Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystko fajnie, nawet bardzo. Dobry przekład, czyta się bardzo miło przez długi długi czas, aż nagle na sam koniec takie jaskrawe przywalenie współczesną "ekologią" że aż oczy bolą od bijącego z niej blasku chwały która ma zbawić świat :D
Dlatego daję tylko 7 gwiazd, wspomniany blask chwały przyćmił kolejne dwie które już szykowałem w zanadrzu.

Wszystko fajnie, nawet bardzo. Dobry przekład, czyta się bardzo miło przez długi długi czas, aż nagle na sam koniec takie jaskrawe przywalenie współczesną "ekologią" że aż oczy bolą od bijącego z niej blasku chwały która ma zbawić świat :D
Dlatego daję tylko 7 gwiazd, wspomniany blask chwały przyćmił kolejne dwie które już szykowałem w zanadrzu.

To książka Verne'a której brakowało mi na rozkładzie. Nie przeczytałem w dzieciństwie ani za młodu. Trzeba było to nadrobić teraz 😁 Fajnie się czytało choć w sumie po 150 latach nie jest to coś co wyrywa z butów. Ale nadal czyta się gładko i przyjemnie.

To książka Verne'a której brakowało mi na rozkładzie. Nie przeczytałem w dzieciństwie ani za młodu. Trzeba było to nadrobić teraz 😁 Fajnie się czytało choć w sumie po 150 latach nie jest to coś co wyrywa z butów. Ale nadal czyta się gładko i przyjemnie.

Po strasznych przejściach podczas lektury pierwszej części (patrz recenzja) z pewnym lękiem przystąpiłem do czytania "Czerwonej zemsty II". Przyznam że na początku wydawało mi się że nieskładna składnia stosowana przez autora w pierwszej części tu uległa pewnej poprawie. ( Autor zapewne napisałby: "składnia poprawie pewnej uległa"). Wiem że czytając ubeckie raporty z pierwszych lat powojennych, po pewnej ich ilości łatwo jest wpaść w pewną manierę, ale na Boga, szanujmy nasz język. Niemniej dalsza lektura pokazała że jednak się myliłem i "ubecka składnia" pozostała. I żeby tylko we fragmentach gdzie pojawiają się dialogi lub narratorem jest jakiś aparatczyk to jeszcze bym to zrozumiał. Ale tu nawet bezosobowy narrator opisujący pogodę tak kaleczy rzemiosło. Tak więc drugą część również czyta się jak za karę. A nawet bardziej bo w przeciwieństwie do części pierwszej tu już nie dostrzegam nawet namiastki fabuły. Wszystkie wady części pierwszej tu występują ze zdwojoną siłą co poniekąd tłumaczy "II" w tytule. Kanciasto-drętwe dialogi jeszcze się pogorszyły choć wydawało się to niemożliwe. Tu już zupełnie nic nie trzyma się kupy. Nie tylko całość jest bez fabuły ale nawet szczegóły w obrębie jednej strony potrafią się nie zgadzać. Koń gubi podkowę a pół strony dalej kowal mu ją zdejmuje żeby "dopasować nową". Notabene, w tej kuźni kowal posiada magiczne kowadło które wydaje "odgłosy kowadła". Oleg w swoich wewnętrznych rozważaniach tłumaczy sobie że chociaż chce i może to nie wolno mu zabić Janka bo musi wyciągnąć z niego wiedzę na temat Emilki. Mimo to pół godziny później Janek kładzie motor bo zauważa stalowa linkę rozciągniętą nad szosą - to Oleg w magiczny sposób wyprzedza na piechotę kolumnę pojazdów i rozciąga linkę bo wie że Janek jako pierwszy jedzie na motorze. Już mu wiedza o Emilce jakoś niepotrzebna😆 zaraz potem rzuca pistolet i walczy z Jankiem na noże. Taki to honorowy sowiet przestrzegający Bushido.🤔
Obydwa tomy z wielkim cierpieniem czytałem grubo ponad pół roku. Być może z wiekiem mam coraz bardziej upośledzoną zdolność czytania bo w wieku siedmiu lat "Dzieci z Bullerbyn" przeczytałem w ciągu jednego dnia. Mimo to przebrnięcie przez oba tomy "Czerwonej zemsty" uważam za wielki tryumf mojej silnej woli nad instynktem samozachowawczym.
Jakby tego wszystkiego było mało to po przeczytaniu drugiego tomu czyli łącznie ponad tysiąca stron nadal nie potrafię powiązać tytułu z treścią. Być może świadczy to jedynie o tym że nie dorosłem intelektualnie do literatury tego poziomu. Zakładam taką możliwość. Dlatego w przyszłości postaram się trzymać od niej z daleka. Tę książkę jednak przeczytałem chociaż przyznaję że "Jakby człowiek wiedział co go w drodze spotka, to by się z domu nie ruszył."
Nie myślałem że kiedykolwiek dam jakiejś
książce jedną gwiazdkę. Ale modny temat to jednak nie wszystko.

Po strasznych przejściach podczas lektury pierwszej części (patrz recenzja) z pewnym lękiem przystąpiłem do czytania "Czerwonej zemsty II". Przyznam że na początku wydawało mi się że nieskładna składnia stosowana przez autora w pierwszej części tu uległa pewnej poprawie. ( Autor zapewne napisałby: "składnia poprawie pewnej uległa"). Wiem że czytając ubeckie raporty z...