Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wśród chmur na nieboskłonie pojawił się wielki cień. Jest to zapowiedź strasznych wydarzeń. Rozpostarte skrzydła, wielkie cielsko, ogon, który wije się jak wąż. Rząd ostrych zębów jak brzytwa. Ogień wydobywający się z trzewi potwora, który niszczy i topi wszystko na swojej drodze. To atrybuty bestii, które są bardzo dobrze znane fanom fantastyki. Smoki to mityczne stworzenia, które uzupełniają lub grają pierwsze skrzypce w historii, która narodziła się w wyobraźni pisarza. W wielu dziełach czy to tych niszowych, czy bardziej popularnych te stwory rozbudzają wyobraźnię kolejnych pokoleń fanów i czytelników na całym świecie. Smok lub smoki to nie tylko dodatek, do opowiadanych lub spisywanych legend, ale równorzędny, a czasami pierwszoplanowy „aktor”, który ma wiele do zaoferowania odbiorcy. A czy jest antagonistą lub protagonistą, to już inna para kaloszy. Wiele jest cyklów fantastycznych, które są mniej lub bardziej udane. Do jakiej kategorii zaliczam „Zakon drzewa pomarańczy” Samanthy Shannon? Czy autorce udało się rozpalić moją wyobraźnię do czerwoności? I czy kreacja bohaterów stoi na wysokim poziomie? O tym za chwile, wpierw zarysuję zarys fabularny. Ead Duryan, choć jest na dworze Sabran IX, od lat, i wyniesiono ją do rangi damy dworu, pozostaje lojalna wobec tajemniczej organizacji czarodziejek. Ma za zadanie strzec Sabran prze zakazaną magią. Po drugiej stronie mrocznego morza Tane jest gotowa poświęcić wszystko, by zostać jeźdźcem smoków, ale los zmusza ją do podjęcia decyzji, która może zniszczyć jej życie. Moja analiza będzie dotyczyła drugiej części „Zakon drzewa pomarańczy”. Autorce trzeba przyznać, że stworzyła bardzo różnorodny, bogaty i złożony świat. Z krainami, i lokacjami, które w sposób dość klarowny i przejrzysty zostały przedstawione. Odbiorca nie powinien się czuć przytłoczony światem przedstawionym, co jest dużą zaletą powieści. Wszystkie szczegóły i detale znajdują się na swoim miejscu, tworząc atrakcyjną, przyjemną i urozmaiconą całość. Więc pod tym względem powieść jest świetną lekturą, która stoi na niezłym poziomie warsztatowym i literackim. Jeśli chodzi o kreacje bohaterów to powieść jeszcze lepiej działa nie tylko jako typowa powieść fantastyki, ale jako stadium przeżyć wewnętrznych i zewnętrznych person. Zwłaszcza postacie kobiece to „sól” niniejszej powieści. Pod tym względem bohaterki, są wielowymiarowe, posiadają głębię i moc sprawczą. Autorka nie boi się bohaterów rzucać na głęboką wodę. Muszą się zmierzyć nie tylko z wrogami w walce o „wolny” świat, ale również z własnymi demonami. Co nadaje postaciom rzetelności, wiarygodności i swoistej „prawdy”. Bohaterowie, są świetnie wykreowane. Ich marzenia, plany i pragnienia, muszą czasami zejść na drugi plan, wobec obowiązku, służby, i należności wobec sprawy „wyższej”. Muszę przyznać, że pisarce udało się znaleźć sposób jak pobudzić moje synapsy. W pierwszej połowie powieści, może fabuła się „ślimaczy”, ale końcowe rozdziały, uzmysłowiły mi, że był to zabieg specjalnie „zagrany” przez pisarkę, aby zbudować podwaliny na finał, który okazał się spektakularny. Dzięki czemu, było czuć ciężar i wagę stawki. Natomiast moja ocena, może nie jest z kategorii tych najwyższych, bowiem zabrakło mi tego „czegoś”. Aby historia zawładnęła w stu procentach moim sercem i umysłem. Reasumując, „Zakon drzewa pomarańczy”, część druga” to solidna fantastyka, która broni się w wielu aspektach. Smoki, bitwy, spiski, to elementy w fantastyce, które są mi bliskie. Może nie będę często myślał o świecie wykreowanym przez Samanthe Shannon, ale jest to na tyle dobra fantastyka, że chętnie sięgnę po prequel. Książkę polecam wszystkim fanom fantastyki, którzy uwielbiają wielowątkową opowieść, ale również czytelnikom, którzy chcą zapomnieć o obowiązkach życia codziennego, i zanurzyć się w krainę, która ma wiele do zaoferowana. Polecam.

Wśród chmur na nieboskłonie pojawił się wielki cień. Jest to zapowiedź strasznych wydarzeń. Rozpostarte skrzydła, wielkie cielsko, ogon, który wije się jak wąż. Rząd ostrych zębów jak brzytwa. Ogień wydobywający się z trzewi potwora, który niszczy i topi wszystko na swojej drodze. To atryb...

Rozwiń Zwiń

Mgła, która spowija wszystko. Zasłania to co widoczne i ukryte, na pierwszy rzut oka. Jej mleczna konsystencja, jest tak gęsta, że łatwo się zaginąć. Za tym zjawiskiem, może się kryć nienazwana groźba. A licho nie śpi. A „Zło czai się wszędzie”. Trudno się przebić oryginalnym pomysłem na fabułę, zwłaszcza podgatunkiem jakim jest kryminał. Ale bywają wyjątki. Czy Izabelli Janiszewskiej udała się ta sztuka? Czy bohaterzy zostali dobrze wykreowani? Czy złożoność fabularna okazała się zaletą powieści, czy też wadą? I czy plot twist zrobił na mnie wrażenie? Zanim odpowiem na te nurtujące pytania, nakreślę zarys fabularny powieści. Kiedy dziewiętnastoletnia Alicja Jarosz znika mglisty poranek, na mieszkańców Sinic pada strach. Potęguje go świadomość. Że nie jest pierwszą nastolatką, która weszła w unoszącą się nad łąkami biel i przepadła bez śladu. Co stało się z dziewczyną? I czy wróci, skoro inni przed nią zaginęli bez wieści? Może zacznę od tego „Ludzie z mgły” Jest to bardzo dobry kryminał. Posiada walory warsztatowe i literackie, które mogą być dla postronnego czytelnika atrakcyjne. Ale ja jednak w euforie bym nie popadał . Bowiem niniejszej książce trochę brakuje, aby została „ogłoszona”, rasowym dreszczowcem. Na taki stan rzeczy, niewątpliwie wpływ ma fakt, że powieści brakuje „mięsa”. Brakuje momentów przyspieszania, i napięcia. Suspens to towar deficytowy historii. Moje odebranie powieści może jest nieco surowe. Pewnie miałem inne oczekiwania. Bowiem zderzyłem się z powieścią nie mrożącą krew w żyłach, ale summa summarum bardzo dobrze poprowadzonym kryminałem psychologicznym. Zanim przejdę płynnie do tego aspektu. Chciałbym nadmienić, elementy, szczegóły i detale, które najmniej mi przypadły do gustu. Poprowadzona fabuła na dwóch płaszczyznach czasowych, to zabieg, który czytelnik kryminałów dobrze zna. Proza Puzyńskiej i Lackberg, to najlepsze przykłady takiego poprowadzenia wątku fabularnego. I z tym zabiegiem mamy do czynienia w tej powieści. Ale finalnie ten zabieg nie rozwiązuje głównego wątku kryminalnego. Co dla mnie nie jest wielkim mankamentem powieści. Natomiast samo rozwiązanie szarady, również mnie nie doprowadziło do jakiś większych emocji i szybszego bicia serca. Co prawda nie domyśliłem się kto jest sprawcą, ale finalnie nie podniosło to mojej oceny powieści. Trochę ponarzekałem, więc przejdę do atutów powieści. Które takowe posiada książka. Portrety psychologiczne postaci to najmocniejsza strona powieści. Bohaterowie zostali w sposób perfekcyjny wykreowani. Posiadają swoją charyzmę, głębie, i magnetyzm. Nie są jednowymiarowi, ani nijacy. Jest to zbiór person, który pod wieloma względami może być atrakcyjny dla czytelnika. Ich złożona psychika, jest nad wyraz zagmatwana, dzięki czemu trudno się dopatrzeć klarownego obrazu, na który składa się odbiór danej osoby. Zaginięcie Alicji, dziewczyny, która poszła dopiero co na studia, która poczuła, że żyje. To właśnie w jej najbliższym otoczeniu, trzeba dopatrywać się osoby, która nie mogła się pogodzić z jej nową naturą. Moim zdaniem historia opisana w tej powieści, może nie przetrwać próby czasu, i zniknąć w odmętach natłoku wydawniczego. Co o tyle jest smutne, że narracja, miała o wiele większy potencjał. Ale to tylko moja subiektywna opinia. Podsumowując, moje wrażenia po lekturze są pozytywne, i na pewno sięgnę po inną książkę tej autorki. Dla mnie zabrakło tego „czegoś”, abym piał z zachwytów. Co nie zmienia faktów, że to dobry, a momentami bardzo dobry kryminał. Książkę polecam, dla czytelników, którzy jeszcze nie odkryli prozy Izabeli Janiszewskiej, ale również tym, gdzie przeżycia wewnętrzne bohaterów, ich smutki, bolączki i trudy codzienności, wybijają się na pierwszy plan w przedstawionej historii. Polecam.

Mgła, która spowija wszystko. Zasłania to co widoczne i ukryte, na pierwszy rzut oka. Jej mleczna konsystencja, jest tak gęsta, że łatwo się zaginąć. Za tym zjawiskiem, może się kryć nienazwana groźba. A licho nie śpi. A „Zło czai się wszędzie”. Trudno się przebić oryginalnym pomysłem na f...

Rozwiń Zwiń

Istnieje takie przysłowie: „nie oceniaj książki po okładce”. Pewnie ma znaczenie jakie dana książka, posiada walory estetyczne i graficzne. Ale tak naprawdę najważniejsza jest jej treść. Jesteśmy wzrokowcami, i lubimy rzeczy ładne i atrakcyjne dla oka. Tak jest z wieloma aspektami naszego życia. Ale chyba najważniejszym jest poznanie drugiej osoby. Czasami pozory mylą, i możemy źle lub krzywdząco ocenić osobę, która w początkowym rozwoju wydarzeń jest dla nas obca. Bowiem to nie wygląd zewnętrzny określa nas jaką jesteśmy istotą, ale to co ma w sercu. Powieści klasyczne mają na mojej półce wyjątkowe miejsce. Nie każda powieść trafi do mojego serca i przekonania. Ale przeważnie jest to podróż, którą odbywam z wielką przyjemnością i zapałem. Jest to dla mnie swoisty wehikuł czasu, w którym dogłębnie i „inwazyjnie” eksploruje fascynujące „czasy”. Do jakiej więc kategorii przypiszę „Katedra Marii Panny w Paryżu”? Czy powieść okazała się bliska memu sercu? Czy też klasyce, która, trochę zaniknie w ogromie przeczytanych powieści? Jeśli jesteście ciekawi odpowiedzi na te pytania, to zapraszam do dalszej analizy. Ale najpierw przybliżę zarys fabularny powieści. Dzwonnik Quasimodo, odrzucony przez ludzi ze względu na swoja niepełnosprawność i brzydotę, żyje w samotności w niezliczonych zakamarkach katedry Notre Dame. Wiedzący, czym jest odrzucenie i pragnący uczucia Quasimodo zakochuje się w prześladowanej przez ludzi Cygance Esmeraldzie. Uroda dziewczyny zachwyca nie tylko dzwonnika. Głowę dla niej traci też archidiakon Klaudiusz Frollo. „Dzwonnik z Notre Dame, to jedna z najbardziej cenionych powieści XIX- wiecznego twórcy Victora Hugo. Akcja powieści rozgrywa się u schyłku XV wieku. Autor rewelacyjnie odwzorował klimat dawnej epoki. To niesamowicie mocna strona powieści. Podczas czytania czułem się w centrum akcji. Uliczki, zakamarki, alejki. To w nich przebywałem najwięcej czasu. Jednak bardzo ważnym motywem powieści okazała się osławiona katedra. Opisywana przez autora jej wielkość, piękno i splendor, wręcz zapierały dech w piersiach i pobudzały wyobraźnię do czerwoności. Czułem się jak mała istota, która wraz z narratorem przemierza jej najbardziej skrywane tajemnice. Ważne okazały się obyczaje, które działały w niniejszej epoce. Pisarz w sposób perfekcyjny i z detalami przybliżył wszystkie mechanizmy, które działały w XV wiecznej Francji. Dzięki temu zabiegowi poznałem dzieje historyczne Paryża. Niektóre rozdziały poświęcone były jedynie wątkom historycznym. Jako, że mam w sobie zacięcie historyczne, to dla mnie była nie lada gratka. Byłoby z mojej strony „Faux pas”, gdybym nie wspomniał o bohaterach powieści. Namiętności, miłości, zdrady, pragnienia. To te silne uczucia targające postaciami. Klasyka ma to do siebie, że na te aspekty autor pochyla się w sposób rzetelny, solidny i rzeczowy. Bowiem to przeżycia bohaterów to kwintesencja, powieści „tradycyjnych”. Bohaterowie muszą stawić czoła przeszkodom, które im los zesłał. Nagrodą za trudne momenty w naszym życiu, może się nam wydawać, spełnienie marzeń czy na tle prywatnym i czy tez w sferze uczuciowej. Ale czy tak jest z bohaterami „Katedra Marii Panny w Paryżu”?. Nie chcę za wiele zdradzać, ale końcowe rozwiązania fabularne, „Złamały mi serce”. Zostawiając mnie z poczuciem pustki, nostalgii i melancholii. Finał powieści okazał się tak smutny, że pozostał ze mną na pewien czas. Co znamionuje o niesamowitej „wielkości” powieści Victora Hugo. Nie dla wszystkich czytelników finał może się okazać „strawny”, zrozumiały i klarowny, ale bez zdradzania fabuły rozdział zatytułowany „Samotnia Ludwika XI”, który jest najlepszy w książce, odpowiada w pewnym sensie na pytanie, dlaczego tak się zakończyła powieść?, Na uwagę zasługuje również główny antagonista, który tak został wykreowany przez autora, że czytelnik, może mieć problem z jednoznaczną oceną tejże postaci., Nieszczęśliwa miłość to materia o skomplikowanej „budowie”. Złamane serce, może krwawić bardzo długo. Wiele czynników może składać się na to, że jesteśmy nieszczęśliwi. Własne słabości, bariery, blokady. Mogą nas ograniczać i pętać. Ale przesłanie powieści, pomimo, że kończy się „tragicznie” jest pozytywne: nawet śmierć nie pokona prawdziwej miłości. Zawiść, nienawiść, zazdrość to przymioty, które nie są obce niektórym bohaterom powieści. Tam gdzie dobro pojawia się zło. Ten motyw od zarania dziejów, jest najczęściej wykorzystywany w literaturze nie tylko tej klasycznej. Co zwycięży w tej konkretnej powieści? Po odpowiedź zapraszam do lektury. Summa summarum, „Katedra” Marii Panny w Paryżu, porusza wiele problemów, które z którymi musieli się zmagać mieszkańcy XV wiecznego Paryża. Powieść wyróżnia się na tle historycznym, w kreacji bohaterów i finale, który dla wrażliwszych czytelników może okazać się bardzo emocjonalny i trudny w odbiorze. Dla mnie to była podróż jak wcześnie wspominałem w czasie, gdzie zgłębiłem istotę i mechanizmy panujące w epoce, która dzięki moim pasjom jest mi bliska. Polecam tą powieść molom książkowym, którzy chcą znaleźć lekturę poruszającą, absorbującą i angażującą na wielu polach. Ale również tym, którzy chcą przeżyć coś niezapomnianego. Gorąco Polecam.

Istnieje takie przysłowie: „nie oceniaj książki po okładce”. Pewnie ma znaczenie jakie dana książka, posiada walory estetyczne i graficzne. Ale tak naprawdę najważniejsza jest jej treść. Jesteśmy wzrokowcami, i lubimy rzeczy ładne i atrakcyjne dla oka. Tak jest z wieloma aspektami naszego...

Rozwiń Zwiń