Czytając kiedyś "Osobliwe zdarzenia" Le Fanu byłem trochę zawiedziony pewną nijakością opowiadań. Dałem jednak szansę "Duchowi pani Crowl" i muszę przyznać, że autor nieco się zrehabilitował w moich oczach. Pewnie, że narracja jest dość stateczna, a całość przenikają manieryzmy baśniowego moralizatorstwa. Ma to jednak swój ludowy czar, a tytułowy utwór aż kapie gęstą, czarną atmosferą horroru. Opowieści ku przestrodze czasem kończą się zgubą grzesznika, a czasem wybawieniem, ale mają swój niepowtarzalny irlandzki klimat wieku XIX.

Czytając kiedyś "Osobliwe zdarzenia" Le Fanu byłem trochę zawiedziony pewną nijakością opowiadań. Dałem jednak szansę "Duchowi pani Crowl" i muszę przyznać, że autor nieco się zrehabilitował w moich oczach. Pewnie, że narracja jest dość stateczna, a całość przenikają manieryzmy baśniowego moralizatorstwa. Ma to jednak swój ludowy czar, a tytułowy utwór aż kapie gęstą,...

Myślałam, że to będzie coś strasznego, coś czego będę się bała. Jakieś fajne opowiadania, które zapamiętam. Przeczytałam, bo nie lubię zostawiać nieprzeczytanych książek. Bardzo się z tym męczyłam. Nie podoba mi się taki styl pisania. Opowiadania wcale nie były straszne. Miałam wrażenie, że wszystkie są takie same tylko trochę inaczej opisane. Strasznie się nudziłam przy tej książce. Nie podobają mi się jej ilustracje. Najlepsza w tej książce to... okładka.

Myślałam, że to będzie coś strasznego, coś czego będę się bała. Jakieś fajne opowiadania, które zapamiętam. Przeczytałam, bo nie lubię zostawiać nieprzeczytanych książek. Bardzo się z tym męczyłam. Nie podoba mi się taki styl pisania. Opowiadania wcale nie były straszne. Miałam wrażenie, że wszystkie są takie same tylko trochę inaczej opisane. Strasznie się nudziłam przy...

Jest to zbiór opowiadań grozy w tradycyjnym stylu - duchy powracające po śmierci dręczone wyrzutami sumienia, stare domostwa, chaty, stroje, przedmioty i dawne obyczaje. Teksty powstawały w XIX wieku, warto więc po nie sięgnąć, jeśli ktoś ma ochotę przenieść się w autentyczny klimat dawnych opowieści i skrzypiących drzwi w opuszczonym pokoju, a wszystko to dzieje się w realiach znanych autorowi z doświadczenia. Nie wszystkie opowiadania mnie porwały, ale Le Fanu to jeden z moich ulubionych twórców tego typu opowieści.

Jest to zbiór opowiadań grozy w tradycyjnym stylu - duchy powracające po śmierci dręczone wyrzutami sumienia, stare domostwa, chaty, stroje, przedmioty i dawne obyczaje. Teksty powstawały w XIX wieku, warto więc po nie sięgnąć, jeśli ktoś ma ochotę przenieść się w autentyczny klimat dawnych opowieści i skrzypiących drzwi w opuszczonym pokoju, a wszystko to dzieje się w...

Opowieści dobre, ale nie tak dobre jak inne książki z tej serii, które czytałam. Raczej nie straszą. Niepokoi jedynie " Testament pana Toby'ego". Bardziej zaklasyfikowałabym je jako baśnie pokroju "Krzesiwa" Andersena.

Opowieści dobre, ale nie tak dobre jak inne książki z tej serii, które czytałam. Raczej nie straszą. Niepokoi jedynie " Testament pana Toby'ego". Bardziej zaklasyfikowałabym je jako baśnie pokroju "Krzesiwa" Andersena.

Klasyczny zbiór klasycznego autora, wart uwagi choćby właśnie z tego powodu.

Nie mogę się jednak powstrzymać od komentarza pod adresem wydawnictwa, które w kolejnych notkach redakcyjnych książek tej serii bezmyślnie powtarza frazę w stylu "zbiór opowiadań [...] UROKLIWIE zilustrowany przez... [aktualny rysownik]". Co w komentowanym właśnie tomiku oznacza: obrazek trupa animowanego sznurkami jak marionetka; upiorną mordę wściekłego buldoga w przerośniętej kolczatce; szkielet lub mocno przejrzałe zwłoki z powyłamywanymi zębami w czaszce; coś w rodzaju sprasowanego bloku złożonego z obłażących z ciała trupów. Et cetera. No, rzeczywiście, urokliwe jak cholera. Ja rozumiem, że wydawnictwo skierowane jest do dość specyficznego kręgu odbiorców, ale nawet dla takiej miłośniczki horrorów jak ja "urokliwy" znaczy zdecydowanie coś innego.

Klasyczny zbiór klasycznego autora, wart uwagi choćby właśnie z tego powodu.

Nie mogę się jednak powstrzymać od komentarza pod adresem wydawnictwa, które w kolejnych notkach redakcyjnych książek tej serii bezmyślnie powtarza frazę w stylu "zbiór opowiadań [...] UROKLIWIE zilustrowany przez... [aktualny rysownik]". Co w komentowanym właśnie tomiku oznacza: obrazek trupa...

Pierwsze dwa opowiadania straszną nieco podobnie jak Lovecraft i są całkiem niezłe, nawet można się wystraszyć, bo występuje to uczucie grozy i jest katharsis na końcu.
Poza tym reszta opowiadań jest wyjątkowo przestarzała, czasem śmieszniejsze niż straszne, ale to pewnie przez ich wiek.
Polecam głównie koneserom grozy i literatury XIX wieku.

Pierwsze dwa opowiadania straszną nieco podobnie jak Lovecraft i są całkiem niezłe, nawet można się wystraszyć, bo występuje to uczucie grozy i jest katharsis na końcu.
Poza tym reszta opowiadań jest wyjątkowo przestarzała, czasem śmieszniejsze niż straszne, ale to pewnie przez ich wiek.
Polecam głównie koneserom grozy i literatury XIX wieku.

Zacznę od pięknego opakowania w jaki zostały zapakowane te historie, nie powinno się oceniać książki po okładce, ale nie przeszkadza to przecież w jej podziwianiu. Mnie ta okładka akurat urzekła, może mam jakieś dziwne gusta, ale szalenie podoba mi się ten mroczny cmentarz plus pół futrzaste kocię-pół kocia czaszka :) Przy okazji wspomnę też o ilustracjach Rafała Drzycimskiego, które również bardzo cieszyły moje oko w trakcie czytania.

Wróćmy jednak do rzeczy najważniejszej - zawartości tego zbioru. To kolejne historie o duchach z subtelnym klimatem grozy, które cenię za pewien specyficzny charakter. Trudno określić dokładnie o co chodzi, to jest takie pewne enigmatyczne coś, które w podobnych historiach pozwala wskoczyć moim trybikom na miejsce i wprawia mnie w zachwyt. Ten zbiór jednak nie trafi na półkę ulubione, w opowieściach Le Fanu odrobinkę za często pojawiają się stwory takie jak elfy, a za mało jest dreszczyku. Mimo to oceniam całość jako bardzo dobrą, bo niewiele zabrakło do perfekcji.

Moje ulubione opowiadania to "Duch pani Crowl" i "Biały kot z Drumgunniol".

Zacznę od pięknego opakowania w jaki zostały zapakowane te historie, nie powinno się oceniać książki po okładce, ale nie przeszkadza to przecież w jej podziwianiu. Mnie ta okładka akurat urzekła, może mam jakieś dziwne gusta, ale szalenie podoba mi się ten mroczny cmentarz plus pół futrzaste kocię-pół kocia czaszka :) Przy okazji wspomnę też o ilustracjach Rafała...

Zbiór opowiadań Le Fanu to pozycja idealna dla miłośników wszelkich duchów, upiorów, nawiedzonych domów, pokutujących dusz, które niejednokrotnie prześladują żywych, niewinnych lub wręcz przeciwnie - czasem duch próbuje zemścić się za doznane krzywdy, za czyny, które doprowadziły do nieszczęścia, choroby, śmierci...

Opowieści Le Fanu zachwycają nastrojem i starannością języka. Czyta się je powoli, w skupieniu, tak jak wszystkie dawne dzieła, gdzie nie szybkość akcji była atutem. Mnie właśnie to nieśpieszne tempo i niedzisiejszość bardzo odpowiadają.

Zbiór opowiadań irlandzkiego pisarza jest znakomity, a jednak nie stanie się moją ulubioną lekturą. Ja po prostu niezbyt lubię historie o duchach, o czym po raz kolejny się przekonałam. Wolę inne światy, Wielkich Przedwiecznych, nienazwaną grozę, niebanalne stwory... Chyba Lovecraft skrzywił mnie bezpowrotnie i teraz "zwykłe" duchy wydają mi się odrobinę nudne;)

Ubolewam jednak nad tym, że Sheridan Le Fanu jest u nas mało znanym pisarzem. Jego twórczość zdecydowanie zasługuje na to, by być wydawana i czytana. Ja ją Wam zdecydowanie polecam.

Zbiór opowiadań Le Fanu to pozycja idealna dla miłośników wszelkich duchów, upiorów, nawiedzonych domów, pokutujących dusz, które niejednokrotnie prześladują żywych, niewinnych lub wręcz przeciwnie - czasem duch próbuje zemścić się za doznane krzywdy, za czyny, które doprowadziły do nieszczęścia, choroby, śmierci...

Opowieści Le Fanu zachwycają nastrojem i starannością...

"Duch pani Crowl" - opowieść o przerażającej staruszce.

"Testament pana Toby'ego" - rodzinne porachunki majątkowe z tragicznym finałem.

"Diabelski Dickon" - tajemnicza opowieść o dziedzicu, który po śmierci ukazuje się mieszkańcom siejąc grozę i nieszczęścia.

"Biały kot z Drumgunniol" - najbardziej zapamiętałem zdanie że koty to najbardziej nieczułe i mściwe ze wszystkich zwierząt.

"Niezwykłe zajścia przy Augier Street" - nawiedzona kamienica.

"Opowieść o duchach z Chapelizod" - boks, alkohol, skarb - ku przestrodze.

"Niegodziwy kapitan Walshawe" - duch łajdaka objawia się spadkobiercy.

"Umowa Sir Dominicka" - pakt z diabłem.

"Ultor da Lacy" - pośmiertna zemsta ciążąca nad pewną rodziną.

"Wizja Toma Chuffa" - przestroga dla tyranów - opojów znęcających się nad rodzinami.

"Opowieści z Lough Guir" - kilka zabobonnych opowiastek.

"Duch pani Crowl" - opowieść o przerażającej staruszce.

"Testament pana Toby'ego" - rodzinne porachunki majątkowe z tragicznym finałem.

"Diabelski Dickon" - tajemnicza opowieść o dziedzicu, który po śmierci ukazuje się mieszkańcom siejąc grozę i nieszczęścia.

"Biały kot z Drumgunniol" - najbardziej zapamiętałem zdanie że koty to najbardziej nieczułe i mściwe ze...