Szachownica flamandzka

Rewelacja. Najlepsza książka autora. Gorąco polecam, nie można się oderwać!

Rewelacja. Najlepsza książka autora. Gorąco polecam, nie można się oderwać!

To moje drugie spotkanie z Arturo Perezem Reverte. Po "Falco" sięgnąłem po " Szachownicę flamandzką" Pozycja ta jest zdecydowanie lepsza. Książka posiada swój klimat. Jest zagadka, jest morderstwo. Nieco przypomina mi książki Nienackiego o Panu samochodziku, ściślej " Pan samochodzik i Fantomas". Jest tu też obraz, jest antykwariusz, historyk sztuki...
Ponadto jeśli ktoś grywa w szachy, książka zyskuje dodatkowy wymiar .Jedynie do czego można się "przyczepić" to brak szczegółowego opisu Madrytu i podkreślenia wyjątkowości tego miasta. A jak dla mnie jest to miasto magiczne.

To moje drugie spotkanie z Arturo Perezem Reverte. Po "Falco" sięgnąłem po " Szachownicę flamandzką" Pozycja ta jest zdecydowanie lepsza. Książka posiada swój klimat. Jest zagadka, jest morderstwo. Nieco przypomina mi książki Nienackiego o Panu samochodziku, ściślej " Pan samochodzik i Fantomas". Jest tu też obraz, jest antykwariusz, historyk sztuki...
Ponadto jeśli ktoś...

W tej książce zdecydowanie najlepsze są cytaty szachowe otwierające każdy z rozdziałów - jest Borges, Lewis Caroll, Nabokov, Kasparow - i przede wszystkim Roger Smullyan, bo główna intryga obraca się wokół zadania z analizy wstecznej (retroanalizy). Niezłe są też diagramy przedstawiające rozgrywaną partię. Pomysł powiązania intrygi kryminalnej z zagadką szachową jest na pewno miły dla miłośników królewskiej gry, co zagwarantuje tej książce jeszcze kilka pokoleń czytelników-szachistów. To nic, że jest to wszystko nieco kiczowate i pretensjonalne, gorszą sprawą jest mielizna scenariusza polegająca na niedopracowaniu kwestii przekazywania kolejnych posunięć nieznanemu przeciwnikowi. Słabiutka ekranizacja tej powieści z ładniutką Kate Beckinsale jest chyba niezamierzoną parodią, dość dobrze uwydatniającą słabości "Szachownicy flamandzkiej". No trudno, jak się kocha szachy to i tak się czyta.

W tej książce zdecydowanie najlepsze są cytaty szachowe otwierające każdy z rozdziałów - jest Borges, Lewis Caroll, Nabokov, Kasparow - i przede wszystkim Roger Smullyan, bo główna intryga obraca się wokół zadania z analizy wstecznej (retroanalizy). Niezłe są też diagramy przedstawiające rozgrywaną partię. Pomysł powiązania intrygi kryminalnej z zagadką szachową jest na...

To moja kolejna książka Pereza, więc wiem, że taką ma maniere pisania- czasem dwie strony opisy różnią moment wzajemnago spojrzenia w oczy bohaterów od pierwszego wypowiedzianego słowa... A jednak wciąż do niego wracam. I wciąż mi się podoba. Tym razem dlatego, że jako piątkowa uczennica znów poczułam się jak w liceum na lekcji polskiego lub historii. Pytanie koszmar przy każdej analizie- co autor miał na myśli; malując obraz, pisząc poemat, komponując utwór. Do tego dochodzą jeszcze sami bohaterowie, ich kultura wypowiedzi i zachowania. Polecam czytelnikom, którzy potrafią to docenić.

To moja kolejna książka Pereza, więc wiem, że taką ma maniere pisania- czasem dwie strony opisy różnią moment wzajemnago spojrzenia w oczy bohaterów od pierwszego wypowiedzianego słowa... A jednak wciąż do niego wracam. I wciąż mi się podoba. Tym razem dlatego, że jako piątkowa uczennica znów poczułam się jak w liceum na lekcji polskiego lub historii. Pytanie koszmar przy...

Najlepsza spośród przeczytanych przeze mnie książek autorstwa Arturo Péreza-Reverte (co nie znaczy, że inne mi się nie podobały). Znakomity pomysł na intrygę. Dwa śledztwa – jedno historyczne – kto zabił rycerza w 1472 roku, a drugie bieżące – w Madrycie w 1991 roku. Tytułowa szachownica jest przedstawiona na XV-wiecznym obrazie flamandzkim podlegającym akurat renowacji. Dzieło przedstawia graczy, zarówno na scenie ówczesnej polityki jak i na leżącej pomiędzy nimi szachownicy.
Oba wątki łączy osoba Julii, młodej konserwatorka sztuki oraz jeszcze jednej postaci …
Nie da się ukryć, że śledztwo historyczne autor przedstawił znakomicie. Od analizy obrazu, sytuacji historycznej, poprzez … odtworzenie poprzednich ruchów szachistów ukazanych na liczącym ponad 500 lat obrazie.
Tymczasem „śledztwo” bieżące, aczkolwiek ciekawe, jest opisane już mocno tradycyjnie. Ale czegoż wymagać od autora, znanego przede wszystkim z powieści historycznych.
Nie jest to zatem pozycja dla miłośników kryminałów lubiących strzelanki, pościgi, bluzgi, bójki etc. Za to zdecydowanie dla osób lubiących historię, sztukę, szachy oraz ceniących sobie język i erudycję autora. Jak wszystkie książki Arturo Péreza-Reverte.

Najlepsza spośród przeczytanych przeze mnie książek autorstwa Arturo Péreza-Reverte (co nie znaczy, że inne mi się nie podobały). Znakomity pomysł na intrygę. Dwa śledztwa – jedno historyczne – kto zabił rycerza w 1472 roku, a drugie bieżące – w Madrycie w 1991 roku. Tytułowa szachownica jest przedstawiona na XV-wiecznym obrazie flamandzkim podlegającym akurat renowacji....

Wróciłam do tej książki na fali popularności szachowego tematu, którą sprowadził Gambit. Strasznie mi się podobała jak ją czytałam jako młoda dziewczynka i teraz po wielu latach nadal strasznie fajna to książka. Czyta się świetnie, lekko. Najbardziej chyba lubię te momenty, gdzie są szachownice wymalowane i można sobie analizować ruchy i konsekwencje. Fabuła może nie jest najbystrzejsza i różne logiczne tu mamy luki, zakończenie pamiętam, że mnie rozczarowało za pierwszym razem, ale zarazem jak nigdy zapamiętałam, kto zrobił co, więc tym razem nie było ciosu ;) To jest jedna z takich książek, które może i nie są wybitne, ale no lubi się :)

Wróciłam do tej książki na fali popularności szachowego tematu, którą sprowadził Gambit. Strasznie mi się podobała jak ją czytałam jako młoda dziewczynka i teraz po wielu latach nadal strasznie fajna to książka. Czyta się świetnie, lekko. Najbardziej chyba lubię te momenty, gdzie są szachownice wymalowane i można sobie analizować ruchy i konsekwencje. Fabuła może nie jest...

Doceniam zalety książki, ale mnie umęczyła. Akcja nie jest najważniejsza, tylko rozmowy o sztuce, analizy rozgrywki szachowej (i morderstwa) z obrazu.

Doceniam zalety książki, ale mnie umęczyła. Akcja nie jest najważniejsza, tylko rozmowy o sztuce, analizy rozgrywki szachowej (i morderstwa) z obrazu.

lubie takie zagadki. malarstwo, historia i dobra fabula. polecam. Mam kilka ksiazek tego autora- ta chyba najlepsza.

lubie takie zagadki. malarstwo, historia i dobra fabula. polecam. Mam kilka ksiazek tego autora- ta chyba najlepsza.

Mam już na koncie inne powieści tego autora i muszę przyznać, że trzyma się on stałego klimatu w swojej twórczości. Książka momentami porywająca, z dobrym zakończeniem, nic nie było przesadzone ani niczego jej nie brakowało. Postacie jak zwykle wyraziste, posiadające swoje własne odrębne historie i wydawałoby się, że życia, dające się polubić lub znienawidzić, co w przypadku każdej powieści jest czynnikiem wymaganym, by dobrze się czytało. Książka fajna na grudniowe wieczory, pozwala się wkręcić w intrygę i trochę samodzielnie pomyśleć.

Mam już na koncie inne powieści tego autora i muszę przyznać, że trzyma się on stałego klimatu w swojej twórczości. Książka momentami porywająca, z dobrym zakończeniem, nic nie było przesadzone ani niczego jej nie brakowało. Postacie jak zwykle wyraziste, posiadające swoje własne odrębne historie i wydawałoby się, że życia, dające się polubić lub znienawidzić, co w...

Książka kryminalna w dobrym stylu. Jest zagadka, jest morderstwo, jest śledztwo (i więcej zagadek) i jest rozwiązanie w stylu Herculesa Poirot. Podoba mi się pomysł, by grę w szachy pokazywać na kartach książki (choć akurat jestem odporny na urok tej królewskiej rozrywki, więc w występujące rysunki się nie zagłębiałem). Podoba mi się ten rodzaj rozwiązywania zagadek (w starym stylu, pojawia się nawet maszyna do pisania!). Niestety jednak, miejscami akcja jest sztucznie wstrzymywana po to tylko, bo bohaterka mogła palić papierosa i wpatrywać się w obraz... Nie jestem aż takim fanem i znawcą sztuk wizualnych, by mnie to pociągało bardziej niż zagadka.

Książka kryminalna w dobrym stylu. Jest zagadka, jest morderstwo, jest śledztwo (i więcej zagadek) i jest rozwiązanie w stylu Herculesa Poirot. Podoba mi się pomysł, by grę w szachy pokazywać na kartach książki (choć akurat jestem odporny na urok tej królewskiej rozrywki, więc w występujące rysunki się nie zagłębiałem). Podoba mi się ten rodzaj rozwiązywania zagadek (w...