"Ślężańska układanka" jest stosunkowo nową pozycją jak na podejmowany temat. Wydana jest w 2007 roku. Co do zakresu - dotyczy ona ślężańskich rozważań. Konkretnie skupia się na rzeźbach zamieszczonych przy głównych szlakach prowadzących na górę. Zacznijmy parabolę emocji. Pozwolę sobie najpierw wspomnieć o głównym superlatywie, który niezaprzeczalnie ta pozycja posiada. Mianowicie jest nim szczegółowa inwentaryzacja. Książka wyposażona jest w dużą ilość bardzo szczegółowych rycin, szkiców i wszelkiego rodzaju przekrojów. Są one w istocie bardzo cenne dla przyszłych badań oraz do dalszych rozważań w omawianym zakresie.
Przejdźmy więc do oskarżeń. Sama książka jest napisana w koszmarny sposób. Część merytoryczna jest bardzo chaotyczna, a autor sam gubi się w swoich teoriach i przeczy samemu sobie. Niektóre są wręcz tak naciągane jak babcine majtki na słoniu. Być może jest to wynik nieporadności na poziomie bibliograficznym. Ciężko stwierdzić. W każdym razie koszmarnie czyta się rzeczy, w których sam twórca nie ma pojęcia czym właściwie chciał napisać. Mimo iż w podsumowaniu czytamy, że jesteśmy zachęceni do dyskusji, a badania nie są ostateczne - ciężko jest dyskutować z przedmiotem martwym jakim jest książka.
Skończymy jednak miłym akcentem, żeby nie ciągnąć smrodku. Sympatycznym zaskoczeniem jest rozdział ostatni "Pradziejowy ekskurs. O tęsknocie za halsztackimi koneksjami "mnicha"". Nie dotyczy on jednak bezpośrednio rzeźb ślężańskich, a situli z Kleinklein. Jest on napisany lekkim piórem i odznacza się niemal finezyjnym stylem, co po brutalnej wręcz i skrajnie nieprzyjemnej lekturze jest jak całus motylka. Może dr. Mierzwiński skierował swoje wysiłki w niewłaściwą sobie stronę. Nie skreślam więc Jego innych publikacji, których jeszcze jednak nie miałam przyjemności poznać.

"Ślężańska układanka" jest stosunkowo nową pozycją jak na podejmowany temat. Wydana jest w 2007 roku. Co do zakresu - dotyczy ona ślężańskich rozważań. Konkretnie skupia się na rzeźbach zamieszczonych przy głównych szlakach prowadzących na górę. Zacznijmy parabolę emocji. Pozwolę sobie najpierw wspomnieć o głównym superlatywie, który niezaprzeczalnie ta pozycja posiada....