Największym walorem powieści klasycznych czytanych przeze mnie przede wszystkim w języku angielskim jest dla mnie piękny język i słowa, które wyszły już z użycia. Rzadko kiedy zdarza mi się faktycznie dobrze bawić bądź emocjonować podczas lektury starszych dzieł. W tym przypadku byłam mile zaskoczona, gdyż oprócz pięknej formy książka rzeczywiście miała też ciekawą treść.

Kibicowałam jej bohaterom i z zainteresowaniem śledziłam ich kolejne perypetie. Podobały mi się zawarte w książce tajemnice i intrygi. Niektóre z rozwiązań były trochę zbyt naiwne i dramatyczne jak na mój gust, jednak nie przeszkodziły one w ogólnym pozytywnym odbiorze. Ann Radcliffe była niewątpliwie utalentowaną pisarką.

Największym walorem powieści klasycznych czytanych przeze mnie przede wszystkim w języku angielskim jest dla mnie piękny język i słowa, które wyszły już z użycia. Rzadko kiedy zdarza mi się faktycznie dobrze bawić bądź emocjonować podczas lektury starszych dzieł. W tym przypadku byłam mile zaskoczona, gdyż oprócz pięknej formy książka rzeczywiście miała też ciekawą...

Podobało się, nawet bardzo się podobało! Byłam przekonana, że akcja będzie się toczyć wolno i ospale, a kolejne strony będą zapełnione opisami mrocznych budynków i natury. Opisy były, i to długie, ale absolutnie nie były nudne! Losy bohaterów były tak wciągające, ciągle coś się im przydarzało i nie narzekałam na nudna fabułę. Chociaż książka jest dość długa, to pochłonęłam ją dosyć szybko, bo byłam ciekawa dalszych losów Elleny i Vivaldiego. Bardzo podobał mi się gotycki klimat i język powieści, pozwalał wczuć się w opisywaną historię i jej realia.

Podobało się, nawet bardzo się podobało! Byłam przekonana, że akcja będzie się toczyć wolno i ospale, a kolejne strony będą zapełnione opisami mrocznych budynków i natury. Opisy były, i to długie, ale absolutnie nie były nudne! Losy bohaterów były tak wciągające, ciągle coś się im przydarzało i nie narzekałam na nudna fabułę. Chociaż książka jest dość długa, to pochłonęłam...

Przyznam, że książka ta nie przebiła "Udolfo", niemniej jednak również czaruje, jak to z panią Radcliffe bywa. Wielkim plustem tej powieści jest rosnące napięcie, pełne nerwów oczekiwanie na finał. Jest tu też oczywiście groza i element kryminału.

Przyznam, że książka ta nie przebiła "Udolfo", niemniej jednak również czaruje, jak to z panią Radcliffe bywa. Wielkim plustem tej powieści jest rosnące napięcie, pełne nerwów oczekiwanie na finał. Jest tu też oczywiście groza i element kryminału.

"Italczyka..." z pewnością można zaliczyć do prawdziwych romansów-hiciorów przełomu XVIII/XIX wieku, w których zaczytywały się panienki z dobrych domów, a o przygodach opisanych na kartach książki marzyły przed zaśnięciem.
Muszę zaznaczyć, że współczesnego czytelnika może razić "wybujały" styl autorki, jednak osobiście wolę naprawdę dopracowany, wzniosły język, który intryguje czytelników od ponad dwóch wieków, niż "pozbyty" styl niektórych ze współczesnych publikacji, o których zapominamy chwilkę po przeczytaniu... Historia Elleny i Vivaldiego pozwala również, jeżeli do tej pory nie miało się okazji, zaznajomić się z metodami pracy inkwizycji, co samo w sobie jest przecież interesujące i z pewnością w najbliższym czasie chętnie przeczytam publikację, dotyczącą tegoż tematu :) Jeżeli macie ochotę na coś więcej niż kolejny współczesny, szablonowy romans, lub chcecie poczuć się tak, jak kobiety (lub mężczyźni^^) kilkaset lat temu - polecam! :)

Więcej na: http://esaczyta.blogspot.com/2013/07/italczyk-albo-konfesjona-czarnych.html

"Italczyka..." z pewnością można zaliczyć do prawdziwych romansów-hiciorów przełomu XVIII/XIX wieku, w których zaczytywały się panienki z dobrych domów, a o przygodach opisanych na kartach książki marzyły przed zaśnięciem.
Muszę zaznaczyć, że współczesnego czytelnika może razić "wybujały" styl autorki, jednak osobiście wolę naprawdę dopracowany, wzniosły język, który...

No, no, no, miłe zaskoczenie, bo NAPRAWDĘ się coś działo przez większą część powieści,no,no,no. Sądziłam lub w sumie bałam się, że "Italczyk..." będzie podobny do "Tajemnic zamku Udolpho" i nie zaprzeczam wcale podobieństwa obu romansów, jednak ten pierwszy jest znacznie mniej przepoetyzowany i, jakby to ująć, żywszy. Niemniej jednak bohaterowie stworzeni według tego samego szablonu - Ellena, biedna, porwana, przy czym znacznie bardziej powściągliwa i rozsądna niż Vincentio di Vivaldi, jako prawdziwy oddany kochanek pędzi za porywaczami, aby w końcu wylądować w..., powodowani próżnymi namiętnościami markiza di Vivaldi i ojciec Schedoni, a to tego tajemniczy głos w ruinach, podróże od klasztoru do klasztoru, wielka miłość, wielkie zło, nieodkryte więzy rodzinne, bogate opisy przyrody...brzmi patetycznie(?)
Teraz może i patrzy się z lekkim politowaniem na stare romanse, ale na przełomie XVIII/XIX wieku to były prawdziwe hiciory...

No, no, no, miłe zaskoczenie, bo NAPRAWDĘ się coś działo przez większą część powieści,no,no,no. Sądziłam lub w sumie bałam się, że "Italczyk..." będzie podobny do "Tajemnic zamku Udolpho" i nie zaprzeczam wcale podobieństwa obu romansów, jednak ten pierwszy jest znacznie mniej przepoetyzowany i, jakby to ująć, żywszy. Niemniej jednak bohaterowie stworzeni według tego samego...

Po prostu boskie. Uwielbiam takie klimaty.

Po prostu boskie. Uwielbiam takie klimaty.