Szachownica flamandzka

To moja kolejna książka Pereza, więc wiem, że taką ma maniere pisania- czasem dwie strony opisy różnią moment wzajemnago spojrzenia w oczy bohaterów od pierwszego wypowiedzianego słowa... A jednak wciąż do niego wracam. I wciąż mi się podoba. Tym razem dlatego, że jako piątkowa uczennica znów poczułam się jak w liceum na lekcji polskiego lub historii. Pytanie koszmar przy każdej analizie- co autor miał na myśli; malując obraz, pisząc poemat, komponując utwór. Do tego dochodzą jeszcze sami bohaterowie, ich kultura wypowiedzi i zachowania. Polecam czytelnikom, którzy potrafią to docenić.

To moja kolejna książka Pereza, więc wiem, że taką ma maniere pisania- czasem dwie strony opisy różnią moment wzajemnago spojrzenia w oczy bohaterów od pierwszego wypowiedzianego słowa... A jednak wciąż do niego wracam. I wciąż mi się podoba. Tym razem dlatego, że jako piątkowa uczennica znów poczułam się jak w liceum na lekcji polskiego lub historii. Pytanie koszmar przy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza spośród przeczytanych przeze mnie książek autorstwa Arturo Péreza-Reverte (co nie znaczy, że inne mi się nie podobały). Znakomity pomysł na intrygę. Dwa śledztwa – jedno historyczne – kto zabił rycerza w 1472 roku, a drugie bieżące – w Madrycie w 1991 roku. Tytułowa szachownica jest przedstawiona na XV-wiecznym obrazie flamandzkim podlegającym akurat renowacji. Dzieło przedstawia graczy, zarówno na scenie ówczesnej polityki jak i na leżącej pomiędzy nimi szachownicy.
Oba wątki łączy osoba Julii, młodej konserwatorka sztuki oraz jeszcze jednej postaci …
Nie da się ukryć, że śledztwo historyczne autor przedstawił znakomicie. Od analizy obrazu, sytuacji historycznej, poprzez … odtworzenie poprzednich ruchów szachistów ukazanych na liczącym ponad 500 lat obrazie.
Tymczasem „śledztwo” bieżące, aczkolwiek ciekawe, jest opisane już mocno tradycyjnie. Ale czegoż wymagać od autora, znanego przede wszystkim z powieści historycznych.
Nie jest to zatem pozycja dla miłośników kryminałów lubiących strzelanki, pościgi, bluzgi, bójki etc. Za to zdecydowanie dla osób lubiących historię, sztukę, szachy oraz ceniących sobie język i erudycję autora. Jak wszystkie książki Arturo Péreza-Reverte.

Najlepsza spośród przeczytanych przeze mnie książek autorstwa Arturo Péreza-Reverte (co nie znaczy, że inne mi się nie podobały). Znakomity pomysł na intrygę. Dwa śledztwa – jedno historyczne – kto zabił rycerza w 1472 roku, a drugie bieżące – w Madrycie w 1991 roku. Tytułowa szachownica jest przedstawiona na XV-wiecznym obrazie flamandzkim podlegającym akurat renowacji....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wróciłam do tej książki na fali popularności szachowego tematu, którą sprowadził Gambit. Strasznie mi się podobała jak ją czytałam jako młoda dziewczynka i teraz po wielu latach nadal strasznie fajna to książka. Czyta się świetnie, lekko. Najbardziej chyba lubię te momenty, gdzie są szachownice wymalowane i można sobie analizować ruchy i konsekwencje. Fabuła może nie jest najbystrzejsza i różne logiczne tu mamy luki, zakończenie pamiętam, że mnie rozczarowało za pierwszym razem, ale zarazem jak nigdy zapamiętałam, kto zrobił co, więc tym razem nie było ciosu ;) To jest jedna z takich książek, które może i nie są wybitne, ale no lubi się :)

Wróciłam do tej książki na fali popularności szachowego tematu, którą sprowadził Gambit. Strasznie mi się podobała jak ją czytałam jako młoda dziewczynka i teraz po wielu latach nadal strasznie fajna to książka. Czyta się świetnie, lekko. Najbardziej chyba lubię te momenty, gdzie są szachownice wymalowane i można sobie analizować ruchy i konsekwencje. Fabuła może nie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doceniam zalety książki, ale mnie umęczyła. Akcja nie jest najważniejsza, tylko rozmowy o sztuce, analizy rozgrywki szachowej (i morderstwa) z obrazu.

Doceniam zalety książki, ale mnie umęczyła. Akcja nie jest najważniejsza, tylko rozmowy o sztuce, analizy rozgrywki szachowej (i morderstwa) z obrazu.

Pokaż mimo to

lubie takie zagadki. malarstwo, historia i dobra fabula. polecam. Mam kilka ksiazek tego autora- ta chyba najlepsza.

lubie takie zagadki. malarstwo, historia i dobra fabula. polecam. Mam kilka ksiazek tego autora- ta chyba najlepsza.

Pokaż mimo to

Mam już na koncie inne powieści tego autora i muszę przyznać, że trzyma się on stałego klimatu w swojej twórczości. Książka momentami porywająca, z dobrym zakończeniem, nic nie było przesadzone ani niczego jej nie brakowało. Postacie jak zwykle wyraziste, posiadające swoje własne odrębne historie i wydawałoby się, że życia, dające się polubić lub znienawidzić, co w przypadku każdej powieści jest czynnikiem wymaganym, by dobrze się czytało. Książka fajna na grudniowe wieczory, pozwala się wkręcić w intrygę i trochę samodzielnie pomyśleć.

Mam już na koncie inne powieści tego autora i muszę przyznać, że trzyma się on stałego klimatu w swojej twórczości. Książka momentami porywająca, z dobrym zakończeniem, nic nie było przesadzone ani niczego jej nie brakowało. Postacie jak zwykle wyraziste, posiadające swoje własne odrębne historie i wydawałoby się, że życia, dające się polubić lub znienawidzić, co w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka kryminalna w dobrym stylu. Jest zagadka, jest morderstwo, jest śledztwo (i więcej zagadek) i jest rozwiązanie w stylu Herculesa Poirot. Podoba mi się pomysł, by grę w szachy pokazywać na kartach książki (choć akurat jestem odporny na urok tej królewskiej rozrywki, więc w występujące rysunki się nie zagłębiałem). Podoba mi się ten rodzaj rozwiązywania zagadek (w starym stylu, pojawia się nawet maszyna do pisania!). Niestety jednak, miejscami akcja jest sztucznie wstrzymywana po to tylko, bo bohaterka mogła palić papierosa i wpatrywać się w obraz... Nie jestem aż takim fanem i znawcą sztuk wizualnych, by mnie to pociągało bardziej niż zagadka.

Książka kryminalna w dobrym stylu. Jest zagadka, jest morderstwo, jest śledztwo (i więcej zagadek) i jest rozwiązanie w stylu Herculesa Poirot. Podoba mi się pomysł, by grę w szachy pokazywać na kartach książki (choć akurat jestem odporny na urok tej królewskiej rozrywki, więc w występujące rysunki się nie zagłębiałem). Podoba mi się ten rodzaj rozwiązywania zagadek (w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie będę zagłębiała się w psychologiczne rozważania nad książką, ale stwierdzam jedno - podobała mi się. Potwierdza się powiedzenie: "Trzeba beczkę soli z człowiekiem zjeść, aby go poznać". I to najczęściej się nie udaje. Człowiek zawsze jest zagadką. Polecam lekturę tej książki.

Nie będę zagłębiała się w psychologiczne rozważania nad książką, ale stwierdzam jedno - podobała mi się. Potwierdza się powiedzenie: "Trzeba beczkę soli z człowiekiem zjeść, aby go poznać". I to najczęściej się nie udaje. Człowiek zawsze jest zagadką. Polecam lekturę tej książki.

Pokaż mimo to

Młoda konserwatorka sztuki otrzymuje piętnastowieczny obraz do restauracji. Dokonuje odkrycia, sprawy zaczynaj się komplikować, zdarza się trup. Zagadek jest coraz więcej.

Na pierwszy rzut oka to klasyczny kryminał, ale nie to jest tu najważniejsze. Sednem jest intelektualna rozgrywka. Nie w tym rzecz by złapać, a by gonić króliczka. Na obrazie mamy szachownicę, a ustawienie bierek nie jest przypadkowe. To klucz do rozwiązania zagadki sprzed wieków, ale również współczesny wątek kryminalny ma wyraźny związek z ową szachową partią. Maestria z jaką autor to wszystko powiązał zachwyca.

Do plusów zaliczam również eleganckie pióro (no, może odrobinę zbyt okrągłe) i niewątpliwie wyjątkowo udany przekład Filipa Łobodzińskiego.

Słabsza strona pozycji to wyraźnie teatralna narracja i takież postacie, stereotypowe w swym zmanierowaniu i to zmanierowaniu bardzo wyraźnym. Również dialogi, miejscami zgrabne, bywają koturnowo pretensjonalne. Z drugiej strony obraz całości jest harmonijny, nie wydaje się błędem czy nieudolnością twórcy, a świadomym zamierzeniem, i jeśli przyjmiemy konwencję za dobrą monetę, będziemy się lekturować z dużą przyjemnością.

8/10

Młoda konserwatorka sztuki otrzymuje piętnastowieczny obraz do restauracji. Dokonuje odkrycia, sprawy zaczynaj się komplikować, zdarza się trup. Zagadek jest coraz więcej.

Na pierwszy rzut oka to klasyczny kryminał, ale nie to jest tu najważniejsze. Sednem jest intelektualna rozgrywka. Nie w tym rzecz by złapać, a by gonić króliczka. Na obrazie mamy szachownicę, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba oczekiwałem czegoś więcej. Uwielbiam Pereza, jego (lub tłumacza) płynność, delikatność słowa, celność oddania emocji, ale akurat w szachownicy coś mi się nie złożyło. Być może powodem początki kariery Pereza i to, że rozwinął się w późniejszych tekstach, z którymi miałem kontakt. Niby wszystko takie samo jak np. w 'encyklopedii' - wątek kryminalny, quasi-historyczny, konkretne miejsca, tytuły itp., ale momentami - niewielkimi - przebijała mi jakaś prostolinijność, skrótowość, niższa jakość. Pomysł na całość świetny, jednak bywało, że strona-pół w rozdziale nie pasowały, były sztucznie przegadane, jakby od innego autora. Trochę jak z Leonardem, który pozwalał uczniowi namalować dłoń postaci, ale był to wyraźnie słabszy fragment całego obrazu.

Chyba oczekiwałem czegoś więcej. Uwielbiam Pereza, jego (lub tłumacza) płynność, delikatność słowa, celność oddania emocji, ale akurat w szachownicy coś mi się nie złożyło. Być może powodem początki kariery Pereza i to, że rozwinął się w późniejszych tekstach, z którymi miałem kontakt. Niby wszystko takie samo jak np. w 'encyklopedii' - wątek kryminalny, quasi-historyczny,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to