Bardzo sprawnie, wartko napisana książka. Plusami są nieoczywiste historie z mnóstwem emocji oraz świat, który stara się znaleźć własne, oryginalne miejsce we wszechświecie fantasy. I myślę, że w innych okolicznościach moja ocena byłaby nawet wyższa, a zachwyty szczersze, ale przeczytałem Malazańską Księgę Poległych Eriksona, uwielbiam ją, i dlatego mam niestety mocne poczucie, że Wegner nie jest już aż tak oryginalny, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Już sam ogólny pomysł - wielkie imperium, które podbiło pół znanego świata, Meekhan, do złudzenia przypomina mi Malaz. I tak dalej, i tak dalej... Niemniej czyta się naprawdę dobrze :)

Bardzo sprawnie, wartko napisana książka. Plusami są nieoczywiste historie z mnóstwem emocji oraz świat, który stara się znaleźć własne, oryginalne miejsce we wszechświecie fantasy. I myślę, że w innych okolicznościach moja ocena byłaby nawet wyższa, a zachwyty szczersze, ale przeczytałem Malazańską Księgę Poległych Eriksona, uwielbiam ją, i dlatego mam niestety mocne...

Wspaniały, rozbudowany świat, świetne historie, zniuansowani bohaterowie. Jedna z najlepszych fantastyk, jakie czytałam! Będę kontynuować.

Wspaniały, rozbudowany świat, świetne historie, zniuansowani bohaterowie. Jedna z najlepszych fantastyk, jakie czytałam! Będę kontynuować.

"Opowieści z meekhańskiego pogranicza" poleciło mi tyle osób, że musiałam się przekonać, co to takiego. Niestety, rzeczywistość okazała się inna niż oczekiwania i bardzo długo męczyłam się, żeby w ogóle je skończyć.
Zacznijmy jednak od dobrych stron. Niewątpliwym plusem książki jest bardzo szczegółowo wykreowany przez autora świat - mamy jasne kwestie polityczne, religijne, a nawet geograficzne. Wszystko układa się w spójną i logiczną całość.
Z drugiej jednak strony, poznajemy masę bohaterów i wydarzeń, w których szybko idzie się pogubić. Momentami odnosiłam wrażenie, że "Opowieści..." stanowią mieszankę "Wiedźmina" i "Pana Lodowego Ogrodu" (szczególnie rzucały mi się w oczy detale dotyczące tej drugiej serii) i, choć to porównanie do dwóch niewątpliwych klasyków polskiej fantastyki, to mnie nie porwały. Wiele razy łapałam się na tym, że historie mnie nie intrygowały, bo ich opisy były rozwleczone i przez to traciłam koncentrację.

"Opowieści z meekhańskiego pogranicza" poleciło mi tyle osób, że musiałam się przekonać, co to takiego. Niestety, rzeczywistość okazała się inna niż oczekiwania i bardzo długo męczyłam się, żeby w ogóle je skończyć.
Zacznijmy jednak od dobrych stron. Niewątpliwym plusem książki jest bardzo szczegółowo wykreowany przez autora świat - mamy jasne kwestie polityczne, religijne,...

Ło matko, co to była za książka.... ten rok czytelniczo zaczął się baaaardzo dobrze ;)
#polskistyczeń

Ło matko, co to była za książka.... ten rok czytelniczo zaczął się baaaardzo dobrze ;)
#polskistyczeń

Pierwsza część, ta o Pólnocy i Górskiej Straży mnie zachwyciła, a ta o Południu i ludzie Issaram, trochę znudziła.

To było moje ponowne spotkanie z tym tomem, teraz jednak w audiobooku. Filip Kosior, jak zawsze niedościgniony.

Pierwsza część, ta o Pólnocy i Górskiej Straży mnie zachwyciła, a ta o Południu i ludzie Issaram, trochę znudziła.

To było moje ponowne spotkanie z tym tomem, teraz jednak w audiobooku. Filip Kosior, jak zawsze niedościgniony.

Konkret książka, poprawna a czasem nawet fajensiarska.
Daje czytelnikowi pomyśleć zanim wszystko ujawni.

Konkret książka, poprawna a czasem nawet fajensiarska.
Daje czytelnikowi pomyśleć zanim wszystko ujawni.

Zdecydowanie jedna z najlepszych książek fantasy, jakie dane mi było czytać w ostatnim czasie.
Tak na prawdę to są dwie opowieści, dwóch różnych bohaterów, których poznajemy w miarę dokładnie, zwłaszcza gdy chodzi o ich charaktery i zdolności.
Obie historie doprowadzone są do pewnej kulminacji, a jednocześnie pozostają niedomknięte w taki sposób, że nie sposób nie sięgnąć po dalsze części. Jestem zachwycony.

Zdecydowanie jedna z najlepszych książek fantasy, jakie dane mi było czytać w ostatnim czasie.
Tak na prawdę to są dwie opowieści, dwóch różnych bohaterów, których poznajemy w miarę dokładnie, zwłaszcza gdy chodzi o ich charaktery i zdolności.
Obie historie doprowadzone są do pewnej kulminacji, a jednocześnie pozostają niedomknięte w taki sposób, że nie sposób nie sięgnąć...

Bardzo dobra, choć przeczytanie jej zajęło mi dużo czasu ;)

+
- przystępny język. Bałam się, że historia będzie pisana ciężkim, trudnym językiem, a okazało się, że przez powieść się płynie. Opisy nie przytłaczają, nie ma wypełniaczy, nie ma przynudzania nieistotnymi wydarzeniami.
- ciekawa fabuła. Dla mnie oryginalny pomysł na magię, na ludy, fabułę i historię. Mamy różne bóstwa, tradycje, wierzenia, kulturę.
- słowo "opowieści" bardzo dobrze obrazuje co zastaniemy w książce. Można uznać, że jest to zbiór mniejszych tekstów, przedstawiających "przygody" bohaterów, które łączą się w jedna całość. Przedwwszytskim pierwsza część jest bardziej poszatkowana, druga już raczej przedstawiona jest jako ciągłość jednej historii.
- książka głównie bierze nacisk na pokazanie wartości wojownika: odwaga, odpowiedzialność i przed wszystkim to wierność swoim przekonaniom.
- pierwsza część, szczególnie opowieść związana z wioską na górskim jeziorze, troszkę przypominała mi taki klimat wiedźmina
- mamy zarys jakiejś większej sprawy: pojawienie się osoby z boskimi mocami, ruchy wojsk i zaniepokojenie szpiegów.

-
- trochę zagubiłam się na końcu. Cytując klasyka, "to kto jest synem kogo", nie wiedziałam co się dzieje i po co. Przewiduje, że opowieści o danych bohaterach, w tym tomie, zostaną bardziej rozpisane w kolejnych częściach. Teraz mieliśmy zarysowane to jacy są i jak będą postępować. Końcówka jednak pokazuje, że zamysł na historię będzie bardziej rozbudowany, nitki wydarzeń będąc powoli się łączyć i zacieśniać.


W momencie gdy zaczęłam czytać "Opowieści", przypadkowo trafiłam na opinię recenzenta, który wskazywał, że książka ta jest mocno militarna: dużo opisów walk, bitew i pojedynków.
Nieco się zraziłam na początku, bo niemalże zawsze takie opisy pomijam w książkach. Traf chciał, że akurat rozpoczęłam rozdział gdzie opisywana była bitwa.
Przeszło mi więc przez myśl, że skoro fabuła będzie tak wyglądać, to nie ma sensu w to brnąc. Czytało się to jednak nieźle, więc mimo to dałam szanse.
Warto było.
Owszem jest dużo opisów walk, szczególnie pojedynków, ale cała ta otoczka (historia, tajemnica, oryginalne pomysły) sprawiły, że mi to nie przeszkadzało. Książka nabiera tempa, z każdym rozdziałem dzieje się coraz więcej. Szczególnie na końcu dzieje się naprawdę dużo.
Książka ta jest fantastyczna ;) będę kontynuować serię.

Bardzo dobra, choć przeczytanie jej zajęło mi dużo czasu ;)

+
- przystępny język. Bałam się, że historia będzie pisana ciężkim, trudnym językiem, a okazało się, że przez powieść się płynie. Opisy nie przytłaczają, nie ma wypełniaczy, nie ma przynudzania nieistotnymi wydarzeniami.
- ciekawa fabuła. Dla mnie oryginalny pomysł na magię, na ludy, fabułę i historię. Mamy różne...

Słyszałam same dobre opinie na temat tej serii, dlatego postanowiłam po nią sięgnąć. I ani trochę się nie zawiodłam. Książka bardzo mi się podobała, wciągnęłam się w historie i w najbliższym czasie na pewno sięgnę po kolejne części serii.
Dużym plusem moim zdaniem była konstrukcja książki i podzielenie wydarzeń na część o mroźnej Północy i Górskiej Straży oraz o gorącym Południu skupiających się na wątkach Yatecha. Podobało mi się też, że autor zdecydował się najpierw przedstawić wątki Górskiej Straży, a później Yatecha i nie przeplatał wydarzeń, że najpierw trochę na Północy, potem na Południu. Dzięki temu znacznie lepiej można było się wciągnąć w wydarzenia po każdej ze stron.
Pierwsza część – Północ przekonała mnie do siebie znacznie bardziej, druga miała lekki spadek głównie przez końcówkę, która za bardzo skupiała się na wątkach „mistycznych”.

Słyszałam same dobre opinie na temat tej serii, dlatego postanowiłam po nią sięgnąć. I ani trochę się nie zawiodłam. Książka bardzo mi się podobała, wciągnęłam się w historie i w najbliższym czasie na pewno sięgnę po kolejne części serii.
Dużym plusem moim zdaniem była konstrukcja książki i podzielenie wydarzeń na część o mroźnej Północy i Górskiej Straży oraz o gorącym...

Z napisaniem tej opinii zwlekałem długo. Na tyle długo, że aktualnie zaczynam czytać część trzecią, a wciąż nie wiem do końca co sądzę o części pierwszej.

Grzechem byłoby nazwanie jej bardzo złą, słabą, a nawet przeciętną. "Północ-Południe" jest po prostu dobre, a szkoda! bo autor ma naprawdę duży talent pisarski. Tworzy naprawdę rozbudowany świat, ma warsztat, z którego potrafi korzystać. Buduje świat kompletny, ma na niego pomysł: jest religia, polityka, wojny, nadprzyrodzone moce etc.. Dorzuca do tego zapierające dech w piersiach opisy rynsztunku, przyrody czy bitew. Czasami są tak dobre i szczegółowe, że aż można się pogubić i chciałoby się czegoś prostszego.
Całości brakuje jednak fabuły i ciekawych postaci, porywającej akcji, która choć trochę zaintrygowałaby czytelnika. Dodatkowo wszystko podzielone zostało na dwie części, ukazujące dwa zupełnie inne oblicza świata Meekhańskich Opowieści. Opowiadania z części pierwszej - Północy są ze sobą luźno powiązane, jednak ciekawsze od tych ukazanych w części drugiej - południowej - bardziej zwięzłej i metaforycznej, przez co czytaniu towarzyszy uczucie dziwnej zmiany tempa i przestrzeni - jak przy przerzucaniu się z jednej książki na drugą, zupełnie inną.

Mimo, że "Północ-Południe napisane są bardzo dobrze, to po ukończeniu tomu i tak odczuwa się niedosyt, bo właściwie ciężko powiedzieć o czym jest ta książka. Blisko 600 stron, a nie wynika z nich nic. Znamy porządek świata, reguły w nim panujące. kilka postaci i to wszystko. Wątku głównego tutaj brak, stąd łatwo odnieść wrażenie, że to wszystko to jedynie wstęp i tło do czegoś większego. Po tytule kolejnego tomu nie trudno domyślić się, jaka jest koncepcja autora. Tak jak w przypadku tej części, przez kolejny tom trzeba będzie przebrnąć i liczyć, że autor ma pomysł na historię, która porwie nas od pierwszych stron.

Z napisaniem tej opinii zwlekałem długo. Na tyle długo, że aktualnie zaczynam czytać część trzecią, a wciąż nie wiem do końca co sądzę o części pierwszej.

Grzechem byłoby nazwanie jej bardzo złą, słabą, a nawet przeciętną. "Północ-Południe" jest po prostu dobre, a szkoda! bo autor ma naprawdę duży talent pisarski. Tworzy naprawdę rozbudowany świat, ma warsztat, z którego...