Jesteśmy społecznością, która kocha książki

14 lipca 1789 roku. Data wybuchu rewolucji francuskiej. Odgłos opadającego ostrza. Gilotyna jako narzędzie ostatecznego rozwiązania. Tłum mieszczan nie okazał litości dla elit. Burżuazja francuska była pacyfikowana w sposób brutalny, okrutny i bezlitosny. Zdobycie bastylii i ścięcie króla Ludwika XVI, to kulminacyjne wydarzenia krwawych rozruchów. Tak obalono dynastię Burbonów. Na tym tle wydarzeń rozpoczęła się wielka kariera Napoleona Bonaparte, który jako pierwszy konsul zakończył działanie Dyrektoriatu. Czy Biografia tego najsławniejszego francuza w historii mnie porwała? Czy dużo informacji i wiedzy z niej wyniosłem? I czy niniejsza pozycja oddała klimat tamtych czasów? Na początku chciałbym poruszyć pewną kwestię. Byłem przygotowany na trochę inna formę narracji. Myślałem, że to będzie bardziej literatura faktu. A dostałem co innego. Bowiem książka Maxa Gallo to biografia bestsellowana. Pierwszy tom dzieła francuskiego pisarza obejmuje młodzieńcze lata głównego bohatera. Jego awans w armii, aż do momentu namaszczenie go jako Cesarza Francji. Pozycje wieńczy słynna bitwa pod Austerlitz. Książka stricte jest dobra i pomimo sporego materiału szybko się czyta. Ale są pewne potknięcia i niedociągnięcia, jakie zaliczył autor. Może zacznę od negatywów. Pisarza w sposób zbyt aptekarski i skrupulatny podszedł do tematu. Pozycja jest zalana datami, co powodowało u mnie pewien mętlik. W niektórych momentach powieść jest trochę nużąca. Niektóre wątki zostały za bardzo rozwleczone i, słabo opisane. Pierwsza część pozycji okazała się w mojej ocenie trochę niedopracowana . Jednak druga część tomu pierwszego zatytułowana „Słońce Austerlitz”, wynagrodziła moją cierpliwość. Pozycja stała się bardziej przejrzystsza, atrakcyjniejsza i płynniejsza. Wątki się zazębiały, a czytanie sprawiało przyjemność. Maxowi Gallo udało się w pewnym stopniu oddać wielkość Napoleona Bonaparte, który wyprzedzał swoje czasy. Był on postacią nietuzinkową, wyjątkową i niepowtarzalną. Mistrz sztuki wojennej musiał stawić czoła obcym mocarstwom, które chciały zdetronizować jego osobę , i sprowadzić państwo francuskie do podmiotu marionetkowego. Silny charakter naszego bohatera nie mógł pozwolić na taki obrót spraw. Czytelnik jest świadkiem wielu bitew, które miały wpływ na dalsze losy Francji. Ale kim naprawdę był Napoleon Bonaparte? Interpretacja pisarza jest niejednoznaczna. Czytelnik musi sam wyciągnąć wnioski. Czy był tyranem, który niszczył swoich wrogów? Czy zbawicielem, który patrząc, z perspektywy naszej ówczesnej historii, mógł nasz naród wyzwolić z jarzma zaborów. Natomiast dla mnie największe wrażenie zrobiła, relacja Bonaparte z jego żoną Józefiną. Ich interpersonalne stosunki były bardzo złożone, niejednoznaczne i trudne. Nazywając rzecz po imieniu, ich związek był toksyczny. Przez fakt, że Józefina nie mogła dać potomka Napoleonowi ich małżeństwo było nie do końca spełnione. Na dodatek małżonka notorycznie zdradzała swego wybranka. Napoleon nie był jej dłużny. Jego liczne romanse były tematem wielu plotek. Ale tak naprawdę w sposób perwersyjny para, nie mogła żyć bez siebie. Była to symbioza, która ograniczała, a jednocześnie rozpalała tlący się ogień namiętności. Również autorowi, udało się przedstawić w sposób rzetelny realia tamtych czasów. Niuanse polityczne i ich machinacje zostały przez historyka wyeksponowane w sposób przejrzysty, składny i przystępny. Jako laik jestem w pewnym stopniu napakowany faktami, które dzięki książce nabyłem i przyswoiłem. Reasumując, w kolejce czeka drugi tom. W mojej ocenie może być jeszcze lepszy niż pierwszy. Mam nadzieję na kolejną dawkę informacji, o epoce, która dla entuzjasty historii powinna, okazać się fascynująca. Tom pierwszy ma pewne wady, ale są jednak przykryte walorami, które nadają książce pewnej rzetelności, solidności, i niezłej narracji. Pozycja obowiązkowa dla miłośników historii, ale również dla czytelników, którzy są cierpliwi i rozumieją kunszt rozwijającej się opowieści. Polecam.

14 lipca 1789 roku. Data wybuchu rewolucji francuskiej. Odgłos opadającego ostrza. Gilotyna jako narzędzie ostatecznego rozwiązania. Tłum mieszczan nie okazał litości dla elit. Burżuazja francuska była pacyfikowana w sposób brutalny, okrutny i bezlitosny. Zdobycie bastylii i ścięcie króla Ludwika XVI, to kulminacyjne wydarzenia krwawych rozruchów. Tak obalono dynastię...

Nagroda Nobla w dziedzinie literatury to największe wyróżnienie i zaszczyt, jaki może spotkać pisarza lub poetę. To właśnie taką nagrodę w 2018 roku zdobyła nasza rodzima pisarka Olga Tokarczuk. Bardzo sobie cenię jej pióro, chociaż jeszcze do końca nie zgłębiłem jej twórczości. Zachęcony i zaciekawiony werdyktem jury z 2022 sięgnąłem po książkę najnowszej francuskiej noblistki Annie Ernaux. Jak do tej pory miałem szczątkową znajomość z literaturą francuską. Nie licząc ponad czasowej klasyki. Z pewną obawą, i ostrożnością sięgnąłem po niniejszą powieść. Więc jakie są moje wrażenia? Czy dostrzegłem, tę wyjątkowość, którą zachwycają się inni? I czy tło historyczne zostało dobrze zarysowane? . Zanim przejdę do recenzji to w tym momencie, chciałbym zaznaczyć, że niniejsza biografia, jest na wskroś feministyczna. Bardzo rzadko mam styczność z tego typu lekturą. Ale warto poszerzać swoje horyzonty, Właśnie z tego względu bardzo doceniam powyższą pozycję. Bardzo duże wrażenia wywarła na mnie sama stylistyka powieści. Czuć wielkość kunsztu literackiego na każdym kroku. Tą króciutka książkę bardzo mi się dobrze czytało. Ze względu na język i metafory. Książka w sposób inwazyjny dotyka tematów tabu. Zwłaszcza te dotyczące kobiecości, i seksualności. Francuska noblistka, nie boi się wyrażać swojej książce poglądów, koncepcji i optyki na powyższe tematy. Książka w swojej konstrukcji jest dość śmiała. Pisarka nie bawi się w konwenanse, i rzuca czytelnika na głęboką wodę. Niniejsza biografia w niektórych momentach jest pruderyjna, dzika i nie ujarzmiona przez cenzurę. Dzieło Ernaux to również świetne kompendium historyczne. Od czasów pięćdziesiątych XX w. po czasy współczesne, noblistka w sposób rzetelny przedstawia mentalność francuzów w przekroju opisywanych czasów. Dzięki czemu można zrozumieć i się nie dziwić co się dzieje teraz we Francji. Rodacy noblistki zostali świetnie sportretowani jako naród do którego na wielu płaszczyznach można mieć pretensje. Ale nie mi oceniać ich poczynania i politykę. Jako amator smaczków historycznych dostałem to co oczekiwałem. Powieść pod tym względem jest ciekawa i dobrze zredagowana. Zatrzymując się przy konstrukcji powieści. Książka nie jest podzielona na rozdziały tylko na akapity. Co ma swoją wymowę. Dzięki temu przez książkę się płynie, nie robiąc sobie większych przerw w eksploracji biografii. Parę zagadnień, które mnie ciekawiły zostało mi przybliżonych, co w mojej ocenie nadaje biografii wyjątkowości, rzetelności i blasku. Podsumowując, powieść bym wyżej ocenił, ale zdaje sobie sprawę, że w stu procentach nie była przeznaczona do przekroju odbiorców, do których się zaliczam. Powieść tę bowiem bardziej doceni płeć piękna i wyłapie więcej smaczków, które sprawią przyjemność z lektury. Dla mnie to było cenne, inspirujące i ciekawe doświadczenie. Pozycja dla czytelników, którzy cenią sobie lekturę o niesamowitym ładunki intelektualnym, ale również dla tych, którzy pragną czasami wyjść ze swojej strefy komfortu. Polecam.

Nagroda Nobla w dziedzinie literatury to największe wyróżnienie i zaszczyt, jaki może spotkać pisarza lub poetę. To właśnie taką nagrodę w 2018 roku zdobyła nasza rodzima pisarka Olga Tokarczuk. Bardzo sobie cenię jej pióro, chociaż jeszcze do końca nie zgłębiłem jej twórczości. Zachęcony i zaciekawiony werdyktem jury z 2022 sięgnąłem po książkę najnowszej francuskiej...