Pobojowisko

Kolejna ciekawa powieść o ludzkich losach splatających się ze sobą w surowej Nowej Funlandii.

Kolejna ciekawa powieść o ludzkich losach splatających się ze sobą w surowej Nowej Funlandii.

Cyt.:
„Doszedł do przekonania, że nawet najsubtelniejsza zmiana (...) nawet najbardziej pozbawiona znaczenia wariacja wystarczyłaby, aby odmienić bieg wydarzeń, a jego życie przybrałoby całkiem inny obrót.”
Michael Crummey. „Pobojowisko”

„Pobojowisko” to wydana w 2001 roku druga powieść w dorobku literackim znakomitego kanadyjskiego poety i prozaika, związanego z Nową Funlandią Michaela Crummey'a. Wydana cztery lata po debiutanckiej „Rzece złodziei” a z kolei cztery lata przed znakomitym „Dostatkiem”.

Wspominam o tym celowo, bo pokazuje to, jak Michael Crummey poszukując odpowiednich środków wyrazu dla swoich powieści, stał się Marquezem Północy, nazywanym tak z przekąsem przez niektórych krytyków. Od niemal surowej, realistycznej „Rzeki złodziei” do przepełnionego realizmem magicznym, znakomitego „Dostatku”. A pomiędzy tymi dwiema powieściami „Pobojowisko” – naturalizm z pewnymi nieśmiałymi jeszcze elementami realizmu magicznego.

Znakomita opowieść o potędze miłości i nienawiści, zawiłościach i przypadkowości ludzkiego losu na tle potężnej, surowej przyrody. Historia miłości i historia nienawiści wpleciona w wojenne, traumatyczne przeżycia. Przeplatające się, zdawałoby się czasami zupełnie nieistotne opowieści, zmierzające jednak w ściśle określonym kierunku. Do osiągnięcia niemal emocjonalnego katharsis.

Niosąca ogromny ładunek emocjonalny, gorzka opowieść zmuszająca do refleksji nad własnym życiem i wyborami których dokonujemy. I to jest właśnie siła powieści Michaela Crummey’a - nieomal przymus przewartościowania swojego życia.

Oceniana bardzo różnie. Jednych zachwyca, innych rozczarowuje. Ja jestem zachwycony.

Zdecydowanie polecam.

Cyt.:
„Doszedł do przekonania, że nawet najsubtelniejsza zmiana (...) nawet najbardziej pozbawiona znaczenia wariacja wystarczyłaby, aby odmienić bieg wydarzeń, a jego życie przybrałoby całkiem inny obrót.”
Michael Crummey. „Pobojowisko”

„Pobojowisko” to wydana w 2001 roku druga powieść w dorobku literackim znakomitego kanadyjskiego poety i prozaika, związanego z Nową...

Tematyka trudna i dojmująca jak surowe tereny, ścisłe reguły zachowania i ciężkie warunki życia mieszkańców Nowej Fundlandii przed drugą wojną światową. Dwoje młodych, którzy uwierzyli, że mogą ominąć zakazy i żyć dla siebie. I drugi wielki temat :wojna, obóz jeniecki w Japonii, granice człowieczeństwa. I trzecia część powojenna. Tematyka i pióro świetne. Jednak czegoś zabrakło, tak jakby wielkość zamierzenia literackiego przerosła autora. Niektóre wątki zawieszone (np. traumy wojennej),inne trochę zbyt luźno powiązane, połączenie tych trzech części nie bardzo płynne, niepotrzebne wulgaryzmy w odniesieniu do seksu, a samo zakończenie już całkiem jakby "dopisane na siłę"Myślę, że książka zyskałaby gdyby pozostały tylko dwie części, ale z głębszymi motywacjami i przemianami bohaterów.

Tematyka trudna i dojmująca jak surowe tereny, ścisłe reguły zachowania i ciężkie warunki życia mieszkańców Nowej Fundlandii przed drugą wojną światową. Dwoje młodych, którzy uwierzyli, że mogą ominąć zakazy i żyć dla siebie. I drugi wielki temat :wojna, obóz jeniecki w Japonii, granice człowieczeństwa. I trzecia część powojenna. Tematyka i pióro świetne. Jednak czegoś...

Ciekawy sposób narracji, z punktów widzenia kilku bohaterów. Wnikliwe portrety psychologiczne.

Ciekawy sposób narracji, z punktów widzenia kilku bohaterów. Wnikliwe portrety psychologiczne.

Nie jest to poziom "Rzeki złodziei". Wydaje mi się, że był pomysł ale zabrakło serca. Tytuł, a raczej jego polska wersja - wyśmienity. I właściwie tylko to. Katolik i metodystka. Stosunki międzyludzkie bardzo uproszczone. Jak "Rzeką złodziei" byłem niemalże zachwycony, tak tą książką jestem zdegustowany. Zdecydowanie nie polecam.

Nie jest to poziom "Rzeki złodziei". Wydaje mi się, że był pomysł ale zabrakło serca. Tytuł, a raczej jego polska wersja - wyśmienity. I właściwie tylko to. Katolik i metodystka. Stosunki międzyludzkie bardzo uproszczone. Jak "Rzeką złodziei" byłem niemalże zachwycony, tak tą książką jestem zdegustowany. Zdecydowanie nie polecam.

Gdy czytam recenzję na temat tej książki - chciałabym ją nadal przeczytać. "Pobojowisko", które przeczytałam jest inną książką. Niepotrzebnie wulgarną, zderzającą rodzące się zaciekawienie z odrazą. Historię mogliby uratować bohaterowie (przecież to swoista historia miłosna!)- niestety ich sylwetki nie są pogłębione. Nie mogę się więc chwycić warstwy psychologicznej..
Wypuszczam ją więc, mając nadzieję, że trafi na mniej krytycznego czytelnika, który pięknie będzie umiał spojrzeć na jej walory.

Gdy czytam recenzję na temat tej książki - chciałabym ją nadal przeczytać. "Pobojowisko", które przeczytałam jest inną książką. Niepotrzebnie wulgarną, zderzającą rodzące się zaciekawienie z odrazą. Historię mogliby uratować bohaterowie (przecież to swoista historia miłosna!)- niestety ich sylwetki nie są pogłębione. Nie mogę się więc chwycić warstwy psychologicznej.....

Po biblijnej historii Jonasza Michael Crummey znów sięga po uniwersalny klasyk i przerabia go całkowicie po swojemu. Na motywie Romeo i Julii buduje opowieść o wojnie, dobru i złu tkwiącym w człowieku, przede wszystkim jednak o miłości zdolnej rzucić na szale wszystko. - Pobojowisko.



Nowa Fundlandia rok 1940. Kiedy Stany Zjednoczone przystępują do wojny z Japonią i Hitlerem, dwójka młodych ludzi pochodzących z wrogich w stosunku do siebie miast, zakochują się wbrew wszystkiemu i wszystkim. Jak tylko Wisch ujrzał Mercedes, wiedział, że chce z nią spędzić resztę życia. On katolik, ona protestantka a jej rodzina nawet nie ukrywa pogardy do katolicyzmu i samego chłopaka. Zmusza Wischa do wyjazdu z Cove w opinii złodzieja i mordercy, Mercedes rusza w ślad za nim. Nie wie tylko, że dopiero po kilkudziesięciu latach dane będzie im, ponownie się spotkać.



Jeśli ktoś myślał, że Dostatek był jednorazowym wybrykiem, to Pobojowisko od razu udowadnia, że był w błędzie. Crummey osadza akcję zarówno na Nowej Fundlandii - na początku i końcu przez co może stanowić pewną klamrę, środek zaś poza jej obszarami. O ile poprzednio hipnotyzował surowym krajobrazem, to teraz postawił na emocje. Wraca jednocześnie do motywu morza, które daje ale i odbiera. Niczym dla mitologicznego Odyseusza staje się obszarem wędrówki bohaterów za utraconym szczęściem, my zaś czekamy, kiedy będzie im dane wrócić do domu. Michael Crummey snuje przejmującą opowieść opierając się na dwóch wątkach. Pierwszy to miłość i tęsknota jako coś delikatnego, niewinnego i kruchego, szybko przemija ale nie pozwala o sobie zapomnieć, a w sercu pozostaje wspomnienie wspólnie spędzonych dni i tęsknota za tym, co może bezpowrotnie utracone. Tu też znajduje się pierwsze pobojowisko, tkwi ono w myślach głównie Wisha często powracającego w nich do przeszłości. W kontrze stoi zło, które jest w człowieku i to ono popycha go do okrucieństwa i dążenia do totalnego zmiażdżenienia przeciwnika. Jak miłość, tak również nienawiść staje się motorem popychającym do działania.



Temat zakazanego uczucia staje się tylko pretekstem do pokazania niszczycielskiej siły wojny. Przemoc i pogarda dla przedstawiciela innej narodowości jest po obu stronach. Stajemy się świadkami zrzucenia na Nagasaki bomby atomowej. Obserwujemy, jakie pociągnęła skutki i oczywiście można patrzeć na to, jako swoisty sposób rozprawienia się autora z zakończeniem II wojny światowej, jaki zastosowały USA. Pada mocne stwierdzenie, że tylko Ameryka zrzucając bombę atomową niosącą śmierć w promieniu setek kilometrów, potrafi dalej opiewać miłość. Wcześniej jednak obserwujemy sposób traktowania jeńców wojennych przez Japończyków. Trzymanie w klatkach, bicie bambusowym kijem i warunki uwłaczające godności człowieka, może nie tłumaczą zemsty Ameryki, ale na pewno patrzy się na nią z innej perspektywy i uświadamia, że jest ona też inauguracją zupełnie nowej epoki.



Całość poznajemy z kilku punktów patrzenia tak, jakby Michael Crummey chciał dać głos trójce swoich bohaterów. Przyczyn tragedii Wisha i Mercedes można szukać w religii, tradycji, uprzedzeniach, wojnie czy prawach historii. Jeszcze nie mogli dobrze się poznać i pozwolić zakorzenić uczuciu, kiedy zostają brutalnie rozdzieleni. Paradoksalnie to wyklęta miłość staje się punktem zwrotnym w życiu tych dwojga ludzi. Oboje wiele doświadczają i wciąż rozbrzmiewa się w ich uszach i w uszach czytelnika wołanie o miłosierdzie.



Pobojowisko hipnotyzuje stylem i językiem. Rzeczywiście mamy wrażenie, jakbyśmy sami słyszeli szum morza, huk bomb, czuli strach wobec tego, co widzimy. A w sercu czytelnika rozbrzmiewa pytanie o szczęśliwe zakończenie. Crummey nie ma litości rzuca na kolana i kopie z różnych stron, na koniec jest jedynie pobojowisko. Tak to teryteriolne, ale też w sercu i umyśle człowieka. Zetknięcie z złem sprawia, że z walki tej nie można wyjść nie poobijanym. Nie ma wątpliwości, że wszystko zostało dokładnie przemyślane i każda postać, każda scena ma swoje uzasadnienie, stanowiąc nierozerwalny i spójny związek z całością. Crummey udowadnia, że ma wszelkie szanse zapisania się na stałe w kanonie literatury.

Po biblijnej historii Jonasza Michael Crummey znów sięga po uniwersalny klasyk i przerabia go całkowicie po swojemu. Na motywie Romeo i Julii buduje opowieść o wojnie, dobru i złu tkwiącym w człowieku, przede wszystkim jednak o miłości zdolnej rzucić na szale wszystko. - Pobojowisko.



Nowa Fundlandia rok 1940. Kiedy Stany Zjednoczone przystępują do wojny z Japonią i...

W „Pobojowisku” jest wszystko, co uwielbiam u Crummeya: surowe wybrzeża Nowej Fundlandii, dzikie zatoki, groźny ocean, małe osady rybackie, mężni ludzie targani gwałtownymi emocjami, pozornie szorstcy w obyciu, walczący z przyrodą i przeciwnościami losu o lepszy byt. Narracja jest spokojna, pozbawiona zadęcia i patosu. Naturalizm, jakiego nie powstydziłby się Steinbeck przetykany jest cienkimi nićmi realizmu magicznego. Wciąga od pierwszego zdania i nie pozwala uwolnić się od lektury do późna w noc.

Jest jednak coś, co odróżnia „Pobojowisko” od innych powieści Crummeya. To szersze tło akcji. Są wybrzeża i wyspy Nowej Fundlandii, ale jest też i azjatycka dżungla i obozy jenieckie w Japonii. Takie połączenie wydawało mi się z początku dziwne, ale szybko przekonałem się do koncepcji Crummeya, chociaż „Pobojowisko” „Dostatku” i „Sweetland” raczej nie przebije.

W „Pobojowisku” jest wszystko, co uwielbiam u Crummeya: surowe wybrzeża Nowej Fundlandii, dzikie zatoki, groźny ocean, małe osady rybackie, mężni ludzie targani gwałtownymi emocjami, pozornie szorstcy w obyciu, walczący z przyrodą i przeciwnościami losu o lepszy byt. Narracja jest spokojna, pozbawiona zadęcia i patosu. Naturalizm, jakiego nie powstydziłby się Steinbeck...

Bardzo fajna, spokojna powieść o ludzkich losach, na które brutalnie wpłynęła wojna. Główny wątek rzeczywiście przypomina Miłość w czasach zarazy ale cała książka jednak jest inna. Polecam fanom dobrej powieści.

Bardzo fajna, spokojna powieść o ludzkich losach, na które brutalnie wpłynęła wojna. Główny wątek rzeczywiście przypomina Miłość w czasach zarazy ale cała książka jednak jest inna. Polecam fanom dobrej powieści.

Kolejny dowód na to, że Crummey jest literackim wirtuozem i wielkim znawcą ludzkiej natury. Mało kto potrafi tak jak on wymieszać surowość, czasem wręcz brutalność, z liryką. Prawdziwy mistrz - za pomocą starannie dobranych, oszczędnych słów, opisów pozornie błahych sytuacji czy szczegółów, pokazuje, jak złożony może być tak zwany "prosty człowiek". Uwielbiam wielowarstwowość jego historii i bohaterów. I to, że jego książki są tak zróżnicowane, mimo kilku oczywistych cech wspólnych, jak miejsce akcji.

PS Wielki podziw i szacunek dla Pana Alenowicza za podarowanie nam Crummey'a - i za wspaniałe tłumaczenie jego książek.

Kolejny dowód na to, że Crummey jest literackim wirtuozem i wielkim znawcą ludzkiej natury. Mało kto potrafi tak jak on wymieszać surowość, czasem wręcz brutalność, z liryką. Prawdziwy mistrz - za pomocą starannie dobranych, oszczędnych słów, opisów pozornie błahych sytuacji czy szczegółów, pokazuje, jak złożony może być tak zwany "prosty człowiek". Uwielbiam...