Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Konia z rzędem temu, kto potrafiłby nakreślić biografię głównego bohatera bez pogubienia się w kolejności wydarzeń. A jest ich cała masa. Biały czarnoskóry chłopiec, który staje się... No właśnie. Oj staje się i to bardzo!

Niesamowicie pokręcona fabuła, która jednych odstrasza, a innym nie pozwala się oderwać. Należę do tej drugiej grupy szczęśliwców. Ba, śmiem stwierdzić, że nie pozwala odetchnąć nawet po odłożeniu na półkę!

Konia z rzędem temu, kto potrafiłby nakreślić biografię głównego bohatera bez pogubienia się w kolejności wydarzeń. A jest ich cała masa. Biały czarnoskóry chłopiec, który staje się... No właśnie. Oj staje się i to bardzo!

Niesamowicie pokręcona fabuła, która jednych odstrasza, a innym nie pozwala się oderwać. Należę do tej drugiej grupy szczęśliwców. Ba, śmiem stwierdzić,...

Powieść pełna fekaliów, rozprutych bebeszy i sprośnych przekleństw rzucanych przez lewe jak i przez prawe ramię. A główny bohater, choć brudny i niewychowany, zimny jak ostatni sukinsyn - w pewien dziwny sposób magnetyczny. Tak, każdy facet chciałby być choć trochę taki jak Sztejer! Spać pod gołym niebem, zabijać lepiej niż Chuck Norris i Jackie Chan razem wzięci i spać z pięknymi kobietami. Ale... wróćmy do rzeczywistości.
Technicznie dość dobra. Choć i męcząca. Bo ileż razy już ten osławiony Sztejer wychodził z tarapatów? Kolejna akcja - mózg daje cynk - e tam! Przecież i tak się wyliże! Aż prosiło się o porządną, rozwleczoną w czasie akcję, zamiast kilku krótszych niewiele wnoszących epizodów. Język soczysty jak krwiste mięso, jedni nie strawią - inni połkną.
Mnie jednak smakowało.
Całkiem dobrze przyprawione.

Powieść pełna fekaliów, rozprutych bebeszy i sprośnych przekleństw rzucanych przez lewe jak i przez prawe ramię. A główny bohater, choć brudny i niewychowany, zimny jak ostatni sukinsyn - w pewien dziwny sposób magnetyczny. Tak, każdy facet chciałby być choć trochę taki jak Sztejer! Spać pod gołym niebem, zabijać lepiej niż Chuck Norris i Jackie Chan razem wzięci i spać z...

Zaczynając czytanie 'Mariny' mamy wrażenie, że wróciliśmy do punktu wyjścia, jeżeli czytaliśmy wcześniej inne książki Zafona. Tak było w moim przypadku - 'Marinę' przeczytałam jako trzecią w kolejności tuż po 'Cieniu wiatru' i 'Grze Anioła'. Wędrowałam tymi samymi, dobrze już znanymi uliczkami, czułam ten sam zapach stęchlizny w podejrzanych miejscach i to samo uczucie niebezpieczeństwa i adrenaliny. Miałam wrażenie, że gdzieś za parę stron wyskoczy stary Sempere lub inny Fermin. Przez chwilę myślałam, że nic nowego nie dostanę, że to taki kotlecik podgrzewany, że Zafon mnie niczym nie zaskoczy.
A jednak. Mimo licznych podobieństw do innych powieści tego autora, 'Marina' zagościła jako zupełnie nowa, równie dobra książka Zafona w mojej prywatnej biblioteczce. I pokazała mi, że Zafon wypracował sobie własny styl, który można rozpoznać w mig i delektować się wartką fabułą. Jednym słowem: polecam.

Zaczynając czytanie 'Mariny' mamy wrażenie, że wróciliśmy do punktu wyjścia, jeżeli czytaliśmy wcześniej inne książki Zafona. Tak było w moim przypadku - 'Marinę' przeczytałam jako trzecią w kolejności tuż po 'Cieniu wiatru' i 'Grze Anioła'. Wędrowałam tymi samymi, dobrze już znanymi uliczkami, czułam ten sam zapach stęchlizny w podejrzanych miejscach i to samo uczucie...