Na ostatnie urodziny od przyjaciółki dostałam książkę, której tytuł to moje imię. Przed urlopem zapakowałam ją do walizki jako jedną z trzech innych pozycji. Trochę o niej zapomniałam, bo sporo się działo w czasie wyjazdu. Kiedy w końcu wzięłam ją do ręki, zaczęłam się zastanawiać, czy ta książka będzie też o mnie...

Mam sentyment do znanych mi z literatury Justyn. Moje imię pochodzi właśnie z książki. Rodzice spierali się między Oleńką z „Potopu”, a Justyną Orzelską z „Nad Niemnem”. Ostatecznie wybrali tę drugą. Swojej bohaterce to imię nadał również Markiz de Sade oraz autorka „Granicy” Zofia Nałkowska.

Ciekawa jestem, czy taka jak w powyższym opisie okaże się moja imienniczka, stworzona przez Lawrence’a Durrella bohaterka „Kwartetu aleksandryjskiego”  – i czy ja znajdę z nią cechy wspólne?

A czy Wy też, jak ja, lubicie książki, w których bohaterowie noszą Wasze imiona?

Jestem prostym człowiekiem. W księgarniach pojawia się nowa książka Eleny Ferrante, więc po chwili zaczynam ją czytać. I tyle. Na tym w zasadzie mógłbym skończyć mój dzisiejszy wpis. Obawiam się jednak, że nasza redakcja mogłaby słusznie uznać, że powinienem się chociaż odrobinę bardziej rozpisać. O Ferrante pisałem tu już kilka razy. Cóż mógłbym dodać? Justyna Suchecka, dziennikarka i autorka książki „Young Power” zadała pytanie na Facebooku: „Za co lubicie Elenę Ferrante?”. Zacząłem się nad tym zastanawiać. No właśnie, dlaczego? Bo mi się podobają jej książki? To zbyt trywialne. Odpowiedź jest złożona, ale spróbuję ją możliwie uprościć. Wspominałam kiedyś, że nie wymagam od literatury, żeby przekazywała prawdę. Chcę dobrych opowieści, nie muszą być przy tym nośnikiem „Prawdy”. Nie znaczy to, że nigdy jej nie znajduję. Jej ślady wyczuwam u Ferrante. Tworzone przez nią opowieści, intymne, a zarazem solidnie osadzone w kontekście społecznym, przemawiają do mnie językiem, który otwiera mi oczy na rzeczywistość (sic!), która zostałaby dla mnie nieodkryta, gdyby opowiedział je ktoś inny. Bez stylistycznych fajerwerków tworzy literaturę wyrazistą, boleśnie oddziałującą na zmysły. Ale jest w tym bólu coś terapeutycznego. Czytanie jej prozy poszerza horyzonty i siłą wyrywa mnie z obrosłego sadłem samozadowolenia. Dzięki Ferrante widzę więcej.

Też tak macie, że jak już traficie na „swojego” autora, to zaczynacie czytać go seriami? Ja tak mam i z książkami, i z filmami. Rozpoczęłam teraz sezon na Stephena Kinga, a filmowo nie mogę się oderwać od realizacji z Marylin Monroe. Dlatego koniecznie szukam odskoczni, oddechu, bo King u mnie i w formie literek, i na uszach. W przypadku Marylin przerwałam serię filmem „Długi postój na Park Avenue” – to genialny film sensacyjny, doskonałe zbalansowanie napięcia i humoru, a do tego Walter Matthau! Skoro przy filmach sensacja dała radę oderwać mnie od ikony Hollywood, może ten sam scenariusz sprawdzi się w przypadku książek.

Dlatego w najbliższy weekend sięgam po „Lockdown” Roberta Ziębińskiego. Warszawa pogrążona w chaosie, milionerka Olga traci dostęp do swoich pieniędzy, a musi odbić córkę z łap porywaczy – zapowiada się naprawdę niezła rozrywka, a może nawet koronawirusowe katharsis. Opinie czytelników lubimyczytac.pl są bardzo optymistyczne (średnia powyżej 8 gwiazdek), więc sądzę, że to będzie dobra weekendowa lektura.

Holokaust jest jednym z najczarniejszych i jednocześnie najczęściej poruszanych tematów związanych z historią II wojny światowej. Symbolem zagłady narodu żydowskiego stał się obóz koncentracyjny Auschwitz, który w ostatnim czasie jest scenerią licznych powieści, przybliżających życie obozowe, lecz często mijających się z prawdą historyczną. Z wielkim zainteresowaniem sięgnę zatem po opublikowaną przez wydawnictwo Znak pozycję brytyjskiego pisarza i dziennikarza Jacka Fairweathera: „Ochotnik. Prawdziwa historia tajnej misji Witolda Pileckiego”. Wydana pierwotnie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych zebrała świetne recenzje zarówno za styl, jak i rzetelność historyczną.

Książka, opisując życie Witolda Pileckiego, jego decyzję o dobrowolnym wniknięciu do Auschwitz, organizowanie w nim ruchu oporu i ostatecznie ucieczkę z obozu, jest jednocześnie hołdem dla człowieka, który nie wahał się poświęcić niemal wszystkiego, by nieść pomoc cierpiącym.

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o Witoldzie Pileckim, koniecznie zajrzyjcie na Ciekawostki Historyczne.

[kk]