Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klasyczny horror z rodziną nieświadomą tego że nowy, wymarzony dom, do którego się wprowadzili jest nawiedzony. Harcourtowie, jak na bohaterów horroru przystało, wszystkie tajemnicze wypadki rozgrywające się w ich domu próbują wytłumaczyć w logiczny i racjonalny sposób, nie przejmując się z początku nawet duchami, które spacerują po ich posiadłości w biały dzień. Jak łatwo się domyślić, wszystko komplikuje się gdy ich życiu zaczyna zagrażać niebezpieczeństwo w postaci mściwych duchów.
"Dom na wzgórzu" szybko się czyta, a akcja zawiera obowiązkowe dla horroru wątki, trochę dopasowane do czasów współczesnych (duch wysyłający groźby w postaci smsów..). Niestety autor nie jest zbyt szczodry jeśli chodzi o mrożące w żyłach momenty, dlatego wątpię aby nawet czytanie późno w nocy pozwoliło przestraszyć się tą książką.

Klasyczny horror z rodziną nieświadomą tego że nowy, wymarzony dom, do którego się wprowadzili jest nawiedzony. Harcourtowie, jak na bohaterów horroru przystało, wszystkie tajemnicze wypadki rozgrywające się w ich domu próbują wytłumaczyć w logiczny i racjonalny sposób, nie przejmując się z początku nawet duchami, które spacerują po ich posiadłości w biały dzień. Jak łatwo...

Jak wielu sięgnęłam po „Charliego i fabrykę czekolady” ponieważ podobał mi się film Burtona. Historia w książce była mi już więc znana – mały Charlie znajduje w czekoladzie złoty bilet (nie złoty kupon!), który uprawnia go do zwiedzenia fabryki wytwórcy słodyczy Williego Wonki. Szkoda, że udało mi się trafić tylko na wydanie z przetłumaczonymi imionami bohaterów co zawsze mnie denerwuje – mamy więc Karolka zamiast Charliego, Szaflików zamiast Bucketów. Właściwie język „Charliego” nie jest tradycyjnym stylem literatury dziecięcej – gruby August miał „apetyt jak stado wieprzy” a Jagoda żuła „zawzięcie jak krowa, którą męczy wzdęcie”. Ten prześmiewczy i lekko niedelikatny sposób pisania powoduje, że książkę czyta się z większym zainteresowaniem. Co ciekawe kiedyś słyszałam, że tą bajkę uznawało się za rasistowską, a jako powód podawało się samo przedstawienie Umpa-Lumpów, którzy w oryginalnej wersji pochodzili nie z Lumpalandii a z Afryki Środkowej. Tekst oraz ilustracje zostały zmienione po fali krytyki. Domyślam się, że te kontrowersje powiększyły grono czytelników, a w edytowanej wersji rasizmu nie da się już dopatrzeć.

Jak wielu sięgnęłam po „Charliego i fabrykę czekolady” ponieważ podobał mi się film Burtona. Historia w książce była mi już więc znana – mały Charlie znajduje w czekoladzie złoty bilet (nie złoty kupon!), który uprawnia go do zwiedzenia fabryki wytwórcy słodyczy Williego Wonki. Szkoda, że udało mi się trafić tylko na wydanie z przetłumaczonymi imionami bohaterów co zawsze...

Adaptacji filmowej nie widziałam i książka nie zachęciła mnie do dodania „Jestem numerem cztery” do mojej watchlisty. Właściwie historia samej rodzinnej planety Johna Lorien ma spory potencjał i rozwijanie jej jest najciekawszym elementem fabuły. Niestety kiedy John osiedla się w nowym miejscu książka staje się boleśnie typową powieścią młodzieżową z elementami science-fiction. Jeśli ktoś jest znudzony czytaniem o młodych ludziach, którzy muszą się zmierzyć z jakimiś przeciwnościami (obcymi, despotycznymi władzami), zakochać się i odnaleźć siebie to do lektury nie zachęcam. Mnie „Jestem numerem cztery” przekonało, że pora na jakiś czas dać sobie spokój z tego typu literaturą. Jeśli natomiast ktoś szuka czegoś podobnego do „Igrzysk śmierci” to w sumie dobrze trafił.

Adaptacji filmowej nie widziałam i książka nie zachęciła mnie do dodania „Jestem numerem cztery” do mojej watchlisty. Właściwie historia samej rodzinnej planety Johna Lorien ma spory potencjał i rozwijanie jej jest najciekawszym elementem fabuły. Niestety kiedy John osiedla się w nowym miejscu książka staje się boleśnie typową powieścią młodzieżową z elementami...