Książkę tę znalazłam ładnych kilka lat temu wśród innych książek wystawionych (przypuszczam w ramach "wiosennych porządków") przez kogoś na klatkę schodową. Dopiero ostatnio wzięłam ją do ręki z postanowieniem, że jeżeli nie zainteresuje mnie przez pierwsze kilka stron, to "podam ją dalej"... Zaznaczam, że zabrałam się do czytania nie wiedząc nic o jej autorze. Bardziej zachęciła mnie zapowiedź opisu jego przeżyć w czasie II wojny światowej. Uwaga! Książkę przeczytałam w kilka dni, gdyż ciężko było mi się od niej oderwać. Polecam ją czytelnikowi, który chce poznać świat wielkich pisarzy trochę od środka, gdyż środowisko to jest wspaniale tam ukazane - bardzo interesująco... Marcel Reich- Ranicki nie odkrywa nam wszystkiego o świecie wielkiej literatury, ale we właściwy sobie sposób buduje w nas ciekawość - aż ma się ochotę tak, jak on przeczytać wszytko co możliwe...Jest w tej książce trochę melancholii z racji, że są to głównie wspomnienia życia w strasznych i trudnych czasach, ale ma się wrażenie, że autor "ocalał" dzięki swojej pasji, jaką była właśnie literatura.

Książkę tę znalazłam ładnych kilka lat temu wśród innych książek wystawionych (przypuszczam w ramach "wiosennych porządków") przez kogoś na klatkę schodową. Dopiero ostatnio wzięłam ją do ręki z postanowieniem, że jeżeli nie zainteresuje mnie przez pierwsze kilka stron, to "podam ją dalej"... Zaznaczam, że zabrałam się do czytania nie wiedząc nic o jej autorze. Bardziej...

Autobiografia Marcela Reich - Ranickiego była dla mnie ciekawa w tych momentach, gdy dotyczy miejsc, osób, czasów, które są mi znane. Wstrząsająca, gdy Autor opisuje swoją walkę o życie w Polsce czasie niemieckiej okupacji, przerażająca, gdy opisuje egzystencję w getcie warszawskim, pouczająca, gdy opisuje życie polityczno-literackie w powojennej Polsce oraz swoją i swojej rodziny ucieczkę na Zachód. Elegancja stylu Reich - Ranickiego tworzy porażajacy kontast z okropnościami, o których pisze. Jeszcze nigdy nie czytałam tak dramatycznych wspomnień napisanych tak elegancko właśnie. Efekt jest piorunujący. Bardzo wciągnęły mnie też rodziały kończące książkę, opowieści i anegdotki o pisarzach, Tomaszu Mannie, Günterze Grassie, Heinrichu Böllu, a także wzruszający fragment o Yehudim Menuhinie. Literaturze niemieckiej nigdy nie brakowało geniuszy i świetnej literatury, ale tak paradoksalnie to nie temu Niemcy zawdzięczają wyśrubowany poziom czytelnictwa, tylko ogromnej pracy edukacyjnej (wiem, że to okropne, ale jedyne w tym przypadku, słowo) i popularyzatorskiej Marcela Reich - Ranickiego. Do dziś niemiecka prasa poświęca dużo miejsca na teksty dotyczące literatury (kultury w ogóle),porównywalnie do pozostałych działów typu polityka czy gospodarka, podczas gdy w Polsce krytyka literacka umiera śmiercią przez zaniechanie, nie mamy krytyków, jedynie osoby komentujące wydawane książki, w czym duży udział mają działy PR w wydawnictwach niestety.
Jednak przy wszystkich tych komplementach uważam „Moje życie” Marcela Reich Ranickiego za jedną z tych autobiografii, które mają jedynie dopełnić mozolnie budowany przez lata wizerunek Autora. Reich - Ranicki również po lekturze jego prywatnych wspomnień wydaje mi się postacią monumentalną. Pomnikową. „Papieżem“ literatury niemieckiej. Nie zszedł w swojej książce z piedestału ani na chwileczkę.

Autobiografia Marcela Reich - Ranickiego była dla mnie ciekawa w tych momentach, gdy dotyczy miejsc, osób, czasów, które są mi znane. Wstrząsająca, gdy Autor opisuje swoją walkę o życie w Polsce czasie niemieckiej okupacji, przerażająca, gdy opisuje egzystencję w getcie warszawskim, pouczająca, gdy opisuje życie polityczno-literackie w powojennej Polsce oraz swoją i swojej...

Świetnie się czyta, ta książka przekonała mnie do literatury (auto)biograficznej! Do tej pory z wielkimi oporami czytałam dzienniki, wspomnienia, autobiografie, biografie czy listy, ale teraz myślę, że warto czytać o ludziach, którzy tak jak Ranicki robili w życiu coś ciekawego/wielkiego. Ranicki pisze dużo o czasach wojny i literaturze niemieckiej. Dla osób nie zainteresowanych literatura niemiecka można polecić pierwszą część czyli lata okupacji i życie w Polsce tuż po wojnie.

Świetnie się czyta, ta książka przekonała mnie do literatury (auto)biograficznej! Do tej pory z wielkimi oporami czytałam dzienniki, wspomnienia, autobiografie, biografie czy listy, ale teraz myślę, że warto czytać o ludziach, którzy tak jak Ranicki robili w życiu coś ciekawego/wielkiego. Ranicki pisze dużo o czasach wojny i literaturze niemieckiej. Dla osób nie...

Marcel Reich Ranicki nazywany był często papieżem niemieckiej literatury. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ jego opinie o książkach ukazujących się na niemieckim rynku wydawniczym, miały ogromny wpływ na to czy staną się one bestsellerem. Autobiografia Reicha-Ranickiego jest nie tyle historią jego życia, opisem dzień bo dniu tego co go spotkało w ciągu całego życie, dla mnie przede wszystkim to opis jego miłości do literatury. Reich-Ranicki tworzy obraz literacki swojego dzieciństwa, trudnych lat w Getcie Warszawskim a następnie lat powojennych. Na stronach autobiografii poznajemy jego literackie zainteresowania, jacy autorzy ukształtowali jego osobowość. Książka ta jest nie tylko bezsprzecznie bogactwem wiadomości dla każdego germanisty ale dla wszystkich, którzy choć trochę interesują się historią. Reich- Ranicki swoją historią pokazuje, że o naszym poczuciu narodowości nie świadczy miejsce w którym się urodziliśmy jednak to kim się czujemy.

Marcel Reich Ranicki nazywany był często papieżem niemieckiej literatury. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ jego opinie o książkach ukazujących się na niemieckim rynku wydawniczym, miały ogromny wpływ na to czy staną się one bestsellerem. Autobiografia Reicha-Ranickiego jest nie tyle historią jego życia, opisem dzień bo dniu tego co go spotkało w ciągu całego życie, dla...