Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ukłony za podjęcie tematu trudnych stron macierzyństwa, duży minus za poświęcanie bohaterkom zaledwie kilku stron i przeskakiwanie z tematu do tematu. Domyślam się, że taka miała być konwencja, bo każda z tych historii pokazuje zupełnie inne wyzwania związane z posiadaniem potomstwa, ale chętnie dowiedziałabym się czegoś więcej nie tylko o samych bohaterkach, ale o przyczynach różnych zdarzeń (niektóre rozdziały miały tę warstwę bardziej rozbudowaną).

Ukłony za podjęcie tematu trudnych stron macierzyństwa, duży minus za poświęcanie bohaterkom zaledwie kilku stron i przeskakiwanie z tematu do tematu. Domyślam się, że taka miała być konwencja, bo każda z tych historii pokazuje zupełnie inne wyzwania związane z posiadaniem potomstwa, ale chętnie dowiedziałabym się czegoś więcej nie tylko o samych bohaterkach, ale o...

Myślę, że nie jestem jedyną osobą, która najbardziej nie mogła się doczekać spotkania z bohaterami, ale konstrukcja „Dawno temu w Warszawie” uniemożliwia swojego rodzaju szybki recap – dopiero po kilkuset stronach spotykamy się z Jackiem, choć jego postać oczywiście pojawia się w opowieści Paziny. Narracja podzielona między trzech bohaterów ma swoje plusy, bo w pewnych miejscach pozwala znakomicie uzupełniać informacje, ale objętość poszczególnych części sprawia, że akcja wytraca tempo i dynamikę.

I tutaj jest clou: jako rozszerzenie uniwersum "Ślepnąc...", uwzględniając nietypowe warunki pandemii, dekadę oczekiwania - a zatem i dekadę zmian w warsztacie, doświadczeniach i umiejętnościach autora - nadal najbardziej ubolewam nad zupełnie niewykorzystanym potencjałem postaci, które giną w natłoku niezbyt interesujących wewnętrznych monologów innych bohaterów. Jacka, mam wrażenie, w ogóle w tej książce nie było; stał się miałkim wspomnieniem zdystansowanej, ale doskonale kalkulującej i niejednoznacznej postaci. Pazina ledwo wychyla głowę zza swojej misji i przekonań, z każdą kolejną akcją stając się coraz bardziej karykaturą samej siebie. Subtelne nawiązania do przeszłości, na plus na pewno wplecenie wątku Beaty - chyba liczyłam na więcej takich ukłonów w stronę tej przejażdżki po bandzie, na którą zabrał mnie pierwszy tom serii.

Bardzo trudno jest mi jednak znaleźć dobry argument uzasadniający objętość tej książki: jest tu niemożliwa wprost ilość treści oddalających czytelnika od meritum, opisów Warszawy wydającej agonalne tchnienia, wewnętrznych monologów prowadzących bohaterów donikąd i skutecznie powstrzymujących fabułę przed pójściem naprzód. Od powieści liczącej osiemset stron liczę jednak, że w okolicach 300 już się w nią mocno zaangażuję - co, jak się zapewne domyślacie, tutaj po prostu się nie wydarzyło.

Może tutaj najboleśniejsze było nie spotkanie z brzydką Warszawą, na którą wolę popatrzeć z bezpiecznej odległości półokiem i dalej udawać, że takie rzeczy to nie my i nie na naszym podwórku, a jednak minięcie z własnymi oczekiwaniami. A przede wszystkim, gdybym sięgnęła po tę książkę raz jeszcze (ale nie sięgnę), nie traktowałabym jej jak części uzupełniającej "Ślepnąc od świateł". To dwie bardzo różne powieści, o kompletnie innym ciężarze, spójne językowo, ale nie sposób ich do siebie przyrównać.

Myślę, że nie jestem jedyną osobą, która najbardziej nie mogła się doczekać spotkania z bohaterami, ale konstrukcja „Dawno temu w Warszawie” uniemożliwia swojego rodzaju szybki recap – dopiero po kilkuset stronach spotykamy się z Jackiem, choć jego postać oczywiście pojawia się w opowieści Paziny. Narracja podzielona między trzech bohaterów ma swoje plusy, bo w pewnych...

Pablo Trincia przywołuje nieco mniej nostalgiczną i uroczą stronę lat 90. – tę, w której boimy się subkultur, dyskotek, ufo i szatana. „Diabły z Bassa Modenese” to efekt wieloletniego śledztwa autora w sprawie, która zaczęła się od porażających historii opowiadanych przez sześcioletniego chłopca. Spokój małej społeczności chwieje się w posadach, gdy Dario zaczyna mówić o rytualnych mordach, wykorzystywaniu, nocnych wyprawach na cmentarz i satanistycznym obrządkom. Z czasem dołączają do niego inne dzieci, a pracownicy miejscowej pomocy społecznej rozpoczynają masową akcję odbierania dzieci rodzicom i umieszczania ich w rodzinach zastępczych.

Autor stara się dotrzeć do ofiar, a także do pracowników służb społecznych, wymiaru sprawiedliwości i lekarzy biorących udział w postępowaniu. Dominuje tu dowód anegdotyczny, bo Trincia opiera się przede wszystkim na informacjach uzyskanych przy bezpośrednich spotkaniach z rozmówcami, dopiero na późniejszym etapie w tej historii pojawia się kluczowa dla przebiegu śledztwa dokumentacja na filmie. Ogromnym plusem jest neutralny język, w którym autor nie sięga ani po barokowe epitety, ani po tanią grę na emocjach. Sama ta opowieść ma tak niesamowity ładunek emocjonalny, że wybór prostej komunikacji jest tu najlepszą opcją.

Dużym minusem jest jednak chaotyczny początek, wprowadzenie jednocześnie bardzo wielu postaci o podobnych imionach. Rozpracowanie powiązań między bohaterami nie jest łatwe, zwłaszcza że ich historie cały czas się przeplatają, powracają, a konkretne osoby są przywoływane na różnych etapach śledztwa. Wystarczyłby krótki spis osób ze zwięzłą informacją, co ułatwiłoby umieszczenie ich w tej historii.

Pablo Trincia przywołuje nieco mniej nostalgiczną i uroczą stronę lat 90. – tę, w której boimy się subkultur, dyskotek, ufo i szatana. „Diabły z Bassa Modenese” to efekt wieloletniego śledztwa autora w sprawie, która zaczęła się od porażających historii opowiadanych przez sześcioletniego chłopca. Spokój małej społeczności chwieje się w posadach, gdy Dario zaczyna mówić o...