Delikatność

Ta książka jest prawie o niczym, ot obyczajówka dookoła romansu. Na szczęście jest opakowana w coś bardzo pięknego. Foenkinos potrafi sprawić, że francuski jest zaskakujący, bardzo, no właśnie, delikatny. Doceniam także przemyślaną formę, która jest kolejnym elementem interpretacji i w swobodny sposób urozmaica niezaskakującą specjalnie, ale przyjemną fabułę.

Ta książka jest prawie o niczym, ot obyczajówka dookoła romansu. Na szczęście jest opakowana w coś bardzo pięknego. Foenkinos potrafi sprawić, że francuski jest zaskakujący, bardzo, no właśnie, delikatny. Doceniam także przemyślaną formę, która jest kolejnym elementem interpretacji i w swobodny sposób urozmaica niezaskakującą specjalnie, ale przyjemną fabułę.

Najdelikatniejsza, najczulsza, najsubtelniejsza książka jaką czytałam. Każde zdanie jest rozkoszą. Wspaniały prezent od autora dla wrażliwców. Czytałam kilka razy. Kocham ją milością nieskończoną.

Najdelikatniejsza, najczulsza, najsubtelniejsza książka jaką czytałam. Każde zdanie jest rozkoszą. Wspaniały prezent od autora dla wrażliwców. Czytałam kilka razy. Kocham ją milością nieskończoną.

Krótka książka, na podstawie której nakręcono film. Można ją podzielić na dwie części. Pierwszą w której główną bohaterka zmaga się z straszna tragedią i traumą która została przez to wywołana i mimo że sposób narracji w pewnym sensie ułatwia przebrnięcie przez ten etap opowiadanej historii to nie sposób nie poczuć współczucia dla bohaterki.
Aż nadchodzi jej druga, jak by osobna część. I tytułowa "delikatność" wylewa się tutaj z prawie każdej strony. Mogło by się wydawać, że to prosta historia ale jednak nie tak oczywista, rodzącej się miłości, nadziei na lepsze jutro, która nie zmusza do zapomnienia o przeszłości ale pozwala by żyć dalej.

Krótka książka, na podstawie której nakręcono film. Można ją podzielić na dwie części. Pierwszą w której główną bohaterka zmaga się z straszna tragedią i traumą która została przez to wywołana i mimo że sposób narracji w pewnym sensie ułatwia przebrnięcie przez ten etap opowiadanej historii to nie sposób nie poczuć współczucia dla bohaterki.
Aż nadchodzi jej druga, jak by...

Film jednak lepszy.

Film jednak lepszy.

Bardzo przyjemna historia.
Szybko się czyta.
Polecam.
Myśle, że przypadnie do gustu również płci męskiej.

Bardzo przyjemna historia.
Szybko się czyta.
Polecam.
Myśle, że przypadnie do gustu również płci męskiej.

W pierwszej części tej powieści wiele mnie zaciekawiło i przyciągnęło. Chyba był to sposób prowadzenia narracji - choć prostej, a jednak tak bardzo dokładnie opisującej uczucia bohaterów. Druga część (miłość Marcusa) była trochę słabsza, lecz może czytana przez mnie w nieodpowiednim momencie: braku romantycznego nastawienia? Rzeczywistość wokół nas jednak bardzo wpływa na odbiór lektury: w jeden dzień dana książka podoba się, a w inny nie.

W pierwszej części tej powieści wiele mnie zaciekawiło i przyciągnęło. Chyba był to sposób prowadzenia narracji - choć prostej, a jednak tak bardzo dokładnie opisującej uczucia bohaterów. Druga część (miłość Marcusa) była trochę słabsza, lecz może czytana przez mnie w nieodpowiednim momencie: braku romantycznego nastawienia? Rzeczywistość wokół nas jednak bardzo wpływa na...

Lubię czytać jak o miłości pisze mężczyzna. U kobiet potrafię przewidzieć kolejny ruch, u mężczyzn pojawia się element zaskoczenia. Trochę tu bajki o królewiczu zaklętym w żabę. Podpowiem, że pocałunek jest kluczowy, ale nie na wszystko ma wpływ. Gdybym miała namalować obraz na podstawie tej książki, byłby bladoróżowy, czasem bladofioletowy, niekonkretny. Jednak wart przeanalizowania.

Lubię czytać jak o miłości pisze mężczyzna. U kobiet potrafię przewidzieć kolejny ruch, u mężczyzn pojawia się element zaskoczenia. Trochę tu bajki o królewiczu zaklętym w żabę. Podpowiem, że pocałunek jest kluczowy, ale nie na wszystko ma wpływ. Gdybym miała namalować obraz na podstawie tej książki, byłby bladoróżowy, czasem bladofioletowy, niekonkretny. Jednak wart...

Pamiętacie film „Love story” Arthura Hillera z 1970 roku? Zwyczajny, można powiedzieć – banalny, melodramat, który stał się przebojem kin, a nawet został uznany w jakimś tam rankingu za jeden z dziesięciu najlepszych filmów o miłości. W rzeczywistości film bardzo przeciętny, z nierewelacyjnymi rolami Ali MacGraw i Ryana O’Neala. Tylko muzyka Francisa Lai (Oscar za muzykę w 1970) ostała się w historii.

Podobnie jest z powieścią „Delikatność” Davida Foenkinosa. Autor mocno kombinował z fabułą historii miłosnej, starając się wywrócić schemat „żyli długo i szczęśliwie”, niemniej i tak nic szczególnego nie wymyślił. Ot, kolejna historia o tym, jak piękna, wyjątkowa kobieta wybiera bardzo przeciętnego, stojącego niżej w hierarchii służbowej mężczyznę, odtrącając bardziej przystojnego i bogatszego szefa.

A jednak „Delikatność” stała się bestsellerem (tylko we Francji sprzedano milion egzemplarzy ! nie licząc prestiżowej nagrody Goncourt),co z jednej strony może potwierdzać zapotrzebowanie czytelników na proste, ale szczęśliwie kończące się historie, z drugiej – dowodzi, że klasyczna rzecz w miarę dobrze napisana jest dla czytelnika ciekawsza i bardziej strawna niż udziwnione kombinacje.

Można zarzucić autorowi, że wydarzenia w książce następują po sobie bez logiki przyczynowo-skutkowej i przypominają raczej montaż filmu. Zasadne zapewne byłyby uwagi o powierzchowności relacji między bohaterami, o niewiarygodnych relacjach międzyludzkich w opisywanej firmie, o oderwaniu od rzeczywistości, gdyż w wielkiej korporacji sprawy emocjonalno-sercowe wydają się bardziej zaprzątać kierownictwo firmy niż wyniki ekonomiczne….

Wszystko to prawda. Powieść nie jest, mimo wszystko, arcydziełem. Jest napisana zabawnie, miejscami dowcipnie, niekiedy nawet – dobrze. Tym, co – według mnie – decyduje o wartości książki, jest język powieści. Bo jest w nim ten szczególny nastrój, delikatność, uczuciowość, sposób konstruowania scena (zwłaszcza dialogów) które sprawiają, że odnajdujemy w niej jakąś świeżość, oryginalność. I tę oryginalność języka udaje się tłumaczowi Jackowi Giszczakowi oddać w jezyku polskim, co wymagało dużej pracy, sprawności i kreatywności.

Pamiętacie film „Love story” Arthura Hillera z 1970 roku? Zwyczajny, można powiedzieć – banalny, melodramat, który stał się przebojem kin, a nawet został uznany w jakimś tam rankingu za jeden z dziesięciu najlepszych filmów o miłości. W rzeczywistości film bardzo przeciętny, z nierewelacyjnymi rolami Ali MacGraw i Ryana O’Neala. Tylko muzyka Francisa Lai (Oscar za muzykę w...

Zdecydowanie bardziej mi się podobała niż Nasze rozstania. Sposób narracji bardzo mi przypadł do gustu. Do gustu przypadły mi się opisy żałoby i tego jak w jednym momencie zmienia się życie wielu ludzi. Jak dalej żyć po stracie i jak jedno odruchowe zdarzenie może zmienić nasze życie? Odpowiedzi znajdziemy w tej książce.Tytuł pasuje do języka w jakim jest napisana.

Zdecydowanie bardziej mi się podobała niż Nasze rozstania. Sposób narracji bardzo mi przypadł do gustu. Do gustu przypadły mi się opisy żałoby i tego jak w jednym momencie zmienia się życie wielu ludzi. Jak dalej żyć po stracie i jak jedno odruchowe zdarzenie może zmienić nasze życie? Odpowiedzi znajdziemy w tej książce.Tytuł pasuje do języka w jakim jest napisana.

Francuzi to jednak umieją pisać! Przeurocza książeczka, język cudowny, wydarzenia przedstawione ze świetnym wyczuciem nonsensu (w najbardziej pozytywnym sensie ;)).

Francuzi to jednak umieją pisać! Przeurocza książeczka, język cudowny, wydarzenia przedstawione ze świetnym wyczuciem nonsensu (w najbardziej pozytywnym sensie ;)).