Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Córka weterynarza to dość podniosła i stara opowieść. Pierwsze wydanie było w roku 1959, czy ma ona rację bytu w dzisiejszej realności? Niczego się nie spodziewałam. Dostałam obszerne opisy życia codziennego młodej dziewczyny – tytułowej córki weterynarza. Widzę ten koncept i mam na uwadze, kiedy to dzieło powstało wykonano je bardzo dobrze. Autorka ma polot pisarski. Trąci lekko fantastyką, horrorem i literaturą piękną. Czemu horrorem, skoro nie ma z nim nic wspólnego? Opisane trudy, które dotyczą głównie kobiet są brutalnością rzeczywistością pełną emocji. Małżeństwa bez miłości, kobiety sprzedawane jak krowy na rzeź. Niewiedza, dezinformacja, biedota. Kontrasty, które w dzisiejszych czasach troszkę się zatarły, a bardziej po prostu się o nich nie mówi. Jednak ukazanie odmienności i jej traktowania przypomniało mi to jak aktualnie ludzie reagują, jakie mają zachowania. Czuć zmęczenie, panikę, strach przed tym innym, nowym, niewyjaśnionym. Krótka historia, która miejscami mnie wymęczyła, to przedstawia wystarczająco dużo emocji i porusza pewne cząstki siebie o których zapomnieliśmy. Jest dość wymagająca, mało delikatna, a akcji to tutaj nie znajdziemy tak wartkiej jak można sądzić po kilku pierwszych stronach. Koniec natomiast leci na łeb na szyję trąci wariactwem i hipokryzją. Walka o władzę i pieniądze. Brzmi znajomo? Książka napisana ponad 50 lat temu, a mam wrażenie, że niektóre rzeczy się nie zmieniają. Historia jest smutna i w tym momencie życia nie była mi potrzebna aż tak bardzo jak myślałam. Nie można ujmować wydania tej historii, bo jest niezwykłe. Fani literatury pięknej w mrocznym i emocjonującym stylu – pokochacie tę historię.