Nosorożec

A ja tam widzę Nosorożca! - Salvador Dali O północy w Paryżu :-)

A ja tam widzę Nosorożca! - Salvador Dali O północy w Paryżu :-)

Alegoria bardzo pomysłowa, przejrzysta, ale nie łopatologiczna. Ionesco miał na myśli faszyzm w Rumunii, ale przesłanie dramatu można z łatwością uogólnić na każdą radykalną zmianę nastrojów społecznych i dominującego światopoglądu. Transformacja dokonuje się niepostrzeżenie, stopniowo, dołączają do niej kolejne osoby - czy to z fascynacji nową myślą, czy to z konformizmu. Cywilizacja, która wczoraj wydawała się oczywistością, dzisiaj jest z furią odrzucana. Ten zaś, kto pozostaje poza tym nurtem, staje się osamotnionym wyrzutkiem, który nie rozumie, co się właściwie wydarzyło.
Z minusów - pierwszy akt trochę się dłuży, a sceny zbiorowe zdecydowanie są przeznaczone do oglądania na scenie, a nie do czytania.

Alegoria bardzo pomysłowa, przejrzysta, ale nie łopatologiczna. Ionesco miał na myśli faszyzm w Rumunii, ale przesłanie dramatu można z łatwością uogólnić na każdą radykalną zmianę nastrojów społecznych i dominującego światopoglądu. Transformacja dokonuje się niepostrzeżenie, stopniowo, dołączają do niej kolejne osoby - czy to z fascynacji nową myślą, czy to z konformizmu....

Choć początkowo cała koncepcja wydawała się być zabawną farsą z piętrzącymi się dialogami, to kontekst rodzącego się w Rumunii nazizmu, o którym zresztą wspominał sam Ionesco wzbogaca ten dramat o niezwykle trafną obserwację społeczną oraz rozbudowane tło filozoficzne. Ostatni monolog Berengera chwyta za serce i ujawnia smutną prawdę o indywidualizmie i samotności z nim powiązanej.

Choć początkowo cała koncepcja wydawała się być zabawną farsą z piętrzącymi się dialogami, to kontekst rodzącego się w Rumunii nazizmu, o którym zresztą wspominał sam Ionesco wzbogaca ten dramat o niezwykle trafną obserwację społeczną oraz rozbudowane tło filozoficzne. Ostatni monolog Berengera chwyta za serce i ujawnia smutną prawdę o indywidualizmie i samotności z nim...

Szalony, absurdalny dramat, pod płaszczem dość lekkiego, zda się wręcz lekkomyślnego absurdu przemyca treść całkiem złożoną, podatną na różnorodne interpretacje. Tą najbardziej oczywistą jest spojrzenie na masową przemianę w nosorożce jako na metaforę owczego pędu społeczeństw do przyzwyczajania się, tolerowania, akceptowania i wreszcie dołączania do groźnych zjawisk. W tym przypadku chodzi przede wszystkim o rozprzestrzenianie się nazizmu, ale można to oczywiście uogólnić. To główna linia wymowy, natomiast Ionesco pobudza intelekt wielokrotnie, na różne sposoby i nawet pojedyncze frazy bohaterów proszą się o zastanowienie, czy przypadkiem nie kryją drugiego dna; można wręcz nabawić się paranoi, że wszystkie kryją, chociaż brzmią w większości pozornie tak błaho. To naprawdę imponująca konstrukcja intelektualna. Jeśli chodzi o humor absurdu, to są tu momenty znakomite, natomiast często też odczuwałem albo przesadę, albo jakąś lekką niezgrabność; daleko jednak do genialnego komizmu Brechta, który używa absurdu subtelniej i paradoksalnie z większą siłą rażenia. Największym ograniczeniem lektury jest natomiast wybitna sceniczność dzieła - "Nosorożec" to sztuka jak mało która nadająca się bardziej na deski teatru niż na papier książki. Ciężko ją nawet ocenić - w wielu miejscach zastosowana jest dynamika dialogów, która na scenie może wypadać cudownie, a za pośrednictwem książki milczy czy wręcz męczy. Jako sztukę teatralną być może oceniłbym to nawet znacznie wyżej, ale że nie mogę tego w ciemno przewidywać, to musi stanąć na ocenie takiej a nie innej.

6.5/10

Szalony, absurdalny dramat, pod płaszczem dość lekkiego, zda się wręcz lekkomyślnego absurdu przemyca treść całkiem złożoną, podatną na różnorodne interpretacje. Tą najbardziej oczywistą jest spojrzenie na masową przemianę w nosorożce jako na metaforę owczego pędu społeczeństw do przyzwyczajania się, tolerowania, akceptowania i wreszcie dołączania do groźnych zjawisk. W tym...

Bezbłędnie oddaje stan człowieka wyobcowanego. To dramat opowiadający o borykaniu się ze swoją innością wobec świata. Wysokie stadium samotności, od której nie ma ratunku. "Ciąży mi samotność, towarzystwo również". Dodatkowo dzieło porusza kwestię totalitaryzmu. Dramat bolesny i pesymistyczny. Pomimo scen absurdalnych, śmiesznych, ponieważ pod nimi kryje się raczej tragizm niż dowcip.

Bezbłędnie oddaje stan człowieka wyobcowanego. To dramat opowiadający o borykaniu się ze swoją innością wobec świata. Wysokie stadium samotności, od której nie ma ratunku. "Ciąży mi samotność, towarzystwo również". Dodatkowo dzieło porusza kwestię totalitaryzmu. Dramat bolesny i pesymistyczny. Pomimo scen absurdalnych, śmiesznych, ponieważ pod nimi kryje się raczej tragizm...

Przejdę od razu do tego co mi się nie spodobało, ponieważ wymienianie zalet będzie nudne. A zatem:
1. Wskazówki autora dotyczące rozmieszczenia scenografii i rekwizytów są w mojej opinii niezbyt precyzyjne. Próbowałem sobie wyobrażać co gdzie stoi w drugim i trzecim akcie ale za każdym razem coś mi psuło ogląd. Ionesco niby szczegółowo opisał co gdzie ma być, ale ja wracałem do opisów i czytałem uważnie drugi raz. To samo było ze zmieniającymi się elementami scenografii w trakcie aktów. To z jednej strony może i zamierzony efekt dający dowolność dla reżyserów, ale dla kogoś kto czyta to nie jest dobre. Wiem że dla kogoś nieprecyzyjne wskazówki nie muszą stanowić problemu ale ja lubię mieć w wyobraźni spójną scenografię.
2. Akt I trochę zakłóca kompozycję. Mógłby być krótszy, bo trochę niemrawo się robiło momentami. Oprócz tego panował tam zbyt duży tłum jak na teatr absurdu.
Poza tym wszystko na plus: pomysł, postacie, problematyka i (moje ulubione) paraboliczne ujęcie tematu. Dialogom daję 4+

Przejdę od razu do tego co mi się nie spodobało, ponieważ wymienianie zalet będzie nudne. A zatem:
1. Wskazówki autora dotyczące rozmieszczenia scenografii i rekwizytów są w mojej opinii niezbyt precyzyjne. Próbowałem sobie wyobrażać co gdzie stoi w drugim i trzecim akcie ale za każdym razem coś mi psuło ogląd. Ionesco niby szczegółowo opisał co gdzie ma być, ale ja...

Ta na pozór niepoważny i dowcipny dramat to tak naprawdę mistrzowskie studium totalitaryzmu i zagrożeń, jakie dla społeczeństwa niesie za sobą ten niepożądany twór polityczny. Ionesco w wymyślny sposób pokazuje czytelnikowi, jak stopniowo, kroczek po kroczku totalitaryzm zaciska pięść i atakuje każdą sferę naszego życia. Pozycja obowiązkowa dla każdego, kto lubi pod płaszczykiem ironii i dowcipu doszukiwać się głębszych przesłań, ale też dla tych, którzy po prostu szukają lekkiego, przyjemnego w odbiorze dramatu.

Ta na pozór niepoważny i dowcipny dramat to tak naprawdę mistrzowskie studium totalitaryzmu i zagrożeń, jakie dla społeczeństwa niesie za sobą ten niepożądany twór polityczny. Ionesco w wymyślny sposób pokazuje czytelnikowi, jak stopniowo, kroczek po kroczku totalitaryzm zaciska pięść i atakuje każdą sferę naszego życia. Pozycja obowiązkowa dla każdego, kto lubi pod...