Wojciech Ligęza

Tom jest bardzo potężny, to na pewno jest lektura, która zajmie sporo czasu, zwłaszcza, jeśli poza samymi wierszami interesuje nas sam wstęp, który zajmuje połowę tomu - biografia poetki, omówienie stylu, czy nawet interpretacja. Dla osoby nie zainteresowanej samą humanistyką może to być tekst trudny, a nawet nudny, ale spokojnie, nie ma przymusu czytania go, w razie potrzeby można zacząć od samych utworów, a początek zostawić koneserom. Moja mama jest fanką Biblioteki Narodowej od 30 lat, prawie tyle mam, ale czy mogłabym powiedzieć to samo, czy wyssałam z jej mlekiem tę miłość? Załóżmy, że tak, a teraz mogę to tylko potwierdzić, jako czytelnik w pełni już świadomy. Ta formuła, która znajduje się na wstępie niemalże każdego zbioru mnie porusza, to pewne literackie wyznanie, że wydawnictwo deklaruje się dostarczać czytelnikom dobrej literatury, również tej zagranicznej, która prezentuje światową myśl ogólnoludzką, nie ma szans, żeby coś z piękną okładką zwieńczoną "Zakładem Narodowym im. Ossolińskich" było czymś niewartościowym, to klasa i jednocześnie gwarancja. Ma to też drugie dno, jeśli coś nam się z BN nie spodoba, to możemy mieć pretensje już tylko do nas samych. Szymborska to taka poetka, która chwyta mnie nie za serce, ale za gardło. Czasem, rzecz jasna, nie bezustannie, bo jednak nasze postrzeganie świata się różni. Mam wrażenie, że więcej w niej umiłowania człowieka i codzienności niż we mnie, ale jednocześnie nikt tak jak ona nie potrafi oddać oburzenia i nienawiści językiem miłości i piękna, być może te uczucia unosząc do rangi szlachetnych. Tom zawiera wiersze ułożone chronologicznie, począwszy od tych z lat czterdziestych, nie zawartych w żadnych zbiorach, podobają mi się, nie znałam poetki z tej strony, przyznaję, że miała potencjał porywania ludzi na barykady słowem. Później niestety mój zachwyt malał, znam Wisławę z ostatniego wydanego tomu, "Wystarczy", którego jestem fanką, ale droga od lat czterdziestych aż do 2011 roku była długa i niekoniecznie dla mnie szalenie ciekawa. Szymborska na siłę niekiedy pisze rymem, czego w ogóle zbytnio nie lubię, bywa nazbyt romantyczna i trochę przaśna w swoim umiłowaniu przyrody i zwierząt. Często bywa abstrakcyjna w momentach, które mnie nie poruszają. Nie zmienia to faktu, że włada słowem po mistrzowsku. Warto zapoznać się z jej utworami, nawet jeśli nie ze wszystkimi, to chociaż z ich częścią.