Przyjaciółki z młodości" rzeczywiście wraca do młodości bohaterek, jednak z perspektywy czasu i tego co się później wydarzyło. Nie jest to jednak tylko retrospekcja i zgrabnie opowiedziana historia kanadyjskich kobiet. W jakiś tajemniczy dla mnie sposób narrator/ka, opisując dość beznamiętnie sytuację trochę od środka czy od jakiegoś detalu, dochodzi...

Kolejne moje podejście do Alice Munro. Przeczytałam już wiele spośród jej zbiorów opowiadań, a to nieszczególnie mnie poruszyło jako całość. Patrząc jednostkowo, dwa czy trzy opowiadania były dla mnie interesujące. Co nie znaczy, że pisarka nie podołała; wciąż jej proza jest dla mnie interesująca i w pewien pokrętny sposób - choć traktuje głównie o szeroko rozumianej stracie i tęsknocie - krzepiąca.

Kolejne moje podejście do Alice Munro. Przeczytałam już wiele spośród jej zbiorów opowiadań, a to nieszczególnie mnie poruszyło jako całość. Patrząc jednostkowo, dwa czy trzy opowiadania były dla mnie interesujące. Co nie znaczy, że pisarka nie podołała; wciąż jej proza jest dla mnie interesująca i w pewien pokrętny sposób - choć traktuje głównie o szeroko rozumianej...

Ciekawe opowiadania. Przyjemnie się czytało, chociaż większość z nich kręciła się wokół tej samej tematyki - relacji międzyludzkich, zdrady, seksu. Nie czuję jeszcze za co autorka dostała Nobla bo nie powaliła mnie na kolana tą książką, ale dam jej jeszcze drugą szansę innymi tytułami.

Ciekawe opowiadania. Przyjemnie się czytało, chociaż większość z nich kręciła się wokół tej samej tematyki - relacji międzyludzkich, zdrady, seksu. Nie czuję jeszcze za co autorka dostała Nobla bo nie powaliła mnie na kolana tą książką, ale dam jej jeszcze drugą szansę innymi tytułami.

Zachwycony jestem. Nie po raz pierwszy urzekają mnie opowiadania Alice Munro, ale ten zbiór jakoś wybitnie przypadł mi do gustu. Może to dlatego też, że wreszcie pogodziłem się z tym, że opowiadania w zasadzie się nie kończą. Wyrwane sceny z życia zwyczajnych ludzi (kobiet) w których zachwyca głębia refleksji. Prawie zawsze o miłości, przyjaźni, rozczarowaniach i o przemianie. Bardzo autentyczne. Dla mnie wybitne.

Zachwycony jestem. Nie po raz pierwszy urzekają mnie opowiadania Alice Munro, ale ten zbiór jakoś wybitnie przypadł mi do gustu. Może to dlatego też, że wreszcie pogodziłem się z tym, że opowiadania w zasadzie się nie kończą. Wyrwane sceny z życia zwyczajnych ludzi (kobiet) w których zachwyca głębia refleksji. Prawie zawsze o miłości, przyjaźni, rozczarowaniach i o...

Dałam do przeczytane, ale tak naprawdę dotrwałam do drugiej opowieści. Podobno tą autorkę albo się kocha albo nienawidzi. Ja nie żywię do niej żadnych uczuć. Nie zachęciła mnie na tyle by sięgnąć po jej kolejne powieści, ale nie było aż tak źle, żeby wrzucić książkę do kosza. Po prostu nudno. Oddałam koleżance.

Dałam do przeczytane, ale tak naprawdę dotrwałam do drugiej opowieści. Podobno tą autorkę albo się kocha albo nienawidzi. Ja nie żywię do niej żadnych uczuć. Nie zachęciła mnie na tyle by sięgnąć po jej kolejne powieści, ale nie było aż tak źle, żeby wrzucić książkę do kosza. Po prostu nudno. Oddałam koleżance.

Sprawny warsztat autorki i zacięcie do snucia historii - bardzo dobrze się czyta te krótkie formy.

Sprawny warsztat autorki i zacięcie do snucia historii - bardzo dobrze się czyta te krótkie formy.

Jest to zbiór dziesięciu opowiadań, które skłaniają do refleksji, gdyż ta kanadyjska pisarka porusza bardzo ważne i trudne tematy. Pisze o miłości, o jej blaskach i cieniach, w jej opowiadaniach pojawia się też temat tęsknoty i śmierci.Twórczość Munro obfituje w skomplikowane historie, gdzie nic nie jest jednoznaczne. Lektura jej książek dostarcza wielu emocji i tematów do przemyśleń. Dodam, że w 2013 Alice Munro otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

Jest to zbiór dziesięciu opowiadań, które skłaniają do refleksji, gdyż ta kanadyjska pisarka porusza bardzo ważne i trudne tematy. Pisze o miłości, o jej blaskach i cieniach, w jej opowiadaniach pojawia się też temat tęsknoty i śmierci.Twórczość Munro obfituje w skomplikowane historie, gdzie nic nie jest jednoznaczne. Lektura jej książek dostarcza wielu emocji i tematów do...

Zbiór opowiadań „Przyjaciółka z młodości” to pierwsza książka autorstwa Alice Munro, którą miałam okazję przeczytać. Ponownie to książka-prezent – nie był to więc mój wybór – jednak z wielkim optymizmem sięgnęłam po tę lekturę, zachęcona bardzo pozytywnym opisem.

Muszę przyznać, że styl Munro ma naprawdę dobry – książkę czytało mi się bardzo dobrze, szybko i płynnie, jednak sama treść tych opowiastek nie bardzo przypadła mi do gustu. Nie jest to nawet kwestia krótkiej formy, bo tę lubię – szczególnie dla urozmaicenia pomiędzy dłuższymi powieściami.

Odniosłam wrażenie, że opowiadania te są za mało uniwersalne i zbyt przestarzałe, by mogły trafić do współczesnego czytelnika (albo chociaż do mnie…). Kanadyjska pisarka siłą rzeczy odnosiła się do bliskich jej miejsc i realiów, myślę, że zbyt odległych dla mnie. O ile lubię czytać o nowych krainach i „odkrywać” na kartach książek nowe zakątki, to tym razem było to dość męczące i mało intrygujące. Nie wiem z czego to wynika. Tak samo nużące było dla mnie czytanie o historiach rozgrywających się w pierwszej połowie XX wieku.

Zerknęłam teraz na tytuły opowiadań i niestety nie potrafię wybrać takiego, które mocniej utkwiło mi w pamięci, a to chyba nie świadczy zbyt dobrze o tym zbiorze. Chyba najwyższa pora wrócić do czytania książek z mojego wyboru, a prezenty odłożyć na jakiś czas. Polecam tym, którzy mają ochotę sprawdzić jak tworzy Noblistka z 2013, gdyż na lekturę nie straci się zbyt dużo cennego czasu.

Zbiór opowiadań „Przyjaciółka z młodości” to pierwsza książka autorstwa Alice Munro, którą miałam okazję przeczytać. Ponownie to książka-prezent – nie był to więc mój wybór – jednak z wielkim optymizmem sięgnęłam po tę lekturę, zachęcona bardzo pozytywnym opisem.

Muszę przyznać, że styl Munro ma naprawdę dobry – książkę czytało mi się bardzo dobrze, szybko i płynnie,...

Książkę czytałam długo, nie chcąc tak na prawdę, aby się skończyła. Czytanie czegoś tak dobrze napisanego jest jak picie gorącej czekolady. Zwyczajnie syci.

Książkę czytałam długo, nie chcąc tak na prawdę, aby się skończyła. Czytanie czegoś tak dobrze napisanego jest jak picie gorącej czekolady. Zwyczajnie syci.