Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mo Yan napisał we wstępie do jednej ze swoich książek, że powieść powinna być długa i że nie będzie ulegał tendencji do ich skracania. Jeśli mają to być powieści takie jakie pisze on i jaką napisał Yan Lianke, to popieram.

"Kroniki Eksplozji" to powieść podzielona na tematyczne rozdziały, całość jest jednak chronologicznie ułożoną i logicznie powiązaną historią. W dodatku historią wciągającą. Przemawiały do mnie wydarzenia, wyraziste postacie, metafory i realizm magiczny (lub mitorealizm jak woli autor). Nadnaturalne zjawiska, jak zima w środku lata, drzewo wydające owoce innego gatunku, ryby pływające w zupie, wietnamska dżungla wyrosła w kilka chwil na życzenie burmistrza i Amerykanów to skutki ludzkich emocji i ich postępowania. Takie elementy to coś, co bardzo lubię, wręcz uwielbiam.

Podobało mi się również wyciąganie zwykle nieistotnych szczegółów na wierzch, np w zdaniu "Pewnego dnia, gdy Mingguang wracał ze szkoły z pełną torbą warzyw, zaś Xiaocui akurat niosła z targu kilo wołowiny, wpadli na siebie na skrzyżowaniu". O tych warzywach i wołowinie już więcej nie przeczytamy.

W powieści śledzimy rozwój małej wioski, która dzięki pomysłowej kradzieży rozwija się w końcu w duże miasto. Postacie obsesyjnie dążące do osiągnięcia swoich celów pną się po drabinie zhierarchizowanego społeczeństwa, w którym człowiek bez pieniędzy i rodzinnych koneksji niewiele może. Z przywilejów korzysta jedynie władza i rodzina burmistrza. Jednak mimo że burmistrz może wiele, bo dzięki jego dekretom nawet pogoda robi się słoneczna, to w pewnych sprawach musi polegać na innych. Jego życzenia nie zawsze się spełniają. Chciwość, zemsta, szybkie bogacenie się i zdobywanie prestiżu - głównie one charakteryzują większość mieszkańców miasta.

Z mankamentów, czasem (rzadko!) alegorie były powtarzalne i przewidywalne, jakby na siłę. Chciałbym też więcej przeczytać o postaci matki burmistrza, która jest w cieniu wydarzeń.

Jest to książka wielowątkowa, a moja recenzja nie wyczerpuje tematu. Mógłbym napisać o wiele więcej. Mnie ta opowieść dostarczyła wyjątkowych przeżyć, którymi wciąż się delektuję, przechodząc tymczasem do kolejnego dzieła Yan Lianke "Czteroksiąg".

Mo Yan napisał we wstępie do jednej ze swoich książek, że powieść powinna być długa i że nie będzie ulegał tendencji do ich skracania. Jeśli mają to być powieści takie jakie pisze on i jaką napisał Yan Lianke, to popieram.

"Kroniki Eksplozji" to powieść podzielona na tematyczne rozdziały, całość jest jednak chronologicznie ułożoną i logicznie powiązaną historią. W dodatku...

Jest to zbiór opowiadań grozy w tradycyjnym stylu - duchy powracające po śmierci dręczone wyrzutami sumienia, stare domostwa, chaty, stroje, przedmioty i dawne obyczaje. Teksty powstawały w XIX wieku, warto więc po nie sięgnąć, jeśli ktoś ma ochotę przenieść się w autentyczny klimat dawnych opowieści i skrzypiących drzwi w opuszczonym pokoju, a wszystko to dzieje się w realiach znanych autorowi z doświadczenia. Nie wszystkie opowiadania mnie porwały, ale Le Fanu to jeden z moich ulubionych twórców tego typu opowieści.

Jest to zbiór opowiadań grozy w tradycyjnym stylu - duchy powracające po śmierci dręczone wyrzutami sumienia, stare domostwa, chaty, stroje, przedmioty i dawne obyczaje. Teksty powstawały w XIX wieku, warto więc po nie sięgnąć, jeśli ktoś ma ochotę przenieść się w autentyczny klimat dawnych opowieści i skrzypiących drzwi w opuszczonym pokoju, a wszystko to dzieje się w...

Powieść, która dzieje się w odległej, ale nieokreślonej przeszłości.

Udajemy się do wioski, której głównym zmartwieniem mieszkańców jest zdobywanie pożywienia, a którzy zdani są na łaskę morza i tego, co przynosi w danej porze roku.

Największe nadzieje są wiązane z przybyciem "łaskawego statku". Nie będę zdradzał, czym on jest. Warto dodać, że w wiosce wytworzyła się swoista kultura i rytuały, mające pomóc taki statek sprowadzić. Niestety jeden z nich przynosi wiosce nieszczęście.

Urzekły mnie krótkie, ale bardzo sugestywne opisy przyrody - czerwonego nieba, czerwonych jesiennych liści pokrywających góry, sztormów, zamieci śnieżnych. Są to krótkie wtrącenia, które przy opisie trudów zdobywania zapasów wprowadzają chwile piękna, zadumy i zachwytu.

Lubię takie kameralne powieści, których akcja toczy się w małej zamkniętej społeczności. Spróbujcie, jeśli chcecie się przenieść daleko od zgiełku miasta i skupić na problemach małej, odosobnionej japońskiej wioski.

Powieść, która dzieje się w odległej, ale nieokreślonej przeszłości.

Udajemy się do wioski, której głównym zmartwieniem mieszkańców jest zdobywanie pożywienia, a którzy zdani są na łaskę morza i tego, co przynosi w danej porze roku.

Największe nadzieje są wiązane z przybyciem "łaskawego statku". Nie będę zdradzał, czym on jest. Warto dodać, że w wiosce wytworzyła się...