Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę mam problem z oceną tego komiksu, więc może rozbiję ją na dwie: WIZUALNIE jest bardzo dobrze. Wprawna narracja (przez ten komiks się płynie),fajny wybór artystyczny jeśli chodzi o kolorystykę. No i ta okładka - trudno oderwać od niej wzrok! FABULARNIE - jest już nieco gorzej. Nie zrozumcie mnie źle: zdecydowanie czuć, że Godlewski czuje komiks jak mało kto w Polsce i bardzo zręcznie opowiada obrazem. Tylko że historia, którą opowiada, to takie proste opowiadanko przygodowo-fantastyczne a'la Lovecraft, które jednak szwankuje nieco na poziomie dramaturgii. I w sumie żal trochę tak niezłego opanowania materii komiksowej na tak prostą opowieść. To, co szczególnie rozwala tutaj strukturę dramaturgiczną, to coś, co nazywam sobie czasem w głowie "pułapką wspomnień". Wpadają w nią bardzo często początkujący scenarzyści - ja swego czasu też. Jest to sytuacja, w której twórca pisze retrospekcję tak rozbudowaną i ciekawą, że odbiorca fiksuje się na niej, a wtedy główna linia narracyjna właściwie przestaje mieć rację bytu - bo po co opowiadać o czymś, co jest potencjalnie znacznie mniej interesujące? I właśnie to się tu zadziało: mamy potężny fleszbek na pół albumu, chyba równie długi co główny wątek, znacznie bardziej zajmujący i ze znacznie bardziej intrygującym, niejednoznacznym bohaterem. Wręcz czuć, że autorowi więcej frajdy sprawiało przedstawienie historii na wyspie, a przez to wszystko, co dzieje się pomiędzy (tj. w teraźniejszości) wydaje się wręcz przyspieszone, jakby nie wystarczyło autorowi miejsca na wiarygodny rozwój i akcji, i postaci. No i wiecie, jak jest: w sumie po co przejmować się wątkiem w teraźniejszości, skoro to, co najciekawsze, już dawno się wydarzyło, w przeszłości? Jak tu się bać, skoro peak grozy został już osiągnięty - tylko we wcześniejszej linii czasowej? A z drugiej strony też trudno do końca przejąć się losem ojca - bo przecież to tylko retrospekcja, my wiemy, że to się JUŻ WYDARZYŁO; ten bohater nie ma na dobrą sprawę żadnej siły sprawczej. W podobnych opowieściach najciekawsze musi być to, co tu i teraz. Jako masowi odbiorcy kultury jesteśmy przecież przyzwyczajeni, że fleszbek powinien stanowić tylko dopełnienie głównego wątku, a nie przebić go atrakcyjnością i zdominować. Takie odwrócenie akcentów niemal zawsze - zwłaszcza w historiach grozy, w których napięcie powinno ciągle rosnąć! - zabija rytm i suspens, i rozwadnia to, co twórca próbuje przekazać.