Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to niejako kontynuacja losów bohaterów powieści „Mam na imię Lucy”. W zbiorze opowiadań zawarte są historie mieszkańców miejscowości Angash, z której pochodzi rodzina Lucy Barton. Postać pisarki pojawia się bezpośrednio lub wyłącznie na zasadzie wspomnień w życiu poszczególnych bohaterów. Mam wrażenie, że opowiadania zawarte w tej książce są znacznie lepsze od historii z poprzedniej części. Autorka jest w nich bardziej bezpośrednia, są pewne subtelne niedopowiedzenia, ale czytelnik nie opiera się już głównie na domysłach, jak miało to miejsce w „Mam na imię Lucy”. Każda z prezentowanych historii ukazuje zawiłości ludzkiego życia, traktuje o zakamarkach ludzkiej natury i skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Historia Lucy i jej rodzeństwa zostaje pogłębiona, poznajemy punkt widzenia jej opóźnionego brata i siostry. Cieszę się, że Strout zdecydowała się potwierdzić to, co zasygnalizowała w poprzedniej części. Powrót Lucy do rodzinnego domu jej nie pomaga, otwiera stare rany, z czym bohaterka nie chce i nie umie sobie poradzić. Strout zamieściła w swych opowiadaniach szeroki wachlarz postaci: ludzi okaleczonych przez wojnę, mających toksyczne relacje z rodzicami, ludzi w nieudanych związkach; wszyscy oni są kopalnią sekretów, których nie sposób zobaczyć z zewnątrz. Autorka odkrywa paskudne strony ludzkiej natury, ale daje swoim bohaterom nadzieję na lepszy los.

Jest to niejako kontynuacja losów bohaterów powieści „Mam na imię Lucy”. W zbiorze opowiadań zawarte są historie mieszkańców miejscowości Angash, z której pochodzi rodzina Lucy Barton. Postać pisarki pojawia się bezpośrednio lub wyłącznie na zasadzie wspomnień w życiu poszczególnych bohaterów. Mam wrażenie, że opowiadania zawarte w tej książce są znacznie lepsze od historii...

Po tym jak zakochałam się w „Olive Kitteridge” postanowiłam sięgnąć po kolejną powieść autorki. „Mam na imię Lucy” plasuje się jednak o dwie półki niżej niż najsłynniejsze dzieło Strout. Niewielka powieść składa się ze wspomnień głównej bohaterki, którą odwiedza w szpitalu dawno niewidziana matka. Z rozmów i wspomnień stopniowo wyłania się dołujący obraz młodzieńczych lat Lucy, której koniec końców udało się wyrwać z patologicznej rodziny. Podczas niełatwych rozmów z matką główna bohaterka wraca do czasów dzieciństwa w okropnej biedzie; w rodzinie, w której nie zaznała miłości i ciepła. Nie wiem czy polubiłam Lucy, z pewnością jej współczułam i podziwiałam za jej wyrozumiałość i zdolność przebaczania. Jej matka to już jednak inna historia. Bohaterka, która wypowiada raptem kilkanaście kwestii w całej książce, potrafiła solidnie podnieść mi ciśnienie. Najbardziej poruszającą była scena, w której Lucy czeka na proste „kocham cię” ze strony matki, ale te słowa nigdy nie padają. W towarzystwie matki staje się na powrót małą dziewczynką, powracają jej skrywane lęki, a czytelnik zdaje sobie sprawę z tego, jakie piekło zgotowali jej rodzice. Mam nieodparte wrażenie, że autorka nie była do końca szczera z czytelnikiem i podobnie jak jedna z bohaterek powieści (pisarka, na której warsztaty uczęszcza Lucy) nie wyjawiła nam wszystkiego. W tej powieści jest stanowczo zbyt wiele niedopowiedzeń, Strout zahacza o tak ciężkie tematy jak przemoc czy molestowanie i wypadałoby dać czytelnikowi coś więcej, aniżeli kilkuzdaniowe aluzje. Myślę, że autorka na niewielkiej ilości stron postanowiła rozprawić się ze zbyt dużą liczbą problemów, co niestety przełożyło się na wiele białych plam w historii, które wielu czytelników mogą zirytować. Ta książka skłania do refleksji, od jej przeczytania minęło sporo czasu, a ja wciąż czasem o niej myślę.

Po tym jak zakochałam się w „Olive Kitteridge” postanowiłam sięgnąć po kolejną powieść autorki. „Mam na imię Lucy” plasuje się jednak o dwie półki niżej niż najsłynniejsze dzieło Strout. Niewielka powieść składa się ze wspomnień głównej bohaterki, którą odwiedza w szpitalu dawno niewidziana matka. Z rozmów i wspomnień stopniowo wyłania się dołujący obraz młodzieńczych lat...

Gdyby nie jedenastoletnia bratanica, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po powieść Marii Krasowskiej. Młoda czytelniczka zakochała się w tej książce, czego nie można powiedzieć o mnie. Niestety, pióro autorki oraz wykreowana historia mnie nie zachwyciły. Pomysł na fabułę początkowo wydawał się ciekawy, niestety, wraz z kolejnymi stronami książki, było coraz słabiej. Niektóre rozwiązania fabularne były srodze przekombinowane, że już nie wspomnę o zakończeniu(tak, mam na myśli historię dziewczyny-ducha). Główne starcie z oddziałami wroga również mnie rozczarowało. Opis bitwy był wyjątkowo nieudany, w pewnym momencie wkradł się straszny chaos, przez który ciężko było się połapać w toczącej się akcji. Postanowiłam więc wyłączyć ostatnie szare komórki i bezwiednie śledzić tekst powieści :) Główni bohaterowie, czyli Danny i Aneta to postaci szablonowe, których multum w powieściach młodzieżowych. Nie można im jednak odmówić uroku, nie boją się używać mózgu i mówią z większym sensem, niż niejeden dojrzały bohater. Zastanawia mnie jak wygląda uzębienie Danny’ego, bo chłopak zjadał dużą tabliczkę czekolady dziennie, więc jeśli cukrzyca go nie dopadnie, to co najmniej szkliwo podda się w walce z taką ilością słodyczy. Powieść czyta się szybko, nie można narzekać na brak akcji i jestem pewna, że dla młodszego czytelnika będzie to lektura idealna. Ja jestem już jednak zbyt zrzędliwa i na wiele szczegółów ciężko mi było przymknąć oko.

Gdyby nie jedenastoletnia bratanica, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po powieść Marii Krasowskiej. Młoda czytelniczka zakochała się w tej książce, czego nie można powiedzieć o mnie. Niestety, pióro autorki oraz wykreowana historia mnie nie zachwyciły. Pomysł na fabułę początkowo wydawał się ciekawy, niestety, wraz z kolejnymi stronami książki, było coraz słabiej. Niektóre...