Gambit

Autorowi udało się stworzyć bardzo przyjemny klimat zamglonego bagnistego świata. Opisy były na tyle obrazowe, że czytając czułem wilgotne powietrze.

Czułem napięcie narastajace między kolonistami a okupantem co też wyszło całkiem nieźle.

Z postaci za bardzo nie pamiętam nikogo oprócz mechanika i jego statku.

Zdecydowanie za długie, bardzo chaotyczne opisy starć między stronami. Co chwile nie wiedziałem kto leci, kto strzela, kogo zestrzelono etc..

Książka do przeczytania, inspirująca do pracy nad swoim warsztatem.

Autorowi udało się stworzyć bardzo przyjemny klimat zamglonego bagnistego świata. Opisy były na tyle obrazowe, że czytając czułem wilgotne powietrze.

Czułem napięcie narastajace między kolonistami a okupantem co też wyszło całkiem nieźle.

Z postaci za bardzo nie pamiętam nikogo oprócz mechanika i jego statku.

Zdecydowanie za długie, bardzo chaotyczne opisy starć między...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest scifi tylko bardzo bardzo trochę. 2/3 książki dzieje się na bagnach, które mają mgłę. I nic się na nich nie dzieje. NIC. Ktoś chodzi, rozmawia (ale kto z kim i co mówi... eee no w sumie nie bardzo wiadomo, bo dialogi rozpisane są niezwykle chaotycznie). Równie dobrze mogłoby się to dziać w Bieszczadach.
Z bohaterów mamy:
Brisbane – jest. I nie jest dobrym człowiekiem. Tyle.
Wierzbowski – to nawiązanie do Wierzbowskiego z drugiej części Obcego i jest to nawiązanie bardzo pasujące, bo poza tym, że jest Polakiem, wiemy o nim dokładnie tyle samo, co o żołnierzu z filmu, czyli nic. Jest to również główny bohater.
Sokole Oko to mistyczny Indianin, który nigdy się nie gubi. A żebyśmy nie zapomnieli, to autor przypomina nam o tym za każdym razem, jak tylko Sokole Oko zrobi choć jeden krok w jakimś kierunku. Za drugim razem zgrzytnęłam zębami, za dwudziestym drugim starłam szkliwo, za dwieście dwudziestym drugim musiałam zacząć googlać "sztuczne szczęki przed trzydziestką".
Są jeszcze dwaj (? albo więcej, ale to nie ma znaczenia) Hiszpanie/Latynosi, których opisy brzmią identycznie, tj. "mieli wygląd bandytów". Noice.
Dywersyfikację kończy Bueller, która pojawia się ze trzy razy, tylko wtedy, kiedy potrzebny jest głos wulgarny, agresywny i ogólnie brzydki. Bueller jest również czarną kobietą.
Racism? I don't know her.
No i jest jeszcze "Kicia", która jest delikatna, miękka, kobieca i drobna, więc to oczywiste, że z takimi idealnymi cechami żołnierza musiała zostać love interestem głównego bohatera.
No i jeszcze jakieś inne postaci, ale np. Cartwright jest twarda, Niemi cicha, a Thorne też twardy, i jest ich tak dużo, że bez przerwy się zlewają, zwłaszcza kiedy autor bardzo chce używać synonimów, mówiąc o bohaterach, tylko zamiast "czarnowłosych" i "stalowookich" używa nigdy wcześniej nie wspomnianych nazwisk, imion czy przydomków. W tej scenie są trzy osoby czy piętnaście? You never know.
Zaczyna się ciekawie, ale bardzo szybko akcja przechodzi na bagna, co oznacza niekończące się opisy tego, że bagno jest mokre, a mgła mglista. Czasem coś szepcze i pluska, ale jesteśmy na każdym kroku zapewniani, że nic kompletnie tam nie ma. Na pewno nic tam nie ma. Sto procent, że nic tam nie ma.
I wiecie co? Nic tam nie ma.
Ale w momencie, kiedy kadra się w końcu zmniejsza i jest szansa na to, żeby bohaterów choć odrobinę uwypuklić, nadać im jakieś ludzkie cechy (poza jednosłownymi stereotypami), kiedy zostajemy z ludźmi, których imiona mamy w końcu szansę spamiętać...
Wtedy akcja na ostatnich stronach przeskakuje do kompletnie nieznanych nam wcześniej statków, na których coś się dzieje. Wybuchają czy co, jakieś kolejne npce coś mówią, wielkie zaaferowanie, skoki, wybuchy, śmierć!!!
More like śmierdzi.
Żeby na ostatnich stronach tak po prostu porzucić postacie, które w końcu czytelnik może zacząć lubić i rozróżniać(!!!), na korzyść (sic!) jakichś kolejnych noname'ów, którzy od razu umierają i to ma być ten wielki finał, ten plot twist, który ma odesłać nas do następnych części? Końcówkę już przekartkowałam, bo nie mogłam uwierzyć w to, co widzę.
To nie była żadna klamra, która spinała początek i koniec, bo to się nie łączy. Czego się dowiedzieliśmy z początku? Że Brisbane'a jest twardy i zły, nie dba o życie. Ze środka? To samo. Z końca? To samo.
Skoro najważniejsze w fabule są te udoskonalone androidy, pół-androidy, mechagodzille, whatever, dlaczego 99% powieści nie ma z tym nic wspólnego? Nie na poziomie konceptu, ale nic nie posuwa się fabularnie do przodu w tym temacie. Bardzo szybko można o tym zapomnieć podczas kolejnej wartkiej rozmowy dwóchdziesięciu postaci o tym, jak bagno ssie i jest mokre, a robić im się nie chce i książka sama o tym zapomina. Nie ma żadnych przypominajek, nie rozwija się wątek naukowców pracujących nad technologią, strategii wojskowych dążących do przechwycenia kolejnych. Czytelnik wie tyle, ile prosty żołnierz, a prosty żołnierz wie gunwo, zatem jesteśmy częstowani kolejnym pasjonującym opisem mgły, przez którą nic nie widać.
No cóż, ja więcej zobaczyć nie chcę.

To jest scifi tylko bardzo bardzo trochę. 2/3 książki dzieje się na bagnach, które mają mgłę. I nic się na nich nie dzieje. NIC. Ktoś chodzi, rozmawia (ale kto z kim i co mówi... eee no w sumie nie bardzo wiadomo, bo dialogi rozpisane są niezwykle chaotycznie). Równie dobrze mogłoby się to dziać w Bieszczadach.
Z bohaterów mamy:
Brisbane – jest. I nie jest dobrym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

dobra pozycja, ja rzadko czytuję wojenne SF, i mam łatwość w przerywaniu czytania książki jak mi nie podejdzie. Powyższa pozycja to po pierwsze solidnie (dobrze zbudowany i przemyślany) świat z oryginalnymi pomysłami. Każdy z tekstów posiada niezły zwrot akcji, potrafiący zaskoczyć i nie jest on z kapelusza, tylko wynika z fabuły. Ostatnia uwaga - dawno nie czytałem czegoś równie dobrze nadającego się na adaptację filmową - opisy po prostu tworzą obrazy w głowie. Polecam.

dobra pozycja, ja rzadko czytuję wojenne SF, i mam łatwość w przerywaniu czytania książki jak mi nie podejdzie. Powyższa pozycja to po pierwsze solidnie (dobrze zbudowany i przemyślany) świat z oryginalnymi pomysłami. Każdy z tekstów posiada niezły zwrot akcji, potrafiący zaskoczyć i nie jest on z kapelusza, tylko wynika z fabuły. Ostatnia uwaga - dawno nie czytałem czegoś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba za mocno się przyzwyczajam do postaci licznie opisywanych przez autora. I... Co będzie w następnych tomach?

Chyba za mocno się przyzwyczajam do postaci licznie opisywanych przez autora. I... Co będzie w następnych tomach?

Pokaż mimo to

Podobno kolejne części są lepsze.

Podobno kolejne części są lepsze.

Pokaż mimo to

Dzięki tej książce dowiedziałam się, że istnieją palniki do cięcia metalu pod wodą, więc nie mówię, że nic z jej lektury nie wyniosłam...
Aha, nie było seksu więc 0,5 gwiazdki w dół.

Dzięki tej książce dowiedziałam się, że istnieją palniki do cięcia metalu pod wodą, więc nie mówię, że nic z jej lektury nie wyniosłam...
Aha, nie było seksu więc 0,5 gwiazdki w dół.

Pokaż mimo to

Bagno

Bagno

Pokaż mimo to

Ciesząc się moim tegorocznym, nieco wydłużonym i bardzo deszczowym urlopem postanowiłam poprzeglądać internety w poszukiwaniu space opery Made in Poland. Tym sposobem natknęłam się cykl Algorytm wojny Michała Cholewy — absolwenta Mat-Fiz-Chem Uniwersytetu Śląskiego, który w 2015 roku otrzymał nagrodę im. Janusza A. Zajdla za powieść Forta — czyli trzecią odsłonę wspomnianego cyklu. Jak wypadła pierwsza odsłona tego cyklu pod tytułem Gambit? O tym „dwa słowa” poniżej. :)

AD 2211.
"Nagle oszalałe Sztuczne Inteligencje zniszczyły znany nam świat. Wędrujemy wśród gwiazd i w blasku supernowych toczymy wojny. Na ponurych planetach i ciemnych księżycach walczymy o artefakty sprzed Dnia.
Ale dziś spowiła nas mgła. Zimna, bezkształtna, kradnąca dźwięki kolory i dusze mgła. Skrywa przyjaciół i wrogów, zabiera nadzieję a w jej miejsce sączy strach. Ale my trwamy. Na rozkaz. 40 regiment Unii Europejskiej otrzymuje zadanie zabezpieczenia planety New Quebec.

Już wkrótce okaże się, że wyszkolenie i honor nie ułatwiają wyborów, które wymagają ofiar i poświęcenia."

W sam środek „burzy”…
Muszę przyznać, że mam spory problem z umiejscowieniem tego tytułu w mojej głowie. Jestem trochę zakręcona na punkcie space oper, wręcz mogłabym „wciągać je nosem”, ale tutaj mam mocno mieszane uczucia.

Przede wszystkim przez to, iż „wpadamy w sam środek burzy” i do końca nie wiemy o co, tak naprawdę w tym wszystkim chodzi. Pada jakaś informacja o zbuntowanych SI i wojnie, ale UE (w skład której wchodzi Ukraina) walczy teraz z USA, ale dlaczego nie wie nikt. Ciężko przy czymś takim solidaryzować się z bohaterami (notabene bardzo powierzchownie zarysowanymi), przeżywać ich wzloty i upadki.

Ja wiem, że to pierwszy tom i wstęp do całości, jednak zabrakło mi takiego choćby lekkiego zarysowania sytuacji i tła, bym mogła umiejscowić się w konflikcie i dowiedzieć się „kto z kim śpi i czy wszystkie łóżka są już zajęte”.

Do tego również nie było „szału” w kwestiach technologicznych, choć kilka rzeczy mnie bardzo miło zaskoczyło. Tak samo jak prędkość akcji i ten fajnie uchwycony balans na złapanie oddechu między poszczególnymi elementami. No i tu znowu mam problem. Akcja, bitwy wszystko fajnie, tylko te niezwykle obszerne i szczegółowe relacje nie posuwały operacji na przód.

Mogłabym wymienić jeszcze kilka nieścisłości, ale jak „szperałam” w internetach, to dowiedziałam się również, że Gambit jest słaby i pełen niedoskonałości. Dlatego też mając na uwadze ten fakt i całkiem intrygującą końcówkę (kolejny plus książki ;)), postanowiłam dać szansę tej serii i sprawdzić jak sytuacja rozwinie się w kolejnej odsłonie cyklu pod tytułem Punkt cięcia.

http://unserious.pl/2019/07/gambit/

Ciesząc się moim tegorocznym, nieco wydłużonym i bardzo deszczowym urlopem postanowiłam poprzeglądać internety w poszukiwaniu space opery Made in Poland. Tym sposobem natknęłam się cykl Algorytm wojny Michała Cholewy — absolwenta Mat-Fiz-Chem Uniwersytetu Śląskiego, który w 2015 roku otrzymał nagrodę im. Janusza A. Zajdla za powieść Forta — czyli trzecią odsłonę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom serii. Wiecie, mam problem jeśli chodzi o tę książkę ponieważ ciężko było mi wyłowić jeden główny nurt fabularny. Jesteśmy tutaj wrzuceni niejako w sam środek konfliktu i przez praktycznie trzy czwarte powieści nie mamy pojęcia dlaczego robimy tak a nie inaczej. Zdaje sobie sprawę iż w kolejnych tomach są napisane odpowiedzi na temat zdarzeńna Ziemi czy do czego potrzebne są zdobyte informacje. Przedstawieni bohaterowie są zaletą książki, chociaż tam też autor dał element który nie do końca przypadł do gustu. Rozumiem iż jest to pozostawienie otwartej furtki, ale nie w takim momencie.

Akcja, tutaj to naprawdę choćbym chciał to nie mam jak się przyczepić. Powieść jest wręcz koncertowym przykładem jak dobierać odpowiednie proporcję pomiędzy szybką akcją a momentami nabrania oddechu.

Opisy, te nie są szczegółowe ale pasują charakterem i rozbudowaniem to żołnierzy którzy je tworzą.

Książka przez dość długi czas przyciągała mnie czymś nie nazwanym. Myślałem sobie "dlaczego ta powieść tak mnie ciekawi skoro to zwykły średniak", jednak taka jej ocena byłaby zbyt surowa. Racja, ma kilka elementów średnich czy wręcz słabych ale jednocześnie chce się również poznać przyczynę tych wszystkich zachowań, a nie tak jak przez większość akcji "jesteś żołnierzem. Dostałeś rozkaz, idź. Nie musisz wiedzieć czemu". Prawdopodobnie kiedyś sięgne po kolejne części serii ale nie mam pojęcia kiedy.

Zapraszam również na mego bloga:
https://ksiazki-czytamy.blogspot.com/

Pierwszy tom serii. Wiecie, mam problem jeśli chodzi o tę książkę ponieważ ciężko było mi wyłowić jeden główny nurt fabularny. Jesteśmy tutaj wrzuceni niejako w sam środek konfliktu i przez praktycznie trzy czwarte powieści nie mamy pojęcia dlaczego robimy tak a nie inaczej. Zdaje sobie sprawę iż w kolejnych tomach są napisane odpowiedzi na temat zdarzeńna Ziemi czy do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka polecona przez kumpla z zastrzeżeniem że kolejne części serii są znacznie lepsze i że przez "Gambit" po prostu trzeba przebrnąć. Nie wiem jeszcze czy w ogóle zabiorę się za kolejne książki Pana Cholewy, ale lektura Gambitu była naprawdę ciężkim doświadczeniem.

Niestety książka jest naprawdę marna i o ile czuć że opowieść miałaby nawet szanse na fajne rozwinięcie (naprawdę ciekawy prolog i w sumie końcówka) to wszystko rozbilo się o braki pisarskie autora. Zabrakło pomysłu jak przygody wojsk Unii Europejskiej przedstawić ciekawie i z sensem. Brak tu czegoś na czym warto by zawiesić oko, bo ciągłe i potwornie jednostajne opisy bitew z pewnością tym czymś nie są. Poza tym : drętwe dialogi, plytcy bohaterowie i jak na literaturę SF wyjątkowo kiepsko zbudowany świat.

Słowem :to dość lekkie, ale momentami potwornie nużące czytadełko do którego warto zajrzeć tylko jeśli naprawdę nie macie nic innego do roboty.

Książka polecona przez kumpla z zastrzeżeniem że kolejne części serii są znacznie lepsze i że przez "Gambit" po prostu trzeba przebrnąć. Nie wiem jeszcze czy w ogóle zabiorę się za kolejne książki Pana Cholewy, ale lektura Gambitu była naprawdę ciężkim doświadczeniem.

Niestety książka jest naprawdę marna i o ile czuć że opowieść miałaby nawet szanse na fajne rozwinięcie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to