Bezzmienna

Kolejna część opisująca przygody równie uroczej, jak i zgryźliwej Alexii.
Akcja zdecydowanie przyspiesza, mamy tu do czynienia z mnóstwem wynalazków, które są niezwykle precyzyjnie opisane.

Bezduszna standardowo wpada w tarapaty, rozwiązuje je z niezwykłym wdziękiem i wychodzi cało z opresji!

Znajdziecie tu również ujmujące zdrobnienia Lorda Akeldamy, siostrzano-matczyne złośliwości oraz nieokrzesany sposób bycia szanownego małżonka - Conala ;)

Bawcie się dobrze!

Kolejna część opisująca przygody równie uroczej, jak i zgryźliwej Alexii.
Akcja zdecydowanie przyspiesza, mamy tu do czynienia z mnóstwem wynalazków, które są niezwykle precyzyjnie opisane.

Bezduszna standardowo wpada w tarapaty, rozwiązuje je z niezwykłym wdziękiem i wychodzi cało z opresji!

Znajdziecie tu również ujmujące zdrobnienia Lorda Akeldamy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga książka pełna przygód zwariowanej Bezdusznej i jej nadpobudliwego męża wilkołaka tak jak poprzednia wywołała u mnie ból brzucha i gardła - od śmiechu wniebogłosy.

Tym razem z naszą cudowną rodzinką podróżujemy do Szkocji, do dawnej watahy Lorda Maccona, która została bez alfy, po tym jak ten zginął na wojnie w zasadzce. Dodatkowo coś, lub ktoś wywołuje humanizację nadprzyrodzonych w Londynie i nie tylko. Alexia i jej mąż będą musieli rozwikłać tę zagadkę, zając się sprawą alfy a także zastanowić się, kto czyha na życie Lady Maccon.

Bohaterowie są cudowni. Wybuchowi, ekscentryczni, charakterystyczni. Istna mieszanka wybuchowa. Wspaniała menażeria. Lady Maccon ma w sobie zalążek feministki, a Lord Maccon, ach... typowy facet, niby to on rządzi, ale tak naprawdę... Wdzięki żony do wszystkiego go namówią.

To wszystko okraszone jest lekkim, przyjemnym, na swój sposób eleganckim i wysublimowany stylem, który mnie bardzo przypadł do gustu. Czytając tę książkę mam wrażenie, że jestem w tatrze, aktor przesadnie gestykuluje, za dużo ozdabia, bardzo dramatyzuje. Co dziwne ja to kupuję.

Książka na zimny wieczór z kakao lub lampką wina. Może być herbata, w końcu bohaterka ją uwielbia.

Polecam

Druga książka pełna przygód zwariowanej Bezdusznej i jej nadpobudliwego męża wilkołaka tak jak poprzednia wywołała u mnie ból brzucha i gardła - od śmiechu wniebogłosy.

Tym razem z naszą cudowną rodzinką podróżujemy do Szkocji, do dawnej watahy Lorda Maccona, która została bez alfy, po tym jak ten zginął na wojnie w zasadzce. Dodatkowo coś, lub ktoś wywołuje humanizację...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Alexia została żoną hrabiego Maccona. Pewnego dni obudziły ją wrzaski jej męża, który po zafundowaniu jej okropnej pobudki zniknął, zostawiając ją pod opieką wojska, które nie wiadomo skąd znalazło się nagle pod ich domem.

Okazuje się, że przyczyną jego dziwnego zachowania jest problem, który nagle pojawił się w niektórych rejonach Europy – nadprzyrodzeni zaczęli tracić swoje niezwykłe moce…

Alexia starym zwyczajem postanawia rozwiązać zagadkę, przy okazji odnajdując swego małżonka i w tym celu udaje się do Szkocji. Czy jej wyprawa zakończy się sukcesem?

Pierwszy tom „Protektoratu parasola” czytałam kilka lat temu. Książka nie wywarła wtedy na mnie piorunującego wrażenia, dlatego też nie poszukiwałam następnych jej tomów. Od pewnego czasu staram się jednak wypełniać swoje postanowienie dokończenia rozpoczętych serii i tym oto sposobem w moje łapki trafiła „Bezzmienna”.

„Bezduszną” pamiętam raczej przez mgłę, ale pomimo tego od razu mogłam stwierdzić, że „Bezzmienna” jest napisana podobnie. Poznajemy tu dalsze losy „bezdusznej” Alexii, która teraz pełni trudną rolę żony alfy wilkołaków, hrabiego Maccona. Z przykrością muszę stwierdzić, że powieść nie powaliła mnie na kolana, czytałam ją przeraźliwie długo i chociaż nie była nudna, absolutnie ciężko było mi przez nią przebrnąć. Każdy z bohaterów ma specyficzny styl bycia, który trudno zrozumieć. Za bohaterami czasem ciężko jest nadążyć, zwłaszcza za główną bohaterką, która przez większość czasu bawi się w Sherlocka Holmesa, by na końcu wpaść na genialny pomysł i rozwiązać zagadkę (swoją drogą, nigdy bym na to nie wpadła ;)). Po trzystu stronach wątpliwej akcji nagle następuje punkt kulminacyjny, po nim jeszcze tylko kilka stron wyjaśnienia innym bohaterom co, jak, dlaczego, a na samym końcu (dosłownie, to była ostatnia strona!) najbardziej emocjonujące wydarzenie, które zachęca czytelnika do sięgnięcia po trzeci tom.

Chyba zorientowaliście się już, że raczej niewiele dobrego mam do powiedzenia o tej książce, prawda? Sama nie wiem, czy sięgnę po „Bezgrzeszną”. Jeśli tak, to dopiero za jakiś czas. Póki co muszę odpocząć od twórczości Gail Carriger.

Alexia została żoną hrabiego Maccona. Pewnego dni obudziły ją wrzaski jej męża, który po zafundowaniu jej okropnej pobudki zniknął, zostawiając ją pod opieką wojska, które nie wiadomo skąd znalazło się nagle pod ich domem.

Okazuje się, że przyczyną jego dziwnego zachowania jest problem, który nagle pojawił się w niektórych rejonach Europy – nadprzyrodzeni zaczęli tracić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem czy to fakt, że odkąd przeczytałam i zachwyciłam się częścią pierwszą minęły ze 2 lata, podczas których jak nigdy w życiu czytam dziesiątki książek, ale przeczytałam ponownie część pierwszą a potem zaraz drugą i seria niezbyt mnie zachwyciła.
Zazwyczaj uwielbiam humor sytuacyjny, którego jest mnóstwo u Gail Carriger, ale tym razem już wydawało mi się to oklepane i po prostu mało śmieszne. Oczywiście Alexia dalej jest przeze mnie uwielbiana, ale kiedy już myślałam, że skoro Królowa ją zauważyła i zaprosiła do tak poważnej pracy to ludzie choć odrobinę zaczną ją szanować. Czego się jednak spodziewać po tych czasach? Jeśli już jej rodzina - wiedziałam, że się nie zmieni, głupiutka przyjaciółka myślałam, że może odrobinę się pokapuje co się dzieje. Na pewno zaintrygowała mnie postać madame Lefoux, ale gdy na końcu okazało się, że to nie do końca piękne względy Alexii ją do niej przyciągnęły poczułam jakby czar prysł. Fakt jak zachował się na koniec, poznawszy zaskakującą prawdę, lord Maccon spowodował, że nie miałam zamiaru sięgać po część następną choć rozwinięcie paru rzeczy intrygowało mnie wciąż. Kompletnie nie zrozumiałam jego... toku rozumowania. Tyle, mimo takiego świata, dziwnych rzeczy się dzieje, ale nie... w tę jedną uwierzyć nie mógł -.-
Siostra Alexii denerwowała mnie też zaskakująco ponad miarę.
Może i humor się utrzymał, ale ta część po prostu miała tyle motywów, które mnie denerwowały, że książka mająca chyba nawet nie 300 stron szła mi ponad tydzień. Chyba daruję sobie resztę serii, bo po opiniach czuję, że będzie podobnie.

Nie wiem czy to fakt, że odkąd przeczytałam i zachwyciłam się częścią pierwszą minęły ze 2 lata, podczas których jak nigdy w życiu czytam dziesiątki książek, ale przeczytałam ponownie część pierwszą a potem zaraz drugą i seria niezbyt mnie zachwyciła.
Zazwyczaj uwielbiam humor sytuacyjny, którego jest mnóstwo u Gail Carriger, ale tym razem już wydawało mi się to oklepane i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom o przygodach (już nie starej) panny Alexii jest w moim odczuciu duuuuuuużo lepszy niż poprzedni. Dostajemy tu porcję nowych tajemnic, zaskakujących zwrotów akcji i nowych bohaterów (w tym dwie babki podobnego kalibru jak nasza pragmatyczna półwłoszka, także trafiła kosa na kamień :D). Akcję ubarwiają poboczne watki romansowe, cięty i sarkastyczny humor, a także nowy (niezbyt modny, ale za to jaki napakowany różnymi bajerami!) parasol lady Maccon, która niestety w najbardziej kryzysowych sytuacjach nie ma pod ręką swojej ulubionej broni.

Mnie się podobało na tyle, że zaraz sięgam po tom III. A już myślałam, że spiszę tę serię na straty... (przez migdalenie się przyszłego państwa Maccon w tej sławetnej scenie z więzienia, z poprzedniego tomu, ma się rozumieć x D)

Drugi tom o przygodach (już nie starej) panny Alexii jest w moim odczuciu duuuuuuużo lepszy niż poprzedni. Dostajemy tu porcję nowych tajemnic, zaskakujących zwrotów akcji i nowych bohaterów (w tym dwie babki podobnego kalibru jak nasza pragmatyczna półwłoszka, także trafiła kosa na kamień :D). Akcję ubarwiają poboczne watki romansowe, cięty i sarkastyczny humor, a także...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

[EDIT - opinia wkleiła mi się tu zamiast do Bezgrzesznej]
Sytuacja się nieco komplikuje za sprawą 'złego samopoczucia' Alexii.
Wampiry, wiedzione chyba siódmym zmysłem, już wiedzą co jej jest i próbują jej zaszkodzić.
A lady Maccon na równi z BUR'em staje przed próbą rozwiązania zagadki plagi niezmienności nadprzyrodzonych. W tym celu dociera do Szkocji i macierzystej watahy swego męża.
Parasolka, tym razem specjalnie spreparowana przez madam, staje się bardzo ważnym atrybutem Alexii. A sama muhjah dowiaduje się pewnych rzeczy o nadludzkich. Ale ta wiedza musi pozostać tajemnicą.
Ponieważ książka kończy sie tak, że wzbudziła we mnie wściekłość na gburowatego pana na Woolsey, nie pozostaje mi nic innego tylko sięgnąć po kolejną część (Bezgrzeszną).
Seria całkiem dobra, pełna humoru, wspaniale łączy wiktoriańską Anglię z wilkołakami i wampirami normalnie funkcjonującymi w społeczeństwie. Do tego mamy szalone wynalazki i ciekawą fabułę.
Nic, tylko czytać :)

[EDIT - opinia wkleiła mi się tu zamiast do Bezgrzesznej]
Sytuacja się nieco komplikuje za sprawą 'złego samopoczucia' Alexii.
Wampiry, wiedzione chyba siódmym zmysłem, już wiedzą co jej jest i próbują jej zaszkodzić.
A lady Maccon na równi z BUR'em staje przed próbą rozwiązania zagadki plagi niezmienności nadprzyrodzonych. W tym celu dociera do Szkocji i macierzystej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lady Maccon cudownie bezwzględna, bezkompromisowa i w ogóle bez..powraca w nieprawdopodobnych przygodach osadzonych w wieku pary i chorób wenerycznych. Przeczytałam i szybciutko sięgnęłam po kolejny tom.

Lady Maccon cudownie bezwzględna, bezkompromisowa i w ogóle bez..powraca w nieprawdopodobnych przygodach osadzonych w wieku pary i chorób wenerycznych. Przeczytałam i szybciutko sięgnęłam po kolejny tom.

Pokaż mimo to

Mnóstwo spraw na głowie, a tu mąż Alexii znika. Powiem tylko tyle, że będzie się działo.

Mnóstwo spraw na głowie, a tu mąż Alexii znika. Powiem tylko tyle, że będzie się działo.

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podobała. Rewelacyjna książka. Polecam.

Bardzo mi się podobała. Rewelacyjna książka. Polecam.

Pokaż mimo to

"Podziwiam kunszt literacki Gail Carriger i ta książka mnie w żadnym stopniu nie zawiodła. Mnóstwo tajemnic, niewyjaśnionych spraw oraz dziwny wirus, który uniemożliwia przemianę wilkołakom, to tylko wierzchołek góry lodowej.
Po przeczytaniu drugiej części, przywiązałam się już do Alexii i pomimo, że czasem mnie irytuje, zaczynam traktować ją jak przyjaciółkę."

Więcej na: https://inthefuturelondon.blogspot.com/2016/09/bezzmienna-gail-carriger-recenzja.html

"Podziwiam kunszt literacki Gail Carriger i ta książka mnie w żadnym stopniu nie zawiodła. Mnóstwo tajemnic, niewyjaśnionych spraw oraz dziwny wirus, który uniemożliwia przemianę wilkołakom, to tylko wierzchołek góry lodowej.
Po przeczytaniu drugiej części, przywiązałam się już do Alexii i pomimo, że czasem mnie irytuje, zaczynam traktować ją jak przyjaciółkę."

Więcej na:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to