Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Inżynierowie Hitlera
.
Fritz Todt – mówi Wam coś to nazwisko? Jeśli nie, to czeka Was lektura książki „Inżynierowie Hitlera. Todt, Speer i inni” autorstwa Blaine Taylor. Pozycja jest porządnie zrobiona ze szczegółami, dzięki czemu szybko nadrobicie braki w wiedzy, a jest co nadrabiać! Autostrady Hitlera nie zbudowały się same. Wódz wymarzył sobie plan, ale wcielił go w życie właśnie Fritz Todt. Ten uzdolniony człowiek, mający w łapie niejeden fach odcisnął swoje piętno również na II wojnie światowej jako minister uzbrojenia i amunicji pomiędzy 1940 a 1942 rokiem. Lisioł musi Wam tutaj pisnąć, że człowiek miał w sobie ikrę! Nie każdego było stać na to, żeby wziąć dowody pod pachę i udać się na 6-godzinną naradę z Hitlerem, gdzie wykładało mu się niewygodną prawdę, ryzykując przy tym własnym życiem. To, że głowa Rzeszy Was lubiła, w żadnym wypadku nie chroniło Waszego życia przed nagłym opuszczeniem tego padołu. Najwyraźniej Todt wyżej od mrzonek cenił sobie fakty.
.
Fritz Todt nie dożył końca wojny, prawie pociągając za sobą Alberta Speera. W jaki sposób? Czytać, czytać, czytać to będziecie wiedzieć! *lisie piski radości*. Ale to nie koniec książki. Po dokładnym opisie pogrzebu Todta czeka Was nowa „przygoda”, tym razem z Albertem Speerem w roli głównej. Ktoś musiał przecież kontynuować pracę Fritza. Poznacie się więc bliżej z pociskami rakietowymi oraz nieudolnymi próbami stworzenia bomby atomowej, taki poniedziałek rano. Ciężko być ministrem uzbrojenia i produkcji wojennej Rzeszy. Ten kawałek historii poznacie już do samego końca, a raczej do ławy sądowej!
.
Książka jest napisana lekkim i przystępnym językiem. Obfituje też w wiele ciekawych zdjęć postaci historycznych. Lisioł spotkał między innymi Adolfa Gallanda, asaLuftwaffe i dowódcęlotnictwa myśliwskiego, a co gorsze być może nawet przyzwoitego człowieka,jak wielu twierdzi. Przez strony przewija się również mistrz propagandy Joseph Goebbels i jemu podobne kreatury. Tutaj trzeba zachować czujność! Lisioł wolał siedzieć na barku Todta i zaglądać Gallandowi do kieliszka.
.
Dla czytelników obeznanych z tematyką lektura będzie dobrym pogłębieniem wiedzy. Z pewnością znajdziecie tutaj coś, czego jeszcze nie wiecie.

Inżynierowie Hitlera
.
Fritz Todt – mówi Wam coś to nazwisko? Jeśli nie, to czeka Was lektura książki „Inżynierowie Hitlera. Todt, Speer i inni” autorstwa Blaine Taylor. Pozycja jest porządnie zrobiona ze szczegółami, dzięki czemu szybko nadrobicie braki w wiedzy, a jest co nadrabiać! Auto...

Rozwiń

Zwiń

Japonia 1937-1945
.
Jeśli interesuje Was historia II Wojny Światowej, Japonia lub po prostu mroczna strona człowieczeństwa to Lisioł zaprasza do lektury książki „Japonia 1937-1945. Wojna Armii Cesarza”. Kraj Kwitnącej Wiśni to nie tylko piękne widoki, anime i manga, to również skomplikowana historia. Jean-Louis Margolin przeprowadza czytelników przez wszystkie warstwy tej opowieści, zaczynając od okresu samurajów. Bushido, czyli niepisany kodeks bushi do dziś jest żywy w Japonii, przybierając różne postacie, aż stał się podstawą japońskiego fundamentalizmu. Jak to się stało, chociaż po drodze wydarzyła się restauracja Meiji – spopularyzowana w jakże cukierkowym „OstatnimSamuraju”?
.
Kamikadze, marsze śmierci, nieludzkie eksperymenty, represje bez granic, dehumanizacja. Japonia w okresie II wojny światowej poraża swoją brutalnością. Dlatego autor Jean-Louis Margolin rozkłada ją nie tylko na okresy historyczne, ale również poszczególne gałęzie takie jak gospodarka, polityka, propaganda, itp. aż do samego końca, czyli sfery kłamstw. Pamięć to pojęcie względne, a historię można próbować zmienić. Kłamstwo powtarzane setki razyzamienia się w prawdę, również w tym wypadku Japończycy lubią się mijać z prawdą. Z drugiej strony, któż by chciał się tłumaczyć z tego całego okrucieństwa, uzasadniając go potrzebą chwili i supremacją narodu japońskiego w rejonach Azji? Niemcy musieli uderzyć się w pierś, Japonia natomiast była potrzebna jako przyczółek podczas Zimnej Wojny.
.
„Japonia 1937-1945. Wojna Armii Cesarza” to wielowarstwowa książka, która pokazuje drogę Japonii od kraju zacofanego do samego jądra ciemności. Usłyszycie krzyki agonii schowane za kwiatami wiśni, doświadczycie radości zwycięstwa i bólu porażki w każdym możliwym wydaniu. Zobaczycie świat oczami Japończyków oraz ich ofiar. To nie będzie łatwa droga ani przyjemna. 500 stron prawdy o człowieku i jego możliwościach. Autor jednak sięga dalej, ukazując, jak działania Japończyków w tamtym okresie odcisnęły piętno na Chinach, Korei, Tajwanie i całej Azji Południowo-Wschodniej. Lektura pobudza do myślenia i pytania, czy Japonia nadal posiada w sobie potencjał brutalności, ukryty głęboko w środku?

Japonia 1937-1945
.
Jeśli interesuje Was historia II Wojny Światowej, Japonia lub po prostu mroczna strona człowieczeństwa to Lisioł zaprasza do lektury książki „Japonia 1937-1945. Wojna Armii Cesarza”. Kraj Kwitnącej Wiśni to nie tylko piękne widoki, anime i manga, to również skomplikowan...

Rozwiń

Zwiń

Nowa gra w Lisioła.
.
Lisioł: Czy Chiny mają najlepsze truskawki?
Profesor lisioizmu nr 1: Tak.
Profesor lisioizmu nr 2: Nie.
Lisioł: Czy Chin należy się bać?
Profesor lisioizmu nr 1: Tak.
Profesor lisioizmu nr 2: Nie.
*Spojrzenie na czytelników* Jak wiadomo profesorowie lisioizmu mają problemy z trzeźwością i decyzyjnością dlatego jeśli chcecie przeczytać dobry wywiad na temat Chin, Lisioł poleca książkę „Nowa gra w chińczyka”, gdzie Profesorowie Bogdan Góralczyk i Marcin Jacoby odpowiadają na pytania Tomasza Sajewicza. Pozycja jest podzielona na pięć części: „Czy Chin należy się bać?”; „Imperium Środka”; „Wojna technologiczna i Chiny na Księżycu”; „W skali mega”; „Nowa mapa świata”. Podsumowując, sprawa dotyczy współczesnych Chin, aczkolwiek nie da się mówić o Chinach z pominięciem tradycji oraz historii tego państwa. Przygotujcie się więc na dużą porcję wiedzy.
.
Czy jednak Lisioł dowiedział się, czy Chin należy się bać? Niekoniecznie pada ta odpowiedź. Dlaczego? Otóż problem jest skomplikowany, a podejście akademickie wymieszane z doświadczeniem nie pozwala na jasne i klarowne odpowiedzi typu „tak” i „nie”. Czego więc można się dowiedzieć? Przede wszystkim jak zrozumieć Chiny, a przynajmniej jakim torem iść w tych próbach. Rozmówcy Pana Tomasza uważają, że jest to niezbędny element ulokowania siebie we współczesnym świecie, bo w skrócie Chińczycy są wszędzie *Lisioł otwiera lodówkę* tutaj też *dźwięk otwierania piwniczki* a tutaj nie *oznajmia Lisioł, wycierając czerwone łapki w futerko*.
.
Z książki dowiemy się sporo o postrzeganiu świata przez samych Chińczyków, nie zabraknie też tłumaczenia działania chińskiej polityki oraz propagandy. Nie przeraźcie się, jeśli coś wyda Wam się obce lub mało zrozumiałe – to dość prawdopodobne. Ponoć nawet sinolodzy mają problem z pełnym zrozumieniem Chin. Lisioł uważa, że sama próba jest już ważna. Nigdy nie wiecie, kiedy pojawi się koło Was Chińczyk z lukratywną propozycją, lepiej być przygotowany zawczasu i wiedzieć, jakich sztuczek użyje. Moralność? Hmmm to chyba nie ten nurt cywilizacyjny. Lisioł poleca lekturę, sporo się dowiecie, a nawet za dużo!

Nowa gra w Lisioła.
.
Lisioł: Czy Chiny mają najlepsze truskawki?
Profesor lisioizmu nr 1: Tak.
Profesor lisioizmu nr 2: Nie.
Lisioł: Czy Chin należy się bać?
Profesor lisioizmu nr 1: Tak.
Profesor lisioizmu nr 2: Nie.
*Spojrzenie na czytelników* Jak wiadomo profesorowie lisioizmu mają pro...

Rozwiń

Zwiń

Lisioły koreańskie
.
Może być to dla Was zaskoczeniem, ale Lisioł należy do gatunku stworzeń psotnych i ciekawskich – futrzak wie, co za szok. Tak się składa, że bycie psotnym to ciężka sprawa i trzeba stale ćwiczyć podkradanie truskawek oraz ukrywanie kostek rosołowych w główce od prysznica, aby nie wyjść z wprawy. Dlatego Lisioł postanowił odwiedzić koreańskie tokgabi i przekonać się, kto jest najsprytniejszym i najbardziej rudym szelmą w Krainie Porannego Blasku. W tym celu Lisioł wskoczył do „Baśni Koreańskich” Willama Elliota Griffisa – nie mylić z Griffithem.
.
Szybko okazało się, że tokgabi musiały skapitulować, bo nie tolerują niczego, co białe. Z końcówką lisiego ogonka wymierzonego w psotne duszki, futrzak dostał się na dwór króla tokgabi. I chociaż te psotniki lubią płatać figle, gdy kucharka usypia ze zmęczenia, może okazać się, że duszki pomogą jej w obowiązkach. Lisioł następnie przekroczył Rybi Most i stanął oko w oko z Ognistym Diablęciem, a także zapoznał się z lokalną wersją baśni o Kopciuszku – tutaj określaną przez zawistną macochę oraz jej córkę jako Prosiątko. Lisioł woli prawdziwe imię dziewczyny, Kwiat Gruszy, dlatego chętnie pomógł jej… pozbyć się niemiłej siostry pośród bagien. Wypadki się zdarzają – pisnął futrzak.
.
W tym zbiorze opowiadań każdy znajdzie coś dla siebie – od klasycznych opowieści o demonach oraz wyprawach w poszukiwaniu artefaktów, przez historie o pierwszym królu Korei, a Lisioł nawet skosztował magicznej brzoskwini. To się nazywa pełen przekrój. Szczególnie ciekawe są w tekstach wzmianki dotyczące stosunków Koreańczyków z Japończykami, bo Lisioł musi przyznać, że te dwie nacje mają za sobą wyjątkowo burzliwą historię. Bystre oko dostrzeże w „pewnym admirale” Yi Sun-sina.
.
Lektura baśni była prawdziwą przyjemnością, bo są nie tylko intryguję i bardzo lisiołkowate, ale również interesująco napisane – duża zasługa w tym tłumacza Tomasza Kupczyka. Chociaż książka oryginalnie ukazała się w 1922 roku to nie czuć bardzo jej wieku – widać, że autor był szczerze zafascynowany kulturą Korei, przez co Lisioł może tylko pisnąć polecająco!

Lisioły koreańskie
.
Może być to dla Was zaskoczeniem, ale Lisioł należy do gatunku stworzeń psotnych i ciekawskich – futrzak wie, co za szok. Tak się składa, że bycie psotnym to ciężka sprawa i trzeba stale ćwiczyć podkradanie truskawek oraz ukrywanie kostek rosołowych w główce od pryszni...

Rozwiń

Zwiń

W imię Lisioła
.
Śluby... Czemu zawsze przypominają zaawansowane operacje wojskowe, chociaż teoretycznie są organizowane ku radości państwa młodych, a idąca do ołtarza para wygląda jak dwa wysuszone trupy z uśmiechem wybitym młotkiem. Nie inaczej jest tym razem. Lisioł poznał Laile z książki „W imię Boga” autorstwa Dominiki Skoczeń pośród wież słodyczy. W jednej z nich zagnieździł się Lisioł, pożerając podstawę swojego lokum z dodatkiem wina. Oczywiście nie zamierzał słuchać co matka Lailii akurat ustala. Jak wiadomo, bogate rody mówią bardzo dużo i jeszcze więcej chcą. Tym razem jednak ślub nie przebiegnie zgodnie z planem, gdyż pan młody postanowił być umierający – Lisioł doskonale go rozumie i popiera!
.
Lailii jednak mocno odczuła zmianę sytuacji. Zrobiła się smętna, wręcz nieobecna, dlatego Lisioł postanowił ją nieco obudzić. Jednym silnym pchnięciem zrzucił dziewczynę z mostu do wody. To powinno pomóc *zamruczał Lisioł* będzie miała przygodę życia! I rzeczywiście bogata dziewczyna ląduje w swoich wymuskanych falbankach w dzielnicy biedy, nie mając przy sobie nawet jednej monety. To dopiero rozrywka! Laila ma jednak więcej szczęścia niż rozumu – odnajduje ją facet z ciętym językiem oraz złotym sercem – no, srebrnym, Pan Aave Tanuril. Przed tym biedakiem – w podwójnym tego słowa znaczeniu – staje nie lada wyzwanie: opieka nad panienką z bogatego domu połączona z próbą odesłania jej do jedwabnego łóżka – oczywiście za odpowiednią garść monet. Tutaj zaczyna się coś dla miłośników romansów. Dwoje ludzi w jednej izbie, łamiących się chlebem, w jednym dymie z piecyka i tylko jednym Lisiołem do towarzystwa. Z tego musi coś być!
.
Poza klasyczną fabułą o osobach z dwóch różnych światów autorka zadbała też o świat, w którym sporo boskości i sług pańskich o specjalnych zdolnościach. Bywa to strasznie irytujące, gdy zwłoki w kółko powstają na nowo *mruknął Lisioł, odrzucając zakrwawiony nóż*. W dodatku Laila pomimo faktu, że jest nadczłowiekiem, postanowiła przygotować dla czytelników niespodziankę i zrobić level up, więc jeśli chcecie się dokładnie dowiedzieć, co to znaczy to czas zacząć czytać lisi patronat bo warto.

W imię Lisioła
.
Śluby... Czemu zawsze przypominają zaawansowane operacje wojskowe, chociaż teoretycznie są organizowane ku radości państwa młodych, a idąca do ołtarza para wygląda jak dwa wysuszone trupy z uśmiechem wybitym młotkiem. Nie inaczej jest tym razem. Lisioł poznał Laile z książ...

Rozwiń

Zwiń

Autostopem przez Lisioktykę
.
Książka Douglasa Adamsa „Autostopem przez galaktykę” to kwintesencja lisiego humoru! Ta pozycja jest po prostu ruda i ma wielki puszysty ogon. W skrócie ta książka jest Lisłem. Ma wszystkie składowe Jego Wielkiej Lisiołkowatości, czyli: nieziemski humor, jest odjechana, posiada przepis na drinka „Ponadgalaktyczny Gardłogrzmot” i jest o końcu świata. A przynajmniej końcu ziemi, wywołanego, cóż, rozbudową gigantycznej międzygwiezdnej autostrady, połączonej z biurokracją godną Domu Który Czyni Szalonym z „12 Prac Asterixa”. Nawet koniec świata nie może się obejść bez papierkowej roboty.
.
Lisioł jest jednak zbyt wspaniały, by ot tak wyparować, więc dołączył do galaktycznych autostopowiczów, przedostając się na początek do statku roboczego, którego mieszkańcy najwyraźniej wyznają boginie brudu. Vogoni nie tylko nie umieją sprzątać, są również niesamowicie niemili i piszą fatalne wiersze. Wylatując w kosmos, Lisioł się jeszcze odgrażał, że wsadzi te wynaturzenia głęboko w tyłek tego dziwactwa, mieniącego się komendantem statku robotniczego.
.
Wyrzucenie przez śluzę to świetny sposób na rozpoczęcie wielkiej podróży po kosmosie za pomocą techniki autostopowicza. Zwłaszcza jeśli traficie na statek napędzany nieskończonym nieprawdopodobieństwem. Lisioł nie poleca, strasznie dużo małp chce gadać tutaj o Hamlecie, nie wspominając o bujającej się rzeczywistości. To już chyba lepiej się nudzić w hiperprzestrzeni! Chyba że akurat traficie na kradziony prototyp próbujący za wszelką cenę umilić Wam życie. Wtedy najlepiej samodzielnie wystrzelić się w kosmos.
.
Książka „Autostopem przez galaktykę” może wydawać się czystym wariactwem, ale tutaj nie liczy się szaleństwo, tylko jego JAKOŚĆ. Ta książka porywa, wciąga jak czarna dziura, a przy tym sprawia, że czytelnik ciągle się uśmiecha. Dla fanów Pratchetta pozycja obowiązkowa. Lisioł zakochał się w tej książce. I na dodatek jest fabuła! Tak, Lisioł nie żartuje. Główny wątek koncentruje się na dwóch autostopowiczach o typowych imionach – Artur Dent i Ford Perfect. Do tego dochodzi robot z depresją, prezydent Galaktyki Zaphod Beeblebrox oraz jego mózg, czyli Trillian. Wybuchowa ekipa. Lisioł gorąco poleca.

Autostopem przez Lisioktykę
.
Książka Douglasa Adamsa „Autostopem przez galaktykę” to kwintesencja lisiego humoru! Ta pozycja jest po prostu ruda i ma wielki puszysty ogon. W skrócie ta książka jest Lisłem. Ma wszystkie składowe Jego Wielkiej Lisiołkowatości, czyli: nieziemski humor, jest ...

Rozwiń

Zwiń

Kajlisioł
.
Gdybyście posiadali moc sterowania więziami, które Was łączą z innymi ludźmi, co byście zrobili? Lisioł zapewne zorganizowałby większą dostawę sake oraz truskawek *lisie piski aprobaty*. Co jednak gdy taką moc zdobędzie ktoś, kogo los nie obchodzi właściwie nikogo? Na to pytanie odpowiada autorka Vaishnavi Patel w książce „Kajkeji”.
.
Tytułowa bohaterka Kajkeji wychowuje się w pałacu w cieniu swojego ojca i braci. Matka zostaje wygnana z niewiadomych powodów, jeszcze bardziej pogłębiając uczucie samotności Kajkeji. Na szczęście jej ulubiony brat – Judhadźit – stara się pomóc, a nawet daje dziewczynie ułudę wolności, czyli naukę walki bronią – coś, co jest dozwolone tylko dla mężczyzn. Tak, w tym świecie kobieta jest niczym ładny dodatek do stroju, narzędzie do zawierania sojuszy oraz powietrze, mające zajmować się swoimi obowiązkami. Irytujące, ale tak wygląda świat, gdzie nawet bogowie ignorują modlitwy Kajkeji. *Lisioł podnosi łapkę* czy jednak na pewno? Ewidentnie wrócimy do tego pytania!
.
Kajkeji marzy o niezależności, ale o jej małżeństwie decyduje ojciec oraz brat. Czy uda się jej odnaleźć w nowym środowisku jako trzeciej żonie? Czy zyska niezależność? Czy magia przyda jej się do czegoś, czy też jednak okaże się przekleństwem? *rzucił Lisioł, pędząc na rydwanie bojowym* Bo wiecie, że najlepsze wrażenie na nowym mężu robi przyniesienie truchła jego wroga, w stylu Conana! Aczkolwiek możecie zapomnieć o akcji pędzącej cwałem. Strony co jakiś czas przyśpieszają, ale przez większość czasu fabuła płynie leniwie.
.
Autorka ma lekki i przyjemny styl, który pozwala zrekompensować rozciągnięcie fabuły. Jest bardzo dużo myśli głównej bohaterki oraz wyjaśnień odnośnie sytuacji geopolitycznej regionu, co spowalnia akcje i nie zawsze jest w ogóle potrzebne. Wróćmy jednak do bogów, otóż książka jest adaptacją jednego z dwóch najważniejszych sanskryckich eposów – Ramajany. Przez adaptację rozumiemy to, że jego bohater, Rama dostał łatkę złoczyńcy, a postać niezbyt pozytywnej Kajkeji bohaterki. W efekcie powieść to rodzaj manifestu na rzecz kobiet i szczerze piszcząc, Lisioł wolałby zupełnie niezależną historię w tych realiach, ale bez tej mitologicznej kotwicy.

Kajlisioł
.
Gdybyście posiadali moc sterowania więziami, które Was łączą z innymi ludźmi, co byście zrobili? Lisioł zapewne zorganizowałby większą dostawę sake oraz truskawek *lisie piski aprobaty*. Co jednak gdy taką moc zdobędzie ktoś, kogo los nie obchodzi właściwie nikogo? Na to pytani...

Rozwiń

Zwiń

PanzerLisioł IV
.
Nie da się ukryć, że Lisioł czołgi lubi, a nawet ma swój ulubiony typ. Jest nim Panzerkampfwagen IV w romantycznej mowie Goethego, a dla przyjaciół Panzer IV. Lisioł upodobał sobie szczególnie wersję H, ale to już szczegóły *Lisioł dumnie kiwa łebkiem*. Z tego też powodu, futrzak postanowił zaprezentować Wam książkę „Panzer IV” autorstwa Thomasa Andersona, gdyby ktoś chciał się dowiedzieć, o co Lisiołowi chodzi z tym czołgiem.
.
Prócz wielu ciekawych zdjęć, książka zawiera garść szczegółowych informacji o tytułowym czołgu – od genezy po pełny opis służby podczas II wojny światowej. Można więc dowiedzieć się, nie tylko gdzie umieszczono silnik, jaką skrzynie biegów zamontowano, ale nawet czym różnią się poszczególne wersje od siebie oraz po co montowano boczne osłony przeciwkumulacyjne. Dodajcie sobie do tego odrobinę wyobraźni, a poczujcie, jak ten czołg pracuje, jak jego silnik mruczy – no dobra, wyje i okazjonalnie domaga się użycia gaśnicy.
.
Autor jednak nie zanudza nas szeregiem cyfr, tylko pozwala Panzerowi ożyć i wyjechać ze stron książki, żebyście mogli go dotknąć. Tak właśnie zrozumiecie jak się użytkowało taką maszynę. Znajdziecie odpowiedź na to, jak to jest rozłożyć hamak pomiędzy dwoma czołgami, aby uciąć sobie szybką drzemkę w przerwie między działaniami bojowymi. Poczujecie żar Afryki wlewający się przez włazy, zamieniający czołg w piekarnik. Trzeba było mieć sporo odwagi, by prowadzić takiego kolosa, i jeszcze więcej, żeby w nim zginąć. Wbrew pozorom czołg nie sprawia, że jesteście bezpieczniejsi, bo kto żyw na polu bitwy chce się Was pozbyć w pierwszej kolejności. Wbrew pozorom szczegóły techniczne, takie jak np. sposób prowadzenia, pozwalają wyobrazić sobie, jak wyglądało życie codzienne w Panzer IV. W końcu dla pancerniaków pojazd był ich całym dobytkiem i jedynym domem na froncie, jaki mieli.
.
Spora część książki to opis działalności bojowej Panzer IV od Francji przez Afrykę po Barbarossę. Jest więc co czytać. Lisioł bardzo poleca zarówno początkującym w temacie militariów, jak i bardziej zaawansowanych miłośnikom ciężkiego sprzętu.

PanzerLisioł IV
.
Nie da się ukryć, że Lisioł czołgi lubi, a nawet ma swój ulubiony typ. Jest nim Panzerkampfwagen IV w romantycznej mowie Goethego, a dla przyjaciół Panzer IV. Lisioł upodobał sobie szczególnie wersję H, ale to już szczegóły *Lisioł dumnie kiwa łebkiem*. Z tego też powodu,...

Rozwiń

Zwiń

Nasreddin Hodża. Wybrane Lisioły
.
Słyszeliście kiedyś o kultowej międzynarodowej postaci Nasreddina Hodży? Nie? Nie martwcie się, Lisioł też nie, chociaż autor wstępu w książce opracowanej przez Janusza Janczewskiego "Nassreddin Hodża. Wybrane anegdoty" twierdziłby, że macie powody do wstydu, jednak sam Hodża by już tak nie uznał. O co chodzi z gwiazdą humoru, porównywaną do samego Demokryta, a nawet Diogenesa?
.
Prawie 60 stronnicowy wstęp wyjaśni Wam kim jest Hodża ale nie potwierdzi czy istniał na pewno czy nie, za to dowiecie się wszystkiego, co się da na temat tego pana - z podziałem nawet na kraje, które prowadziły na jego temat badania. Okazuje się, że każdy na Bliskim Wschodzie uważa, że Hodża pochodzi z jego terenów. Skąd taka zachłanność? Otóż Hodża równie dobrze mógłby urodzić się w Polsce. Jego anegdoty i przygody po małej korekcie religijnej, okazałyby się bliskie także Słowianom, Germanom, itp., ponieważ Hodża porusza sprawy uniwersalne na wesoło. Przez to podejście pan na osiołku od razu przypadł Lisiołowi do gustu! Trudno, żeby nie. Żona oszalała? Nic nie szkodzi, przecież od urodzenia jest szalona. Dom do góry nogami? Oczywiście, że tak, przecież jak znajdziesz sobie żonę, to i tak przewróci dom do góry nogami. Chcesz ukraść trochę warzyw? Powiedz, że to wina wiatru, że jesteś w cudzym ogrodzie. Spadłeś ze schodów? Ależ skąd, to jedynie Twoje ubranie spadło! W skrócie nie ma takich kłopotów, z których Hodża nie wyszedłby obronną ręką, w końcu garnki rodzą małe garnki, nie wiedzieliście?
.
231 anegdot Nasreddina Hodży rozbawi Was i zachwyci swoim sprytem. Iście lisiołowe podejście do życia. W dodatku wciąż aktualne! Lisioł gorąco poleca, książka jest może niewielka, ale sprawi Wam wiele radości.

Nasreddin Hodża. Wybrane Lisioły
.
Słyszeliście kiedyś o kultowej międzynarodowej postaci Nasreddina Hodży? Nie? Nie martwcie się, Lisioł też nie, chociaż autor wstępu w książce opracowanej przez Janusza Janczewskiego "Nassreddin Hodża. Wybrane anegdoty" twierdziłby, że macie pow...

Rozwiń

Zwiń

Sanktuaria Lisiołowe
.
Lisioł lubi czytać o różnych miejscach kultu – zwłaszcza jeżeli są poświęcone jego Wielkiej Lisiołkowatości, jednakże w tym wypadku Bogusław Gierlach zabiera nas na wyprawę śladem sanktuariów słowiańskich. Tytuł co nieco zdradza, prawda?
.
Lisioł musi przyznać, że do lektury usiadł z ciekawością, bo wiara Słowian jest obiektem wielu spekulacji przy stosunkowo niewielkiej ilości twardych dowodów. Przedstawienie informacji na temat miejsc kultu oraz pochówków to coś, co Lisioła szczerze zainteresowało. Niestety w tym wypadku futrzak nie polubił się z książką. Są dwa główne powodu dla tego stanu rzeczy, ale żeby zacząć od pozytywów, autor posiada naprawdę ogromną wiedzę na temat znalezisk na terenach Polski… sprzed ponad 40 lat, bo oryginalna publikacja pochodzi z roku 1980. To pierwszy problem – pewne informacje są już nieaktualne. Lisioł od razu piszczy, że to nie jest duży problem – dla osób, które interesują się tematyką Słowian, nie będzie to przeszkoda – chociaż zapewne najważniejsze informacje zawarte w książce dociekliwi czytelnicy poznali już z nowszych opracowań.
.
Większym kłopotem jest sposób, w jaki książka jest napisana. Lisioł docenia, kiedy autor daje nam kontekst oraz snuje rozważania nad pewnymi zagadnieniami, ale pan Gierlach jest wyraźnie tendencyjny, a jego wypowiedzi jednostronne do punktu, w którym osoba nieobeznana z tematem może wyciągnąć błędne wnioski. Autor negatywnie wypowiada się o chrześcijaństwie oraz właściwie całej zachodniej Europie i o ile pewne wnioski są prawidłowe – jak brak tolerancji religijnej – to są one zestawione w taki sposób, iż można odnieść wrażenie, że Słowianie stanowili lud pokojowy, wyrozumiały dla innych oraz pozbawiony wad. Mamy więc obowiązkowo krwiożerczych Sasów oraz bratnie narody Polaków i Czechów – Lisioł zapytałby Brzetysława o to braterstwo. Na obronę autora trzeba dodać, że punktuje również wady ustroju plemion słowiańskich, ale robi to delikatnie, jednocześnie np. negując wpływy Skandynawskie na Wolinie oraz w północnej Polsce.
.
Lisioł nie poleca tej książki, jeżeli czytelnik nie wie, jak oddzielić ziarno cennych informacji od subiektywnych plew.

Sanktuaria Lisiołowe
.
Lisioł lubi czytać o różnych miejscach kultu – zwłaszcza jeżeli są poświęcone jego Wielkiej Lisiołkowatości, jednakże w tym wypadku Bogusław Gierlach zabiera nas na wyprawę śladem sanktuariów słowiańskich. Tytuł co nieco zdradza, prawda?
.
Lisioł musi przyznać, że do...

Rozwiń

Zwiń