Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pułapki myślenia to jedna z najważniejszych dla mnie lektur, zmieniła mój sposób patrzenia na świat. Natomiast Szum to skok na kasę, treści tu co najwyżej na 50 stron, w połowie książki czyta się praktycznie same powtórzenia. Nie przeczę - temat szumu jest ważny, ale w takiej formie na pewno się go nie spopularyzuje.

Pułapki myślenia to jedna z najważniejszych dla mnie lektur, zmieniła mój sposób patrzenia na świat. Natomiast Szum to skok na kasę, treści tu co najwyżej na 50 stron, w połowie książki czyta się praktycznie same powtórzenia. Nie przeczę - temat szumu jest ważny, ale w takiej formie na pewno się go nie spopularyzuje.

Bardzo trudna w odbiorze, szczególnie na początku. Parnicki ma specyficzny styl i na dodatek wrzuca czytelnika w wir wydarzeń nie robiąc żadnych szerszych wstępów. Żeby było jeszcze mniej miło, to nie dostajemy historii o początkach Polski, a losy irlandzkiego mnicha uwikłanego w polityczne intrygi Rzymu. Tylko, że jak już zorientujemy się kto jest kim, to dostajemy głębokie psychologiczne dzieło, którego najlepszym fragmentem jest oczywiście spowiedź Ottona. Srebrne Orły czytane są w dużej mierze przez konserwatystów, a przecież to pochwała kosmopolityzmu i tolerancji religijnej.

Bardzo trudna w odbiorze, szczególnie na początku. Parnicki ma specyficzny styl i na dodatek wrzuca czytelnika w wir wydarzeń nie robiąc żadnych szerszych wstępów. Żeby było jeszcze mniej miło, to nie dostajemy historii o początkach Polski, a losy irlandzkiego mnicha uwikłanego w polityczne intrygi Rzymu. Tylko, że jak już zorientujemy się kto jest kim, to dostajemy...

Autor mógłby biedaka Sinuhe trochę oszczędzić, ale nie, serwuje mu porażkę za porażką, każda jego decyzja prowadzi do tragedii. Żadne tam dobre intencje, wszystko zostanie Ci odebrane. Ale jest w tym też jakieś przyciąganie, że mimo wszystko warto być dobrym, stawać po stronie biednych, głodnych i uciśnionych. Zdecydowanie ponadczasowa powieść, cała otoczka przemian religijnych czasów faraona Echnatona to unikalne (pisane przecież w trakcie II wojny światowej) odniesienie do fanatyzmu - którego nam nie brakuje i dzisiaj. Kaptah to genialna postać.

Autor mógłby biedaka Sinuhe trochę oszczędzić, ale nie, serwuje mu porażkę za porażką, każda jego decyzja prowadzi do tragedii. Żadne tam dobre intencje, wszystko zostanie Ci odebrane. Ale jest w tym też jakieś przyciąganie, że mimo wszystko warto być dobrym, stawać po stronie biednych, głodnych i uciśnionych. Zdecydowanie ponadczasowa powieść, cała otoczka przemian...