Spośród wszystkich zapomnianych prlowskich “perełek” historycznych “Jezioro czarownic” Stefana Majchrowskiego to jedna z ciekawszych pozycji. Niestety, jak to często bywa, najbardziej interesujące są tutaj wpadki autora, a nie walory artystyczne.

Majchrowski osadził akcję swojej “Sagi o Wenedach” w VIII wieku naszej ery, ale równie dobrze mogłoby chodzić o wiek X, a nawet XVII. Wszystko jest tu tak przemieszane, że nawet autor musi przypominać czytelnikowi aktualny rok. Miłośnicy słowiańszczyzny przedchrześcijańskiej z pewnością docenią opis pławienia czarownicy… na Kujawach w VIII wieku! Nawet byłbym w stanie uwierzyć w to, że co drugi Słowianin był skrajnym mizoginem regularnie piorącym żonę po twarzy, ale fakt istnienia stosunków lennych w tamtych czasach (na ziemiach polskich) nieco przekracza możliwości mojej wyobraźni.

Co więcej, pełno tu zbędnych ekspozycji. Dziwaczne wątki, które służą autorowi do popisywania się wiedzą o dawnej żegludze, czy zupełnie zbędne opisy tego co w tym samym czasie działo się w Europie można by spokojnie wyrzucić i trochę przemyśleć fabułę. A jednak ma “Jezioro czarownic” jedną niezaprzeczalną zaletę - jest zupełnie pozbawione prlowskiej propagandy! Opowieść o kobieciarzu Radwanie (słowiański berserker, co to nie bronił się, ale atakował) tracącym głowę dla każdej kiecki jest mimo wszystko bardzo sympatyczna. Bardzom ciekawy co przyniesie drugi tom i czy może wreszcie autor skupi się na fabule. Jeśli chcielibyście przeczytać coś w stylu “Starej baśni” to można “Sagę o Wenedach” przemyśleć.

Spośród wszystkich zapomnianych prlowskich “perełek” historycznych “Jezioro czarownic” Stefana Majchrowskiego to jedna z ciekawszych pozycji. Niestety, jak to często bywa, najbardziej interesujące są tutaj wpadki autora, a nie walory artystyczne.

Majchrowski osadził akcję swojej “Sagi o Wenedach” w VIII wieku naszej ery, ale równie dobrze mogłoby chodzić o wiek X, a nawet...