Najdłużej czytana książka ,ale nie z powodu ilośći stron.Para studentów Igor i Jurek wraz dwoma włóczykijami Staśkiem i Murzynem wpadają w tunel kwantowy i budzą się w czasach Jana Sobieskiego i zostają wplątani w aferę szpiegowską.Język stylizowany na staropolski , widać ,że autorzy autentycznie są zakochani w Suwalszczyznie, mnóstwo dat , imion czy historycznych anegdot na końcu rozdziały to robi wrażenie.Zwłaszcza ten język na początku trudno się przyzwyczaić z czasem wychodzi na duży plus.Wady ,przede wszystkim bohaterowie , za dużo opisów chlania , obżarstwa a cała przygoda to jazda od karczmy do dworu rozmowy przy piwie i tak kilka razy po 350 stronie zaczyna to nużyć .Na pewno warta przeczytania ze względu na język i różne ciekawostki historyczne na końcu rozdziału.

Najdłużej czytana książka ,ale nie z powodu ilośći stron.Para studentów Igor i Jurek wraz dwoma włóczykijami Staśkiem i Murzynem wpadają w tunel kwantowy i budzą się w czasach Jana Sobieskiego i zostają wplątani w aferę szpiegowską.Język stylizowany na staropolski , widać ,że autorzy autentycznie są zakochani w Suwalszczyznie, mnóstwo dat , imion czy historycznych anegdot...

Męczę to tomisko od chyba roku. Odpychają mnie od niego dwa podstawowe błędy:

1 - napisana jest w pierwszej osobie, czego generalnie nie lubię (pomijając pamiętniki),a w tym przypadku jest to szczególnie mało sensowne w kontekście absurdalnego pomysłu przenosin od współczesności do wieku siedemnastego, z użyciem jakiegoś bliżej nieokreślonego wehikułu czasu;
2 - przypisy do treści zgrupowane są na końcu każdego rozdziału, co bardzo utrudnia czytanie, a do których musi się sięgać, by zrozumieć kontekst.

Oprócz tego zniechęca mnie to "barokowe rozpasanie", przaśność, której Autorzy, moim zdaniem, zdecydowanie nadużywają - te ciągłe pijaństwa, często do nieprzytomności, obłapianie sikorek i tym podobne "incydenty". Jednak nie wiem, czy mam prawo wypowiadać się w tej materii ze względu na swoje lata - po prostu takie opisy mnie już nie bawią.

Ale są rzeczy, które mnie do tej książki przyciągają. Przede wszystkim staropolszczyzna, którą uwielbiam ze względu na kwiecistość i elegancję wypowiedzi (w porównaniu z nią współczesny język jest skrótowy i niemal techniczny, choć z pewnością bardziej precyzyjny). Domyślam się, że jest to język głęboko stylizowany, ale dla mnie nie umniejsza to jego atrakcyjności. Po drugie, zadziwia nieprawdopodobna ilość informacji o regionie, na terenie którego akcja przebiega, a także odniesienie się do licznych faktów historycznych, dotyczących Rzeczpospolitej siedemnastego wieku.

Generalnie biorąc naprawdę dobrze zrobiłoby tej powieści jej odchudzenie o jakieś trzysta stron i zrozumienie, że to nie Autorzy mają się dobrze bawić. Książka przypomina współczesny sitkom (czy jak się to tam nazywa),w którym ktoś w tle za nas rechocze, odbierając ochotę do śmiechu.

Męczę to tomisko od chyba roku. Odpychają mnie od niego dwa podstawowe błędy:

1 - napisana jest w pierwszej osobie, czego generalnie nie lubię (pomijając pamiętniki),a w tym przypadku jest to szczególnie mało sensowne w kontekście absurdalnego pomysłu przenosin od współczesności do wieku siedemnastego, z użyciem jakiegoś bliżej nieokreślonego wehikułu czasu;
2 - przypisy...