Wojciech Ligęza

Wygnańcy i wydziedziczeni powracają wciąż pamięcią do miast utraconych, starają się odnaleźć powtórne zakorzenienie w świecie lub przynajmniej zrozumieć istotę życia pozbawionego przestrzeni, którą uznać by można bez wahań za własną. Ludzka przestrzeń emigrantów dramatycznie podzielona pomiędzy ojczyznę i obczyznę, przechodząc w sferę wypowiedzi poetyckich, zyskuje sporo rozmaitych kształtów: jest traktowana z rzetelną opisowością i tworzona na podobieństwo mitu, jest nieobecna, nieosiągalna i trudna do wyobrażenia, a z drugiej strony niezwykle trwała, gdyż jej niezniszczalność gwarantuje mowa kulturowych symboli.

Wygnańcy i wydziedziczeni powracają wciąż pamięcią do miast utraconych, starają się odnaleźć powtórne zakorzenienie w świecie lub przynajmni...

Pisarz na obczyźnie zwykle rozlicza się z klęskami dziejowymi, które spowodowały wygnanie, nie chce przyjąć dopustu wydziedziczeń z polskiej kultury, zwalcza osamotnienie, ze wzmożoną pasją poszukuje światów własnych – zapamiętanych, kompensacyjnych, kreowanych w słowie. Nawroty czułych wspomnień, mityczne opowieści o dobrym świecie, prywatna prehistoria nie mająca z prawdziwą, okrutną historią nic wspólnego to nie jedyne wyznaczniki twórczości emigrantów. Otwarcie na przyszłość okazuje się tu jednak istotne: w krainie czasu niedokonanego można bowiem lokować nadzieje, że polityczna opresja kiedyś się skończy, poniżone wartości znów rozbłysną pełnym blaskiem, a książki samotnych pisarzy trafią do rzesz czytelniczych, nie tylko do odbiorców z kręgu polskiej diaspory.

Pisarz na obczyźnie zwykle rozlicza się z klęskami dziejowymi, które spowodowały wygnanie, nie chce przyjąć dopustu wydziedziczeń z polskiej...