Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzy nieprzespane noce, oblane kolokwium, kilka razy przejechany właściwy przystanek i o wiele za dużo wypalonych papierosów. Do tego jeszcze brak większego zainteresowania tym, co dzieje się w pracy, we własnej miejscowości, w Polsce i tak ogólniej na świecie. A to wszystko za sprawką Remigiusza Mroza, którego to „Kasacja” wciągnęła mnie bez reszty. Przez te kilka dni, w których towarzyszyłam Zordonowi i Chyłce, naprawdę nie mogłam skupić się na niczym innym, jak tylko na ich historii. Niemal każda strona zaskakiwała świetnie skonstruowanymi dialogami albo nieoczekiwanymi zwrotami akcji! Ciągłe trzymanie w napięciu i lekko je rozluźniające przekomarzania się bohaterów sprawiły, że specjalnie spowalniałam czytanie, żeby czasem nie za szybko skończyć tę książkę. Ostatnie sto, może sto pięćdziesiąt stron, czytałam z wypiekami na twarzy. Na początku miałam wrażenie, że rozbiera mnie jakieś wstrętne choróbsko, o ja głupia. To tylko autor, niepostrzeżenie bawi się moją wyobraźnią i zaskakuje tak mocno, że dwa końcowe podrozdziały dokańczam z otwartą buzią.
Nie pamiętam, żeby ostatnio jakakolwiek książka sprawiła, żebym tak się czuła. Niby byłam, ale mnie nie było. Jak to możliwe? Kurczę, no.
Stało się też coś, co myślałam, że w moim przypadku nigdy nie będzie miało miejsca. Mianowicie, pierwszy raz mam ochotę poznać osobę, odpowiedzialną za mój osobisty rollercoaster.

Trzy nieprzespane noce, oblane kolokwium, kilka razy przejechany właściwy przystanek i o wiele za dużo wypalonych papierosów. Do tego jeszcze brak większego zainteresowania tym, co dzieje się w pracy, we własnej miejscowości, w Polsce i tak ogólniej na świecie. A to wszystko za sprawką Remigiusza Mroza, którego to „Kasacja” wciągnęła mnie bez reszty. Przez te kilka dni, w...