Podana na zasadzie luźno powiązanych, lecz spójnych całościowo retrospekcji historia dzieciństwa i młodości poety, na których piętno odcisnęło zakłamanie (a może bardziej nieszczerość) bliskich, które zamiast chronić przed bolesną prawdą, doprowadziło do bolesnego starcia z rzeczywistością i wymusiło postawienie sobie przez autora pytań o wiele życiowych kwestii.
Nie są to zwierzenia zaskakujące, gdyż wiele bardzo podobnych historii dzieje się pośród nas nawet dziś. Skutki zbędnych tajemnic i konspiracja wobec bliskich, szczególnie dzieci, nie zmieniły swoich właściwości od stuleci. Czytając tę książkę jesteśmy świadkami jednego z takich nieszczęść, udokumentowanego jednak w niezwyczajny, wyzbyty goryczy i liryczny sposób, co jakby automatycznie łagodzi odczucia, przynajmniej moje. Autor nie nastawia nas przeciwko komukolwiek, nie osądza, bardziej rozważa przy nas swoją przeszłość. Każdy może ocenić jego sytuację wedle własnej wrażliwości.
Książkę doceniam za liryczność, pewną tragiczność i zaskakujące zakończenie, ale nie ucieknę przed tym, że przeszedłem przez nią bez większych emocji.
Według mnie można przeczytać lub nie bez większych konsekwencji.

Podana na zasadzie luźno powiązanych, lecz spójnych całościowo retrospekcji historia dzieciństwa i młodości poety, na których piętno odcisnęło zakłamanie (a może bardziej nieszczerość) bliskich, które zamiast chronić przed bolesną prawdą, doprowadziło do bolesnego starcia z rzeczywistością i wymusiło postawienie sobie przez autora pytań o wiele życiowych kwestii.
Nie są to...

Garść wspomnień z dzieciństwa i wczesnej młodości przypadających na dwudziestolecie międzywojenne. Niespiesznie, może wręcz nawet sennie późniejszy poeta snuje opowiastki o rodzinie i przyjacielu, najlepsze serwując na koniec.

Garść wspomnień z dzieciństwa i wczesnej młodości przypadających na dwudziestolecie międzywojenne. Niespiesznie, może wręcz nawet sennie późniejszy poeta snuje opowiastki o rodzinie i przyjacielu, najlepsze serwując na koniec.

Stare książki, wygrzebane z dna babcinej szafy gdzieś na strychu, mają duszę... To prawda, przekonałam się o tym po raz kolejny biorąc do ręki malutką, skromniutką powieść węgierskiego poety Miklósa Radnótiego. Zostałam oczarowana jej subtelnością, mądrością, lekkością pióra oraz wyczuwalnym smutkiem, który, będąc nieuleczalną melancholiczką, kocham chyba najbardziej. Mamy tu wspomnienia dorosłego już mężczyzny, który myślami wraca do swojego beztroskiego, bezpiecznego dzieciństwa spędzonego wraz z siostrą i rodzicami, a następnie próbuje skonfrontować ten trochę sielankowy obraz z tym, co stało się później, a co kazało mu zbyt szybko dorosnąć oraz zmierzyć się z kłamstwem na którym niestety zbudowany był jego chłopięcy świat. Autor dotyka spraw trudnych, opisuje skomplikowane relacje z bliskimi, jednak cały czas robi to w bardzo delikatny sposób, jego styl prowadzenia narracji jest spokojny, niespieszny, minimalistyczny, dla niektórych może nudny, jednak dla mnie po prostu poetycko piękny.
Polecam tym, którzy lubią takie szeptem opowiadane, poruszające historie, dotykające rzeczy najważniejszych, rzekłabym egzystencjalnych i którzy nie boją się zadawania pytań, na które nie ma gotowych odpowiedzi.
„Czy wirujący płatek jest już umarły, gdy spadać zaczyna? A może umiera, gdy ziemi dotyka?”

Stare książki, wygrzebane z dna babcinej szafy gdzieś na strychu, mają duszę... To prawda, przekonałam się o tym po raz kolejny biorąc do ręki malutką, skromniutką powieść węgierskiego poety Miklósa Radnótiego. Zostałam oczarowana jej subtelnością, mądrością, lekkością pióra oraz wyczuwalnym smutkiem, który, będąc nieuleczalną melancholiczką, kocham chyba najbardziej. Mamy...