Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy każdy z nas choć raz nie zastanawiał się, jakby to było przenieść się w czasie? Powtórzyć jakąś sytuację? Zrobić coś inaczej? Jeszcze jeden raz zobaczyć bliską osobę? Dzięki “Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni” możemy tego pośrednio doświadczyć.

Znowu przenosimy się do klimatycznej kawiarni, w której rozgrywają się losy nowych (i starych) bohaterów. Każdego z nich z jakiegoś powodu ciągnie do przeszłości, a każda ich podróż niesie ze sobą uniwersalną lekcję lub morał.

Wspaniałe tłumaczenie, piękny język i niezwykły klimat tej powieści sprawiają, że płyniemy przez kolejne historie. Książka jest krótka i czyta się ją bardzo szybko, dla wielu osób może to być lektura na jeden wieczór.

Sama forma nie była dla mnie zaskoczeniem, bowiem jest powtórzeniem z poprzedniego tomu. Jednak w tej części bardziej urzekła mnie sama historia właścicieli kawiarni. Bardzo jestem ciekawa, jak autor pociągnie ją w kolejnym tomie!

To, czego szukam w książkach to przede wszystkim emocje. Tutaj otrzymałam ich pełną gamę. Od wzruszeń, refleksji, żalu po radość i nadzieję. Literatura azjatycka jest inna od tak dobrze znanej nam “zachodniej”. Często czuć odmienne podejście, jednak jedno jest wspólne dla wszystkich - każdy z nas czegoś się boi, coś kocha i coś stracił. I to w tej książce czuć.

Czy każdy z nas choć raz nie zastanawiał się, jakby to było przenieść się w czasie? Powtórzyć jakąś sytuację? Zrobić coś inaczej? Jeszcze jeden raz zobaczyć bliską osobę? Dzięki “Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni” możemy tego pośrednio doświadczyć.

Znowu przenosimy się do klimatycznej kawiarni, w której rozgrywają się losy nowych (i starych) bohaterów. Każdego z...

Trudno oceniać klasykę literatury w odniesieniu do współczesnych realiów. Nie będę przecież dyskutować z tym, dlaczego książka została uznana za jedną z najważniejszych klasycznych brytyjskich powieści, ponieważ nie czuję, aby było to w moich kompetencjach. To jest typ literatury który albo się lubi i czuje, albo nie.

Przenosimy się do Anglii lat 20. i 30. Akcja jest powolna, nostalgiczna i melancholijna. Poznajemy ją z perspektywy Karola, który rzucony na front podczas !! Wojny Światowej trafia do znanego z młodzieńczych lat Brideshead. I tak trafiamy do Oxfordu, gdzie bohater poznaje Sebastiana, który otwiera przed nim drzwi do swojego osobliwego świata pełnego znajomych i nietuzinkowej rodziny. I tu zaczyna się długa sentymentalna podróż, podczas której czuć zapach cygar, słońce na twarzy podczas leniwego poranku i smak whisky popijanej wieczorami.

Początek bardzo mnie wciągnął, ale potem pojawiały się momenty znużenia, powodowane zbyt drobiazgowymi opisami… Głównymi obszarami, wokół których kręci się fabuła to dorastanie, przyjaźń, miłość, skomplikowane relacje rodzinne, znaczenie religii. Czuć tu też przedwojenny niepokój, pewien bunt i tęsknotę za przeszłością.


Dla mnie zdecydowanie jest to książka warta odkrycia i poznania, ale nie mogłabym czytać tylko takiej literatury.

Trudno oceniać klasykę literatury w odniesieniu do współczesnych realiów. Nie będę przecież dyskutować z tym, dlaczego książka została uznana za jedną z najważniejszych klasycznych brytyjskich powieści, ponieważ nie czuję, aby było to w moich kompetencjach. To jest typ literatury który albo się lubi i czuje, albo nie.

Przenosimy się do Anglii lat 20. i 30. Akcja jest...

Cieszę się, że od pewnego czasu panuje „moda” na przedstawianie znanych opowieści, w tym przypadku mitów, z kobiecej perspektywy. To moje trzecie spotkanie z retellingiem i na pewno nie ostatnie! Po świetnej „Pieśni o Achillesie” oraz „Galatei” nadszedł czas na Ariadnę. Akcję obserwujemy z perspektywy tytułowej bohaterki, więc powieść stanowi przedstawienie kobiecego punktu widzenia na mit o Tezeuszu, a także w pewnym stopniu opowieść o Fedrze (młodszej siostrze głównej bohaterki). To historia o miłości, zdradzie i poświęceniu, ale nie brakuje tu też brutalności, szorstkości i gniewu. Opowieść jest równie piękna, co smutna.

Czytając książkę obserwujemy ogromne niesprawiedliwości, które spotykały kobiety. Ich los był całkowicie podporządkowany mężczyznom – ich zachciankom i żądzą. Oczywiście to fantasy, jednak we wszystkim można doszukać się uniwersalnych prawd 😉 Jednak oprócz widocznej gołym okiem dyskryminacji można dostrzec także wpływ kobiet na podejmowane przez mężczyzn decyzje. Takie książki pomagają mi odczarować sposób, w jaki uczymy się o mitach w szkole (nigdy wcześniej byłam fanką :P)

Nie wzbudziła u mnie wielkich emocji i nie zarwałam dla niej nocy, ale to dobrze napisana, solidna książka. Język jest przystępny, choć niektóre sceny okropnie mi się dłużyły… Autorka nie koloryzuje, ukazuje dramatyzm i brutalizm sytuacji, ale skupia się także na tym pozytywnym przekazie, jakim jest m.in. siła siostrzeństwa bohaterek. Zdecydowanie na pochwałę zasługuje także szata graficzna – okładka od razu przyciąga wzrok!

Cieszę się, że od pewnego czasu panuje „moda” na przedstawianie znanych opowieści, w tym przypadku mitów, z kobiecej perspektywy. To moje trzecie spotkanie z retellingiem i na pewno nie ostatnie! Po świetnej „Pieśni o Achillesie” oraz „Galatei” nadszedł czas na Ariadnę. Akcję obserwujemy z perspektywy tytułowej bohaterki, więc powieść stanowi przedstawienie kobiecego punktu...