Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy zaznaczałam kategorię, do której przyporządkować książkę Pavola Rankowa, zawahałam się: obyczajowa czy historyczna? Niewątpliwie historia dzieje się na naszych oczach, i to ta współczesna. Ma przeogromny wpływ na czworo bohaterów. Przeszkadza im żyć, kochać, realizować marzenia. Spycha ich losy na manowce, komplikuje relacje przyjacielskie. Co zresztą sami w końcu zauważają i na swój sposób biorą byka za rogi (a raczej ją, historię, ujeżdzają). Właściwie w sytuacji politycznej II wojny światowej, komunistycznej Czechosłowacji, czasu tzw. Odwilży ich wybory i decyzje zawsze są złe i nie ma dobrych rozwiązań. W każdym razie nikt z przyjaciół za bardzo nie ma wpływu na własne życie. Ono musi w tych warunkach politycznych takie być. Kiedy cała trójka opuszcza kraj i... ukochaną kobietę, my czytelnicy oddychamy z ulgą. To się musiało stać i nikt nie jest winien, ot fatalizm dziejów, i tyle. Wiele takich losów dotykało bliskich w rzeczywistości i w naszej kochanej ojczyznie nad Wisłą.
Świetny jest pomysł na tę powieść (jednak w dużej mierze obyczajowej). Rzeczywiście, tak jak wskazuje tytuł, czas się zapętla 1 września, a zawody pływackie ponawiane są wiele razy i bez rozstrzygnięcia. Nie o wygraną bowiem idzie, wszyscy ostatecznie są przegrani, ale o solidaryzm, przyjaźń, wzajemne wsparcie w krytycznych momentach. Ma zatem ta książka optymistyczny i chyba trochę nostalgiczny wydźwięk. Co może trochę dziwić i wzruszać. Polecam.

Kiedy zaznaczałam kategorię, do której przyporządkować książkę Pavola Rankowa, zawahałam się: obyczajowa czy historyczna? Niewątpliwie historia dzieje się na naszych oczach, i to ta współczesna. Ma przeogromny wpływ na czworo bohaterów. Przeszkadza im żyć, kochać, realizować marzenia. Spycha ich losy na manowce, komplikuje relacje przyjacielskie. Co zresztą sami w końcu...

Zgadzam się z opinią na okładce książki, że jest to nowy rodzaj krytyki literackiej. Dodałabym jeszcze, że dużo bardziej zjadliwy i trafiający do czytelnika. Rozmowa jest w istocie rozmową, a nie jej udawaniem, a Wiesław Myśliwski rzeczywiście mówi ważne rzeczy, które dotyczą jego książek. Ciekawy układ pozycji: dzielona na pół (cześć to rozmowa, a cześć - wypowiedzi z innych wywiadów, w innym czasie). Czyta się ją więc nielinearnie, a fragmentami. Zdecydowanie warto poznać tę osobliwą publikację.

Zgadzam się z opinią na okładce książki, że jest to nowy rodzaj krytyki literackiej. Dodałabym jeszcze, że dużo bardziej zjadliwy i trafiający do czytelnika. Rozmowa jest w istocie rozmową, a nie jej udawaniem, a Wiesław Myśliwski rzeczywiście mówi ważne rzeczy, które dotyczą jego książek. Ciekawy układ pozycji: dzielona na pół (cześć to rozmowa, a cześć - wypowiedzi z...

Długa i zawiła książka (że względu na liczne koligacje) na długie i nudne wieczory, które kiedyś zabijano opowieściami, a dziś raczej telewizją. Stąd też skojarzenie, że książka nadaje się idealnie na dobry polski serial, jak np. "Stulecie Winnych" albo dobrą gawędę (klechę) przy rodzinnym stole.
Wracając do samej historii: opowiedziana jest z perspektywy wiejskie prostej kobiety. Nie tylko na poziomie języka, ale również sposobu postrzegania świata i rozwiązywania jego problemów. Na pewno pod tym względem bardzo bliska "Chłopom" Reymonta. Drugim atutem powieści są dzieje Franciszki, która przeciąga nas przez czasy od 1885 aż do lat 50' następnego stulecia. I znowu widać tu spojrzenie nie literata czy inteligenta, a prostego człowieka, któremu przyszło w tych trudnych czasach żyć i mierzyć się z różnymi problemami. Na końcu dodam, że największą wartością "Akuszerek" jest, jak wskazuje tytuł, pokazanie wielu różnorakich porodów i sytuacji z nimi związanych. Siłą rzeczy więc powieść jest pisana z pozycji kobiet i przede wszystkim o kobietach.
Autorka w posłowiu zwraca też uwagę, że stworzyła niejako księgę ludzi z Jadownik, Brzeska i okolic. Można tylko miejscowym pozazdrościć tak zdolnej kronikarki. Powieść ta to przecież w większości fikcja, co uczciwie Sabina Jadowska podkreśla. Ja jednak wiem, że prawda jest po stronie opowiadacza, a nie faktów od a do z. Za to przecież kochamy literaturę przez wielkie L i takich odważnych i kompetentnych autorów i autorek.

Długa i zawiła książka (że względu na liczne koligacje) na długie i nudne wieczory, które kiedyś zabijano opowieściami, a dziś raczej telewizją. Stąd też skojarzenie, że książka nadaje się idealnie na dobry polski serial, jak np. "Stulecie Winnych" albo dobrą gawędę (klechę) przy rodzinnym stole.
Wracając do samej historii: opowiedziana jest z perspektywy wiejskie prostej...